ตอนที่2.เป็นไงได้

“เป็นไงได้ กระบองนั้นทำจากไม้เนื้อแข็ง ขนาดขวานยังฟันแทบไม่เข้า” แม่ทัพพูดขึ้น

“อย่าเอาพลังแขนของสหายข้าไปเทียบกับมนุษย์สิ” เสียงของอิบารากิโดจิดังขึ้นจากด้านหลัง แม่ทัพเหวี่ยงดาบไปแต่อิบารากิโดจิหลบได้อีก  

“เลิกกวนประสาทข้าสักที ไอ้เขาเดียว” พูดจบเขาก็ฟาดฟันดาบใส่อิบารากิโดจิแต่ อีกฝ่ายหลบได้อย่างว่องไว

ซูโคกิที่เสียอาวุธไปนั้น จึงใช้ทักษะการต่อสู้แบบซูโม่แทน ชูเท็นโดจิก็รับมือแบบชูโม่ทั้งสองออกแรงดันหมายจะทำให้อีกฝ่ายหนึ่งล้มลง แต่ซูโคกิออกแรงไปมากเท่าไหร่ชูเท็นโดจิก็ไม่สะเทือนเลย ในที่สุดก็เขาก็เป็นคนที่ต้องกระเด็น จึงตัดสินใจรวมพลังทั้งหมดไปที่ฝ่ามือหมายจะซัดให้กระเด็น ชูเท็นโดจิชกสวนกลับมา

“อ๊าก !”  เสียงร้องโหยหวนของซูโคกิดังขึ้นมา แรงกระแทกเมื่อครู่ทำให้กระดูกมือของเขาแตก และยังไม่ทันไรก็ถูกชูเท็นโดจิทุบเข้าที่หัว ความเจ็บปวดเข้ามาอีกครั้งแต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ ก็ถูกทุบซ้ำไปอีกครั้ง มันเป็นการทุบซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร่างของซูโคกิจมดินและกองเลือดของตัวเองตาย

ส่วนอิบารากิโดจินั้น ต่อสู้กับแม่ทัพซึ่งในเชิงดาบนั้น เขาถือว่าเป็นหนึ่งในแผ่นดินเลยก็ว่าได้ แต่ความเร็วของอิบารากิโดจิมันเกินที่มนุษย์จะมี ทำให้กลายเป็นว่าฟันลมไปหลายครั้ง และอิบารากิโดจิยังโจมตีสวนกลับ ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ร่างกายเริ่มอ่อนล้า จนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว

“เลิกถ่วงเวลาได้แล้ว ขอรับ พวกนักบวชพร้อมแล้ว” เมื่อได้ยินดังนั้น แม่ทัพจึงรีบออกคำสั่ง

“ถอยทัพ” เหล่าทหารรีบกลับเข้าเมือง

“อะไรกัน นี่กลัวพวกเราขนาดนี้เชียวเหรอ” อิบารากิโดจิพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ชูเท็นโดจิยกเหล้าขึ้นดื่มแล้วพูดว่า

“ช่างเถอะ ข้าอยากเข้าไปเยี่ยมบ้านเกิดเต็มทีแล้ว” อิบารากิโดจิพยักหน้า และเดินเข้าไปในเมืองแต่ว่า ทัพง้าวมาขวางเอาไว้ พวกเขาโจมตีทันที ชูเท็นโดจิพ่นไฟออกมา อิบารากิโดจิเข้าโจมตีเหล่าทหารอีกครั้ง มีการบาดเจ็บล้มตายเพิ่มขึ้น

“พอได้แล้ว” เสียงตะโกนดังขึ้นมา กลุ่มคนชุดขาว เจ็ดคนปรากฏตัวขึ้น ชูเท็นโดจิ กับ อิบารากิโดจิมองพวกเขา

“อะไร ก็บอกแล้วไงว่าข้าแค่กลับมาเยี่ยมบ้าน ถึงขนาดเอานักบวชมาเลยหรือ” ชูเท็นโดจิพูดจบก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม

“ตั้งค่ายกล เจ็ดดาราสยบปีศาจ” พวกนักบวชพูดขึ้นพวกเขาไปยืนประจำตำแหน่งเจ็ดตำแหน่ง และร่ายมนตร์ ชูเท็นโดจิ และอิบารากิโดจิเริ่มอ่อนแรง

“เฮ้ย ! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ชูเท็นโดจิพูดด้วยความตกใจ

“แย่แล้ว ! สหายข้า มันวางกับดักเรา” อิบารากิโดจิพยายามลุก แต่พลังเวทมนตร์นี้ทรงอนุภาพมากทั้งสองต้านทานแทบไม่ได้

“พวกเราคาถาเปิดประตูนรก” อิบารากิโดจิได้ยินเช่นนั้น เขาก็ยืดแขนออกมา พุ่งไปแทงคอของนักบวชคนหนึ่งตายทันที

“แย่แล้วคนไม่ครบ เอาไงดีขอรับ” หัวหน้านักบวชได้ยินแบบนี้ก็คิดหนัก คนไม่ครบการร่ายคาถาระดับนี้ย่อมต้องมีความเสี่ยง แต่อสูรทั้งสองตนกำลังจะได้พลังคืน จึงต้องตัดสินใจ

“ร่ายคาถาต่อ !” พวกนักบวชร่ายมนตร์ เกิดแสงสว่างวาบขึ้น อสูรทั้งสองตนหายไปแล้ว ชาวบ้านไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจ

“มันไปนรกแล้วใช่มั้ยขอรับ” ผู้ว่ารีบมาถามหัวหน้านักบวช แต่เขาบอกว่า

“ข้าไม่รู้ มันแค่ไม่ได้อยู่ที่นี่เท่านั้น”

ในเวลาเดียวกัน ณ มหาสุวรรณทวีป

             อาศรมเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง บรรยากาศที่เคยเงียบสงบในเวลากลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด มีนักสิทธิ์หนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังร่ายมนตร์อยู่หน้ากองไฟ เขาเป็นเด็กชายอายุประมาณ 10 ปี ผมยาวแต่มุ่นเป็นชฎาเอาไว้ ห่มหนังเสือ เขาเหงื่อแตกพลั่กและร่ายมนตร์ตะกุกตะกัก มีชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังลุ้นอยู่ข้าง ๆ คนหนึ่ง เป็นสาววัยแรกรุ่น รูปร่างสูง ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วย ใบหน้างดงามเหมือนนางอัปสร สวมเสื้อม่อฮ่อมกับกางเกงม่อฮ่อมสีฟ้าซีด  มีดาบคู่วางไว้ข้าง ๆ ตัว อีกคนเป็นเด็กหนุ่มอ่อนวัยกว่า รูปร่างผอม ผมสั้นสีดำ เขาสวมเสื้อม่อฮ่อมสีฟ้าซีด  เด็กหนุ่มเริ่มมีท่าทางกังวลใจ จนหญิงสาวต้องสะกิด

            “อย่ากังวลไปเลย อาทิตย์ ท่านศุภมิตรต้องทำสำเร็จ”  อาทิตย์ถอนใจก่อนจะบอกว่า

“พี่อรุณนภาเชื่อแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ท่านก็เห็นนี่ว่า ท่านศุภมิตรยังเด็กอยู่เลย ข้าเกรงว่า....” อาทิตย์เงียบไป อรุณนภาถอนหายใจ จริง ๆ เธอก็ไม่ได้เชื่อใจศุภมิตรเท่าไหร่นัก แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่น     จริง ๆ

กองไฟที่ก่ออยู่ตรงหน้าของศุภมิตรลุกโชน ราวกับว่าไฟกำลังเต้นรำอย่างสนุกสนาน สักพักใหญ่ก็เกิดการระเบิดขึ้นมา ร่างของทั้งสองอสูรปรากฏขึ้น ทั้งชูเท็นโดจิและอิบารากิโดจิมองไปรอบ ๆ ตัวด้วยความรู้สึกแปลกใจ

“นี่ท่านเรียกตัวบ้าอะไรมาเนี่ย” อาทิตย์พูดด้วยความตกใจ

“ก็ข้าบอกท่านแล้วไง ตัวข้าเป็นแค่นักสิทธิ์ฝึกหัดเท่านั้นเอง ข้าไม่แน่ใจหรอกว่าจะเสกอาวุธให้ท่านได้” ศุภมิตรพูด ทั้งสองอสูรและสองพี่น้องหันมาสบตากัน เหมือนมีคำถามากมาย แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกันก็มีเสียงคำรามดังขึ้นมา

“แย่แล้ว” อรุณนภาชักดาบคู่ออกมาเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ กลุ่มอมนุษย์รูปร่างสูงใหญ่ มีผิวสีเขียว กำลังเคลื่อนพลมา มันคือ พวกออร์ค