เข้าสู่ระบบแชร์
8.ทำกันสองคนก็พอ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-08 15:48:59บนใบหน้าหล่อเหลาเผยให้เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง เพราะที่เขามองเห็น..สตรีเบื้องหน้านั้นงดงามมากทีเดียว นางสวย เก่งและดูเข้มแข็งมากในสายตาของเขา ทว่ามาร์เซลไม่รู้มาก่อนเลยว่าภายในของนางจะแตกสลายถึงเพียงนี้
“เรื่องนั้น..พี่สาวผ่านมันมาแล้วนี่ครับ” เธอผ่านมันมาแล้ว เพราะแม่เลี้ยงเสีย และพี่ชายที่ยืนหยัดปกป้องเธอมาช่วยเหลือเอาไว้ แต่กว่าที่เธอจะกลับมายิ้มได้อีกครั้งมันใช้เวลานานมากทีเดียว เธอคิดว่าเรื่องร้ายๆ ในชีวิตมันผ่านไปหมดแล้ว จนได้พบเจอกับบ้านของแอชตัน เธอถามตัวเองทุกวันว่าทำไมถึงเป็นเธอที่จะต้องพบเจอเรื่องราวที่แสนเลวร้ายพวกนี้ซ้ำๆ เธอทำอะไรผิดหนักหนาถึงไม่ได้รับอนุญาตให้มีความสุข.. บางทีการย้อนเวลากลับมานี้ พระเจ้าอาจจะได้ยินเสียงก่นด่าของเธอก็เป็นได้ เธอถึงได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง และสามารถเลือกทางเดินชีวิตของตัวเองได้ “ข้าเคยฝัน..มันเป็นความฝันที่ยาวนานราวกับลางบอกเหตุ ข้าเชื่อมั่นในความรักและอยากจะมีความรักกับบุรุษสักคน เพียงแต่ในบ้านของชายที่ข้ารัก มีแม่ของเขาที่นิสัยเหมือนกับแม่เลี้ยงของข้า มีน้องสาวที่ชอบแย่งข้าวของทุกอย่างของข้าไป ส่วนสามีก็มีภรรยาคนใหม่ พวกเขาเอาข้ออ้างเรื่องขาของข้ามากล่าวอ้าง..ว่าเพราะข้าเป็นเช่นนี้มันทำให้พวกเขาอับอายและต้องหาคนอื่นมาแทนข้า..” อยู่ๆ น้ำเสียงของเธอก็สั่นเครือพร้อมกับหยาดน้ำตาแวววาวที่รินไหลออกมา มาร์เซลอุ้มเธอขึ้นมาแล้ววางร่างเล็กๆ นั่นเอาไว้บนตักของเขา เพื่อที่เขาจะได้เช็ดน้ำตาให้เธอได้สะดวก ปลายนิ้วร้อนค่อยๆ ไล้ไปตามหางตาของเธออย่างเชื่องช้า เขาบรรจงซับหยาดน้ำตาอุ่นที่เอ่อล้นออกมาด้วยความแผ่วเบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เพราะมือของเขามันหยาบกร้านเนื่องจากจับดาบมาตั้งแต่เด็ก เขากลัวว่าความด้านของฝ่ามือจะทำให้เธอรู้สึกระคายเคืองผิว เธอซบใบหน้าลงไปบนแผงอกแกร่งพร้อมกับเสียงสะอื้นที่อู้อี้ “บุรุษแต่ละคนล้วนแล้วแต่แตกต่างกัน หากคนที่ท่านฝันถึงคือแกรนด์ดยุค เช่นนั้นก็ไม่ควรเอาบุรุษทั่วทั้งจักรวรรดิไปเปรียบเทียบกับเขาสิครับ..” เฟรญ่าเงยหน้าขึ้นมาในทันที วันนี้มีเรื่องราวมากมายที่ชวนให้รู้สึกตกใจ และชายเบื้องหน้านี้ เขาอายุน้อยมากกว่าเธอแท้ๆ แต่ทำไมกันล่ะ เพราะดวงตาสีทับทิมของเขารึเปล่าที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับถูกอ่านออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เขาไม่ได้บอกกล่าวว่าความฝันที่เธอพูดถึงนี้มันคือฝันร้ายที่ไม่ได้เป็นความจริง แต่กลับปลอบใจเธอ..ในแบบที่เธออยากได้ยินมากที่สุด นั่นสินะ เธอเคยเชื่อว่าบุรุษแต่ละคนไม่เหมือนกันแต่เพราะความหวาดกลัวในใจ มันทำให้เธอไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดใจให้กับความรักครั้งใหม่.. และเขามายืนยันในสิ่งที่เธออยากได้ยินอยู่พอดี “บะ..แบบนั้นเองสินะ” เขาไม่เชื่อว่าที่เธอแสดงอาการหวาดหวั่นมากขนาดนั้นต่อแกรนด์ดยุคจามินมันจะเป็นเพียงแค่ความฝัน เรื่องของสตรีผู้นี้กับหมอนั่น..น่าจะมีอะไรที่มันลึกซึ้งมากกว่านี้ “อยากให้ข้า..จัดการเขาไหมครับ” เฟรญ่ากะพริบตาถี่ๆ “หมายถึง..” “สังหารแกรนด์ดยุค ข้าสามารถทำได้ง่ายๆ เพียงแค่พี่สั่งออกมา” ฆ่าแอชตันอย่างนั้นหรือ ทำไมเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย เฟรญ่ากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองหน้าเขา มาร์เซลก็ป้อนเหล้ารัมให้เธอดื่มอีกอึกใหญ่ๆ “ข้าไม่ต้องการให้เขาตาย..” อ่า..เริ่มไม่สนุกแล้วละสิ หรือว่าพี่สาวคนสวยที่เขาหมายตาเอาไว้ ชอบแกรนด์ดยุคจริงๆ “ข้าต้องการให้เขา ทรมานมากที่สุด ต้องการให้จามินย่อยยับและล่มสลาย..” เขากำลังจะถอดใจ แต่ดูเหมือนเธอจะพูดเรื่องน่าสนุกขึ้นมา..ริมฝีปากมาร์เซลจุดยิ้มด้วยความพึงพอใจ “อ่า..แบบนั้นเองสินะ เรื่องนั้นเป็นงานง่ายๆ สำหรับข้าเลยครับ” เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้เธออีกครั้ง และเมื่อเช็ดน้ำตาให้เธอเสร็จแล้วมาร์เซลก็แลบลิ้นออกมาเลียที่ปลายนิ้วของตัวเอง โดยที่สายตาของเขาจับจ้องอยู่บนใบหน้าของเฟรญ่า ใบหน้าของเธอเห่อร้อนออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ นี่คงเป็นหนึ่งในฤทธิ์ที่ร้ายแรงของสุราที่เธอพึ่งจะดื่มไปสินะ เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้ร่างกายของเธอร้อนผ่าวขึ้นมา เฟรญ่ายกมือขึ้นมาพัดใบหน้าเบาๆ และเมื่อเธอลองตั้งสติดีๆ ก็พบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนตักเขา เธอลุกพรวดพราดขึ้นมาในทันที แต่ทว่าเพราะขาข้างซ้ายของเธอมันไม่สามารถลงน้ำหนักได้มากเท่ากับความตกใจของเธอ ทำให้ในยามนี้เฟรญ่ากำลังจะหงายหลังล้มลง วงแขนของมาร์เซลคว้าเอวของเธอเอาไว้ในทันที เขาพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเธอกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง “ระวังหน่อยสิครับ พี่ดื่มไปเยอะมากแล้วนะ แล้วข้าเองก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะอาสาไปส่งพี่สาวที่บ้าน” “มะ..ไม่เป็นไร บ้านของข้าอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่นัก” มาร์เซลหรี่ตาลงเล็กน้อย “ไม่เป็นไรที่ไหนกัน เรายังมีข้อตกลงที่จะต้องทำสัญญากันอยู่นะครับ เรื่องการว่าจ้างข้าไปจัดการตระกูลจามินน่ะ พี่จะต้องลงลายมือชื่อลงไปในใบสัญญาก่อนสิครับ ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นทหารรับจ้าง แต่ข้าทำอะไรโปร่งใสเสมอนะ” จะว่าไปแล้ว เธอเองก็เริ่มจะคงสติเอาไว้ไม่ไหวแล้วละสิ แต่ให้คนที่ไม่ได้รู้จักกันไปส่งที่บ้านมันก็ยังไงอยู่ เฟรญ่ามองใบหน้าที่หล่อเหลาและแสนน่ารักของมาร์เซลอีกครั้ง..เธอรู้จักเขาแล้วนี่ เขาชื่อมาร์เซล อา..มาร์เซล เป็นชื่อที่ดีมากทีเดียวและเขาน่าจะไว้ใจได้ ในครั้งหนึ่งคนที่ชื่อมาร์เซลเคยปลดปล่อยเธอออกมาจากความทรมานอย่างแสนสาหัสที่เธอได้รับ.. เฟรญ่าส่งกุญแจบ้านของเธอให้เขา “แค่พูดคุยและลงนามเรื่องสัญญา อันที่จริงเราพูดคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้” “ไม่ได้สิครับ เพราะมีคนจำนวนมากที่อ้างว่า พวกเขากล่าวเรื่องข้อตกลงออกมาเพราะความมึนเมา หลังจากนั้นพวกเขาก็คิดจะยกเลิกสัญญากับข้าราวกับไม่เคยกล่าวเรื่องนี้ออกมา..สัญญาการว่างจ้างจะต้องทำในวันนี้เท่านั้น..” เฟรญ่าหลับตาลงช้าๆ เธอปรือตาขึ้นมามองเขา “แต่เพราะข้าอยู่ในช่วงเวลาไร้สติ..ไม่ใช่ว่าเจ้าจะเอาเปรียบข้าอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นช่วยเรียกผู้ดูแลโรงแรมของข้ามาด้วย..” มาร์เซลยกมือขึ้นมาแตะลงไปเบาๆ บนริมฝีปากของเธอ โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ อีกทั้งเขาถูกใจพี่สาวคนนี้มากพอสมควรเลย..เขาไม่มีทางยอมปล่อยให้โอกาสทองเช่นนี้หลุดมือไปหรอก “เรื่องนั้นไม่ต้องไปรบกวนผู้อื่นหรอกครับ นี่คือสัญญาการว่าจ้างของท่านและข้า เรื่องเช่นนี้เราทำกับสองคนก็พอแล้ว”บทที่เกี่ยวข้อง
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 9.น่าสนุก
ในตอนแรกเรายื้อกันอยู่พักหนึ่ง เพราะว่าเฟรญ่ายืนยันว่าเธอจะเดินเอง ทั้งๆ ที่ทรงตัวเองไว้แทบไม่อยู่ ส่วนมาร์เซลเขาได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ วงแขนแสนอบอุ่นนั้นกำลังโอบเอวของเฟรญ่าเอาไว้หลวมๆ และคอยประคองร่างเล็กๆ นั่นให้อยู่ในอ้อมแขนของเขาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นระบายรอยยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู เพราะในยามที่สตรีในอ้อมแขนไม่ได้เมา เธอมักจะทำตัวสง่างามและตั้งกำแพงใส่เขาอยู่เสมอ แต่ในยามนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้น พี่สาวคนสวยดูเหมือนเด็กสาวตัวน้อยที่กำลังเอาแต่ใจ“ให้ข้าอุ้มไปเถอะครับ..พี่ไม่อยากให้ถึงบ้านของพี่เร็วๆ รึไง”เธอช้อนสายตามองหน้าเขาอีกครั้ง ในมือของมาร์เซลถือไม้เท้าของเธอเอาไว้ เขาใช้ตัวเองในการช่วยประคองเธอให้เดินไปข้างหน้าได้ใบหน้าขึ้นเป็นสีกุหลาบเพราะในยามนี้เฟรญ่ากำลังรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก..เธอขบกัดริมฝีปากบางจนมันช้ำเลือด“คิดอะไรอยู่กันครับ”สุดท้ายเป็นมาร์เซลที่ทนไม่ไหว เขาก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนร่างกายของเฟรญ่าขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน“เจ้าทำให้ข้ารู้สึกอับอาย..”มุมปากของมาร์เซลยกสูงขึ้นมา“อับอายหรือว่าเขินอายกันครับ ถึงแม้ว่าจะอายเหมือนกันแต่ความรู้สึกมันแตกต่างกันมากเลย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 10.ไม่ปล่อยแน่
นี่มัน..อะไรกัน? คำถามมากมายกำลังผุดขึ้นมาในใจพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างของเฟรญ่าเขาจูบเธอทำไมกัน แล้ว..เธอไปจูบเขาตอบทำไม? ในหัวรู้สึกสับสนมึนงงอย่างน่าประหลาด ริมฝีปากของเธอเม้มๆ คลายๆ ด้วยความชั่งใจ“ข้าพึ่งเคยลิ้มรสสุราที่หวานขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยนะครับ เห็นทีว่าจะต้องมากินบ่อยๆ ซะแล้ว”เมื่อเขากล่าวจบใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมา วันนี้เธอดื่มไปมากพอสมควร แต่ถึงแม้ว่าเธอจะเมามากแค่ไหนเรื่องใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของเขา ฤทธิ์ของสุราที่ร้ายกาจก็ยังไม่อาจลบความน่ารักไปจากใบหน้าของเขาได้เลยเดี๋ยวนะ..นี่เธอคิดอะไรกันวะเนี่ย!!“สัญญา! ข้าต้องการประทับตราลงไปบนสัญญาให้เร็วมากที่สุด ในยามนี้ก็ดึกมากแล้ว เจ้าควรจะกลับไปพักที่โรงแรม..”มาร์เซลแย้มยิ้มออกมา“หากพี่สาวรีบถึงขนาดนั้น เรารีบประทับตราลงไปบนหนังสือสัญญาเลยก็ได้ รอข้าสักพักนะครับ”เขาเดินไปหยิบกระดาษที่วางเอาไว้บนโต๊ะทำงานของเธอขึ้นมาก่อนจะขีดเขียนข้อความลงไปในบนนั้น มาร์เซลยื่นกระดาษให้เฟรญ่าพร้อมกับปากกาขนนกเพื่อให้เธอเขียนชื่อตัวเองลงไปฉิบหายแล้วไง นี่เธอ..มองตัวหนังสือพวกนี้แทบไม่รู้เรื่องเลย อีกทั้งในหัวยังรู้สึกสับสนมึนงงจนแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 11.ข้าจะพาพี่เข้านอนเอง
ดีแลนนิ่งอึ้งไปหลายนาทีเมื่อเขาได้ยินคำกล่าวขอแกรนด์ดยุค สีหน้าที่เบิกบานพลันเคร่งเครียดขึ้นมาในทันที“เพราะเดียลอร์ลกำลังจัดงานเทศกาลเก็บเกี่ยว นักเดินทางและนักท่องเที่ยวจึงเดินทางเข้ามามากมาย หากเป็นดังเช่นที่แกรนด์ดยุคกล่าวออกมาจริงๆ เราจะหาตัวคนร้ายได้อย่างไรกันครับ”เรื่องนั้นแอชตันเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้เหมือนกัน“เรื่องนั้นข้าเองก็ยังไม่รู้ แต่เพราะว่าที่นี่มีทหารของเจ้าวางกำลังสอดส่องเอาไว้เพื่อให้ความปลอดภัยแก่นักเดินทาง ข้ามั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่กล้าทำอะไรผลีผลามอย่างแน่นอน ระหว่างนี้ทั้งเจ้าและข้า เราจะมาปกป้องเดียลอร์ลไปด้วยกันนะบารอน”ชื่อเสียงของแกรนด์ดยุคจามินไม่ได้โดดเด่นอะไรมากมายนัก ในสายตาของดีแลนชายเบื้องหน้ากำลังหาผลประโยชน์จากเดียลอร์ลซะมากกว่าที่จะมาปกป้อง แต่เพราะเป็นแกรนด์ดยุค เพราะชื่อเสียงที่เก่าแก่ของตระกูลจามิน เขาจึงไม่อาจแสดงสีหน้าดูถูกดูแคลนได้อย่างเปิดเผย มีแต่ต้องตามน้ำไปก่อนเท่านั้น“ด้วยความยินดีครับท่านแกรนด์ดยุค”..พูดคำว่ายินดีออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ได้มีความยินดีอะไรอยู่เลยสักนิด บารอนผู้นี้ก็คงกำลังดูแคลนเขาอยู่ในใจใช่ไหม เพราะจามินนั้นไม่ได้ร่ำรวยอะไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 12.ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง
มาร์เซลดีดนิ้วเบาๆ สัญญาที่เฟรญ่าประทับตราลงไปก็หายวับไปกับตา เขาอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขนอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันมาร์เซลคิดว่าเขาชอบในช่วงเวลาที่เฟรญ่าอยู่ในอ้อมแขนของเขามากที่สุด เพราะมันดูเหมือนกับว่าเธอเป็นของเขาทั้งที่โอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ และเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมให้เธอหลุดมือไปไหน แต่ทว่าในยามนี้เปลือกตาของเธอกำลังปิดสนิท และเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอพวกนั้นมันทำให้เขารู้แล้วว่าตัวเองนั้นพลาดโอกาสทองไปซะแล้วเธอหลับ..และเขาไม่ได้ใจร้ายถึงขนาดที่จะล่วงเกินเธอในตอนหลับ เพราะเขาอยากจะให้ในช่วงเวลาที่เรากระทำเรื่องราวที่ลึกซึ้ง ทั้งเธอและเขาต่างก็รับรู้เรื่องราวเหล่านั้นไปด้วยกันมาร์เซลวางเธอลงบนที่นอน เขาดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เฟรญ่าก่อนที่ตัวเองจะล้มตัวนอนลงข้างๆ เธอ ดวงตาสีทับทิมของเขาจ้องมองไปยังดวงหน้างามที่ในยามนี้เธอกำลังหลับอย่างสบายภายใต้อ้อมกอดของเขา..เธอเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยสีขาวที่เขาเคยเลี้ยงเอาไว้เลย..มาร์เซลขยับรอยยิ้มพรายก่อนที่เขาจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอ่า..เธอดื่มเก่งมากกว่าที่คิดเอาไว้ เพราะอย่างนั้นคราวหน้าเห็นทีว่าจะต้องใช้สุราที่มีฤทธิ์แรงมากกว่านี้ซ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 13.ไม่ชอบใจ
ครั้งหนึ่งเธอเคยส่งมอบความรักให้กับชายผู้หนึ่งอย่าสุดหัวใจ มอบให้เขาทั้งหมดที่มี สุดท้ายแม้แต่ชีวิตของตัวเองก็ยังรักษาเอาไว้ไม่ได้“เจ้าคงจะรู้ว่าข้าไม่สะดวกใจที่จะมีความรักครั้งใหม่ เรื่องสัญญาเวทมนตร์นี้ ข้าจะขอความช่วยเหลือจากพี่ชายแล้วส่งไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์เพื่อยกเลิกพันธสัญญา..ส่วนเรื่องร่างกายของเจ้า ข้าไม่มีอะไรจะชดเชยนอกจาก..เช็คเปล่าใบนี้”เธอมองหน้าเขาพร้อมกับส่งใบเบิกเงินที่ไม่ได้ระบุจำนวนเอาไว้ให้ เฟรญ่าคิดว่าเธอทำดีที่สุดแล้วในฐานะของคนที่ทำเรื่องพลาดพลั้งไปโดยไม่ได้ตั้งใจมาร์เซลหยิบกระดาษเล็กๆ แผ่นนั้นขึ้นมาถือเอาไว้ คิดไว้แล้วว่ามันคงไม่ง่าย แต่ทำยังไงได้ล่ะ ก็เขาเป็นพวกชอบความท้าทายซะด้วยสิ สำหรับมาร์เซล ไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วคว้ามันมาครอบครองไม่ได้เขาฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย“ข้าไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินเลยครับพี่ มันน่าเศร้ามากทีเดียวที่พี่เห็นว่าข้าเข้าหาพี่เพราะเรื่องเงิน ทั้งๆ ที่ข้าสิ่งที่ข้าส่งมอบให้พี่คือความจริงใจ แต่พี่กลับทำร้ายจิตใจของข้าเช่นนี้ ท่านจะกล่าวอ้างว่าเรื่องมันไม่ได้ตั้งใจไม่ได้เพราะว่าเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว..ไหนๆ ก็ไหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 14.หวาดกลัว
เฟรญ่าก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอสัมผัสได้ถึงเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลชุ่มออกมาจากแผ่นหลังได้อย่างชัดเจน มือของเธอกำลังสั่นไหวเพียงเพราะเธอได้ยินเสียงของแอชตันความหวาดกลัวไม่จางหายไปเลยในใจ มันทรมานมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก นี่คือเหตุผลหลักที่เธอหลบหนีออกมาอยู่ที่นี่ เพราะเธอยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับเขา เธอเป็นคนขี้ขลาดและหวาดกลัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ในวัยเด็กเธอถูกทรมานโดยแม่เลี้ยง..กว่าจะผ่านมาได้ แต่กลับต้องพบเจอสามีที่ทรมานเธอไม่แตกต่างกัน แค่ได้ยินเสียงของเขาภาพในวันนั้นก็กลับขึ้นมาฉายชัดอยู่ในหัววันที่เธอร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้เขาอย่าทำร้ายเธอ เธอหลบหนีไม่สำเร็จ เฟรญ่าพยายามวิ่งหนีด้วยขาที่มันไม่ปกติของเธอ แต่เพราะเธอมีสภาพเช่นนั้นทำให้การวิ่งหนีมันเป็นไปอย่างเชื่องช้า เขาวิ่งตามมาที่ด้านหลังก่อนจะกระชากผมของเธออย่างเต็มแรงด้วยความโกรธ“แอชตัน..ปะ..ปล่อยข้าไปไม่ได้เหรอ ท่านไม่ได้รักข้าแล้วนี่ ท่านมีภรรยาใหม่และนางกำลังมีลูกให้ท่าน ข้าสัญญาว่าจะยอมหย่าแต่โดยดีเพื่อให้นางได้รับตำแหน่งแกรนด์ ดัชเชสจามิน เพราะอย่างนั้น..ท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ”แววตาของเขามันไม่ใช่แววตาของแอชตันที่เธอร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 15.ใกล้ชิดอีกหน่อย
เดม่อนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่หัวหน้าของเขากล่าวออกมาเท่าไหร่นักภรรยา? เจ้าของโรงแรมผู้นั้นจะเป็นภรรยาของนายท่านได้อย่างไรกัน และสิ่งที่คลี่คลายความสงสัยให้เขาคือใบทะเบียนสมรสที่นายท่านส่งมาให้“ส่งสิ่งนี้ไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ เราจำเป็นที่จะต้องได้รับความยินยอมจากคาดินันคนปัจจุบันเสียก่อน เรื่องราวระหว่างข้าและเฟรญ่าถึงจะเสร็จสิ้น”เดม่อนรู้สึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไป เรามาที่นี่เพื่อมาทำลายเดียลอร์ล แต่นายท่านกลับได้ภรรยาเนี่ยนะ แล้วไม่ต้องไปถามเลยว่าสตรีงดงามผู้นั้นรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของนายท่านหรือไม่ ยิ่งเรื่องจุดประสงค์ที่เรามาที่นี่..หัวหน้ามาทำลายบ้านเมืองของเธอ แล้วทั้งสองคนจะรักกันได้อย่างไรก่อน..ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยและแสดงท่าทีค้านหัวชนฝา แต่หัวหน้าของเขาก็ไม่คิดที่จะฟังหรอก เพราะอย่างนั้นหน้าที่ของเขาในยามนี้คือการเดินทางไปที่วิหารให้รวดเร็วมากที่สุดเท่าที่จะทำได้มาร์เซลจัดการเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ เขาปรายตามองออกไปด้านนอกก็พบว่านี่ใกล้เวลาที่ดวงตะวันจะลาลับขอบฟ้าแล้ว และเขาควรจะกลับไปหาภรรยาของเขาเสียทีเขาจัดการสวมเสื้อคลุมก่อนจะเดินทางออกไปจากโรงแรมท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 16.เอาใจใส่
ใบหน้าในยามที่เฟรญ่าเล่าถึงการเดินทางมันเต็มไปด้วยร่องรอยของความสุข มาร์เซลคิดว่าเธอน่าจะชอบการเดินทางท่องเที่ยวมากทีเดียว“ในเมื่อพี่มีความสุขมากขนาดนั้นแล้วทำไมถึงอยู่ที่นี่ล่ะครับ หลังจากที่เราจัดการเรื่องการแต่งงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่ช่วยพาข้าเดินทางไปเรื่อยๆแบบที่พี่ชอบได้หรือไม่”มือที่ถือไม้เท้าอยู่พลันกำแน่นมากขึ้นกว่าเดิม เธอชอบที่ตัวเองได้เดินทางไปเรื่อยๆ และหากว่าดีแลนไม่แนะนำให้เธอซื้อโรงแรมที่นี่ ในบางทีเธออาจจะท่องเที่ยวไปไกลมากกว่านี้แล้วก็ได้ริมฝีปากบางแย้มยิ้มราวกับกลีบดอกไม้ที่ผลิบาน“หากว่าเรื่องต่างๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้ายังอยากอยู่กับข้าอยู่ เรา..ไปเป็นนักเดินทางด้วยกันก็ได้”ต้องแบบนี้สิ ต้องพาเธอออกไปจากที่นี่ ให้ไกลมากที่สุดเพื่อที่เขาจะได้ทำลายเมืองนี้ให้สิ้นซาก..และเฟรญ่าจะต้องไม่รู้เรื่องนั้น“ข้ามั่นใจว่าข้าไม่มีวันที่จะไม่ชอบพี่หรอก อีกทั้งในทางกฎหมาย พี่ถือเป็นภรรยาของข้าแล้วนะครับ ข้าจะไม่ชอบภรรยาตัวเองได้ยังไง”เมื่อเขาพูดเรื่องทะเบียนสมรสออกมา เฟรญ่าได้แต่หันมองไปทางอื่น แต่ที่มุมปากของเธอยังยกขึ้นสูงด้วยความเขินอาย เมื่อถึงโรงแรมแน่นอนว่าบรรยาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-08
บทล่าสุด
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.20 ตามใจข้าหน่อยสิครับ (จบบริบูรณ์)
มาร์เซลพึ่งรู้ว่าการนั่งเรือสำเภามันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยแม้แต่นิดเดียว เขาออกเดินทางมายังเมืองทางใต้พร้อมกันกับเฟรญ่า นี่คือการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานในตำแหน่งดยุคอย่างเป็นทางการ เราทั้งคู่เคยพูดเอาไว้ว่าอยากจะล่องเรือมาเที่ยวที่เมืองทางใต้มาชมทะเลที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และในยามนี้เราก็กำลังอยู่กลางทะเลบนเรือสำเภาที่ค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ส่วนตัว เพราะว่าเขาเหมาเรือลำนี้เอาไว้ เพื่อมากับเฟรญ่าเพียงแค่สองคนเท่านั้นแต่เขาอาเจียนไปสิบรอบแล้วเห็นจะได้ เพราะเขาไม่เคยนั่งเรือมาก่อน“ออกมานั่งมองทะเลดูไหม เผื่ออาการของเจ้าจะดีขึ้น”อันที่จริงแค่ได้มองหน้าสวยๆ ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแบบมากๆ แล้ว เขาจับมือของเฟรญ่าเอาไว้ก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนไหล่ของเธอ“รักนะครับ..รักที่สุดเลย”เฟรญ่าไม่รู้ว่าเพราะอายุที่เขาเด็กกว่ามันเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า แต่เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับมีลูกสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังออดอ้อนเธอตลอดเวลา มาร์เซลติดการสัมผัสมากๆ เขาจะต้องจับมือหรือไม่ก็กอดและหอมแก้มเธอตลอดเวลา และเธอเองก็ชื่นชอบการแสดงความรักเช่นนั้นมากทีเดียว เฟรญ่าจึงไม่เคยผลักไสหรือว่าดุเขาในเร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.19 เดี๋ยวข้าจะทำต่อเอง NC
บอกตามตรงว่านี่คงจะเป็นงานแต่งที่เจ้าสาวสบายมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ เฟรญ่าแทบไม่ต้องจัดเตรียมอะไรเลยเพราะว่าพี่เจนนีสและลิเวียจัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้ว เธอเพียงสวมชุดเจ้าสาวที่แสนงดงามและเข้าร่วมงานแต่งเท่านั้นเองเฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อมาร์เซลพาเธอออกมาจากงานแต่งที่แสนยิ่งใหญ่ เขาพาเธอมาที่คฤหาสน์ฮอร์ตันที่เราพึ่งได้รับมาเป็นของขวัญแต่งงาน และในห้องนอนก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ มันทั้งหอมหวานและเย้ายวนมากทีเดียว“เจ้ากำลังข้ามขั้นพิธีแต่งงานอยู่นะมาร์เซล เราไม่ควรด่วนชิงเข้าหอก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม..”เขาส่งยิ้มให้เธอในขณะที่กำลังถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออกมา เขาอดทนมานานมากพอสมควร อดทนแล้วอดทนอีกเพราะว่าเฟรญ่าพึ่งจะฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่ได้แตะต้องเธอเลย แต่วันนี้เขาอดทนไม่ไหวอีกแล้ว“ไม่เห็นจะต้องสนใจแขกที่เข้ามาร่วมงานเลยนี่ นี่คืองานแต่งของเราและข้าอยากอยู่กับท่าน..เข้าหอเร็วหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกครับ หรือว่าพี่กังวล"เฟรญ่าดึงผ้าคลุมหน้าของเธอออกไป เธอไม่ได้ยืนมองมาร์เซลถอดชุดอยู่เฉยๆ แต่เธอเองก็ถอดชุดเดรสแต่งงานออกเช่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.18 จะรีบไปไหน
บัตรเชิญของงานแต่งเลดี้ทีเซียส วีรสตรีที่ร่วมการกอบกู้เดียลอร์ลนั้นถูกส่งให้แก่ขุนนางมากมายในจักรวรรดิ บอกตามตรงว่าในตอนที่เฟรญ่าเห็นชื่อและรูปวาดของตัวเองเด่นหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เธอค่อนข้างตกใจมากพอสมควร เพราะเธอไม่คิดว่าเรื่องที่มาร์เซลกล่าวออกมานั้นมันจะเป็นเรื่องจริง“ให้ตายเถอะ ข้ารับมือกับคำว่าวีรสตรีอะไรพวกนั้นไม่ไหวจริงๆ”ลิเวียหัวเราะออกมา“เจ้าคู่ควรกับมันนะเฟร เรื่องความรักที่แสนอบอุ่นนี้ก็ด้วย มาร์เซลคือบุรุษที่ดีมากทีเดียว”ลิเวียกล่าวพร้อมกับสวมสร้อยคอที่มีสีเดียวกับดวงตาของเฟรญ่าลงไปบนลำคอยาวระหง เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอแต่งงานแล้ว เฟรญ่าคือสตรีที่งดงามมากๆ ในสายตาของลิเวีย เราพบเจอกันเพราะพี่เจนนีสมาทำงานที่ทีเซียสและพี่สาวก็ร้องขอให้เธอมาเป็นเพื่อนกับเฟรญ่า เพราะสงสารที่เฟรญ่าอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ และนั่นทำให้ลิเวียได้มาพบเจอกับคาร์เตอร์ จนได้แต่งงานและเป็นจักรพรรดินีทุกวันนี้เพราะความสามารถของเฟรญ่าเลยเธอถึงได้มีความสุขมากๆ ในช่วงเวลาที่เฟรญ่ากำลังจะได้แต่งงาน เพราะมันเหมือนกับว่าครั้งนี้เป็นเธอแล้วนะที่ได้ส่งเฟรญ่าไปให้ถึงฝั่งฝันกับความรักที่ดีงา
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.17 ท่านอา
มาทอสพาเฟรญ่าและเจนนีสเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกันในอีกสองสัปดาห์ต่อมา คาร์เตอร์ตั้งขบวนเพื่อรอรับการกลับมาของเฟรญ่า ทันทีที่เธอเดินลงมาจากรถม้า คาร์เตอร์ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเฟรญ่าเอาไว้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นมา และหนึ่งในเรื่องราวเหล่านั้นมันกำลังสั่นคลอนพี่ชายที่แสนกล้าหาญของเธออย่างหนักเลยสินะเฟรญ่าพบเจอคาร์เตอร์ในครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบสี่ปี เขาคือองค์รัชทายาท ตามสายเลือดแล้วท่านพี่มาทอสคือน้องชายขององค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อของคาร์เตอร์ เราทั้งคู่จึงถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันและสนิทสนมกันมากทีเดียว เพราะแผลในใจที่เคยได้รับจากแม่เลี้ยงทำให้เฟรญ่านั้นหวาดกลัวผู้คนเป็นอย่างมาก อีกทั้งท่านพี่มาทอสก็งานยุ่งมากเพราะในช่วงเวลานั้นท่านพี่มาทอสรับตำแหน่งดยุคมาจากท่านพ่อแล้ว ทำให้เขาไม่มีเวลามาคอยดูแลน้องสาวต่างแม่สักเท่าไหร่นัก ผู้ที่ดูแลและสนิทสนมกับเฟรญ่ามากที่สุดคือคาร์เตอร์ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาพยายามเข้าหาเธอในทุกวัน ชวนเธอออกไปข้างนอก และเป็นผู้ที่พาเธอก้าวเดินไปยังงานเลี้ยงในแวดวงสังคม“ฟังนะเฟร จะไม่มีใครหน้าไหนกล้าดูถูกเจ้าทั้งนั้น พี่จะปกป้องเจ้าเองเพราะอย่างนั้นไม่ต้องกังวลหรื
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.16 เหมาะสม
เมื่อเฟรญ่าทำท่าไม่เชื่อ มาร์เซลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาจับมือเธอพร้อมกับพาเธอวิ่งไปยังงานเทศกาลของเดียลอร์ลที่ในยามนี้มีชาวบ้านมากมายกำลังเต้นรำอยู่ตามท้องถนน บนใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มฉายชัดอยู่ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ดวงตาของเฟรญ่านั้นพร่ามัวไปในทันทีราวกับว่ารอยยิ้มของเขามันแฝงไปด้วยเวทมนตร์แค่เขายิ้มก็ทำให้หัวใจของเธออ่อนลงยวบยาบ ฝ่ามือของเราเกาะกุมกันไว้โดยไร้คำพูด มาร์เซลหยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวมาหาเธอ เขายกมือขึ้นมาจับเอวของเธอเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นเล็กน้อยแล้วพาเธอหมุนตัวตามจังหวะของเครื่องดนตรีพื้นเมือง เฟรญ่าหยักยิ้มขึ้นมาในทันที หัวใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะในทุกครั้งที่อยู่กับเขา มันคือความรักที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายเช่นไร แต่ในยามที่เธอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันทำให้เธอมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย บางทีความหวังของเธอก็เป็นเรื่องง่ายๆอย่างเช่นการคาดหวังให้มาร์เซลมีความสุขตลอดไป..“เวลาที่ท่านยิ้มออกมามันสวยมากเลยนะครับ..”ในวันที่พบเจอกันครั้งแรก เขาก็เชื่อมั่นในพรหมลิขิตในทันทีว่าคนรักของเขาจะต้องเป็นเธอเท่านั้น บางสิ่งในอกค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา หัวใจที่เย็นย
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.15 อย่าเสียใจเลย
งานเทศกาลในครั้งนี้จัดขึ้นมาในฤดูที่กำลังปลูกพืชผล เมืองเดียลอร์ลนั้นได้รับผลกระทบเป็นวงกว้างเพราะอย่างนั้น บารอนดีแลนจึงหารือกับชาวบ้านจัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อให้บรรยากาศในเดียลอร์ลนั้นดีขึ้นมา ก่อนหน้านั้นกับบางคนที่เผชิญหน้ากับความสูญเสีย พวกเขาไม่อยากแม้แต่จะหายใจต่อไปดีแลนรู้สึกผิดกับชาวเมืองมากทีเดียว กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงพยายามที่จะฟื้นฟูเดียลอร์ลขึ้นมาใหม่เพื่อให้ที่นี่กลับมามีบรรยากาศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นเดิมเฟรญ่าเดินไปบนถนนหนทางที่เต็มไปด้วยนักเดินทาง ไม่ว่าจะถามเธอสักกี่ครั้ง เฟรญ่าก็ยังคงตอบได้ในทันทีว่าเดียลอร์ลคือเมืองที่เธอชอบมากที่สุด ความธรรมดาของที่แสนพิเศษ“ไม่เจอกันนานเลยนะเฟร..”ดีแลนเดินเข้ามาทักทายเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม“อื้ม ที่นี่เหมือนเดิมเลยนะคะ เหมือนเดียลอร์ลที่ข้ารู้จัก”เฟรญ่าจุดยิ้มที่แสนงดงามบนใบหน้าของเธอ เธอคิดว่าดีแลนเองก็คงจะได้รับผลกระทบทางจิตใจเช่นเดียวกัน“ขาของเจ้า..มันหายดีเป็นปกติแล้วสินะ”เฟรญ่าก้มมองเท้าของตัวเอง เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างในยามที่ไ
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.14 ฟื้นแล้ว
การรอคอยสำหรับมาร์เซลนั้นถือเป็นความทรมานมากเกินกว่าที่เขาจะคาดคะเนเอาไว้ซะอีก เขาไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนเลย ยิ่งไม่เคยรักใครและทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ เราทั้งคู่ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันหลังจากนี้ ตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าเฟรญ่าจะเป็นเจ้าสาว ส่วนเขาจะเป็นเจ้าบ่าว ในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ เขาและเธอจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน พร้อมกับนั้นลูกของเขาคงจะน่ารักมากทีเดียวเพราะว่าเฟรญ่าชอบเด็ก ทว่าในยามนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย..ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนนภา มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือของเฟรญ่า ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อเฝ้าอธิษฐานจากใจจริง“ตื่นขึ้นมาเถอะมา กลับมาเพื่อให้ข้าได้บอกรักเจ้าจะได้รึเปล่า ได้โปรดเถอะ..กลับมาหาข้าอีกครั้ง..”น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หยาดน้ำตาเปียกชุ่มอยู่บนมือของเฟรญ่า ท่ามกลางห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นของมาร์เซลเท่านั้นที่ดังออกมา“...มาร์เซล อย่าร้อง”ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกมาในทันทีที่ได้ยินเสียงที่แสนคิดถึง และเมื่อมาร์เซลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบเจอกับดวงตาสีครามที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ บนดวงหน้างามล้ำยิ่งกว่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.13 เชื่อมั่น
เฟรญ่านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงตามลำพัง แววตาของเธอสะท้อนความอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างเห็นได้ชัด ในห้องนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอเธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่เธอพยายามที่จะเดินออกไปจากห้องนี้มากแค่ไหนก็ไม่สามารถออกไปได้ เป็นห้องโล่งๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างสักบาน เธอนอนหลับไปและเมื่อตื่นขึ้นมาก็จะพบเจอกับอาหารทั้งสามมื้อที่วางเอาไว้บนโต๊ะ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน รู้เพียงแต่ว่าเธอจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้นมาร์เซลจะต้องกำลังเป็นห่วงเธออย่างแน่นอน ไหนยังจะท่านพี่ของเธออีกจะมามัวอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้เพราะอย่างนั้นเฟรญ่าก็เลยคิดแผนการขึ้นมา การที่มีอาหารมาวางเอาไว้ในช่วงที่เธอหลับ นั่นหมายความว่าจะต้องมีคนเดินเข้ามาที่นี่และเธอจะต้องแกล้งหลับ เพื่อที่จะดูว่าคนที่ขังเธอเอาไว้ที่นี่คือใครกันแน่เมื่อคิดได้ดังนั้นเฟรญ่าก็ล้มตัวนอนลงในทันที เธอหลับตาพร้อมกับเผยอปากออกมาเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเพราะเมื่อเธอล้มตัวนอน เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา พร้อมกับฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆเฟรญ่าค่อยๆ ปรือตามองอย่างช้าๆ เธอร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.12 ลงโทษ
คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียวเขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมามันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมก
