2.12 ลงโทษ

คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียว

เขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมา

มันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น

“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”

มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่  เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมกับสภาพศพของแอชตันที่น่าเวทนามากทีเดียว และที่น่าตกใจมากที่สุดคือเฟรญ่าของเขา ชุดที่นางสวมและมือทั้งสองข้างของนางถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด ถึงแม้ว่าจะเบาบางมากจนแทบมองไม่เห็นแต่เขาสัมผัสได้ ถึงพลังสีเงินที่อยู่ในร่างกายของเฟรญ่า เขาไม่รู้เหมือนกันว่าพระเจ้าเล่นตลกอะไรกับนาง แต่ในยามนี้ร่างกายของเฟรญ่าไม่ได้หลงเหลือพลังเวทเหล่านั้นอยู่ในร่างกายของนางเลย มันหมายความว่าพลังที่ระเบิดออกมาก่อนหน้านี้มันมาเพียงชั่วคราวเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นพลังที่น่าเกรงขามและทรงอานุภาพมากทีเดียว เขารอดตาย..ไม่สิเราทุกคนรอดตายเพราะปาฏิหาริย์ที่เฟรญ่าสร้างมันขึ้นมาเพื่อปกป้องทุกคน

ตามร่างกายไม่ได้มีอาการบาดเจ็บอะไรเลย แต่เธอกลับไม่ฟื้นขึ้นมาเป็นระยะเวลานานหลายวันแล้ว

“ต้องเดินทางกลับไปที่พระราชวังแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

ทหารเดินเข้ามาเพื่อเกลี้ยกล่อมองค์จักรพรรดิคาร์เตอร์ เรื่องที่เดียลอร์ลไม่มีอะไรให้ต้องทรงเป็นกังวลแล้ว นอกจากอาการของเลดี้ทีเซียส เมืองทั้งเมืองไม่ถูกทำลายเพราะระเบิดที่ใช้นั้นเป็นระเบิดเวทมนตร์บารอนดีแลนกำลังจัดการเกณฑ์ชาวบ้านที่ไม่บาดเจ็บเพื่อจัดการซ่อมแซมเมืองของเขา ทหารบางส่วนก็ช่วยเหลือท่านเจ้าเมืองด้วย ส่วนชาวบ้านที่ได้รับไอขุ่นมัวและล้มป่วยในคราแรกก็หายดีกันหมดแล้ว เพราะนักบุญที่ช่วยกันรักษา

“เสด็จกลับไปก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ เมื่อเฟรญ่าฟื้นขึ้นมาและมีอาการดีขึ้น กระหม่อมจะพานางกลับไปที่เมืองหลวงเพื่อแต่งงานอย่างเป็นทางการตามที่รับปากไว้กับฝ่าบาทและท่านดยุค”

คาร์เตอร์หลับตาลงช้าๆ

“ฝากดูแลนางด้วยนะมาร์เซล”

“ด้วยความยินดีพ่ะย่ะค่ะ”

ขบวนขององค์จักรพรรดิเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกับทหารบางส่วน พวกนักบุญเองก็เริ่มจะทยอยเดินทางกลับกันบ้างแล้ว ในยามนี้หลงเหลือเอาไว้เพียงแค่ทหารและชาวบ้านที่กำลังทยอยกันเดินทางกลับมายังบ้านของตัวเอง

โรงแรมของเฟรญ่านั้นกลับมาเปิดใหม่อีกครั้งหนึ่งเพื่อให้ชาวบ้านที่ไม่มีที่พักอาศัยได้เข้ามาพักอยู่เป็นการชั่วคราว

“ข้าตัดสินใจว่าอาจจะอยู่ที่นี่พักใหญ่ๆ แล้วหลังจากนั้นก็จะแต่งงานกับเฟรญ่า พวกเจ้าทั้งสามคนหากมีทางที่ดีกว่าหรือจะกลับไปยังวิหารก็สามารถเดินทางกลับไปได้เลยนะ”

วินคุกเข่าลงเบื้องหน้าของเจ้านายของเขา

“ข้าสาบานตนไปแล้วว่าจะรับใช้นายท่านตลอดไปหากนายท่านเป็นเจ้าของโรงแรมเช่นนั้นข้าก็จะเป็นลูกจ้างของที่นี่”

“ไม่ต่างกันครับ ข้าเองก็มีความตั้งใจเช่นนั้น”

ไอเดนเองก็คุกเข่าเคียงข้างกันกับวิน ส่วนเดม่อน เขากำลังช่วยเหลือเกรซในการต้อนรับลูกค้าที่กำลังเดินทางเข้ามา

“...ดูเหมือนว่าหมอนั่นจะอยากทำงานที่นี่มากกว่าการติดตามนายท่านนะครับ”

วินกล่าวออกมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เดม่อนนั้นอาสาช่วยเหลือเกรซอย่างออกนอกหน้าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเดม่อนชอบเกรซมากแค่ไหน

มาร์เซลมองลูกน้องทั้งสามคนของเขาโดยไม่กล่าวคำใดออกมา เขาเดินขึ้นมายังชั้นสองของโรงแรมเพื่อมาหาเฟรญ่าที่กำลังนอนอยู่

เขาเคยอ่านเจอเรื่องนี้เหมือนกัน เรื่องการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม หากต้องการพลังที่มากขึ้นจะต้องแลกเปลี่ยนกับอายุขัยของร่างกาย นั่นคือสิ่งที่นักเวททุกคนรู้เรื่องนี้ เฟรญ่าอาจจะใช้ร่างกายของตัวเองเพื่อแลกเปลี่ยนกับพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้น เขาจับมือของเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับเอาไว้แน่นก่อนจะจุมพิตลงไปที่ด้านหลังฝ่ามือ

“ท่านตัวเล็กแค่นี้แท้ๆ แต่กลับแบกรับเรื่องที่ใหญ่มากขนาดนั้นได้อย่างไรกัน ช่างไม่รู้จักประมาณตนจริงๆ นะครับ”

ตื่นขึ้นมาเจอกันได้แล้ว ท่านหลับไปนานเช่นนี้จะใจร้ายเกินไปแล้วนะครับ

.............

ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับต่างลงข่าวเรื่องของเลดี้ทีเซียสผู้กล้าหาญที่สามารถต่อกรกับไอขุ่นมัวและปกป้ององค์จักรพรรดิเอาไว้ได้ ชาวเมืองต่างแห่ชื่นชมเลดี้เฟรญ่ากันถึงขนาดตั้งขบวนอยู่ที่ด้านหน้าคฤหาสน์ทีเซียสเพื่อกล่าวคำสรรเสริญแก่ท่านดยุค

“เรื่องราวคลี่คลายเช่นนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ หลังจากเสร็จงานที่นี่แล้วเราเดินทางไปที่เดียลอร์ลกันบ้างท่าจะดี”

เจนนีสเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง มองไปยังขบวนของชาวเมืองที่กำลังกล่าวสรรเสริญชื่อของเฟรญ่าออกมา เธออยากให้เฟรญ่ามาได้ยินด้วยตัวเองจังเลยนะ ท่าทางเด็กคนนั้นน่าจะมีความสุขมากทีเดียว

“เอาสิ ข้าจะเร่งมือเพื่อสะสางงานที่ค้างอยู่ หลังจากนั้นเราเดินทางไปหาเฟรญ่ากันเถอะนะ ไปอยู่ที่เดียลอร์ลสักเดือน”

เจนนีสส่งยิ้มให้กับสามี ก่อนหน้านี้เธอจัดการสองแม่ลูกตระกูลจามินไปเรียบร้อยแล้ว อันที่จริงเธอและลิเวียแทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ สองแม่ลูกนั่นเข้าไปในคฤหาสน์ของเคาน์เรนอล หลังจากนั้นแครอลลีนก็เข้าหาท่านเคาน์อย่างออกนอกหน้า นางคงตั้งใจจะมาหาสามีที่พอจะช่วยเหลือนางและท่านแม่ของนางให้ได้

ทั้งๆ ที่เคาน์เรนอลอายุมากกว่าแม่ของนางเสียอีก และเมื่อเคาน์เตสเห็นเช่นนั้นก็เลยสร้างเรื่องว่าแครอลลีนขโมยสร้อยเพชรของนางไป..

แน่นอนว่าโทษของการขโมยนั้นหนักหนามากพอสมควรในจักรวรรดิแห่งนี้ แครอลลีนถูกตัดมือและถูกยึดทรัพย์สินทั้งหมดที่นางมี หลังจากนั้นเธอได้ยินว่าทั้งสองคนเป็นขอทานอยู่ที่ตรอกแคบๆ ที่ชายแดน..

กับบางคนที่มีความชั่วช้าฝังลึกในสายเลือด ต่อให้เธอไม่ทำอะไร คนพวกนั้นก็มักจะแพ้ภัยของตัวเอง

เรื่องที่สตรีทั้งสองคนเคยทำกับเฟรญ่า ในยามนี้ได้ถูกผลของการกระทำลงโทษแล้วนะ