2.16 เหมาะสม

เมื่อเฟรญ่าทำท่าไม่เชื่อ มาร์เซลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาจับมือเธอพร้อมกับพาเธอวิ่งไปยังงานเทศกาลของเดียลอร์ลที่ในยามนี้มีชาวบ้านมากมายกำลังเต้นรำอยู่ตามท้องถนน บนใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มฉายชัดอยู่ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ดวงตาของเฟรญ่านั้นพร่ามัวไปในทันทีราวกับว่ารอยยิ้มของเขามันแฝงไปด้วยเวทมนตร์

แค่เขายิ้มก็ทำให้หัวใจของเธออ่อนลงยวบยาบ ฝ่ามือของเราเกาะกุมกันไว้โดยไร้คำพูด มาร์เซลหยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวมาหาเธอ เขายกมือขึ้นมาจับเอวของเธอเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นเล็กน้อยแล้วพาเธอหมุนตัวตามจังหวะของเครื่องดนตรีพื้นเมือง เฟรญ่าหยักยิ้มขึ้นมาในทันที หัวใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะในทุกครั้งที่อยู่กับเขา มันคือความรักที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายเช่นไร แต่ในยามที่เธอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันทำให้เธอมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย บางทีความหวังของเธอก็เป็นเรื่องง่ายๆอย่างเช่นการคาดหวังให้มาร์เซลมีความสุขตลอดไป..

“เวลาที่ท่านยิ้มออกมามันสวยมากเลยนะครับ..”

ในวันที่พบเจอกันครั้งแรก เขาก็เชื่อมั่นในพรหมลิขิตในทันทีว่าคนรักของเขาจะต้องเป็นเธอเท่านั้น บางสิ่งในอกค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา หัวใจที่เย็นยะเยือกของเขาค่อยๆ หลอมละลายอย่างช้าๆ เมื่อได้พบกันเธอ

เพลงจบแล้วพร้อมกับเสียงตบมือที่ดังก้อง มาร์เซลปล่อยมือของเฟรญ่าเป็นการชั่วคราวก่อนที่เขาจะเดินไปยังเวทีเล็กๆกลางงานเทศกาล

“สวัสดีชาวเมืองเดียลอร์ลทุกคนด้วยนะครับ อย่างที่ทุกท่านทราบว่าเดียลอร์ลของเรานั้นกว่าที่จะฝ่าฟันอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่มานั้นไม่ง่ายเลย และในวันนี้วีรสตรีที่ทำให้เดียลอร์ลกลับมาสงบสุขก็อยู่ที่นี่ด้วย..ขอให้ทุกคนตบมือให้กับเลดี้ทีเซียส ด้วยนะครับ”

เฟรญ่ายกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่ามาร์เซลจะประกาศออกมาเช่นนั้นและในยามนี้เสียงตบมือมันดังก้องขึ้นมาพร้อมกับชาวเมืองที่ตบเท้าเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณนะคะคุณเจ้าของโรงแรม..”

“ขอบคุณที่เสียสละเพื่อชาวเมืองทุกคน”

“ขอบคุณที่ช่วยจัดการกับไอขุ่นมัวนะคะ สามีของข้ารอดตายมาได้เพราะท่านเลย”

“บ้านของข้าถูกไฟไหม้นิดหน่อย โชคดีจริงๆ ที่ได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง ข้าเกิดที่นี่และอยากจะตายที่นี่ อยากจะใช้แผ่นดินก่อนเดียลอร์ลกลบหน้าก่อนตาย..”

“ข้าเห็นในตอนที่ท่านยืนหยัดปกป้องและจัดการกับเจ้าคนสารเลวผู้นั้นด้วยนะคะ ท่านช่างกล้าหาญมากจริงๆ”

“ขอบคุณ..”

“ท่านเก่งมากๆ เลย”

“....”

คำกล่าวขอบคุณมากมายหลั่งไหลเข้ามาจนเฟรญ่าแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทั้งๆ ที่เธอจัดการแอชตันเพราะความแค้นส่วนตัวแท้ๆ แต่มันดีมากทีเดียวที่ได้ช่วยเหลือทุกคน..

มาร์เซลยังคงยืนอยู่บนเวทีเล็กๆ แห่งนั้น เขามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ตามการคาดเดาของเขาแล้ว เธอคงจะเจ็บปวดกับความรู้สึกผิดที่เกาะกุมหัวใจ เขาหวังว่าความซาบซึ้งใจของชาวบ้านจะช่วยเยียวยาความรู้สึกผิดของเฟรญ่าให้น้อยลง

หวังอย่างยิ่งว่ามันจะเป็นเช่นนั้น

กว่าเฟรญ่าจะพูดคุยกับชาวบ้านเสร็จก็ปาเข้าไปดึกดื่นมากพอสมควร มาร์เซลเดินจับมือของเธอเพื่อพาเธอไปยังโรงแรมที่พักของเรา

“เรา..กลับไปที่เมืองหลวงด้วยกันดีไหม”

เธอเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับช้อนสายตามองหน้าเขาราวกับกำลังขอร้องเขายังไงอย่างนั้น

“ครับ ข้ารับปากกับองค์จักรพรรดิเอาไว้แล้วว่าจะไปที่นั่น รับยศขุนนางสักตำแหน่งแล้วลงหลักปักฐานอยู่ที่เมืองหลวงเลย”

ไม่ว่าจะกี่ครั้ง มาร์เซลก็ยังคงเคารพในการตัดสินใจของเธอเสมอเลย

“มาร์เซล เดิมทีข้าเป็นคนที่ขาดความมั่นใจเอามากๆ กว่าที่ข้าจะเอาชนะความกลัวของตัวเองได้มันไม่ง่ายเลย แต่พอมาเจอเจ้า เจ้าเปลี่ยนให้คนขี้ขลาดเช่นข้า กล้าหาญมากยิ่งขึ้น”

เขาหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินก่อนจะยกมือขึ้นมาจับที่แก้มของเฟรญ่า

“ท่านคือคนที่กล้าหาญมากกว่าทุกคนที่ข้ารู้จักเลยนะครับ ข้าแค่ดึงความกล้าหาญที่มีอยู่แล้วของท่าน ออกมาก็เท่านั้น”

การเอาชนะความกลัวนั้นไม่ง่ายเลย แม่ของเขาไม่สามารถเอาชนะมันได้ทั้งชีวิต จนต้องยอมตายไปพร้อมกับความหวาดกลัว แต่เฟรญ่าทำได้ นางเอาชนะความหวาดกลัวของตัวเอง แล้วยืนหยัดอย่างกล้าหาญเพื่อที่จะจัดการต้นตอความกลัวของตัวเอง เธอเก่งกาจถึงเพียงนั้นจะไม่ให้เขารักได้อย่างไรกัน

เฟรญ่าเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของมาร์เซลเอาไว้

“มาร์เซล เรามาแต่งงานกันเถอะนะ..ข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดีเพราะอย่างนั้นแค่เจ้าตอบตกลง งานแต่งของเราจะถูกจัดขึ้นมาอย่างยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้”

มาร์เซลหัวเราะออกมาเบาๆ เขาจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเฟรญ่า

“ขี้โกงนะครับ การขอแต่งงานข้าต่างหากที่จะต้องเป็นคนขอ พี่ไม่ควรตัดหน้าแบบนี้ แต่ไม่ว่าใครจะขอ ข้าคิดว่าคำตอบก็คงเหมือนกัน ข้าไม่อยากเป็นแฟนของพี่แล้ว..เพราะงั้นเรามาเป็นสามีภรรยากันเถอะนะครับ..”

เขากล่าวพร้อมกับจุมพิตลงไปบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ก่อนจะขบกัดมันเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว

“เรื่องนั้น แน่นอนอยู่แล้ว”

เฟรญ่ากล่าวพร้อมกับโผกอดมาร์เซลเอาไว้แน่น อย่างที่ท่านพี่เจนนีสกล่าวเอาไว้ เธอตามหาบุรุษที่เหมือนกับพระเอกในนิยายพบเจอแล้วจริงๆ ตามหาเขาเจอแล้ว และจะได้แต่งงานกับเขาแล้วด้วย..

เรื่องเลวร้ายต่างๆ นั้นมันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น มันจบลงไปหมดแล้วนับจากนี้ไปเธอจะตั้งใจรักมาร์เซลให้ดีที่สุด จะตั้งใจเป็นภรรยาที่ดีและสร้างครอบครัวของเรา..ให้อบอุ่นเหมือนกับครอบครัวของเธอ

“ดูนั่นสิ เจ้าเด็กนั่นกล้ากอดเฟรญ่าต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนั้นได้อย่างไรกัน”

เจนนีสตีแขนสามีของเธอเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา

“อันที่จริงในช่วงเวลาที่เฟรญ่าหลับไป ข้าได้จัดเตรียมงานแต่งของนางเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ลิเวียเองก็ช่วยข้าจัดการสถานที่ และเรื่องบัตรเชิญ ล้วนแล้วแต่จัดเตรียมเอาไว้อย่างเรียบร้อย เหลือแค่ลงกำหนดงานแต่งลงไป ก็พร้อมที่จะส่งให้บรรดาแขกเหรื่อแล้วค่ะ”

มาทอสเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“เจนนีส เจ้าเตรียมพร้อมมากไปหน่อยรึเปล่า?”

เจนนีสตีแขนของสามีเธออีกรอบ

“แล้วที่ท่านพี่และคาร์เตอร์ซื้อคฤหาสน์เอาไว้ พร้อมกับยื่นคำร้องขอเลื่อนยศให้กับมาร์เซลล่ะคะ นั่นไม่เตรียมพร้อมยิ่งกว่างั้นหรือ”

มาทอสหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะในตระกูลของเขา เหลือเพียงแค่เฟรญ่าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ยังไม่ได้แต่งงาน เราทุกคนถึงได้อยากจะจัดงานแต่งงานของนางให้ยิ่งใหญ่ เขาอยากจะเห็นน้องสาวเพียงคนเดียวเป็นฝั่งเป็นฝาสักที และกับมาร์เซล หมอนั่นพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าตัวเองเหมาะสมกับตำแหน่งคนรักของเฟรญ่าผู้ล้ำค่าของเขา