2.15 อย่าเสียใจเลย

งานเทศกาลในครั้งนี้จัดขึ้นมาในฤดูที่กำลังปลูกพืชผล เมืองเดียลอร์ลนั้นได้รับผลกระทบเป็นวงกว้างเพราะอย่างนั้น บารอนดีแลนจึงหารือกับชาวบ้านจัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อให้บรรยากาศในเดียลอร์ลนั้นดีขึ้นมา ก่อนหน้านั้นกับบางคนที่เผชิญหน้ากับความสูญเสีย พวกเขาไม่อยากแม้แต่จะหายใจต่อไป

ดีแลนรู้สึกผิดกับชาวเมืองมากทีเดียว กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงพยายามที่จะฟื้นฟูเดียลอร์ลขึ้นมาใหม่เพื่อให้ที่นี่กลับมามีบรรยากาศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นเดิม

เฟรญ่าเดินไปบนถนนหนทางที่เต็มไปด้วยนักเดินทาง ไม่ว่าจะถามเธอสักกี่ครั้ง เฟรญ่าก็ยังคงตอบได้ในทันทีว่าเดียลอร์ลคือเมืองที่เธอชอบมากที่สุด ความธรรมดาของที่แสนพิเศษ

“ไม่เจอกันนานเลยนะเฟร..”

ดีแลนเดินเข้ามาทักทายเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“อื้ม ที่นี่เหมือนเดิมเลยนะคะ เหมือนเดียลอร์ลที่ข้ารู้จัก”

เฟรญ่าจุดยิ้มที่แสนงดงามบนใบหน้าของเธอ เธอคิดว่าดีแลนเองก็คงจะได้รับผลกระทบทางจิตใจเช่นเดียวกัน

“ขาของเจ้า..มันหายดีเป็นปกติแล้วสินะ”

เฟรญ่าก้มมองเท้าของตัวเอง เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างในยามที่ไม่ได้ถือไม้เท้าออกมาข้างนอก แต่นี่ก็นับว่ามันเป็นความแปลกที่ดีมากทีเดียว

“ก็..อย่างท่านเห็น”

“จะเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงเลยรึเปล่า ขอโทษที่ต้องถามตรงๆ พอดีว่าพี่ชายของเจ้าบอกเอาไว้เช่นนั้นว่าเขาจะพาเจ้ากลับไป..”

เฟรญ่าพยักหน้า

“คิดว่าน่าจะเป็นเช่นนั้น ข้าจะกลับไปแต่งงานกับมาร์เซล จะกลับไปใช้ชีวิตกับครอบครัวเพราะดูเหมือนที่ผ่านมาข้าจะละเลยพวกเขามากพอสมควรเลย ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าข้าจะส่งบัตรเชิญมาให้เจ้าอย่างแน่นอน ในฐานะของเพื่อนที่ข้าสนิท..”

ดีแลนยกยิ้มขึ้นมาทั้งๆ ที่สายตาของเขาไม่ได้มีความยินดีเลยแม้แต่น้อย เขาหลงรักเธอมาตั้งนานหลายปีแต่กลับไม่มีความกล้าที่จะพูดออกมา ในยามนี้เขาเองก็ไม่มีความสามารถที่จะกล่าวออกไปเช่นกัน จะพูดออกไปทำไมในเมื่อมันไม่ได้อะไรเลย..

“ขอบคุณนะเฟร ขอให้เจ้ามีความสุขกับความรักที่เจ้าเลือก”

“อื้อ ขอบคุณนะดีแลน ข้าอาจจะกลับมาเยี่ยมที่นี่บ่อยๆ ข้าไม่สามารถตัดใจขายโรงแรมนั้นได้จริงๆ ที่นั่นมีความหมายกับข้ามากพอสมควร”

มันเป็นสถานที่แรกที่ทำให้เธอและมาร์เซลได้เจอกัน ในยามที่เธอมีลูก เฟรญ่าตั้งใจว่าจะบอกกล่าวกับเจ้าตัวเล็กว่าที่นี่แหละ คือสถานที่ที่พ่อกับแม่พบรักกัน..ฟังดูน่ารักชะมัดเลยแฮะ

“นี่ท่านทิ้งข้าเอาไว้ แล้วออกมาเที่ยวคนเดียวอย่างนั้นหรือครับ”

มาร์เซลจับมือของเฟรญ่าเอาไว้ในทันที เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะมีใครเดินผ่านไปผ่านมารึเปล่า

ส่วนเฟรญ่า เธอไม่คิดแม้แต่จะห้ามปรามเขา..ช่วงเวลาที่ผ่านมามันสอนให้เธอไม่ต้องไปสนใจสายตาของคนอื่นมากมายขนาดนั้นหรอก สนใจแค่คนที่เธอรักอย่างเดียวก็พอแล้ว

“ข้าคิดว่าเจ้าจะนอนพักก่อน”

มาร์เซลหน้ามุ่ยในทันที

“ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะครับ แค่พักสายตานิดหน่อยพลังของข้าก็กลับคืนมาแล้ว..”

เมื่อกล่าวจบมาร์เซลก็เบนสายตาไปมองหน้าของเจ้าเมืองดีแลน

“สวัสดีครับท่านเจ้าเมือง ท่านยังคงมีความสามารถในการจัดงานเลี้ยงได้อย่างดีเยี่ยมเหมือนเดิมเลยนะครับ”

ดีแลนก้มหน้าลงเล็กน้อย ฐานะของมาร์เซลเปิดเผยออกมาแล้วว่าเจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นทหารรับจ้าง แต่ทว่าคือจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ และในสายตาของดีแลน สตรีผู้งดงามเฉกเช่นเฟรญ่าช่างเหมาะสมกับมาร์เซลมากจนเขาไม่กล้ายืนเทียบเลย

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ ข้ามีงานอีกมากที่จะต้องจัดการ ทั้งสองคนเดินเที่ยวชมงานไปเถอะนะ ข้าไม่ขอรบกวนพวกท่านแล้ว”

เมื่อกล่าวจบดีแลนก็เดินจากไป เขาหันกลับมามองเฟรญ่าอีกครั้งหนึ่งเมื่อก้าวเท้าเดินไปไกลมากพอสมควรแล้ว เธอยกยิ้มขึ้นมาอย่างงดงาม มันคือความงามที่เจิดจ้ายิ่งกว่าครั้งไหนๆ แสดงให้เห็นถึงความสุขของเธอเมื่อเธอยืนอยู่กับมาร์เซล

เป็นเช่นนี้แล้ว หน้าที่ของเขามันคือการตัดใจสินะ..

มาร์เซลจับมือของเฟรย่าเอาไว้แน่นมากพอสมควร เขาพาเธอเดินไปยังย่านการค้าที่มีของขายมากมาย เขาแปลกใจตั้งแต่ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วมองเห็นไม้เท้าที่วางเอาไว้ข้างเตียงแล้ว และเมื่อมาพบเจอด้วยสายตาก็พบว่าเฟรญ่าสามารถเดินได้อย่างคล่องแคล่วโดยที่ไม่ต้องใช้ไม้เท้าช่วยในการพยุงตัว ในบางทีพระเจ้าอาจจะสงสารเธอจนพระองค์รักษาอาการเจ็บป่วยของเธอให้หายขาด

เฟรญ่าเป็นสตรีที่มีรอยยิ้มสวยมากกว่าสตรีคนอื่นหลายเท่าตัว ในช่วงเวลาที่เธอยิ้มมันทั้งน่ารักและน่าเอ็นดูมากๆ เธอมีรอยยิ้มที่สดใสมากขนาดนั้นแต่กลับพบเจอแต่เรื่องเลวร้ายตลอดเลย ทั้งแม่เลี้ยงที่ทำร้ายร่างกาย และแอชตันที่คิดแต่จะหาประโยชน์สิ่งที่เธอมี เฟรญ่าในสายตาของมาร์เซลนั้นน่าสงสาร   มากๆ เลยนะ เธอควรจะมีความสุขมากๆ แท้ๆ แต่กลับพบเจอแต่เรื่องโหดร้าย องค์จักรพรรดิเล่าให้เขาฟังว่าในยามที่เฟรญ่าจัดการแอชตัน เธอร้องไห้ไปด้วยกระหน่ำทุบขาของแอชตันไปด้วย มันเป็นภาพที่แม้แต่องค์จักรพรรดิเองยังรู้สึกสงสารเฟรญ่าจับหัวใจ

เขาเองก็เสียใจไม่แพ้กันที่ตัวเองไม่ได้เก่งกาจจนถึงขนาดที่จะปกป้องเธอเอาไว้ เขาทำให้เธอพบเจอกับความเจ็บปวดที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด

“มาร์เซล..เป็นอะไรไป”

เฟรญ่ามองเห็นดวงตาที่วูบไหวของมาร์เซล เธอเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ข้า..ขอโทษด้วยนะครับ ขอโทษที่ปกป้องท่านไม่ได้”

มุมปากของเฟรญ่ายกสูงขึ้นมา เธอโอบกอดมาร์เซลเอาไว้แน่นก่อนจะจุมพิตที่ปลายคางของเขา

“ข้าไม่เคยทำร้ายใครเพราะอย่างนั้นการลงมือทำร้ายแอชตันมันคือเรื่องที่ยากมากที่สุดในชีวิตของข้า แต่ในช่วงเวลานั้นช่วงเวลาที่เขาเอ่ยคำขอโทษออกมามันยิ่งทำให้ข้ารู้สึกโกรธ เพราะการที่เขาขอโทษมันแสดงให้ข้าเห็นว่าเขารู้สึกผิด ให้ตายเถอะเขาจะมารู้สึกผิดทำไมกัน ในเมื่อจงใจทำร้ายข้าขนาดนั้น..แต่ในวินาทีที่เขาตาย ทุกอย่างมันโล่งไปหมด เขาเลือกที่จะจัดการชีวิตของตัวเอง นั่นคือคำขอโทษที่ดีที่สุดของเขา..ข้ารู้ดีว่าตัวเองเป็นคนสารเลวนิดหน่อยที่ดันไปสะใจกับการตายของเขา”

“ไม่เลยครับ เขาสมควรตายอยู่แล้ว และการตายของแอชตันทำให้ชีวิตของคนนับร้อยปลอดภัย ไม่ว่าเมื่อใดท่านก็ไม่ใช่คนสารเลวแน่นอน จริงสิชื่อของท่านอยู่ในหนังสือพิมพ์ด้วย ท่านถูกสรรเสริญว่าเป็นวีรสตรีกล้าแห่งยุคด้วยล่ะ..”