คู่อสูรต่างโลก

ณ เมือง ชิจา ประเทศญี่ปุ่น สมัยเฮอัน

             บ้านเมืองที่เคยสงบสุข ยามนี้กลับถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศสับสนวุ่นวาย เหล่าซามูไรกระจายตัวทั่วเมือง ออกคำสั่ง กวาดต้อนชาวบ้านให้เข้าไปหลบในบ้านของตน เพื่อให้รอดพ้นจากภัยร้ายที่ชายชาตินักรบยังหวาดหวั่น แม่ทัพร่างใหญ่จดจ้องไปยังแผ่นดินกว้างเบื้องหน้า ใบหน้ากร้านแดดเขม็งตึงด้วยความเครียดและหวาดหวั่น สักพักชายร่างอ้วนเตี้ยก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา  “ท่านแม่ทัพ แน่ใจแล้วเหรอขอรับว่ามันจะมา"

แม่ทัพพยักหน้าแล้วพูดว่า “แน่สิขอรับ สายรายงานมาแล้ว อีกอย่างท่านผู้ว่าก็รู้นี่ ว่าที่นี่เป็นบ้านเกิดมัน” 

ผู้ว่าหน้าเสีย แม่ทัพจึงบอกกับเขาว่า“แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอกขอรับ ทหารที่ข้าพามาเนี่ยจัดการมันได้แน่ ๆ อีกอย่างพวกนักบวชก็เตรียมตัวพร้อมแล้ว อย่าได้กังวลไป ตอนนี้ให้ทุกคนไปหลบในบ้าน รอให้สงบก่อนแล้วค่อยออกมาก็ได้”

ผู้ว่าพยักหน้า ที่กำแพงเมือง เหล่านักรบซามูไรเตรียมพร้อม หลายคนเริ่มมีท่าทางหวาดกลัว บางคนกำเครื่องรางที่ติดตัวมาด้วยแน่น บางคนก็สวดภาวนาตามความเชื่อของตนเอง แม่ทัพเดินตรวจทัพแล้วก็ถอนใจ จะโทษทหารเหล่านี้คงไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้

“ท่านแม่ทัพดูโน้น”

คนกลุ่มใหญ่กำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา เมื่อแม่ทัพมองดูพวกเขาชัด ๆ ก็ต้องตกตะลึงเพราะทุกคนที่กำลังหนีเป็นซามูไรทั้งนั้น ทำให้รู้ได้ทันทีว่า สิ่งที่เขารออยู่กำลังมาแล้ว

“มันมาแล้ว ! เตรียมพร้อม”

เหล่าพลธนูตั้งท่าเตรียมพร้อม ถ้าเป็นสิ่งพวกเขารออยู่ รับรองได้เจอฝนลูกธนูแน่ !

เสียงฮัมเพลงดังขึ้นมา แม้จะเหมือนกับการฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี แต่สำหรับคนที่ได้ยินแล้วมันชวนให้สยอง ชายร่างสูงใหญ่ ผมยาวสีแดง คิ้วเข้ม มีดวงตาเหมือนเสือ มีเขาคู่หนึ่งบนหัว เขาสวมชุดสีแดง ในมือถือน้ำเต้าใส่สุราอยู่ เขาเห็นทหารแล้วก็แสยะยิ้มและยกสุราขึ้นดื่ม

“อะไรกันวะ ข้า ชูเท็นโดจิ อุตส่าห์ กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดทั้งที จะเอาลูกธนูมาต้อนรับกันเลยเหรอ”      ชูเท็นโดจิพูดและยกสุราขึ้นดื่มอีก  ด้วยความกลัวทำให้มีพลธนูคนหนึ่งเผลอยิงออกไป ลูกธนูพุ่งมา

แต่ชูเท็นโดจิจับลูกธนูและหักทิ้ง ยังไม่ทันไรลูกธนูจำนวนมากก็ถูกยิงตามมา แต่ลูกธนูถูกทำลายก่อนมาถึงตัวชูเท็นโดจิ มีชายอีกคนปรากฏตัว เขาเป็นชายร่างผอมสูง ผมยาวสีขาว มีดวงตาสีแดงเหมือนกับเลือด มีใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับชายแรกรุ่น มีเล็บคมเหมือนกับมีด “ระวังหน่อยสิสหายข้า”

 “จะกลัวไปทำไม ก็ข้ามีเจ้าอยู่ด้วยนี่ อิบารากิ” เมื่อได้ยินชื่อของอิบารากิ แม่ทัพก็ตกใจมาก

“อิบารากิโดจิก็มาด้วยหรือเนี่ย บ้าเอ๊ย ! ฆ่ามัน !” พลธนูกำลังจะยิงอีกครั้ง แต่พวกเขาก็ล้มลงเลือดไหลนองพื้นเต็มไปหมด อิบารากิโดจิมายืนด้านหลังแม่ทัพเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  มันเอาบางอย่างมาทิ้งตรงหน้าเขา เมื่อมองลงไปก็ต้องโกรธแทบคลั่ง มันคือ คอหอย !  “น่าสงสารจะเป็นผีทั้งที ก็ต้องเป็นผีใบ้ !”

แม่ทัพชักดาบออกมาตวัดไปเต็มแรง แต่อิบารากิโดจิ หายไปจากตรงนั้นและไปยืนข้าง ๆ ชูเท็นโดจิ แม่ทัพสั่งให้เหล่าซามูไรเข้าโจมตีทันที

“ไม่ต้องกลัวมันมาแค่สองตัว ฆ่ามันให้ได้”  อิบารากิโดจิตั้งท่าเตรียมพร้อม แต่ชูเท็นโดจิบอกว่า

“ให้ข้าสนุกบ้างสิ !”

 พวกทหารเดินตรงเข้ามาเรื่อย ๆ ชูเท็นโดจิ พ่นไฟออกมาเหล่าทหารโดนไฟเผาเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมา

 ชูเท็นโดจิวิ่งเข้าไปในกลุ่มทหารเงื้อหมัดและชกไปที่ร่างของทหารคนหนึ่ง เขาโดนชกกระเด็น เลือดไหลกบปาก มีคนหนึ่งกำลังจะเอาดาบมาฟัน แต่ชูเท็นโดจิใช้เพียงสองนิ้วรับดาบเอาไว้และหักทิ้งเอาคมดาบมาแทงคอของทหารคนนั้น ทุกหมัดที่ออกไป ต้องมีเลือดของทหารไหลออกมาจนกำปั้นทั้งสองของเขากลายเป็นสีเลือด มีทหารคนหนึ่ง เห็นช่องว่างจึงคิดจะลอบทำร้ายเขาจากด้านหลัง อิบารากิโดจิเห็นก่อนจึงมาตัดมือทหารคนนั้น เลือดไหลพุ่งมาอาบหน้าของเขา  

“อย่ามาแตะตัวสหายข้า”

แม่ทัพเห็นทหารล้มตายไปเช่นนี้ เขาก็โกรธจัด เลยร้องสั่งทหารว่า “ไปตามซูโคกิมาเดี๋ยว   นี้ !” 

ทั้งชูเท็นโดจิ และอิบารากิโดจิ กำลังสนุกกับการฆ่าเหล่าทหาร แต่จู่ ๆ ชูเท็นโดจิก็หยุดการโจมตีไปดื้อ ๆ พวกทหารรีบถอยออกมาห่าง ๆ เป็นการคุ้มเชิงเอาไว้ ชูเท็นโดจิทิ้งตัวลงนั่ง และยกเหล้าขึ้นดื่ม

“หยุดทำไมสหายข้า” อิบารากิโดจิถาม

“ข้าว่า เดี๋ยวต้องมีอะไรสนุก ๆ ให้ข้าเล่นแน่” ชูเท็นโดจิพูดราวกับเด็กที่กำลังจะได้ของเล่น เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้นมา ชายร่างอ้วนใหญ่ สวมเกราะใส่หน้ากากคาบูกิ ถือกระบองหนามทำจากไม้ ทุกก้าวเดินของมันทำให้พื้นสะเทือน ซูโคกิคือตำแหน่งทัพหน้า ! ต้องคัดเลือกจากนักกีฬาซูโม่ และฝึกการใช้อาวุธอีกนับสิบปี ผ่านสงครามมาก็มาก ทำให้คนที่ได้ตำแหน่งนี้ มักจะมีความภูมิใจในตำแหน่งมาก ชูเท็นโดจิยิ้มออกมาและพูดว่า

“นี่ล่ะน่าสนุก” ชูเท็นโดจิลุกขึ้นมาและออกหมัดไป โดนเข้าที่ท้องแต่ชั้นไขมันของอีกฝ่ายหนามาก ทำให้รับแรงกระแทกได้ ซูโคกิสวนกลับด้วยกระบองไม้ ฟาดเข้าที่ลำตัวของชูเท็นโดจิทำให้เขากระเด็นแต่กลับไม่แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวดเลยสักนิด

“ทำได้แค่นี้เหรอ” ชูเท็นโดจิพูด ซูโคกิตะลึงนี่เป็นครั้งแรกที่เขาฟาดแล้วอีกฝ่ายแทบไม่เป็นอะไรเลย จึงตัดสินใจฟาดกระบองไปอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้ชูเท็นโดจิเอาสองมือรับกระบองเอาไว้ ซูโคกิพยายามกดกระบองลงไปแต่แทบไม่ขยับเลย และยังไม่ทันไรกระบองก็ถูกหักเป็นสองท่อนทุกคนตกตะลึง