2.14 ฟื้นแล้ว

การรอคอยสำหรับมาร์เซลนั้นถือเป็นความทรมานมากเกินกว่าที่เขาจะคาดคะเนเอาไว้ซะอีก เขาไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนเลย ยิ่งไม่เคยรักใครและทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ เราทั้งคู่ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันหลังจากนี้ ตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าเฟรญ่าจะเป็นเจ้าสาว ส่วนเขาจะเป็นเจ้าบ่าว ในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ เขาและเธอจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน พร้อมกับนั้นลูกของเขาคงจะน่ารักมากทีเดียวเพราะว่าเฟรญ่าชอบเด็ก ทว่าในยามนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย..

ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนนภา มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือของเฟรญ่า ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อเฝ้าอธิษฐานจากใจจริง

“ตื่นขึ้นมาเถอะมา กลับมาเพื่อให้ข้าได้บอกรักเจ้าจะได้รึเปล่า ได้โปรดเถอะ..กลับมาหาข้าอีกครั้ง..”

น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หยาดน้ำตาเปียกชุ่มอยู่บนมือของเฟรญ่า ท่ามกลางห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นของมาร์เซลเท่านั้นที่ดังออกมา

“...มาร์เซล อย่าร้อง”

ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกมาในทันทีที่ได้ยินเสียงที่แสนคิดถึง และเมื่อมาร์เซลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบเจอกับดวงตาสีครามที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ บนดวงหน้างามล้ำยิ่งกว่าผู้ใดของเฟรญ่ากำลังส่งยิ้มให้เขา เธอลุกขึ้นก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาโอบกอดเขาเอาไว้แน่นมากพอสมควร

“ไม่เจอกันนานเลยใช่ไหม..”

เฟรญ่าขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ดูท่าทางของเขาก็รู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมามาร์เซลผ่านมันมาได้อย่างยากลำบากมากแค่ไหน หากเธอเป็นเขาก็คงจะทรมานไม่แตกต่างกัน คิดถูกจริงๆ ที่กลับมาหาเขา คิดถูกจริงๆ ที่เธอกลับมา..เธอรู้ว่าเขาจะต้องรอเธอ

เฟรญ่ามั่นใจและเชื่อมั่นในความรักของมาร์เซลด้วยลมหายใจที่เธอมีเลยล่ะ

มาร์เซลยกมือขึ้นมาแล้วโอบกอดเฟรญ่าเอาไว้ในอ้อมแขน เขาส่งเสียงร้องไห้ ออกมาดังมากกว่าเดิม ราวกับว่าเขาไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ได้อีกแล้ว

เมื่อเสียงร้องไห้ของมาร์เซลดังเล็ดลอดออกมาจากห้องนอน ทั้งมาทอส เจนนีสก็รีบพุ่งตัวเข้ามาด้วยความตกใจ ทั้งสองคนเองก็เป็นห่วงมาร์เซลไม่แตกต่างจากที่พวกเขาเป็นห่วงเฟรญ่าเลย

และเมื่อรับรู้ถึงสาเหตุของเสียงร้องไห้มาร์เซล เจนนีสก็รีบจับมือของสามีเธอและพามาทอสเดินออกมาจากห้องด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันไปก่อนเถอะค่ะ ข้าคิดว่าในยามนี้ควรให้เวลาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันให้มากๆ ..เพื่อให้พวกเขาเยียวยาช่วงเวลาที่ขาดหายไปของทั้งสองคน”

มาทอสเห็นด้วยกับคำกล่าวของภรรยาคนสวย เราทั้งคู่เดินออกมาเพื่อปล่อยให้เฟรญ่าและมาร์เซลอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ท่าน..เจ็บปวดตรงไหนหรือไม่ ลองขยับแขนและขาก่อนสิครับ ท่านนอนมานานมากๆ เลย”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขาก่อนจะใช้มือเพื่อเช็ดน้ำตาให้กับมาร์เซล เฟรญ่าทาบทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากที่ซีดเซียวของเขา ทุกสัมผัสของเธอมันแผ่วเบาราวกับว่ากำลังกระซิบบอกคำว่ารักกับเขาอยู่

“มาร์เซล ข้าตื่นขึ้นมาแล้วเพราะอย่างนั้นในยามนี้ เจ้าควรจะนอนหลับได้แล้วนะ..พักผ่อนได้แล้วมาร์เซล”

เธอกล่าวพร้อมกับลูบหลังของมาร์เซลเบาๆ ก่อนจะดึงเข้าขึ้นมาบนเตียง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลย แต่ในยามนี้เขากลับรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบจะลืมตาขึ้นมาไม่ไหว..มาร์เซลเลือกที่จะไม่ฝืนตัวเอง เขาหลับตาลงก่อนจะจมดิ่งลงไปสู้ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

เมื่อมาร์เซลหลับ เฟรญ่าก็จัดการห่มผ้าให้เขา เธอลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปยังห้องอาบน้ำ เฟรญ่าถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก เมื่อครู่หากว่าเธอมองไม่ผิดท่านพี่และพี่สะใภ้อยู่ที่นี่ด้วยอย่างนั้นสินะ เฟรญ่าต้องการอาบน้ำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก่อน หลังจากนั้นเธอจะไปหาพวกพี่ๆ ทว่าในระหว่างที่กำลังก้าวเท้าลงไปในอ่างน้ำอุ่นเฟรญ่าก็ชะงักในทันที

ขาของเธอ..ขาข้างซ้ายของเธอที่มันเคยเดินไม่สะดวกเท่าไหร่ในยามนี้มันกลับมาปกติ อย่างน่าเหลือเชื่อ เธอเดินไปเดินมาหลายรอบทีเดียวในห้องน้ำ และเมื่อไม่มีอาการเจ็บปวดอีกแล้ว เฟรญ่าก็เดินลงไปในอ่างน้ำอุ่น เธอนั่งลงในนั้นแล้วหัวเราะออกมาเสียงดังมากพอสมควร มันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความดีใจ..

เฟรญ่าใช้เวลาไม่นานในการสวมใส่เสื้อผ้า เธอเดินลงไปชั้นล่างของโรงแรมและพบว่าที่ด้านนอกโรมแรงกำลังมีงานเทศกาลที่ถูกจัดขึ้นมา นักเดินทางมากมายเดินทางมาท่องเที่ยวที่เดียลอร์ลราวกับว่าเมืองนี้ไม่เคยเกิดเรื่องขึ้น ที่นี่เหมือนเดิมเลย เหมือนกับเดียลอร์ลก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง..

“เฟร..”

เจนนีสเดินเข้ามาพร้อมกับโอบกอดเฟรญ่าเอาไว้แน่น

“ในที่สุดเจ้าก็ตื่นแล้วสินะ ได้เวลาที่จะคุยเรื่องการแต่งงานแล้ว..เจ้าไม่รู้หรอกว่าในช่วงเวลาที่เจ้าหลับไปนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาบ้าง”

เฟรญ่าหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ

“พี่ต้องเล่าให้ข้าฟังนะคะ เพราะดูเหมือนจะมีเรื่องสนุกๆ ในระหว่างที่ข้าหลับไป”

เจนนีสโอบกอดเฟรญ่าอีกครั้ง

“พี่ดีใจนะที่เจ้าปลอดภัย ไม่ใช่แค่พี่แต่เป็นเราทุกคน..กลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกันแล้วจัดงานแต่งที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมาเถอะ มาร์เซลคู่ควรกับเจ้ามาทีเดียว เขาไม่นอนเลยในช่วงเวลาที่เจ้าหลับไป เฟรญ่า..นี่คือความรักล่ะ เจ้าตามหาบุรุษที่ทั้งหล่อเหลาและรักเจ้ามากกว่าใคร ดังเช่นในนิยายที่เจ้าอ่าน”

เฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้าก็คิดว่าอย่างนั้น ข้าอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับมาร์เซลค่ะ อยากจะตอบแทนความรักของเขาให้ดีที่สุด”

ทางวิหารศักดิ์สิทธิ์ไม่มายุ่งวุ่นวายกับมาร์เซลอีกเพราะสัญญาที่มาร์เซลเคยให้เอาไว้ ส่วนอาการของคาร์เตอร์เรื่องบาดแผลภายนอกของเขานั้นค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ แต่เรื่องสภาพจิตใจคงจะต้องใช้เวลานานมากพอสมควร เขาเอาแต่โทษตัวเองว่าที่เฟรญ่าไม่ตื่นขึ้นมา ที่อาการของเธอเป็นเช่นนั้นเพราะว่าคาร์เตอร์ไร้ความสามารถ เขาไม่สามารถปกป้องน้องสาวเอาไว้ได้ ลิเวียบอกกล่าวกับเจนนีสตลอดเลยว่า สภาพจิตใจของคาร์เตอร์ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก และเจนนีสอยากให้เฟรญ่ากลับไปที่เมืองหลวงเพื่อไปหาคาร์เตอร์ เผื่ออาการของเขาจะดีขึ้นมาบ้าง

“รอมาร์เซลตื่นขึ้นมา ข้าจะกลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกันกับพี่นะคะ”

“ไม่ต้องรีบร้อนหรอกเฟรญ่า เจ้าพึ่งจะตื่นขึ้นมาก็เที่ยวที่งานเทศกาลนี้ไปก่อนเถิด เราทั้งคู่ก็มาที่นี่เพื่อมาเที่ยวเหมือนกัน อยู่ที่นี่อีกสักระยะเพื่อให้ร่างกายฟื้นฟู เพราะหากเจ้ากลับไป คาร์เตอร์จะต้องไม่อนุญาตให้เจ้าออกมาจากเมืองหลวงเป็นแน่”

มาทอสกล่าวพร้อมกับลูบผมของเฟรญ่าเบาๆ

“เจ้าเขียนจดหมายไปบอกกล่าวกับคาร์เตอร์ก่อนเถิดว่าเจ้าฟื้นแล้ว”