เข้าสู่ระบบแชร์
ซีซั่น 2 ตอนที่ 4 เมารัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-09 22:05:46เฟรญ่าเดินทางไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ เธอได้พบเจอกับคาดินันไมเลสที่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ชื่นชอบเธอเท่าไหร่นัก
“สวัสดีครับเลดี้ทีเซียส” เฟรญ่าย่อตัวลงเล็กน้อย “ข้าต้องการพูดคุยกับท่านค่ะ แน่นอนว่าข้ามีเรื่องสงสัยมากมายที่กำลังพยายามหาคำตอบอยู่ และหวังอย่างยิ่งว่าท่านคาดินันจะช่วยเหลือ..” คาดินันวัยชราถอนหายใจเล็กน้อย “บอกตามตรงว่าข้าไม่ได้อยากพูดคุยกับเลดี้เลยครับ แต่เพราะว่าข้าคือคาดินันและหน้าที่ของข้าคือผู้รับใช้พระเจ้า..” เขาพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง “เช่นนั้นก็ตามข้ามาเลยครับ” เฟรญ่าคิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีเท่าไหร่นัก แต่การต้อนรับเช่นนี้มันเกินไปหน่อย “ข้าคือทีเซียสค่ะ ข้าอยากให้คาดินันมองข้าใหม่ และปฏิบัติกับข้าด้วยความมีมารยาทมากกว่านี้ ข้ามาที่นี่เพราะคิดว่าท่านจะให้ความช่วยเหลือมาร์เซลได้ แต่การกระทำของท่านทำให้ข้าอยากจะเดินออกไปจากที่นี่แล้วไปยังหอคอยเวทมนตร์เพื่อร้องขอพวกนักเวท ที่นั่นน่าจะต้อนรับข้าได้ดีมากกว่าที่วิหารศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้..” คาดินันไมเลสกำมือแน่น เขาไม่ชอบสตรีผู้นี้เพราะว่านางไม่มีอะไรเลยที่เหมาะสมกับคนอย่างท่านมาร์เซล ที่เชิดหน้าได้อยู่ก็เพราะว่าเกิดมาในตระกูลทีเซียสเท่านั้นเอง “ขออภัยที่การปฏิบัติต่อท่านไม่เหมาะสม เชิญตามข้ามายังห้องโถงรับรองได้เลยครับ” แต่วิหารศักดิ์สิทธิ์นั้นได้รับเงินจำนวนมากจากทั้งราชวงศ์และทีเซียส เพราะอย่างนั้นเขาไม่อยากจะทำลายเส้นทางการเงินของที่นี่ ทั้งๆ ที่ข่าวลือเกี่ยวกับเลดี้ของทีเซียสคือนางเป็นคนอ่อนแอและไม่สู้คน ไม่คิดเลยว่านางจะมองเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าวปานนั้น “เดียลอร์ลต้องการกำลังสนับสนุนจากวิหารค่ะ ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าการปิดผนึกของประตูปีศาจที่ถูกเปิดออก มาร์เซลจะทำคนเดียวไม่ได้ ต้องมีคนไปช่วยเขา อีกทั้งผู้ที่เดินทางไปกับมาร์เซลคือองค์จักรพรรดิ ท่านคงไม่อยากให้จักรวรรดิลุกเป็นไฟหรอกใช่ไหมคะ” ไม่ต้องอธิบายให้มากความ เขาก็เข้าใจถึงความหมายที่แฝงนัยเอาไว้ในคำกล่าวของสตรีผู้นี้ “เรื่องนั้นข้าไม่สามารถสั่งการนักบุญของเราได้ตามใจชอบ จะต้องนำเรื่องนี้ไปเสนอให้กับสภาอาวุโสของวิหาร แล้วลงนามเพื่อหารือกัน..ที่นี่คือวิหารศักดิ์สิทธิ์นะครับ มิใช่พระราชวังที่ผู้มีอำนาจจะชี้นิ้วสั่งได้ตามใจชอบ” ตาแก่คนนี้..ปากดีอีกแล้วนะ เฟรญ่าช้อนสายตามองหน้าของคาดินันไมเลส “ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้ชื่นชอบข้าสักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นในช่วงเวลาที่ข้านั่งรถม้าเดินทางมาที่นี่ ข้ากลับคิดว่าท่านจะวางเรื่องราวที่ไม่มีประโยชน์ลงแล้วช่วยกันป้องกันภัยพิบัติของจักรวรรดิ ท่านทำให้ข้ารู้ว่าการบริจาคเงินจำนวนมากให้กับวิหารนั้นมันเป็นเรื่องไร้สาระ ท่านคิดว่าข้าคือใครกันท่านคาดินัน..ในเมื่อวันนี้ท่านไม่ยินยอมกระตือรือร้นในคำขอของข้า เช่นนั้นนับจากนี้เป็นต้นไป ข้าเองก็จะเมินเฉยกับคำขอของท่านเช่นกัน” เหอะ เด็กเมื่อวานซืนเช่นเจ้ามีความสามารถอันใดให้เขาร้องขออย่างนั้นหรือ.. เฟรญ่าเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์ทีเซียส เธอตรงเข้าไปหาพี่เจนนีสและลิเวียในทันที “ข้าต้องการให้พวกท่านทั้งสองคนตัดเงินที่บริจาคให้วิหารในทันทีค่ะ” เจนนีสหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นเจ้าโกรธเช่นนี้ ข้าไม่กล้าขัดใจเจ้าหรอกนะเฟรญ่า” เฟรญ่ายกมือขึ้นมากุมหัวใจตัวเอง “ข้าฝันไม่ดีมาหลายวันแล้วค่ะ และข้าไปขอความช่วยเหลือจากวิหาร แต่คาดินันผู้นั้นกลับปฏิเสธข้า” ลิเวียเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารมากมายที่นางกำลังอ่านอยู่ ท่านพี่มาทอสอยู่ที่พระราชวังแล้วสั่งการให้เธอมาอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัย การที่คาร์เตอร์ไม่อยู่ที่พระราชวังนั้นอันตรายมากทีเดียว เพราะอาจจะมีขุนนางที่ไม่ประสงค์ดี..ทำเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิด “บอกตามตรงว่าข้ามีความเชื่อในตัวของคาร์เตอร์มากทีเดียว แต่การรอคอยพวกเขาอยู่เฉยๆ มัน..ทรมานนิดหน่อย” ลิเวียกล่าวพร้อมกับกุมมือของเฟรญ่าเอาไว้แน่น เจนนีสดึงน้องสาวทั้งสองคนมากอดเอาไว้ “เรื่องนั้นไม่ใช่แค่พวกเจ้าที่เป็นกังวล แต่ในยามนี้ท่านมาทอสเองก็เป็นกังวลไม่แพ้กัน สิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดคือให้พวกเราทั้งสามคนปลอดภัยอยู่ที่นี่ ที่ทีเซียสเพราะการต่อสู้ที่ต้องคอยมาพะวงหน้าพะวงหลังมันมีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง เจ้าทั้งสองคนใจเย็นๆ แล้วรอคอยอยู่ที่นี่เถอะ จดหมายใกล้จะส่งมาแล้วอีกไม่นานก็ได้ทราบข่าวของทางเดียลอร์ลแล้วล่ะ” เฟรญ่าหลับตาลงในอ้อมแขนของท่านพี่เจนนีส ครั้งล่าสุดที่เธอรู้ข่าวของมาร์เซลก็สัปดาห์ที่แล้ว เขากำลังสำรวจพื้นที่ของเดียลอร์ลและพึ่งจะอพยพชาวบ้านออกมาหมด คนงานที่โรงแรมของเธอสบายดี อีกทั้งทหารส่วนหนึ่งล้มป่วยเพราะไม่สามารถทนทานต่อไอขุ่นมัวพวกนั้นได้ หากวิหารศักดิ์สิทธิ์ส่งนักบุญไปช่วย น่าจะดีมากกว่านี้ สถานการณ์ที่นั่นคงจะคลี่คลายไปในทางที่นี่ และด้านท้ายของจดหมายที่มาร์เซลเขียนมานั้น เขาเขียนว่าแอชตันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ส่วนน้องสาวและแม่ของเขาหลบหนีออกมาจากเดียลอร์ลแล้ว ข่าวการหายตัวไปของแอชตันมันทำให้เฟรญ่านั่งแทบไม่ติดเก้าอี้ เธอเป็นกังวลว่ามาร์เซลจะมีอันตรายและเรื่องมันแปลกไปหมดเลย.. เฟรญ่าถอนหายใจออกมาก่อนจะกลับไปที่เรือนเล็ก เธอนั่งมองดวงตะวันที่ค่อยๆ ลาลับขอบฟ้า คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันนานมากขนาดนี้แท้ๆ ไม่รู้ว่ามาร์เซลจะคิดถึงเธอเหมือนกันรึเปล่า “มานั่งทำอะไรตรงนี้กันครับ” เสียงนั้นดังขึ้นมาพร้อมกับเสื้อคลุมที่ถูกยกขึ้นมาแล้วคลุมไหล่ให้เธอ น้ำเสียงที่คุ้นเคยและดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก เฟรญ่าโผเข้ากอดมาร์เซลในทันที “นี่ข้าฝันอยู่รึเปล่านะ..มาร์เซล เจ้ากลับมาแล้วงั้นเหรอ?” มาร์เซลหัวเราะเบาๆ “เรียกว่ากลับไม่ได้สิครับต้องเรียกว่าแอบหนีมา ข้าทนความคิดถึงไม่ไหวก็เลยเปิดเทเลเพอทมาหาพี่ก่อนที่หัวใจของข้ามันจะขาดออกจากกัน ให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะแยกกันเถอะนะครับ จบเรื่องนี้แล้วเราสองคนจะไม่มีวันแยกกันนอนและจะไม่ห่างกันแม้แต่ครึ่งก้าว ตกลงไหมครับ” เฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ กับคำกล่าวนั้น ยังไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวคำใด ริมฝีปากของเขาก็แนบชิดลงมาในทันที เฟรญ่าหลับตาลง นี่เป็นจุมพิตที่เธอเองก็โหยหาไม่แพ้กัน เธอยกมือขึ้นมาโอบกอดเขาในทันทีที่ริมฝีปากของเราแนบประกบ ในโพรงปากของเธอขมปร่าได้ด้วยรสชาติของสุรา กลิ่นเหล้าที่เจือจางอยู่ในลมหายใจของเขามันทำให้เธอรับรู้ได้ในทันทีว่ามาร์เซลดื่มมามากพอสมควร แต่เขาดูไม่เหมือนคนเมาเลย.. ฝ่ายที่เมาน่าจะเป็นเธอต่างหากที่กำลังเมารักเขาบทที่เกี่ยวข้อง
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง ซีซั่น 2 ตอนที่ 5 ข้างกายของเจ้า NC
“กอดได้รึเปล่าครับ.”“มาร์เซลเจ้ากำลังกอดข้าอยู่”“อ่า..เช่นนั้นข้าจูบได้รึเปล่า”เฟรย่าขมวดคิ้วเล็กน้อย“เราจูบกันเกินสิบครั้งแล้วนะมาร์เซล”ใบหน้าของเขาขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อเล็กน้อย ให้ตายเถอะเฟรญ่าน่ารักชะมัดเลย“มาร์เซล ข้าถามเจ้าบ้างได้รึเปล่า”เขาพยักหน้าพร้อมกับดึงเธอไปกอดเอาไว้แนบอก“เราทำมากกว่าการนี้ได้ไหม ทำมากกว่า การจูบน่ะ”เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนหยักยิ้มที่มุมปาก มาร์เซลอุ้มเฟรญ่าขึ้นมาในทันทีแล้วพาเธอเดินตรงมาที่เตียงนอน“ได้แน่นอนครับ ได้หลายครั้งเลยล่ะ..”เฟรญ่าขบเม้มริมฝีปากเบาๆ นี่เรากำลังเขินกันไปกันมาแต่ถึงอย่างนั้นร่างกายก็โอบกอดกันแนบแน่นไม่คิดปล่อยมือชุดนอนของเธอถูกถอดออกไปจากศีรษะ พร้อมกับชุดนักบุญที่เขาสวมอยู่ ริมฝีปากอุ่นร้อนหว่านพรมไปมาบนร่างกายของเธอ ลิ้นอุ่นเลียลงมาบนยอดอก ก่อนดูดดึงหนักๆ ไม่ก็งับแรงๆ พอให้สะดุ้งตาม ปลายนิ้วของเขาวนเบาๆ ที่รอยแยกกลางกาย ก่อนจะกรีดมันไปมาเพื่อขยี้ลงบนเม็ดสีทับทิมที่นูนเด่นขึ้นปลายยอดอกสั่นระริกถูกเคล้นคลึงส่งผลให้ร่างกายของเธอรู้สึกสะท้านวาบขึ้นมา ริมฝีปากของเขาย้ายไปกระทำอยู่บนยอดอกอีกข้าง ขณะที่ใช้ปลายนิ้วหยอกเย้าข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-09พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.6 ที่ปลอดภัย
คราแรกมาร์เซลนั้นไม่มั่นใจในสิ่งที่เขาสันนิษฐานเอาไว้ในใจ ทว่าเมื่อเขาเห็นกลุ่มควันสีดำที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกหน้าต่างห้องนอนของเฟรญ่า เขามีความแน่ใจในทันทีว่าการหายตัวไปของแอชตันเกี่ยวข้องกับไอขุ่นมัวพวกนั้นแน่ๆโชคดีที่เขามาที่นี่ ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับเธอ ทว่าอีกนัยหนึ่ง มันราวกับว่านี่คือการจงใจ..แอชตันอาจจงใจให้เขามองเห็นควันพวกนั้นเพื่อให้เขาพาเฟรญ่าไปด้วย หากทุกอย่างเป็นแผนการของหมอนั่นล่ะ เขาจะทำเช่นไร..ในชีวิตของมาร์เซล เขาสูญเสียทุกอย่างได้ทั้งหมดยกเว้นเฟรญ่า เขาเสียเธอไปไม่ได้ ไม่ว่าด้วยเรื่องอะไรก็ตาม..มาร์เซลกล่อมเฟรญ่าจนหลับ เขาเดินทางไปที่พระราชวังเพื่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับท่านดยุคมาทอสได้รับฟังมาทอสยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ ดวงตาสีครามของเขาฉายแวววูบไหวและไม่มั่นใจ“หมายความว่า..เฟรญ่าเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งอย่างนั้นหรือ? นางถูกแอชตันทรมานจนตายแล้วก็..ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง ข้าพูดได้เลยว่าหากข้าได้ฟังเรื่องนี้จากผู้อื่น แน่นอนว่าข้าจะไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด แต่เพราะว่านี่เจ้าเป็นคนเล่า”มหาจอมเวทแห่งยุคเล่าเรื่องที่เหนือธรรมชาติให้เขาได้ฟัง และเรื่องนั้นม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.7 ไม่นับสิ
ในความคิดของเฟรญ่า เธอคิดมานานแล้วว่ากับแอชตันไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่งเธอจะต้องพบเจอกับเขาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่ามาร์เซลจะบอกกล่าวกับเธอว่าแอชตันและไอขุ่นมัวพวกนั้นจะเป็นพวกเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลยนานมากๆ แล้วที่เธอไม่ได้หวาดกลัวแอชตัน อาจเป็นเพราะว่าเธอสามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองได้แล้ว และต่อให้เธอต้องตายอีกครั้งด้วยน้ำมือของแอชตัน เธอก็อยากจะลองฆ่าหมอนั่นด้วยมือของตัวเองดูสักครั้งความแค้นที่ฝังลึกในใจทำให้เฟรญ่าอยากจะเดินขึ้นเขาเพื่อไปหาเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนอย่างแอชตันคุ้มค่าที่เธอจะเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงงั้นเหรอ จริงอยู่ที่ชีวิตครั้งที่แล้วของเธอไม่มีอะไรเลย แต่ในชีวิตครั้งนี้เธอมีคนรัก มีครอบครัวที่รักเธอมากกว่าใคร มีทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้หากจะเอาชีวิตของเธอไปแลกกับชีวิตของคนเช่นนั้นก็คงจะไม่คุ้มค่าสักเท่าไหร่นัก...“เฟรญ่า..”เสียงเรียกที่เหมือนกับว่าจะพาเธอจมดิ่งลงไปสู่ขุมนรกที่มืดมิดนั้นดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ เธอกำลังเดินเล่นอยู่รอบๆ กระโจมที่พักของมาร์เซล มีทหารมากมายเดินไปเดินมาอยู่ที่นี่ และเธอคิดว่าการเดินเล่นที่นี่นั้นป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.8 กล้าดียังไง
วันนี้คือวันที่ทุกอย่างเตรียมพร้อมสำหรับการระเบิดเดียลอร์ลเพื่อให้ไอขุ่นมัวจางหายไป หลังจากนั้นแผนการในชั้นต่อไป มาร์เซลและคนของเขาจะบุกขึ้นไปบนเขา ทหารบางส่วนจะมาคุ้มกันและส่งพวกเขาไปให้ถึงบนเขา ที่ที่ประตูของเผ่าปีศาจเปิดออกมา แล้วหลังจากนั้นมาร์เซลจะทำการปิดประตูนั้นทว่าในระหว่างที่เรากำลังจะทำการระเบิดเดียลอร์ล มาร์เซลก็หายตัวไปพร้อมกับใบหน้าที่ตื่นตระหนก เขาและทหารที่ใจคอไม่ดีรีบกลับมาที่ค่ายของเราเพื่อมาตรวจตราหาสิ่งที่ทำให้มาร์เซลไม่ปกติเท้าทั้งสองข้างของคาร์เตอร์หยุดลงตรงหน้ากระโจมที่พักของมาร์เซล เขารู้เรื่องที่เฟรญ่าเดินทางมาที่นี่แล้ว และเขาก็ค่อนข้างเคารพการตัดสินใจของมาร์เซลเป็นอย่างดี แต่ต่อให้มองเห็นด้วยสายตาของตัวเอง คาร์เตอร์ก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอดีตแกรนด์ ดยุคจามินและไอขุ่นมัวพวกนั้นจะหลอมรวมร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกัน“ไม่ยักรู้ว่าองค์จักรพรรดิก็ทรงอยู่ที่นี่ด้วย ไม่พบเจอกันนานมากเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าไม่ต้องการรับคำทักทายจากต้นเหตุที่ทำให้เดียลอร์ลอยู่ในสภาพเช่นนี้หรอกนะ”...เขาไม่ได้ทำสักหน่อย ไอขุ่นมัวพวกนั้นปกคลุมเดียลอร์ลเอาไว้ก่อนที่เขาจะยกร่างกายนี้ให้ปีศาจซ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.9 ช่วยกันภาวนา
สองเท้าของมาร์เซลวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเพื่อไปยังหมู่บ้าน ไอเดนกำลังร่ายเวทเพื่อไม่ให้แรงระเบิดเล็ดลอดออกมาจากหมู่บ้าน และเพื่อไม่ให้มีเสียงระเบิดดังขึ้นมา“นายท่านครับ..รออีกสักพักเมื่อไอขุ่นมัวลดลงเราก็จะเดินทางขึ้นไปด้านบนได้..”“รอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกวิน เจ้าและไอเดนตามข้ามาส่วนเดม่อน เจ้ากลับไปที่ค่ายทหารเพื่อปกป้องเฟรญ่าเอาไว้ เราจะต้องรีบจัดการปิดประตูปีศาจต้องรีบทำให้เรื่องราวทุกอย่างจบสิ้นอย่างรวดเร็วมากที่สุด”เดม่อนก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อรับคำสั่ง เขารีบวิ่งกลับไปที่ค่ายทหารแต่ก็พบเจอท่านเฟรญ่าที่กำลังถูกแอชตันโอบกอดเอาไว้ เขาวิ่งเข้าไปหาองค์จักรพรรดิก่อนจะช่วยพยุงพระองค์ที่อยู่ในสภาพปางตายขึ้นมา อีกฝ่ายคือร่างที่เป็นภาชนะของปีศาจเพราะอย่างนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่มนุษย์จะรับมือกับการโจมตีของปีศาจได้“น่าเสียดายนะ เพราะแม้แต่เรี่ยวแรงครั้งสุดท้ายของเจ้าก็ไม่อาจทำอันตรายข้าได้เลยเฟร..เจ้ายอมรับเถอะว่าเจ้าสู้ข้าไม่ได้ และหากเจ้าต้องการให้ข้ารื้อฟื้นความหลังของเจ้า ให้ข้าจัดการทำให้ขาของเจ้าเดินไม่ได้เหมือนเดิมดีหรือไม่”เดม่อนพุ่งตัวเข้าไปด้วยความรวดเร็วก่อนที่เขาจะแย่งชิงท่านเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.10 ลองมาเป็นข้าดูสิ
สองเท้าของมาร์เซลกำลังวิ่งขึ้นไปยังยอดเขา ที่นี่มีควันสีดำมากเกินไปทำให้ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่สามารถใช้เทเลพอทในการเดินทางได้เลย มันทรมานและไอขุ่นมัวเหล่านี้ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนและทำท่าจะหมดแรงลงไป เขาต้องร่ายเวทป้องกันตลอด และเมื่อเขาเดินทางมาถึงที่ยอดเขาแห่งนี้ เมื่อเขามองเห็นประตูสีดำที่กำลังเปิดอยู่ มาร์เซลก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขามองหน้ากับวินเพื่อให้คนของเขาแยกย้ายไปกันยืนล้อมรอบประตูที่กำลังมีควันสีดำพวยพุ่งออกมาต้องทำให้เดียลอร์ลถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มควันสีดำซะก่อน ราชาปีศาจถึงจะพาพวกพ้องออกมาและยึดเอาเดียลอร์ลแปรเปลี่ยนเป็นเมืองปีศาจอย่างนั้นสินะ“นายท่านครับ..”ไอเดนเรียกเขาด้วยความเป็นห่วงเมื่อหมอนั่นมองเห็นเลือดกำเดาที่กำลังไหลออกมาอย่างช้าๆมาร์เซลยกมือขึ้นมาเพื่อเช็ดเลือดเหล่านั้นอย่างลวกๆ หากไม่ทำการปิดประตูนี้ลง จักรวรรดิจะมีภัยอย่างแน่นอน มันจะไม่มีโอกาสให้สอง สาม หรือสี่ให้กับเขา มีแต่ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้นแรงระเบิดทำให้กลุ่มควันจางหายก็จริง แต่ในระยะเวลาไม่นานควันสีดำก็พวงพุ่งออกมาจากประตูบานนั้น พร้อมกับปกคลุมท้องฟ้าใหม่อีกครั้ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.11 จบลงแล้วสินะ
“ข้าจะยินยอมส่งมอบร่างกายให้แก่ท่าน ทว่าข้าจะไม่ยินยอมส่งมอบจิตวิญญาณนี้ให้ท่าน การแลกเปลี่ยนของเรา..คือการที่ท่านจะไม่สามารถบังคับหรือว่าควบคุมจิตใจของข้าได้”กลุ่มควันสีดำเหล่านั้นพวยพุ่งผ่านร่างกายของแอชตันไป พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาทั่วบริเวณ“แอชตันมีคำกล่าวว่ามนุษย์นั้นโง่เขลา ข้าไม่เชื่อจนได้พบเจอด้วยสายตาของตัวเอง ในเมื่อเจ้ามีความทรงจำตั้งแต่ชีวิตครั้งที่แล้วของเจ้า แล้วทำไมเจ้าไม่ทำให้สตรีผู้นั้นยินยอมสยบแทบเท้าเจ้าดังเช่นช่วงเวลาที่ผ่านมาเล่า การใช้กำลังนั้นถือเป็นการกระทำที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ บังคับให้นางมาเป็นของเจ้าน่าจะดีกว่าการร้องขอ..”แววตาของแอชตันสะท้อนถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว ทันทีที่เขาได้รับความทรงจำกลับคืนมา เขากลับรู้สึกขยะแขยงตัวเองเหลือทน เขากระทำเรื่องสารเลวมากมายกับสตรีที่เขารักเขาอย่างสุดหัวใจเฟรญ่าหลงรักและเทิดทูนบูชาเขาราวว่าเขาคือพระเจ้าของนาง นางส่งมอบทุกอย่างให้แก่เขาเพื่อที่จะทำให้เขาสุขสบายมากยิ่งขึ้น..แอชตันไม่คิดโทษใคร เขาไม่คิดโกรธเคืองหรือว่าเกลียดชังใครทั้งนั้น นอกจากตัวของเขาเองและเขาต้องการให้เฟรญ่ามาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง เพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.12 ลงโทษ
คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียวเขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมามันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-10
บทล่าสุด
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.20 ตามใจข้าหน่อยสิครับ (จบบริบูรณ์)
มาร์เซลพึ่งรู้ว่าการนั่งเรือสำเภามันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยแม้แต่นิดเดียว เขาออกเดินทางมายังเมืองทางใต้พร้อมกันกับเฟรญ่า นี่คือการดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเราก่อนที่เขาจะกลับไปทำงานในตำแหน่งดยุคอย่างเป็นทางการ เราทั้งคู่เคยพูดเอาไว้ว่าอยากจะล่องเรือมาเที่ยวที่เมืองทางใต้มาชมทะเลที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และในยามนี้เราก็กำลังอยู่กลางทะเลบนเรือสำเภาที่ค่อนข้างจะเป็นพื้นที่ส่วนตัว เพราะว่าเขาเหมาเรือลำนี้เอาไว้ เพื่อมากับเฟรญ่าเพียงแค่สองคนเท่านั้นแต่เขาอาเจียนไปสิบรอบแล้วเห็นจะได้ เพราะเขาไม่เคยนั่งเรือมาก่อน“ออกมานั่งมองทะเลดูไหม เผื่ออาการของเจ้าจะดีขึ้น”อันที่จริงแค่ได้มองหน้าสวยๆ ของเธอก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นแบบมากๆ แล้ว เขาจับมือของเฟรญ่าเอาไว้ก่อนจะซบใบหน้าลงไปบนไหล่ของเธอ“รักนะครับ..รักที่สุดเลย”เฟรญ่าไม่รู้ว่าเพราะอายุที่เขาเด็กกว่ามันเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า แต่เขาทำให้เธอรู้สึกราวกับมีลูกสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังออดอ้อนเธอตลอดเวลา มาร์เซลติดการสัมผัสมากๆ เขาจะต้องจับมือหรือไม่ก็กอดและหอมแก้มเธอตลอดเวลา และเธอเองก็ชื่นชอบการแสดงความรักเช่นนั้นมากทีเดียว เฟรญ่าจึงไม่เคยผลักไสหรือว่าดุเขาในเร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.19 เดี๋ยวข้าจะทำต่อเอง NC
บอกตามตรงว่านี่คงจะเป็นงานแต่งที่เจ้าสาวสบายมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ เฟรญ่าแทบไม่ต้องจัดเตรียมอะไรเลยเพราะว่าพี่เจนนีสและลิเวียจัดเตรียมเอาไว้ให้อย่างเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้ว เธอเพียงสวมชุดเจ้าสาวที่แสนงดงามและเข้าร่วมงานแต่งเท่านั้นเองเฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อมาร์เซลพาเธอออกมาจากงานแต่งที่แสนยิ่งใหญ่ เขาพาเธอมาที่คฤหาสน์ฮอร์ตันที่เราพึ่งได้รับมาเป็นของขวัญแต่งงาน และในห้องนอนก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ มันทั้งหอมหวานและเย้ายวนมากทีเดียว“เจ้ากำลังข้ามขั้นพิธีแต่งงานอยู่นะมาร์เซล เราไม่ควรด่วนชิงเข้าหอก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม..”เขาส่งยิ้มให้เธอในขณะที่กำลังถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออกมา เขาอดทนมานานมากพอสมควร อดทนแล้วอดทนอีกเพราะว่าเฟรญ่าพึ่งจะฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บ เพราะอย่างนั้นเขาจึงไม่ได้แตะต้องเธอเลย แต่วันนี้เขาอดทนไม่ไหวอีกแล้ว“ไม่เห็นจะต้องสนใจแขกที่เข้ามาร่วมงานเลยนี่ นี่คืองานแต่งของเราและข้าอยากอยู่กับท่าน..เข้าหอเร็วหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกครับ หรือว่าพี่กังวล"เฟรญ่าดึงผ้าคลุมหน้าของเธอออกไป เธอไม่ได้ยืนมองมาร์เซลถอดชุดอยู่เฉยๆ แต่เธอเองก็ถอดชุดเดรสแต่งงานออกเช่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.18 จะรีบไปไหน
บัตรเชิญของงานแต่งเลดี้ทีเซียส วีรสตรีที่ร่วมการกอบกู้เดียลอร์ลนั้นถูกส่งให้แก่ขุนนางมากมายในจักรวรรดิ บอกตามตรงว่าในตอนที่เฟรญ่าเห็นชื่อและรูปวาดของตัวเองเด่นหราอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เธอค่อนข้างตกใจมากพอสมควร เพราะเธอไม่คิดว่าเรื่องที่มาร์เซลกล่าวออกมานั้นมันจะเป็นเรื่องจริง“ให้ตายเถอะ ข้ารับมือกับคำว่าวีรสตรีอะไรพวกนั้นไม่ไหวจริงๆ”ลิเวียหัวเราะออกมา“เจ้าคู่ควรกับมันนะเฟร เรื่องความรักที่แสนอบอุ่นนี้ก็ด้วย มาร์เซลคือบุรุษที่ดีมากทีเดียว”ลิเวียกล่าวพร้อมกับสวมสร้อยคอที่มีสีเดียวกับดวงตาของเฟรญ่าลงไปบนลำคอยาวระหง เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอแต่งงานแล้ว เฟรญ่าคือสตรีที่งดงามมากๆ ในสายตาของลิเวีย เราพบเจอกันเพราะพี่เจนนีสมาทำงานที่ทีเซียสและพี่สาวก็ร้องขอให้เธอมาเป็นเพื่อนกับเฟรญ่า เพราะสงสารที่เฟรญ่าอยู่คนเดียวในคฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่ และนั่นทำให้ลิเวียได้มาพบเจอกับคาร์เตอร์ จนได้แต่งงานและเป็นจักรพรรดินีทุกวันนี้เพราะความสามารถของเฟรญ่าเลยเธอถึงได้มีความสุขมากๆ ในช่วงเวลาที่เฟรญ่ากำลังจะได้แต่งงาน เพราะมันเหมือนกับว่าครั้งนี้เป็นเธอแล้วนะที่ได้ส่งเฟรญ่าไปให้ถึงฝั่งฝันกับความรักที่ดีงา
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.17 ท่านอา
มาทอสพาเฟรญ่าและเจนนีสเดินทางกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกันในอีกสองสัปดาห์ต่อมา คาร์เตอร์ตั้งขบวนเพื่อรอรับการกลับมาของเฟรญ่า ทันทีที่เธอเดินลงมาจากรถม้า คาร์เตอร์ก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเฟรญ่าเอาไว้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นมา และหนึ่งในเรื่องราวเหล่านั้นมันกำลังสั่นคลอนพี่ชายที่แสนกล้าหาญของเธออย่างหนักเลยสินะเฟรญ่าพบเจอคาร์เตอร์ในครั้งแรกตอนที่เธออายุสิบสี่ปี เขาคือองค์รัชทายาท ตามสายเลือดแล้วท่านพี่มาทอสคือน้องชายขององค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อของคาร์เตอร์ เราทั้งคู่จึงถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันและสนิทสนมกันมากทีเดียว เพราะแผลในใจที่เคยได้รับจากแม่เลี้ยงทำให้เฟรญ่านั้นหวาดกลัวผู้คนเป็นอย่างมาก อีกทั้งท่านพี่มาทอสก็งานยุ่งมากเพราะในช่วงเวลานั้นท่านพี่มาทอสรับตำแหน่งดยุคมาจากท่านพ่อแล้ว ทำให้เขาไม่มีเวลามาคอยดูแลน้องสาวต่างแม่สักเท่าไหร่นัก ผู้ที่ดูแลและสนิทสนมกับเฟรญ่ามากที่สุดคือคาร์เตอร์ ลูกพี่ลูกน้องของเธอ เขาพยายามเข้าหาเธอในทุกวัน ชวนเธอออกไปข้างนอก และเป็นผู้ที่พาเธอก้าวเดินไปยังงานเลี้ยงในแวดวงสังคม“ฟังนะเฟร จะไม่มีใครหน้าไหนกล้าดูถูกเจ้าทั้งนั้น พี่จะปกป้องเจ้าเองเพราะอย่างนั้นไม่ต้องกังวลหรื
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.16 เหมาะสม
เมื่อเฟรญ่าทำท่าไม่เชื่อ มาร์เซลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาจับมือเธอพร้อมกับพาเธอวิ่งไปยังงานเทศกาลของเดียลอร์ลที่ในยามนี้มีชาวบ้านมากมายกำลังเต้นรำอยู่ตามท้องถนน บนใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มฉายชัดอยู่ มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ดวงตาของเฟรญ่านั้นพร่ามัวไปในทันทีราวกับว่ารอยยิ้มของเขามันแฝงไปด้วยเวทมนตร์แค่เขายิ้มก็ทำให้หัวใจของเธออ่อนลงยวบยาบ ฝ่ามือของเราเกาะกุมกันไว้โดยไร้คำพูด มาร์เซลหยุดเดินพร้อมกับหมุนตัวมาหาเธอ เขายกมือขึ้นมาจับเอวของเธอเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นเล็กน้อยแล้วพาเธอหมุนตัวตามจังหวะของเครื่องดนตรีพื้นเมือง เฟรญ่าหยักยิ้มขึ้นมาในทันที หัวใจของเธอมันเต้นผิดจังหวะในทุกครั้งที่อยู่กับเขา มันคือความรักที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายเช่นไร แต่ในยามที่เธอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา มันทำให้เธอมีความสุขได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย บางทีความหวังของเธอก็เป็นเรื่องง่ายๆอย่างเช่นการคาดหวังให้มาร์เซลมีความสุขตลอดไป..“เวลาที่ท่านยิ้มออกมามันสวยมากเลยนะครับ..”ในวันที่พบเจอกันครั้งแรก เขาก็เชื่อมั่นในพรหมลิขิตในทันทีว่าคนรักของเขาจะต้องเป็นเธอเท่านั้น บางสิ่งในอกค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา หัวใจที่เย็นย
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.15 อย่าเสียใจเลย
งานเทศกาลในครั้งนี้จัดขึ้นมาในฤดูที่กำลังปลูกพืชผล เมืองเดียลอร์ลนั้นได้รับผลกระทบเป็นวงกว้างเพราะอย่างนั้น บารอนดีแลนจึงหารือกับชาวบ้านจัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อให้บรรยากาศในเดียลอร์ลนั้นดีขึ้นมา ก่อนหน้านั้นกับบางคนที่เผชิญหน้ากับความสูญเสีย พวกเขาไม่อยากแม้แต่จะหายใจต่อไปดีแลนรู้สึกผิดกับชาวเมืองมากทีเดียว กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเขา เพราะอย่างนั้นเขาจึงพยายามที่จะฟื้นฟูเดียลอร์ลขึ้นมาใหม่เพื่อให้ที่นี่กลับมามีบรรยากาศที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นเดิมเฟรญ่าเดินไปบนถนนหนทางที่เต็มไปด้วยนักเดินทาง ไม่ว่าจะถามเธอสักกี่ครั้ง เฟรญ่าก็ยังคงตอบได้ในทันทีว่าเดียลอร์ลคือเมืองที่เธอชอบมากที่สุด ความธรรมดาของที่แสนพิเศษ“ไม่เจอกันนานเลยนะเฟร..”ดีแลนเดินเข้ามาทักทายเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม“อื้ม ที่นี่เหมือนเดิมเลยนะคะ เหมือนเดียลอร์ลที่ข้ารู้จัก”เฟรญ่าจุดยิ้มที่แสนงดงามบนใบหน้าของเธอ เธอคิดว่าดีแลนเองก็คงจะได้รับผลกระทบทางจิตใจเช่นเดียวกัน“ขาของเจ้า..มันหายดีเป็นปกติแล้วสินะ”เฟรญ่าก้มมองเท้าของตัวเอง เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างในยามที่ไ
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.14 ฟื้นแล้ว
การรอคอยสำหรับมาร์เซลนั้นถือเป็นความทรมานมากเกินกว่าที่เขาจะคาดคะเนเอาไว้ซะอีก เขาไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนเลย ยิ่งไม่เคยรักใครและทุ่มเทกายใจให้ขนาดนี้ เราทั้งคู่ตั้งใจว่าจะแต่งงานกันหลังจากนี้ ตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าเฟรญ่าจะเป็นเจ้าสาว ส่วนเขาจะเป็นเจ้าบ่าว ในงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ เขาและเธอจะสร้างครอบครัวเล็กๆ ด้วยกัน พร้อมกับนั้นลูกของเขาคงจะน่ารักมากทีเดียวเพราะว่าเฟรญ่าชอบเด็ก ทว่าในยามนี้ เธอก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย..ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนนภา มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือของเฟรญ่า ก่อนที่เขาจะหลับตาลงเพื่อเฝ้าอธิษฐานจากใจจริง“ตื่นขึ้นมาเถอะมา กลับมาเพื่อให้ข้าได้บอกรักเจ้าจะได้รึเปล่า ได้โปรดเถอะ..กลับมาหาข้าอีกครั้ง..”น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หยาดน้ำตาเปียกชุ่มอยู่บนมือของเฟรญ่า ท่ามกลางห้องที่เงียบงัน มีเพียงเสียงสะอื้นของมาร์เซลเท่านั้นที่ดังออกมา“...มาร์เซล อย่าร้อง”ดวงตาของเขาเบิกกว้างออกมาในทันทีที่ได้ยินเสียงที่แสนคิดถึง และเมื่อมาร์เซลเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบเจอกับดวงตาสีครามที่กำลังจ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ บนดวงหน้างามล้ำยิ่งกว่
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.13 เชื่อมั่น
เฟรญ่านั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงตามลำพัง แววตาของเธอสะท้อนความอ้างว้างและโดดเดี่ยวอย่างเห็นได้ชัด ในห้องนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเธอเธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่เธอพยายามที่จะเดินออกไปจากห้องนี้มากแค่ไหนก็ไม่สามารถออกไปได้ เป็นห้องโล่งๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างสักบาน เธอนอนหลับไปและเมื่อตื่นขึ้นมาก็จะพบเจอกับอาหารทั้งสามมื้อที่วางเอาไว้บนโต๊ะ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน รู้เพียงแต่ว่าเธอจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้นมาร์เซลจะต้องกำลังเป็นห่วงเธออย่างแน่นอน ไหนยังจะท่านพี่ของเธออีกจะมามัวอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้เพราะอย่างนั้นเฟรญ่าก็เลยคิดแผนการขึ้นมา การที่มีอาหารมาวางเอาไว้ในช่วงที่เธอหลับ นั่นหมายความว่าจะต้องมีคนเดินเข้ามาที่นี่และเธอจะต้องแกล้งหลับ เพื่อที่จะดูว่าคนที่ขังเธอเอาไว้ที่นี่คือใครกันแน่เมื่อคิดได้ดังนั้นเฟรญ่าก็ล้มตัวนอนลงในทันที เธอหลับตาพร้อมกับเผยอปากออกมาเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริง แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเพราะเมื่อเธอล้มตัวนอน เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา พร้อมกับฝีเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆเฟรญ่าค่อยๆ ปรือตามองอย่างช้าๆ เธอร
พี่สาวครับ ไหนบอกว่าจะรับผิดชอบไง 2.12 ลงโทษ
คาร์เตอร์มองเฟรญ่าที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสมากพอสมควร ปกติแล้วเรื่องการต่อสู้หรือการออกรบ เขาล้วนแล้วแต่ทำมันได้ดีมากทีเดียวแต่เพราะการสูดดมไอขุ่นมัวเหล่านั้นทำให้เขาหมดแรง ซึ่งมันทรมานมากที่เขารับรู้เรื่องราวต่างๆ มากกว่าแต่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียวเขามองเห็นว่าเฟรญ่า นางแตกสลายมากแค่ไหนกับการที่นางลงมือจัดการกับต้นตอของเรื่องนี้ เฟรญ่าในสายตาของคาร์เตอร์เหมือนคนที่เผชิญหน้ากับความเจ็บปวดเจียนตาย ทั้งๆ ที่นางควรจะดีใจเมื่อแอชตันตายไป แต่นางก็ยังร้องไห้ออกมาไม่หยุด ในช่วงเวลาที่นางลงมือทำร้ายแอชตันเฟรญ่าก็ยังร้องไห้ออกมามันเป็นเพราะว่าเฟรญ่า น้องสาวของเขานั้นจิตใจดีมากเกินไป นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นมาก่อนเลย แล้วไอ้เวรนั่น..ไอ้แอชตันจะต้องทำร้ายเฟรญ่าหนักหนาสาหัสมากแค่ไหน คนที่ไม่เคยทำร้ายคนอื่นแม้แต่ปลายเล็บอย่างเฟรญ่า ถึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อจัดการหมอนั่นด้วยความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น“เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอกพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทอย่าได้วิตกกังวลมากเกินไปเลย”มาร์เซลปลอบใจองค์จักรพรรดิที่กำลังโมโหตัวเองอยู่ เขาพบเจอสภาพของค่ายทหารที่อาบไปด้วยเลือด พร้อมก
