2.11 จบลงแล้วสินะ

“ข้าจะยินยอมส่งมอบร่างกายให้แก่ท่าน ทว่าข้าจะไม่ยินยอมส่งมอบจิตวิญญาณนี้ให้ท่าน การแลกเปลี่ยนของเรา..คือการที่ท่านจะไม่สามารถบังคับหรือว่าควบคุมจิตใจของข้าได้”

กลุ่มควันสีดำเหล่านั้นพวยพุ่งผ่านร่างกายของแอชตันไป พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาทั่วบริเวณ

“แอชตันมีคำกล่าวว่ามนุษย์นั้นโง่เขลา ข้าไม่เชื่อจนได้พบเจอด้วยสายตาของตัวเอง ในเมื่อเจ้ามีความทรงจำตั้งแต่ชีวิตครั้งที่แล้วของเจ้า แล้วทำไมเจ้าไม่ทำให้สตรีผู้นั้นยินยอมสยบแทบเท้าเจ้าดังเช่นช่วงเวลาที่ผ่านมาเล่า การใช้กำลังนั้นถือเป็นการกระทำที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ บังคับให้นางมาเป็นของเจ้าน่าจะดีกว่าการร้องขอ..”

แววตาของแอชตันสะท้อนถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว ทันทีที่เขาได้รับความทรงจำกลับคืนมา เขากลับรู้สึกขยะแขยงตัวเองเหลือทน เขากระทำเรื่องสารเลวมากมายกับสตรีที่เขารักเขาอย่างสุดหัวใจ

เฟรญ่าหลงรักและเทิดทูนบูชาเขาราวว่าเขาคือพระเจ้าของนาง นางส่งมอบทุกอย่างให้แก่เขาเพื่อที่จะทำให้เขาสุขสบายมากยิ่งขึ้น..

แอชตันไม่คิดโทษใคร เขาไม่คิดโกรธเคืองหรือว่าเกลียดชังใครทั้งนั้น นอกจากตัวของเขาเอง

และเขาต้องการให้เฟรญ่ามาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง เพื่อที่เขาจะได้โอบกอดและส่งมอบความรักให้แก่เธอเพียงผู้เดียว เขาจะใช้ช่วงเวลาที่เหลือจากนี้เพื่อเป็นการไถ่โทษแก่เธอ ให้เธอได้มีความสุขในทุกช่วงเวลาที่อยู่กับเขา

เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่เลือกวิธีที่จะทำให้เธอ..มาอยู่กับเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะพลาดไปตั้งแต่ต้น

ความเจ็บปวดนั้นไม่หลงเหลืออยู่บนร่างกายของแอชตันเลย ตอนนี้ทั่วทั้งร่างกายของเขามันชาหนึบไปหมด เขามองหน้าของเฟรญ่าที่เต็มไปด้วยเลือดอุ่นๆ ที่สาดกระเซ็นไปเปื้อนอยู่บนใบหน้าของเธอ แอชตันใช้มือที่สั่นเทาของเขาเช็ดเลือดเหล่านั้นให้แก่เฟรญ่า ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มออกมาให้เธอ มันคือรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ดูเหมือนว่าข้าจะทำพลาดไปสินะ อันที่จริงในขั้นตอนแรกมันไม่ใช่การพาเจ้ามาอยู่ข้างกายแต่มันควรจะเป็นการกล่าวออกไปว่าขอโทษต่างหาก เฟรญ่า..ข้าขอโทษเจ้าด้วยนะ ขอโทษเจ้าจากใจจริงๆ ..”

หยาดน้ำตามากมายเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวย เธอกรีดร้องออกมาเสียงดังในขณะที่กลุ่มควันสีดำกำลังพวยพุ่งออกมาจากร่างกายของแอชตันเพื่อที่จะเข้ามาปกคลุมร่างกายของเฟรญ่า

“แล้ว..ข้าได้อะไรจากคำขอโทษของเจ้า เจ้าเอาแผลเป็นที่บาดลึกอยู่ในใจของข้าออกไปได้หรือไม่ ลบมันออกไปได้ไหม..การทุกทรยศหักหลังมันไม่สนุกเลยแอชตัน ต่อให้เจ้าจะขอโทษข้าอีกกี่ครั้ง ข้าก็ไม่มีวันให้อภัยเจ้า ชีวิต..ต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้น!”

ดูเหมือนว่าเธอจะเกลียดชังเขามากกว่าที่คิดเอาไว้ แอชตันหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่สภาพร่างกายของเข้าย่ำแย่เข้าขั้นสุด ทั้งๆ ที่คนอื่นแตะต้องเขาไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บแล้วทำไมเฟรญ่าถึงสามารถสร้างบาดแผลบนร่างกายของเขาได้ล่ะ ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่สมบูรณ์แต่เขาก็หลอมรวมร่างกายกับจอมปีศาจไปแล้วนี่

แอชตันจ้องมองเฟรญ่าอีกครั้ง เขามองเห็นแสงสีเงินที่โอบล้อมรอบร่างกายของนางเอาไว้ นั่นทำให้กลุ่มควันสีดำของเขาไม่สามารถแตะต้องร่างกายของเธอได้เลย

นั่นคือพลัง..อะไรกัน?

เฟรญ่าลุกขึ้นในทันที เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นทหารและท่านพี่คาร์เตอร์ที่กำลังอยู่ในสภาพน่าเป็นห่วง ไอเดนเองก็กำลังอาเจียนออกมาเป็นเลือด ถึงแม้ว่าแอชตันจะถูกเธอเล่นงานแต่กลุ่มควันพวกนี้ก็ยังไม่จางหายไปไหน

“ลอง..ตั้งใจอธิษฐานดูสิ”

เสียงนั้นดังขึ้นมาในหัว เธอจะตั้งใจอธิษฐานว่าอย่างไรดีล่ะ..

ขอให้กลุ่มควันเหล่านี้จางหายไปและขอให้ประตูเมืองปีศาจปิดลงด้วยเถิด..

“ตู้ม!!”

เสียงระเบิดดังขึ้นมาจนเฟรญ่าต้องหรี่ตา เสียงนั้นมันดังขึ้นมารอบๆ ร่างกายของเธอพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดแรงราวกับพายุ เธอยืนไม่ติดเลยด้วยซ้ำ ร่างกายซวนเซไปมาก่อนจะล้มลงพร้อมกับกระอักเลือดคำใหญ่..

“เจ้าต้องการให้ข้าตายอย่างนั้นหรือ”

แอชตันถาม แล้วยกมีดที่เฟรญ่าส่งมอบให้ตั้งแต่คราแรกขึ้นมา

“เจ้ารู้คำตอบนี้อยู่แล้วแอชตัน จนกว่าเจ้าจะตายไป ข้าถึงจะสามารถยิ้มอย่างมีความสุขได้..”

...เป็นแบบนั้นเองสินะ เขาต้องตาย ก่อนเฟรญ่าถึงจะสามารถมีความสุขได้

“เช่นนั้นก็ขอโทษด้วยนะเฟร..ข้าขอโทษ    กับความผิดที่เคยทำไว้กับเจ้า”

เขาส่งยิ้มให้เธอก่อนที่จะใช้มีดในมือจัดการแทงลงไปยังตำแหน่งหัวใจของตัวเอง

เฟรญ่ากระอักเลือดออกมาอีกครั้ง หยาดน้ำตารินไหลไม่หยุดหย่อน เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เห็นแอชตันตายไป แต่ถึงอย่างนั้นส่วนลึกในใจก็มีความยินดีปรากฏอยู่

จบลง..แล้วสินะ

.....................

มาร์เซลได้ยินเสียงระเบิดดังออกมาพร้อมกับกลุ่มควันสีดำที่จางหายไปในทันที เขาอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่พอสมควรเพราะสูดดมไอขุ่นมัวเข้าไปนานมาก ในขณะที่มาร์เซลกำลังจะฝืนใช้พลังของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย เหล่านักบุญของวิหารศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏตัวขึ้นมา

“พวกเรามาช่วยแล้วครับท่านมาร์เซล”

เขาที่กำลังสิ้นหวังพลันมองเห็นแสงสว่างในหนทางที่มืดมิด นักบุญส่วนหนึ่งเดินทางมารักษาเขา อีกจำนวนหนึ่งเดินทางไปจัดการห้อมล้อมประตูสีดำนั้นก่อนจะเริ่มร่ายเวทเข้าไป เมื่อมาร์เซลอาการเริ่มดีขึ้นเขาก็ตรงเข้าไปเพื่อทำพิธีปิดประตูนั้น..

“เจ้าไม่เหมาะสมกับพลังที่น้อยนิดเช่นนั้นหรอกนะ มาร์เซล”

เสียงนั้นดังออกมาจากประตูที่กำลังจะปิดสนิท

“อันที่จริงข้าไม่ต้องการพลังอะไรทั้งนั้น ข้าต้องการเพียงแค่ให้ตัวเองได้รักสตรีผู้หนึ่งเท่านั้นเอง รีบๆ ไสหัวกลับไปแล้วอย่ามาที่นี่อีกเลยจอมมาร”

เสียงหัวเราะดังออกมาจากบานประตู

“ข้าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างแน่นอน และเมื่อถึงเวลานั้นข้าจะใช้เจ้าเป็นภาชนะในการรองรับอำนาจของข้า”

มาร์เซลหยักยิ้มขึ้นมา

“ไม่มีวันนั้นหรอก อย่าฝันหวานไปเลย”

ประตูสีดำถูกปิดลงด้วยบรรยากาศน่าขนหัวลุกเพราะในระหว่างที่ประตูกำลังปิด เสียงหัวเราะที่แสนชั่วร้าย ได้ดังเล็ดลอดออกมาจากบานประตูราวกับว่านี่ไม่ใช่จุดจบของการปรากฏตัวของจอมมาร แต่ทว่ามันคือจุดเริ่มต้นมากกว่า

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นอีกทั้งไอขุ่นมัวก็จางหายไปจนหมด มาร์เซลก็รีบพุ่งตัวลงไปยังกระโจมที่พักของเขาในทันที เขาไม่รู้ว่าใน   ยามนี้เฟรญ่าเป็นเช่นไรบ้าง และไม่รู้เหมือนกันว่าแสงสีเงินที่ทำให้ไอขุ่นมัวจางหายไปมันคือฝีมือของนักเวทคนไหนกันแน่ เขาจะต้องไปตรวจสอบให้แน่ชัดก่อน