ซีซั่น 2 ตอนที่ 5 ข้างกายของเจ้า NC

“กอดได้รึเปล่าครับ.”

“มาร์เซลเจ้ากำลังกอดข้าอยู่”

“อ่า..เช่นนั้นข้าจูบได้รึเปล่า”

เฟรย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เราจูบกันเกินสิบครั้งแล้วนะมาร์เซล”

ใบหน้าของเขาขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย ให้ตายเถอะเฟรญ่าน่ารักชะมัดเลย

“มาร์เซล ข้าถามเจ้าบ้างได้รึเปล่า”

เขาพยักหน้าพร้อมกับดึงเธอไปกอดเอาไว้แนบอก

“เราทำมากกว่าการนี้ได้ไหม ทำมากกว่า การจูบน่ะ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนหยักยิ้มที่มุมปาก มาร์เซลอุ้มเฟรญ่าขึ้นมาในทันทีแล้วพาเธอเดินตรงมาที่เตียงนอน

“ได้แน่นอนครับ ได้หลายครั้งเลยล่ะ..”

เฟรญ่าขบเม้มริมฝีปากเบาๆ นี่เรากำลังเขินกันไปกันมาแต่ถึงอย่างนั้นร่างกายก็โอบกอดกันแนบแน่นไม่คิดปล่อยมือ

ชุดนอนของเธอถูกถอดออกไปจากศีรษะ พร้อมกับชุดนักบุญที่เขาสวมอยู่ ริมฝีปากอุ่นร้อนหว่านพรมไปมาบนร่างกายของเธอ ลิ้นอุ่นเลียลงมาบนยอดอก ก่อนดูดดึงหนักๆ ไม่ก็งับแรงๆ พอให้สะดุ้งตาม ปลายนิ้วของเขาวนเบาๆ ที่รอยแยกกลางกาย ก่อนจะกรีดมันไปมาเพื่อขยี้ลงบนเม็ดสีทับทิมที่นูนเด่นขึ้น

ปลายยอดอกสั่นระริกถูกเคล้นคลึงส่งผลให้ร่างกายของเธอรู้สึกสะท้านวาบขึ้นมา ริมฝีปากของเขาย้ายไปกระทำอยู่บนยอดอกอีกข้าง ขณะที่ใช้ปลายนิ้วหยอกเย้าข้างที่เหลือจนตั้งชันขึ้นมา

“ตรงนี้น่ารักจังเลยนะครับ..แค่สัมผัสตรงนี้เบาๆ ข้างล่างของพี่ก็เปียกชุ่มไปหมดเลย ชอบอย่างนั้นสินะครับ”

เฟรญ่าเบือนหน้าหนีในทันที เธอไม่อาจทำใจให้ชินกับถ้อยคำลามกที่มาร์เซลพูดออกมาได้เลย มันน่าอายแต่ก็ทำให้ร่างกายของเธอร้อนขึ้นมาด้วยความบ้าคลั่ง

เมื่อเสียงเปียกแฉะดังขึ้นมาพร้อมกับเรียวนิ้วที่สอดเข้าออกในโพรงอุ่นได้อย่างสะดวก มาร์เซลก็จัดการยกขาของเฟรญ่าขึ้น เขาดันใต้ข้อพับเข่าของเธอขึ้นสูงจนชนกันเนินอกพอดิบพอดี หลังจากนั้นก็จ้องมองร่องฉ่ำเยิ้มที่อ้าโอบรัดอากาศเบาๆ ราวกับกำลังยั่วยวนเขา

เขานั่งคุกเข่าก่อนจะจับแท่งร้อนกระทบที่ปากทางเข้าเบาๆ

“อ๊า..”

มาร์เซลลากไล้วนจนทั่วปากทาง จนปลายยอดสีแดงเข้มเคลือบไปด้วยน้ำหวานที่รินไหลออกมาจากปากทาง เขากดปลายหัวหยักสะกิดเขี่ยเม็ดเสียวก่อนชำแรกเข้ามาในที่สุด

“อะ..อื้ม!”

มือใหญ่รวบดันใต้ขา เท้าชี้เพดาน ท่าทางอล่างฉ่างจนเฟรย่ารู้สึกอับอาย เพราะในยามนี้สายตาของมาร์เซลกำลังจับจ้องยังจุดที่เชื่อมต่อ เขาขบงับที่นิ้วหัวแม่เท้าของเธอเบาๆ ก่อนจะจุมพิตลงบนฝ่าเท้าด้วยความหลงใหล

“ข้าชอบมองจากมุมนี้นะครับ เพราะมันยิ่งตอกย้ำให้ข้ารู้ว่าพี่เป็นของข้าจริงๆ”

ของข้าคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็แย่งพี่ไปจากข้าไม่ได้ การหายตัวของแอชตันสร้างความประหลาดใจให้กับมาร์เซลมากพอสมควร แต่เขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย หากหมอนั่นข้องเกี่ยวกับไอขุ่นมัวก็ดีสิ เขาจะได้มีเหตุผลในการสังหารแอชตันได้อย่างไร้ความผิด และเฟรญ่าเองก็จะได้สบายใจเสียที

"มะ..มาร์เซล อื้อ”

จังหวะที่เร่งเร้าเกินรับไหว พาให้เธอต้องยันผลักต้นขาของเขาเอาไว้

“ช้า..หน่อยสิ ไหนเจ้าบอกว่าเรามีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งคืน เจ้าจะรีบ..อื้อ..ระ..รีบไปทำไม”

มาร์เซลใช้ปลายนิ้วขยี้อยู่บนปุ่มกระสันที่นูนขึ้นมา พร้อมกับขยับเอวให้เร็วยิ่งขึ้น เขาไม่ได้ฟังที่เฟรญ่าพูดเลย เพราะเธอเอ่ยปากร้องขอทั้งที่ด้านในตอดรัดไม่หยุด มันตรงข้ามกับคำขอเหลือเกิน ร่างกายของเธอต้องการเขามากแท้ๆ เมื่อไหร่กันนะที่เฟรญ่าของเขาจะพูดตรงไปตรงมากับเรื่องนี้ อย่างเช่นการร้องขอให้เขา..ทำแรงมากกว่านี้น่ะ

แผ่นหลังของเฟรญ่าชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ มือของเธอปัดป่ายไปมาเพื่อระบายความหน่วงที่ได้รับ ศีรษะของเธอยกเกร็งขึ้นมาเมื่อถึงจุด เฟรญ่ากัดริมฝีปากเอาไว้แน่นพร้อมกับเสียงร้องครางแสนหวานที่เล็ดลอดออกมา

“พี่สวยมากเลยนะครับ..และข้าชอบพี่มากๆ เลย”

แขนที่เขากักร่างของเธอเอาไว้เห็นลายกล้ามที่เด่นชัด มีเส้นเลือดปูดขึ้นมา มันชวนให้ใจสั่นไหวดึงดูดจนเผลอมองอย่างเหม่อลอยอยู่หลายครั้ง และท่าทีเช่นนั้นของเฟรญ่ามันทำให้มาร์เซลอดขำไม่ได้ เขากำลังบอกความในใจกับเธอ แต่เธอกลับสนใจเส้นเลือดบนแขนของเขามากกว่างั้นเหรอ

“พี่ไม่สนใจข้างั้นเหรอครับ”

“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะ”

จมูกของเขาคลอเคลียอยู่บนเรือนแก้มที่แดงซ่าน มาร์เซลกดปลายจมูกลงไปเพื่อหอมแก้มเธอแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยว

เฟรญ่าหลับตาลงในทันที เธอเสร็จสมจนนับไม่ถ้วนว่ากี่ครั้ง ในยามนี้หน้าขาของเธอเปียกชุ่มไปหมด ด้วยน้ำรักเปียกชื้นที่ค่อยๆไหลออกมา ทุกครั้งที่สะโพกของเขากดทับลงมา สร้างความจุกหน่วงด้านในอย่างไม่ลดละไปเลย แผ่นหลังของเธอเคลื่อนไถลไปตามแรงส่งกระทั้น

“จะโยกสะโพกขึ้นมาแล้วนะครับ ถึงแม้ว่าเราจะมีเวลาอีกมากมายกว่าจนกว่าดวงตะวันจะขึ้น แต่ข้ากลับทนไม่ไหวซะได้..”

ฝ่ามือหยาบกร้านประคองเอว ลูบคลำช่วงเอวที่คอด ตำแหน่งเว้าโค้งและสีข้างเบาๆ

มาร์เซลกัดกรามแน่น เขารู้สึกดีมากไม่ว่าจะการเคลื่อนไหวหรือเนินอกที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะหายใจของเธอล้วนแล้วแต่เร้าอารมณ์ของเขาทั้งสิ้น

“ใกล้แล้วครับพี่ ยกตัวสวนขึ้นมาหน่อยได้ไหม อ่า..มันดีมากเลย”

เธออยากได้มากกว่านี้จนต้องเป็นฝ่ายยกสะโพกเข้าหาเขาด้วยตัวเอง แก่นกายที่กระทุ้งยิ่งแทงลึก

“อื้อ..”

เขาร้องครางออกมาพร้อมกับความรู้สึกอุ่นร้อนที่ด้านใน มาร์เซลพรมจูบข้อเท้าเล็ก ขบกัด บีบจับฝ่าเท้าที่เนียนละเอียดราวกับผ้าไหม

“ข้าอยากอยู่กับพี่นะครับ ตลอดไปเลย..”

เขามองสบตากับเธอก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา

“ไม่ต่างกันเลยมาร์เซล ข้าคิดถึงเจ้าแทบบ้าจนอยากจะไปที่เดียลอร์ลด้วยตัวเอง..ข้าเป็นห่วงเจ้ามากนะ”

เธอยกมือขึ้นมากอบกุมที่ใบหน้าของเขาเอาไว้ด้วยความรักใคร่

“รอข้าอยู่ที่นี่นะครับ ข้าจะกลับมาหาพี่เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย..อีกอย่างที่ข้าจะบอกคือนับจากนี้เป็นต้นไปอย่าออกไปจากคฤหาสน์ทีเซียสนะครับ”

ดูปัดมือเบาๆ แสงสีทองก็พุ่งไปด้านนอกหน้าต่างเพื่อขจัดควันสีดำที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาคิดจะเป็นความจริงแล้วละสิ

แอชตันหลอมรวมความโลภเข้ากับไอขุ่นมัว และคงจะทำสัญญากับจอมปีศาจเพื่อให้จอมมารยืมร่าง..

จุดประสงค์ของหมอนั่นคงหนีไม่พ้น เฟรญ่าของเขาอย่างแน่นอน

“พี่คิดว่าสำหรับพี่ ที่ไหนปลอดภัยที่สุดอย่างนั้นหรือครับ”

เธอจับมือของเขาเอาไว้แน่น

“มาร์เซล ข้างกายของเจ้าคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด