2.17 ท่านอา

มาทอสพาเฟรญ่าและเจนนีสเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกันในอีกสองสัปดาห์ต่อมา คาร์เตอร์ตั้งขบวนเพื่อรอรับการกลับมาของเฟรญ่า ทันทีที่เธอเดินลงมาจากรถม้า คาร์เตอร์ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเฟรญ่าเอาไว้

มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นมา และหนึ่งในเรื่องราวเหล่านั้นมันกำลังสั่นคลอนพี่ชายที่แสนกล้าหาญของเธออย่างหนักเลยสินะ

เฟรญ่าพบเจอคาร์เตอร์ในครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบสี่ปี เขาคือองค์รัชทายาท ตามสายเลือดแล้วท่านพี่มาทอสคือน้องชายขององค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อของคาร์เตอร์ เราทั้งคู่จึงถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันและสนิทสนมกันมากทีเดียว เพราะแผลในใจที่เคยได้รับจากแม่เลี้ยงทำให้เฟรญ่านั้นหวาดกลัวผู้คนเป็นอย่างมาก อีกทั้งท่านพี่มาทอสก็งานยุ่งมากเพราะในช่วงเวลานั้นท่านพี่มาทอสรับตำแหน่งดยุคมาจากท่านพ่อแล้ว ทำให้เขาไม่มีเวลามาคอยดูแลน้องสาวต่างแม่สักเท่าไหร่นัก ผู้ที่ดูแลและสนิทสนมกับเฟรญ่ามากที่สุดคือคาร์เตอร์ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาพยายามเข้าหาเธอในทุกวัน ชวนเธอออกไปข้างนอก และเป็นผู้ที่พาเธอก้าวเดินไปยังงานเลี้ยงในแวดวงสังคม

“ฟังนะเฟร จะไม่มีใครหน้าไหนกล้าดูถูกเจ้าทั้งนั้น พี่จะปกป้องเจ้าเองเพราะอย่างนั้นไม่ต้องกังวลหรือว่าหวาดกลัวในเรื่องที่มันยังไม่เกิด เจ้าคือน้องสาวของข้า เป็นน้องสาวของว่าที่องค์จักรพรรดิของจักรวรรดินี้ จะไม่มีใครมาทำร้ายเจ้าได้อีก”

คำที่เขากล่าวออกมานั้นมันคือคำมั่นสัญญาที่คาร์เตอร์เองก็มั่นใจว่าเขาจะต้องปกป้องเฟรญ่าได้อย่างแน่นอน เขาสงสารเฟรญ่าที่ต้องพบเจอกับความเจ้าอารมณ์ของอดีตดัชเชสทีเซียส เด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นเหมือนกับแก้วที่แตกสลาย ในยามนี้เขาจะตั้งใจประกอบเศษแก้วเหล่านั้นขึ้นมาใหม่เอง

แล้วยิ่งคาร์เตอร์ได้ยินเรื่องราวของเฟรญ่าที่ถูกแอชตันทำร้ายมา มันยิ่งทำให้เขามองว่าตัวเองนั้นไม่ได้เรื่อง เขาตั้งใจจะปกป้องเธอแต่กลับทำไม่ได้ คาร์เตอร์โทษตัวเองเรื่อยมาและเขาตั้งใจว่าจะจัดการแอชตันให้จงได้เพื่อแก้แค้นให้แก้เฟรญ่า แต่เขากลับแตะต้องหมอนั่นไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ

ช่วงเวลาที่เฟรญ่ากรีดร้องออกมาพร้อมกับกระหน่ำทุบท่อนไม้ในมือลงไปบนขาของแอชตัน คาร์เตอร์มองเห็นความสิ้นหวังในแววตานั้นของเฟรญ่า เขามองเห็นการกระทำทุกอย่างของน้องสาวแต่เขากลับไม่สามารถลุกขึ้นไปเพื่อช่วยโอบกอดหรือว่าเช็ดน้ำตาให้เธอได้เลย

ไอขุ่นมัวที่เขาสูดดมเข้าไปทำให้ร่างกายของเขาเกิดอาการไร้เรี่ยวแรง แต่จิตใต้สำนึกยังคงทำงานอยู่ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกล้ามากก็ตามที..

แม้ว่าเรื่องราวที่เดียลอร์ลจะจบแล้ว แต่คาร์เตอร์ยังคงโทษตัวเองไม่หยุดหย่อน เขาไร้ความสามารถแม้แต่จะปกป้องเฟรญ่าก็ยังทำไม่ได้

“เข้าไปคุยกันด้านในก่อนเถอะค่ะ”

ลิเวียยกยิ้มให้กับเฟรญ่าพร้อมกับพาทั้งเฟรญ่าและสามีของเธอเข้าไปด้านในคฤหาสน์ทีเซียส เธอคิดว่าคาร์เตอร์และเฟรญ่าน่าจะต้องการพื้นที่ส่วนตัวสำหรับพูดคุยกัน เพราะอย่างนั้นลิเวียจึงกันคนอื่นออกมา

“มาร์เซล..ข้าชื่อว่าลิเวียนะคะ ข้าคิดว่าเฟรญ่าและฝ่าบาทน่าจะมีเรื่องให้พูดคุยกันเยอะมากทีเดียว ท่านช่วยตามข้ามาทางนี้เพื่อเลือกรายการอาหารและชุดสำหรับสวมใส่สักหน่อยได้ไหมคะ”

มาร์เซลขมวดคิ้วเล็กน้อย

“จะมีงานเลี้ยงอะไรอย่างนั้นหรือครับ”

ลิเวียและเจนนิสมองหน้ากัน พร้อมกับหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ก็..งานแต่งงานของเฟรญ่ากับท่านยังไงล่ะคะ ตามมาเถอะค่ะ..”

เฟรญ่าจับมือของท่านพี่คาร์เตอร์เอาไว้แน่นมากทีเดียว

“ข้าปลอดภัยดีค่ะ พี่ไม่เห็นต้องทำท่าทีเช่นนี้เลย ไม่สมกับเป็นองค์จักรพรรดิเลยนะคะ”

คาร์เตอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย

“พี่ทำให้เจ้าหลับไปนานมากพอสมควร..”

“มันไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย อย่าโทษตัวเองแบบนั้นนะคะ ข้าน่ะมีพลังที่มันเหนือธรรมชาติก็เพราะพี่เลยนะ เพราะว่าข้าอยากจะปกป้องพี่ ข้าโตมากแล้วค่ะ ข้าเติบโตเป็นสตรีที่งดงามและแข็งแกร่งมากๆ ตอนนี้พี่ไม่ต้องมาเป็นห่วงหรือว่าปกป้องข้าแล้วนะคะ มันเป็นข้าต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายปกป้องพี่บ้าง พี่คือองค์จักรพรรดิที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพระเมตตา เรื่องเล็กน้อยที่เกี่ยวข้องกับประชาชนพี่ไม่ยอมปล่อยผ่านและเสด็จไปทอดพระเนตรด้วยตัวเองเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน..พี่คือองค์จักรพรรดิที่ข้าภูมิใจมากๆ เลยนะคะ พี่ปกป้องชาวเมืองของพี่ไปเถอะค่ะ ส่วนข้าจะปกป้องและสนับสนุนพี่เอง”

คาร์เตอร์นิ่งอึ้งไปหลายนาที เขายกมือขึ้นมาลูบผมของเฟรญ่าเบาๆ ด้วยแววตาที่แดงก่ำ

“ให้ตายเถอะ เฟรญ่าของพี่เติบโตมากแล้วจริงๆ สินะ เจ้าไม่ต้องการให้พี่ปกป้อง แถมยังจะมาปกป้องพี่อีก..ช่างเป็นเด็กที่น่ารักมากจริงๆ”

เธอโผเข้าหาอ้อมแขนที่แสนอบอุ่นของพี่ชาย ก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอต้องแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น เฟรญ่าเริ่มเข้าใจก็ในตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากหลับใหลไปนานมากพอสมควร หากว่าเธออ่อนแอ คนในครอบครัวของเธอจะอ่อนแอลงไปด้วย เพราะพวกเขาจะต้องมัวพะวงหน้าพะวงหลังเกี่ยวกับเรื่องของเธอ

หากว่าเธอแข็งแกร่งและสามารถดูแลตัวเองได้ จะไม่มีใครต้องมาคอยห่วงเรื่องของเธออีก

“ขอบคุณนะคะ ที่เป็นห่วงและคอยปกป้องข้ามาโดยตลอด ต่อไปนี้ข้าจะปกป้องพี่เอง!”

มาทอสที่ยืนอยู่หน้าห้องถึงกับหลุดยิ้มออกมา นี่คือเฟรญ่าในแบบที่เขาและคาร์เตอร์ต้องการที่จะเห็นมากที่สุด เฟรญ่าที่เข้มแข็งและไม่สนใจสายตาของผู้อื่น

ดูเหมือนว่าความรักจะทำให้เฟรญ่าของเรา แข็งแกร่งขึ้นมาทีเดียว ต้องขอบคุณมาร์เซลมากๆ ที่หมอนั่นทำให้เขาได้มองเห็นเฟรญ่าในมุมมองที่แตกต่างกันไป

ขอบคุณมากนะมาร์เซล

“ท่านอาเฟรญ่าจะแต่งงานอย่างนั้นหรือครับ แล้วพี่จะมาเป็นท่านอาของข้าอีกคนเหรอครับ”

มาร์เซลมองดูบุตรชายคนที่สามของท่านดยุคมาทอสที่กำลังเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าที่น่ารักมากทีเดียว เด็กชายวัยสี่ขวบทำไม..น่ารักมากขนาดนี้กันนะ

“เรื่องใบหน้า..ข้าว่าท่านถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ใช้ได้ เรื่องฐานะล่ะ ท่านร่ำรวยมากรึเปล่า”

จูเวลในวัยเก้าขวบมองหน้าของมาร์เซลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจ ก็ท่านอาของนางนั้นทั้งน่ารักและอ่อนโยนมากกว่าใครๆ จะยอมยกให้ชายที่มีดีแค่ใบหน้าอย่างเดียวได้อย่างไรกัน

“เดี๋ยวเถอะจูเวล พูดเช่นนั้นกับท่านมาร์เซลได้อย่างไรกัน”

ลิเวียกล่าวพร้อมกับทำหน้าดุใส่หลานสาว มาร์เซลได้แต่หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู เขายื่นมือไปเด็ดใบไม้ในสวนมาก่อนจะดีดนิ้วเบาๆ ใบไม้นั้นกลับกลายเป็นทองขึ้นมาในทันที เรื่องนี้สร้างความตื่นตาตื่นใจให้หลานตัวน้อยทั้งสามเป็นอย่างมาก

“นี่ท่านอาสามารถเสกทองได้อย่างนั้นหรือครับ เช่นนั้นท่านทำให้ใบไม้ทั้งสวนนี้เป็นทองทั้งหมดเลยได้ไหม”

แจสเปอร์กล่าวออกมาด้วยดวงตาลุกวาว นั่นทำให้ลิเวียนึกขำขึ้นมาในใจ เพราะว่าแจสเปอร์นั้นเหมือนพี่เจนนิสของเธอมากจริงๆ ในเรื่องของการเห็นแก่เงินน่ะนะ