2.20 ตามใจข้าหน่อยสิครับ (จบบริบูรณ์)

มาร์เซลพึ่งรู้ว่าการนั่งเรือสำเภามันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยแม้แต่นิดเดียว เขาออกเดินทางมายังเมืองทางใต้พร้อมกันกับเฟรญ่า นี่คือการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานในตำแหน่งดยุคอย่างเป็นทางการ เราทั้งคู่เคยพูดเอาไว้ว่าอยากจะล่องเรือมาเที่ยวที่เมืองทางใต้มาชมทะเลที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และในยามนี้เราก็กำลังอยู่กลางทะเลบนเรือสำเภาที่ค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ส่วนตัว เพราะว่าเขาเหมาเรือลำนี้เอาไว้ เพื่อมากับเฟรญ่าเพียงแค่สองคนเท่านั้น

แต่เขาอาเจียนไปสิบรอบแล้วเห็นจะได้ เพราะเขาไม่เคยนั่งเรือมาก่อน

“ออกมานั่งมองทะเลดูไหม เผื่ออาการของเจ้าจะดีขึ้น”

อันที่จริงแค่ได้มองหน้าสวยๆ ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแบบมากๆ แล้ว เขาจับมือของเฟรญ่าเอาไว้ก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนไหล่ของเธอ

“รักนะครับ..รักที่สุดเลย”

เฟรญ่าไม่รู้ว่าเพราะอายุที่เขาเด็กกว่ามันเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า แต่เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับมีลูกสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังออดอ้อนเธอตลอดเวลา มาร์เซลติดการสัมผัสมากๆ เขาจะต้องจับมือหรือไม่ก็กอดและหอมแก้มเธอตลอดเวลา และเธอเองก็ชื่นชอบการแสดงความรักเช่นนั้นมากทีเดียว เฟรญ่าจึงไม่เคยผลักไสหรือว่าดุเขาในเรื่องนั้นเลย เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เธอควรทำคือการถนอมน้ำใจของคนรัก เธอไม่อยากให้เขาเสียใจและไม่อยากให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนกับที่ผ่านมา เพราะอย่างนั้นนี่คือการตั้งใจรักของเธอ

“พี่เป็นผู้วิเศษใช่ไหมครับ เพราะแค่ได้กอดพี่อาการเมาเรือของข้าก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย”

เขาจับมือของเธอเพื่อจูงมือเธอออกไปที่ดาดฟ้าเรือ เพื่อมองดูทะเลที่ยาวไกลจนสุดลูกหูลูกตา

“ข้าไม่เคยเห็นทะเลมาก่อนเลย พึ่งจะรู้ว่ามันทั้งสวยงามและกว้างใหญ่มากขนาดนี้นะครับ”

“หากเจ้าชอบเช่นนั้นเอาไว้เรามาพร้อมกันอีกดีหรือไม่ ทั้งเจ้าและข้า..มาที่นี่ด้วยกันอีกครั้ง”

มาร์เซลโอบกอดเฟรญ่าเอาไว้แนบอก

“แน่นอนครับ เราจะมาที่นี่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง ข้าชอบที่พี่ตามใจข้านะ ช่วยตามใจข้าบ่อยๆ ได้หรือไม่”

เธอก็ตามใจเขาตลอดอยู่แล้วนี่..

“มาร์เซล ข้าก็ตามใจเจ้าตลอดอยู่แล้ว”

มาร์เซลจุดยิ้มที่พึงพอใจขึ้นมา

“เช่นนั้นในยามนี้เราเข้าไปในห้องกันเถอะครับ ข้ามีเรื่องด่วนที่ต้องการทำ และพี่บอกข้าแล้วว่าจะตามใจ”

เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับช้อนตัวของเธอขึ้นมาอุ้มแล้วพาเธอเดินเข้าไปยังห้องพัก ครั้งแล้วครั้งเล่าที่มาร์เซลไม่ยินยอมผละร่างกายของเขาออกไปจากร่างกายของเธอ

เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังถูกใบหน้าที่หล่อเหลานั้นล่อลวงอยู่เลย เพราะว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลยสักครั้ง..

แต่สิ่งที่เขาบรรจงมอบให้เธอนั้นมันคือความสุขที่หาไม่ได้จากคนอื่นเลยนี่

.................

“มิเกล มาตรงนี้สิ เดิมทีในตอนที่พี่อ่านหนังสือไม่ออก พี่ไม่เคยเข้าใจข้อความในหนังสือพิมพ์ที่ถูกใส่กรอบพวกนี้เอาไว้เลย แต่ในยามนี้พี่เรียนเรื่องการอ่านภาษาของจักรวรรดิมาแล้ว เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าข้อความพวกนี้เขียนเอาไว้ว่าอย่างไร”

มิเกลวัยหกขวบพยักหน้า เธอกำลังรอคอยไมเนอร์พี่ชายวัยแปดขวบของเธอเพื่อให้เขาเล่าเรื่องราวในกรอบรูปพวกนี้ให้เธอฟัง

“วีรสตรีหญิงแห่งจักรวรรดิ เลดี้ทีเซียส เฟรญ่า ได้ช่วยเหลือเดียลอร์ลเอาไว้จากภัยพิบัติครั้งสำคัญ นั่นคือชื่อตระกูลเก่าของท่านแม่ล่ะ ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะเก็บรักษาหนังสือพิมพ์พวกนี้เอาไว้เป็นอย่างดีเลยสินะ”

บนทางเดินของคฤหาสน์เต็มไปด้วยรูปวาดของท่านแม่ในช่วงเวลาต่างๆ และที่เยอะมากที่สุดคือหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวเกี่ยวกับท่านแม่

“เดียลอร์ลคือเมืองที่ท่านแม่เป็นเจ้าของโรงแรมอยู่ที่นั่นใช่หรือไม่ ท่านแม่เคยเล่าให้ฟังว่าได้พบเจอท่านพ่อครั้งแรกที่โรงแรมนั้นด้วย..ช่างเหมือนกับเจ้าหญิงและเจ้าชายในนิทานก่อนนอนที่แม่นมเล่าให้ข้าฟังเลยนะคะ”

ไมเนอร์ลูบผมของน้องสาวเขาเบาๆ

“นั่นสินะ พี่เองก็คิดว่าในโลกใบนี้ไม่น่าจะมีใครรักท่านแม่ได้เท่าท่านพ่ออีกแล้ว...”

“ไมเนอร์ มิเกล ลุงมาแล้ว”

คาร์เตอร์เดินเข้ามาพร้อมกับโอบกอดหลานตัวน้อยทั้งสองคนเอาไว้แน่น

“พ่อของพวกเจ้าอยู่ที่ใดกัน”

“ท่านพ่ออยู่ในห้องกับท่านแม่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ หมอบอกว่าท่านแม่กำลังจะคลอดน้องคนที่สี่ของข้าออกมาแล้ว”

ถึงแม้ว่าคาร์เตอร์จะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่มาร์เซลทำให้น้องสาวสุดที่รักของเขาต้องเจ็บปวดกับการคลอดลูกถึงสี่ครั้ง และหลานๆ ที่คลอดออกมาต่างน่ารักเหมือน กับเฟรญ่าเลย นั่นจึงทำให้เขาไม่สามารถด่ามาร์เซลได้เต็มปาก อีกทั้งหมอนั่นยังทำใช้พลังเวทเพื่อต้านทานความเจ็บปวดให้เฟรญ่าอีกด้วย ทำให้การคลอดของเฟรญ่าไม่ได้เจ็บปวดเท่าที่ควร

“อ้าว คาร์เตอร์ที่เจ้ามาถึงก่อนข้าอย่างนั้นหรือ”

มาทอสกล่าวพร้อมกับหอบหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า เขาวิ่งมาที่นี่อย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินว่าเฟรญ่าจะคลอด

“เจ้าตัวน้อยทั้งสองเล่นอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ลุงจะไปดูแม่ของพวกเจ้าก่อน ป้าเจนนีสกำลังนำชูครีมของโปรดของพวกเจ้ามาด้วย เดี๋ยวนางน่าจะมา..”

เมื่อกล่าวจบมาทอสก็รีบวิ่งไปยังชั้นบนในทันทีพร้อมกับคาร์เตอร์

“ข้าว่าพี่มองผิดไปหน่อย พี่บอกว่าไม่มีใครรักท่านแม่เท่ากับท่านพ่อ พี่ดูท่านลุงทั้งสองของเราสิ พวกท่านเองก็เป็นห่วงท่านแม่ไม่แพ้กัน”

ไมเนอร์หัวเราะออกมาเบาๆ

“คงจะเป็นเช่นนั้น พี่มองผิดไปจริงๆ”

“มิเกล ไมเนอร์ มาหาป้าเร็ว”

ป้าเจนนีสเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าขนมในมือ น้องคนที่สามของเรานั้นอายุเพียงแค่สองขวบเท่านั้น ทำให้น้องคนที่สามยังไม่สามารถมาเที่ยวเล่นกับเราทั้งสองคนได้

ไมเนอร์เดินตามท่านป้าไปยังห้องรับรอง ในขณะที่เขากำลังกัดกินขนมชูครีมอยู่นั้นสาวใช้ก็วิ่งลงมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ

“ท่านดัชเชสคลอดแล้วเจ้าค่ะ คราวนี้เป็นบุตรีค่ะ..”

เจนนีสยกยิ้มขึ้นมาด้วยความยินดี

“ยินดีด้วยนะไมเนอร์ มิเกล พวกเจ้ามีน้องสาวอีกคนแล้วล่ะ”

มิเกลกระโดดด้วยความดีใจ เพราะว่าน้องคนที่สามเป็นผู้ชาย พอน้องคนที่สี่เป็นสตรีทำให้มิเกลรู้สึกดีใจมากทีเดียว

ไมเนอร์หรี่ตามองมิเกลด้วยแววตาไม่ดีใจเท่าไหร่นัก เขาอยากมีน้องชายเยอะๆ เพื่อที่จะได้ฝึกซ้อมการฟันดาบด้วยกัน

“คอยดูเถอะมิเกล พี่จะบอกท่านแม่ให้มีน้องคนที่ห้าให้พี่อีกคนหนึ่ง คราวนี้จะต้องเป็นน้องชายอย่างแน่นอน”

เจนนีสหัวเราะออกมาเสียงดัง เธอลูบผมหลานตัวน้อยด้วยความเอ็นดู

“เอาน่า จะสตรีหรือว่าบุรุษ นางก็เป็นน้องของเจ้านะไมเนอร์ ข้าคิดว่าแม่ของเจ้าคงจะไม่ยินยอมท้องเป็นครั้งที่ห้าอย่างแน่นอน เชื่อป้าเถอะ”

.

.

.

สองปีถัดมา ไมเนอร์กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่เขาได้น้องชายมาอย่างสมใจ

ในขณะที่เฟรญ่าสาบานว่านางจะไม่มีลูกคนที่หกอีกแล้ว

.

.

.

.

.

จบ