LOGINShare
2.6 ที่ปลอดภัย
Last Updated:
2024-12-10 09:09:58คราแรกมาร์เซลนั้นไม่มั่นใจในสิ่งที่เขาสันนิษฐานเอาไว้ในใจ ทว่าเมื่อเขาเห็นกลุ่มควันสีดำที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกหน้าต่างห้องนอนของเฟรญ่า เขามีความแน่ใจในทันทีว่าการหายตัวไปของแอชตันเกี่ยวข้องกับไอขุ่นมัวพวกนั้นแน่ๆ
โชคดีที่เขามาที่นี่ ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับเธอ ทว่าอีกนัยหนึ่ง มันราวกับว่านี่คือการจงใจ.. แอชตันอาจจงใจให้เขามองเห็นควันพวกนั้นเพื่อให้เขาพาเฟรญ่าไปด้วย หากทุกอย่างเป็นแผนการของหมอนั่นล่ะ เขาจะทำเช่นไร.. ในชีวิตของมาร์เซล เขาสูญเสียทุกอย่างได้ทั้งหมดยกเว้นเฟรญ่า เขาเสียเธอไปไม่ได้ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม.. มาร์เซลกล่อมเฟรญ่าจนหลับ เขาเดินทางไปที่พระราชวังเพื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับท่านดยุคมาทอสได้รับฟัง มาทอสยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ดวงตาสีครามของเขาฉายแวววูบไหวและไม่มั่นใจ “หมายความว่า..เฟรญ่าเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งอย่างนั้นหรือ? นางถูกแอชตันทรมานจนตายแล้วก็..ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง ข้าพูดได้เลยว่าหากข้าได้ฟังเรื่องนี้จากผู้อื่น แน่นอนว่าข้าจะไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด แต่เพราะว่านี่เจ้าเป็นคนเล่า” มหาจอมเวทแห่งยุคเล่าเรื่องที่เหนือธรรมชาติให้เขาได้ฟัง และเรื่องนั้นมันเกี่ยวพันกับน้องสาวคนสำคัญของเขาด้วย มิน่าเล่า..เฟรญ่าถึงได้จัดการถอนหมั้นในทันที เมื่อได้ลองหยิบจับความแปลกประหลาดที่เฟรญ่าทำ มาหลอมรวมกัน มาทอสคิดว่าเรื่องที่มาร์เซลเล่าออกมานั้นมันเป็นไปได้ “เจ้ามาบอกกล่าวกับข้าเช่นนี้เพื่อจะมาพาเฟรญ่าไปใช่ไหมมาร์เซล” มาร์เซลก้มหน้าลงเล็กน้อย เขาปิดบังท่านดยุคไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ไว้ใจและไม่กล้าทิ้งให้เฟรญ่าอยู่ในความดูแลของคนอื่น ต้องปกป้องเธอด้วยตัวเองเขาถึงจะเบาใจ “ข้าหวังว่าท่านดยุคจะไม่ขัดขวาง..เฟรญ่าสำคัญกับข้าไม่แตกต่างกับที่นางสำคัญกับท่านดยุค ได้โปรดไว้ใจและส่งมอบน้องสาวของท่านมาให้ข้าได้ปกป้องเถอะนะครับ” เขาสามารถพาเฟรญ่าไปเลยก็ได้ ด้วยความสามารถระดับมาร์เซลแล้ว การกระทำเช่นนั้นถือเป็นเรื่องง่ายๆ เลยด้วยซ้ำ แต่หมอนี่ก็ยังมาขออนุญาตเขาก่อน.. มาทอสพ่นลมหายใจออกมา “เจ้าตั้งใจแน่วแน่เช่นนั้นข้าจะขัดขวางเจ้าได้อย่างไรกัน เจ้ารู้ดีใช่ไหมมาร์เซลว่าเฟรญ่าสำคัญกับพวกเรามากทีเดียว ทุกครั้งที่ข้ามองเห็นขาของนางก้าวเดินอย่างไม่ปกติ มันยิ่งตอกย้ำว่าข้าจะต้องดูแลนางให้ดี เพื่อไม่ให้นางชีวิตที่โชคร้ายเหมือนกับก่อนหน้านี้ นางไม่ได้เดินทางไปท่องเที่ยวเพียงผู้เดียวหรอก ข้าส่งคนติดตามนางไปทุกหนทุกแห่งเพราะไม่อาจข่มตาหลับได้ แต่พอเห็นนางมีความสุข เห็นนางมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้นที่เดียลอร์ล ข้าก็ถอนกำลังคนของข้าออกมาในวันที่นางพบเจออัศวินที่จะรับใช้นางด้วยใจจริงๆ หน้าที่พี่ชายของข้าคือการปกป้องนางไปตลอด และในยามนี้ข้ามีเจ้าที่มาช่วยเหลือในการปกป้องนางเพิ่มขึ้นอีกคน มาร์เซลฝากเฟรญ่าที่แสนล้ำค่าของข้าด้วยนะ” มาร์เซลคุกเข่าลงบนพื้น เขาส่งยิ้มที่แสนยินดีให้แก่ท่านดยุคมาทอสก่อนจะเดินทางกลับไปหาเฟรญ่าและพานางกลับไปที่เดียลอร์ลอีกครั้ง ........... “อย่างนั้นเองสินะ เช่นนั้นช่วยตามหาข่าวเกี่ยวกับสตรีกระเป๋าหนักสองคนที่เดินทางเข้ามาในเมืองหลวงหน่อยสิ..” เจนนิสกล่าวกับอัศวินของทีเซียส สามีของเธอเล่าเรื่องของเฟรญ่าให้ฟังหมดแล้ว และคนเช่นเธอไม่ยินยอมให้ผู้ที่เคยทำร้ายเฟรญ่าที่แสนน่ารัก ลอยหน้าลอยตาอยู่ในเมืองหลวงด้วยความสุขสบายเป็นแน่ “อย่าลืมเรื่องการตัดงบประมาณของวิหารศักดิ์สิทธิ์ด้วยนะคะพี่ อันที่จริงด้วยอำนาจที่ข้ามี สามารถถอนรากถอนโคนคนพวกนั้นเลยก็ได้นะคะ หากว่าเฟรญ่าต้องการ” เจนนิสคิดว่าตัวเองเป็นหนักแล้ว แต่พอเจอน้องสาวของเธอกลับกลายเป็นว่าเธอชิดซ้ายไปเลยในเรื่องความโกรธน่ะนะ “ลิเวีย ถึงแม้ว่าเราจะจัดการถอนรากถอนโคนของวิหารไม่ได้ แต่เราทำให้ที่นั่นเข้าสู่สถานการณ์ที่น่าอึดอัดได้นี่นา ต้องหาทางบีบบังคับให้นักบุญทุกคนเดินทางไปที่เดียลอร์ลเพื่อเป็นกำลังให้องค์จักรพรรดิ..” ลิเวียพยักหน้าเพราะว่าเธอเห็นด้วยกับคำกล่าวของพี่สาว “พี่คะ เช่นนั้นเราเริ่มต้นจากการทำให้ประชาชน ไร้ความศรัทธาต่อวิหารศักดิ์ดีหรือไม่” เจนนิสหัวเราะออกมาเบาๆ “เช่นนั้นเริ่มจากการตีพิมพ์ข่าวเรื่องการปฏิเสธที่จะช่วยเหลือของวิหารก่อนเป็นไง..” คนพวกนั้นทำตัวเหมือนกับว่าพวกเขาสูงส่งมากกว่าใครๆ แต่กลับมีจิตใจที่ทั้งดำมืดและเห็นแก่ตัว กล้าดียังไงมาปฏิเสธคำขอร้องของเฟรญ่า คาดินันไมเลส เจ้าจะต้องจดจำชื่อของ ทีเซียสไปจนวันตายอย่างแน่นอน ............ เฟรญ่าลืมตาขึ้นมาบนเตียงเหมือนกับทุกวัน ที่มันแตกต่างจากทุกวันคือที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเธอ เมื่อเธอลุกขึ้นก็พบว่าตัวเองอยู่ในกระโจมที่พัก เมื่อลองกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นชุดของมาร์เซลแขวนอยู่ เมื่อคืนก่อนที่เธอจะหลับ เขาเอ่ยถามเธอออกมาว่าที่ไหนที่เธอคิดว่าปลอดภัยมากที่สุด เธอตอบเขาไปด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นว่าข้างกายเขา คือที่ที่ปลอดภัยมากที่สุด และเพราะคำตอบเช่นนั้นทำให้เธอมาอยู่ที่นี่สินะ บนใบหน้างามแย้มยิ้มออกมาด้วยอาการเขินอาย เธอลุกขึ้นก่อนจะสวมชุดนักบุญของ มาร์เซลเพราะไม่ว่าจะค้นหาเช่นไรก็ไม่พบเจอเสื้อผ้าของเธอเลย เธอก็เลยถือวิสาสะสวมใส่ชุดของเขา.. เฟรญ่ารวบผมเอาไว้ด้านหลังภายใต้หมวกสีขาวของนักบุญ เครื่องแบบนักบุญนั้นไม่ว่าจะสตรีหรือบุรุษต่างสวมใส่เครื่องแบบที่เหมือนกัน แตกต่างตรงปกเสื้อที่จะบ่งบอกถึงยศของผู้สวมใส่ “ตื่นแล้วเหรอครับ..” มาร์เซลเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือ เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอแล้วจูงมือของเธอมานั่งทานมื้อเช้าด้วยกัน “ตกใจ..งั้นเหรอ” เฟรญ่าส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ได้ตกใจ แต่..ดีใจมากต่างหาก” มาร์เซลจุดยิ้มขึ้นด้วยความพึงพอใจ เขาคิดเอาไว้แล้วว่าเธอเองก็จะต้องชื่นชอบที่มาอยู่ข้างๆ เขา “ข้ามีเรื่องที่จะต้องบอกกับพี่ เรื่องแอชตัน..เหมือนกับว่าหมอนั่นจะหายตัวไปอย่างเป็นปริศนา คนที่เห็นเขาครั้งสุดท้ายคือทหารที่กำลังเดินตรวจตรา เขาบอกว่าแอชตันเดินไปยังทางขึ้นเขาที่เป็นทางขึ้นเขา เหมือนกับว่าหมอนั่นจะเกี่ยวข้องกับไอขุ่นมัวพวกนี้นะครับ จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครพบเห็นเขาเลย ข้าไม่อยากให้พี่เป็นกังวลแต่เมื่อใดก็ตามที่พบเจอหมอนั่นพี่จะต้องหลบหนีไปให้ไกล..” เขาส่งสร้อยให้เฟรญ่าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วง “พี่เป่าเจ้านี่แรงๆ ข้าจะไปหาพี่เอง” โลหะที่ห้อยอยู่บนสร้อยนั้นรูปร่างเป็นทรงกระบอกที่พอเป่าออกมาแล้วจะได้ยินเสียงที่แตกต่างกันออกมา เฟรญ่าส่งยิ้มให้กับมาร์เซล “ขอบคุณนะ..”Related chapters
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.7 ไม่นับสิ
ในความคิดของเฟรญ่า เธอคิดมานานแล้วว่ากับแอชตันไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่งเธอจะต้องพบเจอกับเขาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่ามาร์เซลจะบอกกล่าวกับเธอว่าแอชตันและไอขุ่นมัวพวกนั้นจะเป็นพวกเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลยนานมากๆ แล้วที่เธอไม่ได้หวาดกลัวแอชตัน อาจเป็นเพราะว่าเธอสามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองได้แล้ว และต่อให้เธอต้องตายอีกครั้งด้วยน้ำมือของแอชตัน เธอก็อยากจะลองฆ่าหมอนั่นด้วยมือของตัวเองดูสักครั้งความแค้นที่ฝังลึกในใจทำให้เฟรญ่าอยากจะเดินขึ้นเขาเพื่อไปหาเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนอย่างแอชตันคุ้มค่าที่เธอจะเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงงั้นเหรอ จริงอยู่ที่ชีวิตครั้งที่แล้วของเธอไม่มีอะไรเลย แต่ในชีวิตครั้งนี้เธอมีคนรัก มีครอบครัวที่รักเธอมากกว่าใคร มีทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้หากจะเอาชีวิตของเธอไปแลกกับชีวิตของคนเช่นนั้นก็คงจะไม่คุ้มค่าสักเท่าไหร่นัก...“เฟรญ่า..”เสียงเรียกที่เหมือนกับว่าจะพาเธอจมดิ่งลงไปสู่ขุมนรกที่มืดมิดนั้นดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ เธอกำลังเดินเล่นอยู่รอบๆ กระโจมที่พักของมาร์เซล มีทหารมากมายเดินไปเดินมาอยู่ที่นี่ และเธอคิดว่าการเดินเล่นที่นี่นั้นป
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.8 กล้าดียังไง
วันนี้คือวันที่ทุกอย่างเตรียมพร้อมสำหรับการระเบิดเดียลอร์ลเพื่อให้ไอขุ่นมัวจางหายไป หลังจากนั้นแผนการในชั้นต่อไป มาร์เซลและคนของเขาจะบุกขึ้นไปบนเขา ทหารบางส่วนจะมาคุ้มกันและส่งพวกเขาไปให้ถึงบนเขา ที่ที่ประตูของเผ่าปีศาจเปิดออกมา แล้วหลังจากนั้นมาร์เซลจะทำการปิดประตูนั้นทว่าในระหว่างที่เรากำลังจะทำการระเบิดเดียลอร์ล มาร์เซลก็หายตัวไปพร้อมกับใบหน้าที่ตื่นตระหนก เขาและทหารที่ใจคอไม่ดีรีบกลับมาที่ค่ายของเราเพื่อมาตรวจตราหาสิ่งที่ทำให้มาร์เซลไม่ปกติเท้าทั้งสองข้างของคาร์เตอร์หยุดลงตรงหน้ากระโจมที่พักของมาร์เซล เขารู้เรื่องที่เฟรญ่าเดินทางมาที่นี่แล้ว และเขาก็ค่อนข้างเคารพการตัดสินใจของมาร์เซลเป็นอย่างดี แต่ต่อให้มองเห็นด้วยสายตาของตัวเอง คาร์เตอร์ก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอดีตแกรนด์ ดยุคจามินและไอขุ่นมัวพวกนั้นจะหลอมรวมร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกัน“ไม่ยักรู้ว่าองค์จักรพรรดิก็ทรงอยู่ที่นี่ด้วย ไม่พบเจอกันนานมากเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าไม่ต้องการรับคำทักทายจากต้นเหตุที่ทำให้เดียลอร์ลอยู่ในสภาพเช่นนี้หรอกนะ”...เขาไม่ได้ทำสักหน่อย ไอขุ่นมัวพวกนั้นปกคลุมเดียลอร์ลเอาไว้ก่อนที่เขาจะยกร่างกายนี้ให้ปีศาจซ
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.9 ช่วยกันภาวนา
สองเท้าของมาร์เซลวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเพื่อไปยังหมู่บ้าน ไอเดนกำลังร่ายเวทเพื่อไม่ให้แรงระเบิดเล็ดลอดออกมาจากหมู่บ้าน และเพื่อไม่ให้มีเสียงระเบิดดังขึ้นมา“นายท่านครับ..รออีกสักพักเมื่อไอขุ่นมัวลดลงเราก็จะเดินทางขึ้นไปด้านบนได้..”“รอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกวิน เจ้าและไอเดนตามข้ามาส่วนเดม่อน เจ้ากลับไปที่ค่ายทหารเพื่อปกป้องเฟรญ่าเอาไว้ เราจะต้องรีบจัดการปิดประตูปีศาจต้องรีบทำให้เรื่องราวทุกอย่างจบสิ้นอย่างรวดเร็วมากที่สุด”เดม่อนก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อรับคำสั่ง เขารีบวิ่งกลับไปที่ค่ายทหารแต่ก็พบเจอท่านเฟรญ่าที่กำลังถูกแอชตันโอบกอดเอาไว้ เขาวิ่งเข้าไปหาองค์จักรพรรดิก่อนจะช่วยพยุงพระองค์ที่อยู่ในสภาพปางตายขึ้นมา อีกฝ่ายคือร่างที่เป็นภาชนะของปีศาจเพราะอย่างนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่มนุษย์จะรับมือกับการโจมตีของปีศาจได้“น่าเสียดายนะ เพราะแม้แต่เรี่ยวแรงครั้งสุดท้ายของเจ้าก็ไม่อาจทำอันตรายข้าได้เลยเฟร..เจ้ายอมรับเถอะว่าเจ้าสู้ข้าไม่ได้ และหากเจ้าต้องการให้ข้ารื้อฟื้นความหลังของเจ้า ให้ข้าจัดการทำให้ขาของเจ้าเดินไม่ได้เหมือนเดิมดีหรือไม่”เดม่อนพุ่งตัวเข้าไปด้วยความรวดเร็วก่อนที่เขาจะแย่งชิงท่านเ
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.10 ลองมาเป็นข้าดูสิ
สองเท้าของมาร์เซลกำลังวิ่งขึ้นไปยังยอดเขา ที่นี่มีควันสีดำมากเกินไปทำให้ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่สามารถใช้เทเลพอทในการเดินทางได้เลย มันทรมานและไอขุ่นมัวเหล่านี้ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนและทำท่าจะหมดแรงลงไป เขาต้องร่ายเวทป้องกันตลอด และเมื่อเขาเดินทางมาถึงที่ยอดเขาแห่งนี้ เมื่อเขามองเห็นประตูสีดำที่กำลังเปิดอยู่ มาร์เซลก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขามองหน้ากับวินเพื่อให้คนของเขาแยกย้ายไปกันยืนล้อมรอบประตูที่กำลังมีควันสีดำพวยพุ่งออกมาต้องทำให้เดียลอร์ลถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มควันสีดำซะก่อน ราชาปีศาจถึงจะพาพวกพ้องออกมาและยึดเอาเดียลอร์ลแปรเปลี่ยนเป็นเมืองปีศาจอย่างนั้นสินะ“นายท่านครับ..”ไอเดนเรียกเขาด้วยความเป็นห่วงเมื่อหมอนั่นมองเห็นเลือดกำเดาที่กำลังไหลออกมาอย่างช้าๆมาร์เซลยกมือขึ้นมาเพื่อเช็ดเลือดเหล่านั้นอย่างลวกๆ หากไม่ทำการปิดประตูนี้ลง จักรวรรดิจะมีภัยอย่างแน่นอน มันจะไม่มีโอกาสให้สอง สาม หรือสี่ให้กับเขา มีแต่ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นแรงระเบิดทำให้กลุ่มควันจางหายก็จริง แต่ในระยะเวลาไม่นานควันสีดำก็พวงพุ่งออกมาจากประตูบานนั้น พร้อมกับปกคลุมท้องฟ้าใหม่อีกครั้ง
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.11 จบลงแล้วสินะ
“ข้าจะยินยอมส่งมอบร่างกายให้แก่ท่าน ทว่าข้าจะไม่ยินยอมส่งมอบจิตวิญญาณนี้ให้ท่าน การแลกเปลี่ยนของเรา..คือการที่ท่านจะไม่สามารถบังคับหรือว่าควบคุมจิตใจของข้าได้”กลุ่มควันสีดำเหล่านั้นพวยพุ่งผ่านร่างกายของแอชตันไป พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาทั่วบริเวณ“แอชตันมีคำกล่าวว่ามนุษย์นั้นโง่เขลา ข้าไม่เชื่อจนได้พบเจอด้วยสายตาของตัวเอง ในเมื่อเจ้ามีความทรงจำตั้งแต่ชีวิตครั้งที่แล้วของเจ้า แล้วทำไมเจ้าไม่ทำให้สตรีผู้นั้นยินยอมสยบแทบเท้าเจ้าดังเช่นช่วงเวลาที่ผ่านมาเล่า การใช้กำลังนั้นถือเป็นการกระทำที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ บังคับให้นางมาเป็นของเจ้าน่าจะดีกว่าการร้องขอ..”แววตาของแอชตันสะท้อนถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว ทันทีที่เขาได้รับความทรงจำกลับคืนมา เขากลับรู้สึกขยะแขยงตัวเองเหลือทน เขากระทำเรื่องสารเลวมากมายกับสตรีที่เขารักเขาอย่างสุดหัวใจเฟรญ่าหลงรักและเทิดทูนบูชาเขาราวว่าเขาคือพระเจ้าของนาง นางส่งมอบทุกอย่างให้แก่เขาเพื่อที่จะทำให้เขาสุขสบายมากยิ่งขึ้น..แอชตันไม่คิดโทษใคร เขาไม่คิดโกรธเคืองหรือว่าเกลียดชังใครทั้งนั้น นอกจากตัวของเขาเองและเขาต้องการให้เฟรญ่ามาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง เพ
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.12 ลงโทษ
คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียวเขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมามันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมก
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.13 เชื่อมั่น
เฟรญ่านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงตามลำพัง แววตาของเธอสะท้อนความอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างเห็นได้ชัด ในห้องนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอเธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่เธอพยายามที่จะเดินออกไปจากห้องนี้มากแค่ไหนก็ไม่สามารถออกไปได้ เป็นห้องโล่งๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างสักบาน เธอนอนหลับไปและเมื่อตื่นขึ้นมาก็จะพบเจอกับอาหารทั้งสามมื้อที่วางเอาไว้บนโต๊ะ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน รู้เพียงแต่ว่าเธอจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้นมาร์เซลจะต้องกำลังเป็นห่วงเธออย่างแน่นอน ไหนยังจะท่านพี่ของเธออีกจะมามัวอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้เพราะอย่างนั้นเฟรญ่าก็เลยคิดแผนการขึ้นมา การที่มีอาหารมาวางเอาไว้ในช่วงที่เธอหลับ นั่นหมายความว่าจะต้องมีคนเดินเข้ามาที่นี่และเธอจะต้องแกล้งหลับ เพื่อที่จะดูว่าคนที่ขังเธอเอาไว้ที่นี่คือใครกันแน่เมื่อคิดได้ดังนั้นเฟรญ่าก็ล้มตัวนอนลงในทันที เธอหลับตาพร้อมกับเผยอปากออกมาเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเพราะเมื่อเธอล้มตัวนอน เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา พร้อมกับฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆเฟรญ่าค่อยๆ ปรือตามองอย่างช้าๆ เธอร
Last Updated : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.14 ฟื้นแล้ว
การรอคอยสำหรับมาร์เซลนั้นถือเป็นความทรมานมากเกินกว่าที่เขาจะคาดคะเนเอาไว้ซะอีก เขาไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนเลย ยิ่งไม่เคยรักใครและทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ เราทั้งคู่ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันหลังจากนี้ ตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าเฟรญ่าจะเป็นเจ้าสาว ส่วนเขาจะเป็นเจ้าบ่าว ในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ เขาและเธอจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน พร้อมกับนั้นลูกของเขาคงจะน่ารักมากทีเดียวเพราะว่าเฟรญ่าชอบเด็ก ทว่าในยามนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย..ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนนภา มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือของเฟรญ่า ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อเฝ้าอธิษฐานจากใจจริง“ตื่นขึ้นมาเถอะมา กลับมาเพื่อให้ข้าได้บอกรักเจ้าจะได้รึเปล่า ได้โปรดเถอะ..กลับมาหาข้าอีกครั้ง..”น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หยาดน้ำตาเปียกชุ่มอยู่บนมือของเฟรญ่า ท่ามกลางห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นของมาร์เซลเท่านั้นที่ดังออกมา“...มาร์เซล อย่าร้อง”ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกมาในทันทีที่ได้ยินเสียงที่แสนคิดถึง และเมื่อมาร์เซลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบเจอกับดวงตาสีครามที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ บนดวงหน้างามล้ำยิ่งกว่
Last Updated : 2024-12-10
Latest chapter
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.20 ตามใจข้าหน่อยสิครับ (จบบริบูรณ์)
มาร์เซลพึ่งรู้ว่าการนั่งเรือสำเภามันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยแม้แต่นิดเดียว เขาออกเดินทางมายังเมืองทางใต้พร้อมกันกับเฟรญ่า นี่คือการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานในตำแหน่งดยุคอย่างเป็นทางการ เราทั้งคู่เคยพูดเอาไว้ว่าอยากจะล่องเรือมาเที่ยวที่เมืองทางใต้มาชมทะเลที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และในยามนี้เราก็กำลังอยู่กลางทะเลบนเรือสำเภาที่ค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ส่วนตัว เพราะว่าเขาเหมาเรือลำนี้เอาไว้ เพื่อมากับเฟรญ่าเพียงแค่สองคนเท่านั้นแต่เขาอาเจียนไปสิบรอบแล้วเห็นจะได้ เพราะเขาไม่เคยนั่งเรือมาก่อน“ออกมานั่งมองทะเลดูไหม เผื่ออาการของเจ้าจะดีขึ้น”อันที่จริงแค่ได้มองหน้าสวยๆ ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแบบมากๆ แล้ว เขาจับมือของเฟรญ่าเอาไว้ก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนไหล่ของเธอ“รักนะครับ..รักที่สุดเลย”เฟรญ่าไม่รู้ว่าเพราะอายุที่เขาเด็กกว่ามันเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า แต่เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับมีลูกสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังออดอ้อนเธอตลอดเวลา มาร์เซลติดการสัมผัสมากๆ เขาจะต้องจับมือหรือไม่ก็กอดและหอมแก้มเธอตลอดเวลา และเธอเองก็ชื่นชอบการแสดงความรักเช่นนั้นมากทีเดียว เฟรญ่าจึงไม่เคยผลักไสหรือว่าดุเขาในเร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.19 เดี๋ยวข้าจะทำต่อเอง NC
บอกตามตรงว่านี่คงจะเป็นงานแต่งที่เจ้าสาวสบายมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ เฟรญ่าแทบไม่ต้องจัดเตรียมอะไรเลยเพราะว่าพี่เจนนีสและลิเวียจัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้ว เธอเพียงสวมชุดเจ้าสาวที่แสนงดงามและเข้าร่วมงานแต่งเท่านั้นเองเฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อมาร์เซลพาเธอออกมาจากงานแต่งที่แสนยิ่งใหญ่ เขาพาเธอมาที่คฤหาสน์ฮอร์ตันที่เราพึ่งได้รับมาเป็นของขวัญแต่งงาน และในห้องนอนก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ มันทั้งหอมหวานและเย้ายวนมากทีเดียว“เจ้ากำลังข้ามขั้นพิธีแต่งงานอยู่นะมาร์เซล เราไม่ควรด่วนชิงเข้าหอก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม..”เขาส่งยิ้มให้เธอในขณะที่กำลังถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออกมา เขาอดทนมานานมากพอสมควร อดทนแล้วอดทนอีกเพราะว่าเฟรญ่าพึ่งจะฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่ได้แตะต้องเธอเลย แต่วันนี้เขาอดทนไม่ไหวอีกแล้ว“ไม่เห็นจะต้องสนใจแขกที่เข้ามาร่วมงานเลยนี่ นี่คืองานแต่งของเราและข้าอยากอยู่กับท่าน..เข้าหอเร็วหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกครับ หรือว่าพี่กังวล"เฟรญ่าดึงผ้าคลุมหน้าของเธอออกไป เธอไม่ได้ยืนมองมาร์เซลถอดชุดอยู่เฉยๆ แต่เธอเองก็ถอดชุดเดรสแต่งงานออกเช่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.18 จะรีบไปไหน
บัตรเชิญของงานแต่งเลดี้ทีเซียส วีรสตรีที่ร่วมการกอบกู้เดียลอร์ลนั้นถูกส่งให้แก่ขุนนางมากมายในจักรวรรดิ บอกตามตรงว่าในตอนที่เฟรญ่าเห็นชื่อและรูปวาดของตัวเองเด่นหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เธอค่อนข้างตกใจมากพอสมควร เพราะเธอไม่คิดว่าเรื่องที่มาร์เซลกล่าวออกมานั้นมันจะเป็นเรื่องจริง“ให้ตายเถอะ ข้ารับมือกับคำว่าวีรสตรีอะไรพวกนั้นไม่ไหวจริงๆ”ลิเวียหัวเราะออกมา“เจ้าคู่ควรกับมันนะเฟร เรื่องความรักที่แสนอบอุ่นนี้ก็ด้วย มาร์เซลคือบุรุษที่ดีมากทีเดียว”ลิเวียกล่าวพร้อมกับสวมสร้อยคอที่มีสีเดียวกับดวงตาของเฟรญ่าลงไปบนลำคอยาวระหง เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอแต่งงานแล้ว เฟรญ่าคือสตรีที่งดงามมากๆ ในสายตาของลิเวีย เราพบเจอกันเพราะพี่เจนนีสมาทำงานที่ทีเซียสและพี่สาวก็ร้องขอให้เธอมาเป็นเพื่อนกับเฟรญ่า เพราะสงสารที่เฟรญ่าอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ และนั่นทำให้ลิเวียได้มาพบเจอกับคาร์เตอร์ จนได้แต่งงานและเป็นจักรพรรดินีทุกวันนี้เพราะความสามารถของเฟรญ่าเลยเธอถึงได้มีความสุขมากๆ ในช่วงเวลาที่เฟรญ่ากำลังจะได้แต่งงาน เพราะมันเหมือนกับว่าครั้งนี้เป็นเธอแล้วนะที่ได้ส่งเฟรญ่าไปให้ถึงฝั่งฝันกับความรักที่ดีงา
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.17 ท่านอา
มาทอสพาเฟรญ่าและเจนนีสเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกันในอีกสองสัปดาห์ต่อมา คาร์เตอร์ตั้งขบวนเพื่อรอรับการกลับมาของเฟรญ่า ทันทีที่เธอเดินลงมาจากรถม้า คาร์เตอร์ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเฟรญ่าเอาไว้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นมา และหนึ่งในเรื่องราวเหล่านั้นมันกำลังสั่นคลอนพี่ชายที่แสนกล้าหาญของเธออย่างหนักเลยสินะเฟรญ่าพบเจอคาร์เตอร์ในครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบสี่ปี เขาคือองค์รัชทายาท ตามสายเลือดแล้วท่านพี่มาทอสคือน้องชายขององค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อของคาร์เตอร์ เราทั้งคู่จึงถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันและสนิทสนมกันมากทีเดียว เพราะแผลในใจที่เคยได้รับจากแม่เลี้ยงทำให้เฟรญ่านั้นหวาดกลัวผู้คนเป็นอย่างมาก อีกทั้งท่านพี่มาทอสก็งานยุ่งมากเพราะในช่วงเวลานั้นท่านพี่มาทอสรับตำแหน่งดยุคมาจากท่านพ่อแล้ว ทำให้เขาไม่มีเวลามาคอยดูแลน้องสาวต่างแม่สักเท่าไหร่นัก ผู้ที่ดูแลและสนิทสนมกับเฟรญ่ามากที่สุดคือคาร์เตอร์ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาพยายามเข้าหาเธอในทุกวัน ชวนเธอออกไปข้างนอก และเป็นผู้ที่พาเธอก้าวเดินไปยังงานเลี้ยงในแวดวงสังคม“ฟังนะเฟร จะไม่มีใครหน้าไหนกล้าดูถูกเจ้าทั้งนั้น พี่จะปกป้องเจ้าเองเพราะอย่างนั้นไม่ต้องกังวลหรื
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.16 เหมาะสม
เมื่อเฟรญ่าทำท่าไม่เชื่อ มาร์เซลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาจับมือเธอพร้อมกับพาเธอวิ่งไปยังงานเทศกาลของเดียลอร์ลที่ในยามนี้มีชาวบ้านมากมายกำลังเต้นรำอยู่ตามท้องถนน บนใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มฉายชัดอยู่ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ดวงตาของเฟรญ่านั้นพร่ามัวไปในทันทีราวกับว่ารอยยิ้มของเขามันแฝงไปด้วยเวทมนตร์แค่เขายิ้มก็ทำให้หัวใจของเธออ่อนลงยวบยาบ ฝ่ามือของเราเกาะกุมกันไว้โดยไร้คำพูด มาร์เซลหยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวมาหาเธอ เขายกมือขึ้นมาจับเอวของเธอเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นเล็กน้อยแล้วพาเธอหมุนตัวตามจังหวะของเครื่องดนตรีพื้นเมือง เฟรญ่าหยักยิ้มขึ้นมาในทันที หัวใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะในทุกครั้งที่อยู่กับเขา มันคือความรักที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายเช่นไร แต่ในยามที่เธอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันทำให้เธอมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย บางทีความหวังของเธอก็เป็นเรื่องง่ายๆอย่างเช่นการคาดหวังให้มาร์เซลมีความสุขตลอดไป..“เวลาที่ท่านยิ้มออกมามันสวยมากเลยนะครับ..”ในวันที่พบเจอกันครั้งแรก เขาก็เชื่อมั่นในพรหมลิขิตในทันทีว่าคนรักของเขาจะต้องเป็นเธอเท่านั้น บางสิ่งในอกค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา หัวใจที่เย็นย
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.15 อย่าเสียใจเลย
งานเทศกาลในครั้งนี้จัดขึ้นมาในฤดูที่กำลังปลูกพืชผล เมืองเดียลอร์ลนั้นได้รับผลกระทบเป็นวงกว้างเพราะอย่างนั้น บารอนดีแลนจึงหารือกับชาวบ้านจัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อให้บรรยากาศในเดียลอร์ลนั้นดีขึ้นมา ก่อนหน้านั้นกับบางคนที่เผชิญหน้ากับความสูญเสีย พวกเขาไม่อยากแม้แต่จะหายใจต่อไปดีแลนรู้สึกผิดกับชาวเมืองมากทีเดียว กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงพยายามที่จะฟื้นฟูเดียลอร์ลขึ้นมาใหม่เพื่อให้ที่นี่กลับมามีบรรยากาศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นเดิมเฟรญ่าเดินไปบนถนนหนทางที่เต็มไปด้วยนักเดินทาง ไม่ว่าจะถามเธอสักกี่ครั้ง เฟรญ่าก็ยังคงตอบได้ในทันทีว่าเดียลอร์ลคือเมืองที่เธอชอบมากที่สุด ความธรรมดาของที่แสนพิเศษ“ไม่เจอกันนานเลยนะเฟร..”ดีแลนเดินเข้ามาทักทายเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม“อื้ม ที่นี่เหมือนเดิมเลยนะคะ เหมือนเดียลอร์ลที่ข้ารู้จัก”เฟรญ่าจุดยิ้มที่แสนงดงามบนใบหน้าของเธอ เธอคิดว่าดีแลนเองก็คงจะได้รับผลกระทบทางจิตใจเช่นเดียวกัน“ขาของเจ้า..มันหายดีเป็นปกติแล้วสินะ”เฟรญ่าก้มมองเท้าของตัวเอง เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างในยามที่ไ
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.14 ฟื้นแล้ว
การรอคอยสำหรับมาร์เซลนั้นถือเป็นความทรมานมากเกินกว่าที่เขาจะคาดคะเนเอาไว้ซะอีก เขาไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนเลย ยิ่งไม่เคยรักใครและทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ เราทั้งคู่ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันหลังจากนี้ ตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าเฟรญ่าจะเป็นเจ้าสาว ส่วนเขาจะเป็นเจ้าบ่าว ในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ เขาและเธอจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน พร้อมกับนั้นลูกของเขาคงจะน่ารักมากทีเดียวเพราะว่าเฟรญ่าชอบเด็ก ทว่าในยามนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย..ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนนภา มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือของเฟรญ่า ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อเฝ้าอธิษฐานจากใจจริง“ตื่นขึ้นมาเถอะมา กลับมาเพื่อให้ข้าได้บอกรักเจ้าจะได้รึเปล่า ได้โปรดเถอะ..กลับมาหาข้าอีกครั้ง..”น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หยาดน้ำตาเปียกชุ่มอยู่บนมือของเฟรญ่า ท่ามกลางห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นของมาร์เซลเท่านั้นที่ดังออกมา“...มาร์เซล อย่าร้อง”ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกมาในทันทีที่ได้ยินเสียงที่แสนคิดถึง และเมื่อมาร์เซลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบเจอกับดวงตาสีครามที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ บนดวงหน้างามล้ำยิ่งกว่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.13 เชื่อมั่น
เฟรญ่านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงตามลำพัง แววตาของเธอสะท้อนความอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างเห็นได้ชัด ในห้องนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอเธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่เธอพยายามที่จะเดินออกไปจากห้องนี้มากแค่ไหนก็ไม่สามารถออกไปได้ เป็นห้องโล่งๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างสักบาน เธอนอนหลับไปและเมื่อตื่นขึ้นมาก็จะพบเจอกับอาหารทั้งสามมื้อที่วางเอาไว้บนโต๊ะ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน รู้เพียงแต่ว่าเธอจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้นมาร์เซลจะต้องกำลังเป็นห่วงเธออย่างแน่นอน ไหนยังจะท่านพี่ของเธออีกจะมามัวอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้เพราะอย่างนั้นเฟรญ่าก็เลยคิดแผนการขึ้นมา การที่มีอาหารมาวางเอาไว้ในช่วงที่เธอหลับ นั่นหมายความว่าจะต้องมีคนเดินเข้ามาที่นี่และเธอจะต้องแกล้งหลับ เพื่อที่จะดูว่าคนที่ขังเธอเอาไว้ที่นี่คือใครกันแน่เมื่อคิดได้ดังนั้นเฟรญ่าก็ล้มตัวนอนลงในทันที เธอหลับตาพร้อมกับเผยอปากออกมาเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเพราะเมื่อเธอล้มตัวนอน เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา พร้อมกับฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆเฟรญ่าค่อยๆ ปรือตามองอย่างช้าๆ เธอร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.12 ลงโทษ
คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียวเขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมามันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมก
