2.18 จะรีบไปไหน

บัตรเชิญของงานแต่งเลดี้ทีเซียส วีรสตรีที่ร่วมการกอบกู้เดียลอร์ลนั้นถูกส่งให้แก่ขุนนางมากมายในจักรวรรดิ บอกตามตรงว่าในตอนที่เฟรญ่าเห็นชื่อและรูปวาดของตัวเองเด่นหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เธอค่อนข้างตกใจมากพอสมควร เพราะเธอไม่คิดว่าเรื่องที่มาร์เซลกล่าวออกมานั้นมันจะเป็นเรื่องจริง

“ให้ตายเถอะ ข้ารับมือกับคำว่าวีรสตรีอะไรพวกนั้นไม่ไหวจริงๆ”

ลิเวียหัวเราะออกมา

“เจ้าคู่ควรกับมันนะเฟร เรื่องความรักที่แสนอบอุ่นนี้ก็ด้วย มาร์เซลคือบุรุษที่ดีมากทีเดียว”

ลิเวียกล่าวพร้อมกับสวมสร้อยคอที่มีสีเดียวกับดวงตาของเฟรญ่าลงไปบนลำคอยาวระหง เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอแต่งงานแล้ว เฟรญ่าคือสตรีที่งดงามมากๆ ในสายตาของลิเวีย เราพบเจอกันเพราะพี่เจนนีสมาทำงานที่ทีเซียสและพี่สาวก็ร้องขอให้เธอมาเป็นเพื่อนกับเฟรญ่า เพราะสงสารที่เฟรญ่าอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ และนั่นทำให้ลิเวียได้มาพบเจอกับคาร์เตอร์ จนได้แต่งงานและเป็นจักรพรรดินีทุกวันนี้เพราะความสามารถของเฟรญ่าเลย

เธอถึงได้มีความสุขมากๆ ในช่วงเวลาที่เฟรญ่ากำลังจะได้แต่งงาน เพราะมันเหมือนกับว่าครั้งนี้เป็นเธอแล้วนะที่ได้ส่งเฟรญ่าไปให้ถึงฝั่งฝันกับความรักที่ดีงามของมาร์เซล

“ให้ตายเถอะนี่คือมนุษย์หรือว่านางฟ้ากันแน่”

มาทอสเดินเข้ามาพร้อมกับเจนนีส วันนี้เขาจะต้องทำหน้าที่ควงเฟรญ่าออกไป เพื่อส่งเฟรญ่าให้มาร์เซล

“อ่า..พี่กำลังทำให้ข้าตื่นเต้นมากกว่าเดิมนะคะ”

นี่คืองานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่มากทีเดียว จนน่าจะถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ เพราะไม่ใช่แค่ชนขั้นสูงเท่านั้นที่เดินทางมาร่วมงานด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดี แต่เหล่าชาวบ้านก็มาร่วมลงนามเพื่ออวยพรแก่เฟรญ่า และชาวเดียลอร์ลบางส่วนก็เดินทางมาที่นี่เช่นกัน

น้องสาวของเขามีความสามารถมากมายถึงเพียงนั้น มันช่างเป็นสิ่งที่น่าภูมิใจมากทีเดียว

“เจ้างดงาม มากกว่าใครทั้งหมดในวันนี้ เพราะอย่างนั้นไม่ต้องตื่นเต้นไป”

คาร์เตอร์เดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบในมือ เขาไม่ยินยอมที่จะพลาดโอกาสในการส่งเฟรญ่าให้แก่มาร์เซลเหมือนกัน เขาก็ถือเป็นพี่ชายของนางด้วย

“วันนี้จะเป็นวันแรกที่เจ้าจะย้ายเข้าไปยังคฤหาสน์ฮอร์ตัน พรุ่งนี้เช้าจะมีการประกาศออกไปถึงเรื่องการเข้ารับตำแหน่งของดยุค   ฮอร์ตัน นามว่ามาร์เซล”

เฟรญ่าอ้าปากค้าง เธอไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าท่านพี่คาร์เตอร์จะพระราชทานชื่อตระกูลของเขาให้แก่มาร์เซล เพราะว่ามาร์เซลไม่มีชื่อตระกูล เขาไม่ยินยอมใช้ชื่อตระกูลของท่านพ่อหรือแม้กระทั่งตระกูลสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ของท่านแม่ เธอเข้าใจในเรื่องนี้และไม่อยากจะสนใจในเรื่องไม่เป็นเรื่องเพราะเฟรญ่าตั้งใจว่าจะใช้ชื่อตระกูลทีเซียสต่อไปถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานแล้ว

แต่ท่านพี่คาร์เตอร์กลับมองเห็นในเรื่องนี้และพระราชทานชื่อตระกูลให้แก่มาร์เซล

ฮอร์ตันคือชื่อตระกูลขององค์จักรพรรดิ และนี่ก็เท่ากับว่ามาร์เซลคือหนึ่งในราชวงศ์ด้วย

“ท่านพี่ ข้าคิดว่านั่นมันมากไปหน่อย..”

“ไม่เลยเฟรญ่า เจ้ามีความสำคัญกับพี่มากจริงๆ และพี่อยากจะให้หลานตัวน้อยของข้าใช้ชื่อตระกูลฮอร์ตัน เมื่อบุตรของเจ้าเกิดมาเขาจะได้เป็นสมาชิกของราชวงศ์..”

ลิเวียจับไหล่ของเฟรญ่าเอาไว้

“หน้าที่ของเจ้าในวันนี้ไม่ใช่การปฏิเสธ แต่เป็นการฉีกยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขออกมาต่างหาก ห้ามร้องไห้นะเฟร ใบหน้าที่สาวใช้ตั้งใจแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมจะเลอะ เจ้าคงไม่อยากออกไปปรากฏในงานแต่งของตัวเองในสภาพที่ไม่น่าดูหรอกใช่ไหม”

เฟรญ่ากะพริบตาถี่ๆ เธอเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นมากจริงๆ ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าสาวที่งดงามมากที่สุด เธอถูกคลุมใบหน้าด้วยผ้าลูกไม้ที่ท่านพี่เจนนิสถักให้ ด้านซ้ายของเธอคือท่านพี่มาทอสที่กำลังจับมือของเธอเพื่อพาเธอเดินไปหามาร์เซล ส่วนด้านขวา ท่านพี่คาร์เตอร์ควงแขนเธอเอาไว้ เขายืนกรานว่าเขาเองก็มีสิทธิ์ที่จะควงเธอเข้าร่วมพิธีเหมือนกัน เพราะอย่างนั้นเธอคงจะเป็นเจ้าสาวคนแรกที่มีบุรุษในครอบครัวเดินมาส่งถึงสองคน ที่ด้านหน้าของเฟรญ่าคือจูเวลและแจสเปอร์ หลานตัวน้อยทั้งสองโปรยกลีบดอกกุหลาบไปตลอดทางเพื่อให้ทางเดินในวิหาร และให้ทางเดินของท่านอาเฟรญ่าเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้

นี่คืองานแต่งงานที่แขกทุกคนพร้อมใจกันยืนขึ้นเพื่อตบมือให้แก่เจ้าสาวที่งดงามและมีรอยยิ้มที่น่าจดจำมากที่สุดในจักรวรรดิ ปลายทางเดินของวิหาร มาร์เซลยืนรอเธออยู่ตรงนั้น เขาสวมชุดแต่งงานสีขาวที่ไม่ค่อยคุ้นตาเท่าไหร่นัก เรือนผมสีแดงที่แสนโดดเด่นทำให้เธอมองรวดเดียวก็รับรู้ได้เลยว่านั่นคือเขา

มาทอสใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลลงมา เขาไม่อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่อาจกักเก็บความปลาบปลื้มใจนี้เอาไว้ได้เลย เขาวางมือของเฟรญ่าลงบนมือของมาร์เซลที่กำลังยืนยิ้มอยู่

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องดูแลนางเป็นอย่างดีอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นข้าไม่มีอะไรจะฝากฝังหรอก นอกจากคำว่า..ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรานะมาร์เซล จากนี้ไปเจ้าคือหนึ่งในครอบครัวของข้า”

มาร์เซลขบเม้มริมฝีปากเบาๆ เขาก้มศีรษะเพื่อเป็นการขอบคุณพี่ชายของภรรยา เขามีครอบครัวที่โหดร้ายชนิดว่ามาร์เซลพยายามลบความทรงจำเกี่ยวกับครอบครัวของเขาให้หมด เขาไม่เคยคาดหวังว่าตัวเองจะได้พบเจอการต้อนรับที่แสนอบอุ่นเช่นนี้มาก่อนเลย

“ขอบคุณนะครับ”

คาร์เตอร์ตบบ่าของมาร์เซลเบาๆ

“ขอบคุณที่แบ่งความกล้าของเจ้ามาให้เฟรญ่าของเรานะ ยินดีต้อนรับสู่เมืองหลวงและยินดีต้อนรับสู่ฮอร์ตัน จากนี้ไปเจ้าคือดยุคแห่งฮอร์ตัน..”

แขกที่เข้าร่วมงานตบมือเสียงดังสนั่น กว่าคาร์เตอร์และมาทอสจะเดินออกมาก็กินเวลานานมากพอสมควร ผู้ที่ทำพิธีให้เราในวันนี้คือพระสันตะปาปาที่เลี้ยงดูมาร์เซลมาตั้งแต่เด็ก มีคาดินันไมเลสและพระสันตะปาปาที่พร่ำสอนการเรียนเวทให้แก่เขา

“มาร์เซล ฮอร์ตันสินะ เจ้าเลือกความรักมากกว่าหนทางที่จะยิ่งใหญ่ในอนาคต เรื่องนี้ข้าขอชื่นชมในอุดมการณ์ที่แน่วแน่ของเจ้า”

มาร์เซลก้มหน้าลงในทันที

“ขอให้เจ้ามีความสุขในหนทางที่เลือกเดินนะมาร์เซล หากว่าพร้อมแล้วก็กล่าวคำสาบานออกมาได้เลยมาร์เซล”

มาร์เซลยกมือขึ้นมาก่อนที่เขาจะวาดไปในอากาศ ปรากฏเป็นฝนดอกไม้ที่โปรยปรายลงมาในวิหารศักดิ์สิทธิ์ เขาเปิดผ้าคลุมหน้าของเฟรญ่าออก

“ข้ายินดีที่จะรับเฟรญ่า ทีเซียสเป็นภรรยา จะภักดีต่อนางไม่ว่าจะยามทุกข์ ยามสุข ยามเจ็บไข้หรือแม้กระทั่งในยามที่ข้าไม่หลงเหลือลมหายใจ ข้าก็จะรักนางตลอดไป..ข้าขอสาบานด้วยสัญญาและพันธะเวทมนตร์ทั้งหมดที่ข้ามี..”

หลังจากที่กล่าวจบเขาก็จุมพิตลงไปบนกลีบปากสีหวานของเฟรญ่า ก่อนที่มาร์เซลจะอุ้มเฟรญ่าขึ้นมาแล้วดีดนิ้วเพื่อหายตัวไปต่อหน้าต่อตาแขกทั้งงาน

“ไอ้หมอนั่นมันจะรีบร้อนไปไหนกันนะ”

มาทอสสบถออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะหันไปอุ้มลูกชายวัยสี่ขวบของเขาขึ้นมาโอบกอดเอาไว้