2.7 ไม่นับสิ

ในความคิดของเฟรญ่า เธอคิดมานานแล้วว่ากับแอชตันไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่งเธอจะต้องพบเจอกับเขาอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่ามาร์เซลจะบอกกล่าวกับเธอว่าแอชตันและไอขุ่นมัวพวกนั้นจะเป็นพวกเดียวกัน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย

นานมากๆ แล้วที่เธอไม่ได้หวาดกลัวแอชตัน อาจเป็นเพราะว่าเธอสามารถเอาชนะความกลัวของตัวเองได้แล้ว และต่อให้เธอต้องตายอีกครั้งด้วยน้ำมือของแอชตัน เธอก็อยากจะลองฆ่าหมอนั่นด้วยมือของตัวเองดูสักครั้ง

ความแค้นที่ฝังลึกในใจทำให้เฟรญ่าอยากจะเดินขึ้นเขาเพื่อไปหาเขาให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนอย่างแอชตันคุ้มค่าที่เธอจะเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงงั้นเหรอ จริงอยู่ที่ชีวิตครั้งที่แล้วของเธอไม่มีอะไรเลย แต่ในชีวิตครั้งนี้เธอมีคนรัก มีครอบครัวที่รักเธอมากกว่าใคร มีทุกสิ่งทุกอย่างที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้

หากจะเอาชีวิตของเธอไปแลกกับชีวิตของคนเช่นนั้นก็คงจะไม่คุ้มค่าสักเท่าไหร่นัก...

“เฟรญ่า..”

เสียงเรียกที่เหมือนกับว่าจะพาเธอจมดิ่งลงไปสู่ขุมนรกที่มืดมิดนั้นดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ เธอกำลังเดินเล่นอยู่รอบๆ กระโจมที่พักของมาร์เซล มีทหารมากมายเดินไปเดินมาอยู่ที่นี่ และเธอคิดว่าการเดินเล่นที่นี่นั้นปลอดภัย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิดอย่างนั้นสินะ

“มาหาข้าสิ..”

“ทำไมข้าจะต้องไปหาเจ้าด้วย”

“เพราะว่าครั้งหนึ่งมันเป็นเช่นนั้น ครั้งหนึ่งเจ้าแทบจะคลานเข้ามาหาและกราบกรานเพื่อร้องขอความรักจากข้า..เฟรญ่า ขาของเจ้าจะต้องถูกทุบให้แหลกละเอียดเหมือนเดิมรึไง เจ้าถึงจะไม่หลบหนีไปจากข้า”

กลุ่มควันสีดำลอยเข้ามาพร้อมกับปกคลุมเธอเอาไว้ เฟรญ่ายกมือขึ้นมาก่อนกำที่โลหะสีเงินนั้นเอาไว้ เธอออกแรงเป่าจนสุดลมหายใจ เสียงหวีดร้องดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของแอชตัน

“เขาไม่มาที่นี่หรอก เพราะว่าในยามนี้พวกทหารกำลังคิดหาทางที่จะระเบิดเดียลอร์ลยังไงล่ะ”

เขา..จำได้ มันไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่แอชตันจะจดจำเรื่องราวในชาติที่แล้วของเราได้ ขนาดเธอยังจำไม่ลืมเลย เขาเองก็อาจจะจำได้เหมือนกัน

“ทำไมถึงปล่อยให้ปีศาจพวกนั้นเอาร่างกายของเจ้าไปล่ะแอชตัน”

“อย่ามาทำเหมือนกับว่าเจ้านั้นเป็นห่วงกันเลย ข้ารู้ว่าในยามนี้เจ้าไม่ได้รักข้าเฟรญ่า แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้หรอกนะ”

กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งผ่านร่างกายของเธอไป เขามาหาเธอในรูปแบบที่ไม่เหมือนกับมนุษย์เลยแม่แต่นิดเดียว แอชตันดูน่าสังเวชเกินกว่าที่เธอจะรู้สึกหวาดกลัว

“ไปกับข้า..”

เขาส่งมือนั้นมาให้เธอ

“ไปกับข้าแล้วคนที่นี่จะไม่ตาย”

“ไม่หรอกแอชตัน เจ้าตั้งใจว่าจะสังหารทุกคนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ข้าจะไปกับเจ้าหรือไม่ เจ้าก็ตั้งใจจะฆ่าทุกคนอยู่แล้ว”

มันน่าแปลกใจตรงที่ไม่มีทหารหรือว่าผู้คนที่เดินไปเดินมามองเห็นความผิดปกติของเธอเลยแม่แต่คนเดียว เหมือนกับว่าแอชตันทำอะไรสักอย่างให้ตรงนี้มีแค่เราสองคนให้ไม่มีใครมองเห็นเธอและเขา..

“เฟร..เจ้าไม่เหมือนกับเฟรที่ข้ารู้จักจริงๆ ด้วยสินะ เจ้าไม่เหมือนกับเฟรญ่าคนเดิมที่หลงรักข้ามากกว่าใคร..”

เธอจ้องมองใบหน้าของแอชตันก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเสียงดัง

“แอชตัน แล้วข้าได้อะไรจากการรักเจ้า ข้าได้อะไรจากการคุกเข่ากราบกรานขอร้องให้เจ้ารักข้า ข้าได้อะไรจากการรอคอยเจ้ากลับมา ในเมื่อวันที่เจ้ากลับมาเจ้าพาสตรีคนใหม่เข้ามาด้วย ข้าอยากจะถามเจ้าจริงๆว่าเจ้าต้องการอะไรกันวะ! ยิ่งความทรงจำของเจ้ากลับมาเจ้ายิ่งจะต้องคิดและสำนึกผิดไม่ใช่รึไง ว่าตัวเองเคยทำเรื่องเลวร้ายอะไรกับข้าเอาไว้บ้าง ยังจะมาถามหาเหตุผลที่ข้าเปลี่ยนไปอีกงั้นเหรอ ทั้งที่ตัวเองสารเลวขนาดนั้นน่ะ”

เธอยกมือขึ้นมาแล้วฟาดลงไปที่ใบหน้าของแอชตันอย่างแรง คราแรกเธอคิดว่าเขาจะหลบ แต่ทว่าเขากลับไม่หลบฝ่ามือของเธอพร้อมกับยืนนิ่งเพื่อให้เธอตีเขา..

“เพราะแบบนั้น.ข้าถึงคิดที่จะเป็นคนใหม่ ข้าจะรักเจ้า และเจ้าจะได้ความรักจากข้าไปถือครองเอาไว้ มันคือสิ่งตอบแทนเพียงสิ่งเดียวที่ข้าจะให้เจ้าได้ เฟร..ทุกคนสมควรจะได้โอกาสไม่ใช่เหรอ”

เธอส่งเสียงร้องเหอะออกมา พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยแววตาที่รังเกียจจนถึงกระดูกดำ

สีหน้าแสดงออกชัดเจนถึงความขยะแขยง เมื่อเขาทำท่าจะเข้ามาจับใบหน้าของเธอ เฟรญ่าก็เบี่ยงตัวหลบไม่อยากให้เขาสัมผัส

“ทุกคนควรได้โอกาสแอชตัน แต่ไม่ใช่เจ้า..ต่อให้โลกนี้ไม่หลงเหลือใครอยู่เลยก็ตาม ข้าก็ไม่กลับไปหาเจ้าอีกแล้ว สิ่งที่เจ้ากำลังทำมันเสียเวลาเปล่า เอาร่างของตัวเองคืนมาให้เดินหนีออกมาจากจอมมารซะ..”

“เฟรญ่า..นี่คือโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะพูดดีๆ ไปกับข้าแล้วทุกคนที่นี่จะปลอดภัย”

เฟรญ่าหยิบมีดที่มาร์เซลให้เธอเอาไว้มาจ่อที่คอของตัวเอง

“ข้ายอมตายดีกว่าไปกับเจ้า หากให้ข้ากลับไปรักกับเจ้าอีกครั้งข้ายินยอมถูกทุบตีจนกว่าร่างกายจะแหลกละเอียดซะยังดีกว่า”

แอชตันแสยะยิ้มออกมา ทันทีที่เขาหัวเราะควันสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากตัวเขา ก่อนจะเข้าไปโอบล้อมรอบร่างกายของเฟรญ่า

“ข้าพึ่งบอกเจ้าไปไม่ใช่รึไงว่านั่นคือครั้งสุดท้ายที่ข้าจะพูดดีๆ ด้วย เฟร..ต่อให้เจ้าตายข้าก็จะเดินทางไปยังปรโลกเพื่อฉุดรั้งวิญญาณของเจ้าให้ไปอยู่ด้วยกันกับข้า อำนาจของจอมมารมีมากมายถึงเพียงนั้น เจ้าจะให้ข้าละทิ้งความสามารถพวกนี้ไปได้อย่างไรกัน ข้าทำสัญญาไปแล้ว ไปกับข้าเถอะนะหากอยากตายก็ลงมือปาดคอของตัวเองเลยสิ ข้าจะพาร่างกายของเจ้าไป แล้วไปตามหาวิญญาณที่หลุดลอยของเจ้ามายัดกลับเข้าไปในร่างกายนั้นเอง..”

แค่ได้ยินถึงสิ่งที่เขาจะกระทำ เฟรญ่าก็เกิดอาการคลื่นเหียนออกมาเหมือนอยากจะอาเจียน

“การกระทำที่ฝืนใจเช่นนั้น ท่านเรียกมันว่าความสุขอย่างนั้นหรือ?”

เสียงสีทองที่แสนอบอุ่นปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับมาร์เซลที่โอบกอดเฟรญ่าเอาไว้แน่น เขาใช้มือปัดป่ายควันสีดำที่โอบล้อมเธอเอาไว้ก่อนจะจับมือเฟรญ่าไว้แน่นเพื่อให้เธอเอามีดที่กำลังจ่ออยู่บนคอลง

เขาแทบสิ้นสติเมื่อพบเจอคนรักอยู่ในสภาพเช่นนี้

“เจ้าเด็กเมื่อวานซืน เฟรญ่าเป็นของข้าต่างหาก นางเป็นของข้ามาตั้งนานแล้ว..”

“พอดีว่าข้าไม่ชอบนับเรื่องที่มันนานมาแล้ว น่ะครับ มันนานขนาดนั้นบางทีท่านก็ควรจะลืมมันไปบ้างก็ได้ ตอนนี้นางคือคนรักของข้าและหากไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไป ท่านน่ะรีบๆ หายไปจากที่นี่เถอะนะครับ เพราะว่าข้าจะได้กลับไปที่เมืองหลวงเพื่อไปแต่งงาน    กับเฟรญ่า..”