2.9 ช่วยกันภาวนา

สองเท้าของมาร์เซลวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเพื่อไปยังหมู่บ้าน ไอเดนกำลังร่ายเวทเพื่อไม่ให้แรงระเบิดเล็ดลอดออกมาจากหมู่บ้าน และเพื่อไม่ให้มีเสียงระเบิดดังขึ้นมา

“นายท่านครับ..รออีกสักพักเมื่อไอขุ่นมัวลดลงเราก็จะเดินทางขึ้นไปด้านบนได้..”

“รอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกวิน เจ้าและไอเดนตามข้ามาส่วนเดม่อน เจ้ากลับไปที่ค่ายทหารเพื่อปกป้องเฟรญ่าเอาไว้ เราจะต้องรีบจัดการปิดประตูปีศาจต้องรีบทำให้เรื่องราวทุกอย่างจบสิ้นอย่างรวดเร็วมากที่สุด”

เดม่อนก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อรับคำสั่ง เขารีบวิ่งกลับไปที่ค่ายทหารแต่ก็พบเจอท่านเฟรญ่าที่กำลังถูกแอชตันโอบกอดเอาไว้ เขาวิ่งเข้าไปหาองค์จักรพรรดิก่อนจะช่วยพยุงพระองค์ที่อยู่ในสภาพปางตายขึ้นมา อีกฝ่ายคือร่างที่เป็นภาชนะของปีศาจเพราะอย่างนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่มนุษย์จะรับมือกับการโจมตีของปีศาจได้

“น่าเสียดายนะ เพราะแม้แต่เรี่ยวแรงครั้งสุดท้ายของเจ้าก็ไม่อาจทำอันตรายข้าได้เลยเฟร..เจ้ายอมรับเถอะว่าเจ้าสู้ข้าไม่ได้ และหากเจ้าต้องการให้ข้ารื้อฟื้นความหลังของเจ้า ให้ข้าจัดการทำให้ขาของเจ้าเดินไม่ได้เหมือนเดิมดีหรือไม่”

เดม่อนพุ่งตัวเข้าไปด้วยความรวดเร็วก่อนที่เขาจะแย่งชิงท่านเฟรญ่ามาจากอ้อมแขนของจอมมาร

“จิ๊! มีตัวเกะกะมาอีกแล้ว..”

“อยู่ตรงนี้นะครับ”

เขาวางเฟรญ่าลงข้างๆ กับองค์จักรพรรดิ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปหาภาชนะของปีศาจ ถึงแม้ว่าพลังเวทของเขาจะไม่ได้มากมายดังเช่นพลังของท่านมาร์เซล แต่เขาจะต้องถ่วงเวลาเอาไว้ให้ได้ หากภาชนะปีศาจกลับไปที่บนเขา การปิดประตูของนายท่านก็จะทำได้ลำบาก หรือไม่บางทีเรื่องที่เราทำมาจนถึงตอนนี้อาจจะล้มเหลวไปเลยก็ได้

เพราะอย่างนั้นต่อให้ต้องเดิมพันด้วยชีวิตเขาก็จะถ่วงเวลาเอาไว้ให้จงได้!

ทหารบางคนที่พอจะลุกไหว ลุกขึ้นมาเพื่อช่วยเดม่อนในการต่อสู้

เฟรญ่าไอออกมาเป็นเลือดเพราะว่าเธอสูดดมควันพวกนั้นมากเกินไป..เธอรู้สึกเหนื่อยและอยากหลับมาทีเดียว แต่เธอหลับไม่ได้ ไม่อย่างนั้นครั้งนี้ก็จะถือว่าเธอพ่ายแพ้ให้กับเขาอีกแล้ว พ่ายแพ้ให้กับแอชตัน..

เฟรญ่าประสานมือกับหน้าอก เธอกำลังนึกถึงพระเจ้าที่ช่วยเหลือให้เธอได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งหนึ่ง

ได้โปรด..ช่วยลูกอีกสักครั้ง ขอให้เราทุกคนผ่านสถานการณ์ที่เลวร้ายในครั้งนี้ไปให้ได้ด้วยนะคะ

เพราะสภาพในยามนี้เราทุกคนต่างสิ้นหวังกับศัตรูที่ฆ่าไม่ตายและแทงไม่เข้า ท่านพี่คาร์เตอร์แทบจะจับดาบเอาไว้ไม่ได้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็ยังยืนหยัดต่อสู้กับเหล่าทหารกล้า เธอไม่อยากเป็นเช่นนี้ ไม่อยากจะเป็นตัวไร้ประโยชน์ที่คอยมองคนอื่นตายไปทีละคนสองคน ไหนๆ ท่านก็ให้ข้าย้อนเวลากลับมาอีกครั้งแล้ว ให้ข้ามีพลังอะไรสักอย่างไม่ได้รึไง

ได้โปรด..ขอให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นด้วยเถิด

.................

“หากไม่ส่งนักบุญไปช่วย ข้าจะถล่มที่นี่ให้ราบเป็นหน้ากลองเลย..นี่คือโอกาสสุดท้ายของพวกท่านแล้วท่านนักบุญผู้สูงส่ง”

มาทอสกล่าวออกมาพร้อมกับทหารมากมายและชาวบ้านที่ยืนอออยู่ที่ด้านหน้าของวิหาร ข่าวลือแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วว่าเดียลอร์ลกำลังพบเจอกับวิกฤติ และองค์จักรพรรดิทรงต่อสู้เพื่อยืนหยัดปกป้องชาวเมือง

ทว่าวิหารที่พวกชาวบ้านศรัทธากับปฏิเสธว่าจะช่วยเหลือ ทั้งๆ ที่นี่คือเรื่องที่ทางวิหารต้องส่งคนไปช่วยอย่างเร่งด่วนที่สุด

“ท่านดยุค ท่านทำเช่นนี้กับวิหารของพวกเราไม่ได้ อีกทั้งข้าส่งท่านมาร์เซลไปช่วยแล้วตั้งแต่แรก จะว่าไม่ส่งไปได้อย่างไรกัน”

มาทอสยกดาบขึ้นมาก่อนที่เขาจะวางเอาไว้บนคอของคาดินันไมเลส

“เพราะว่ามาร์เซลคือว่าที่สามีของน้องสาวข้า ทั้งมาร์เซลและองค์จักรพรรดิกำลังต่อสู้อยู่เพื่อปกป้องเดียลอร์ล แต่ถึงอย่างนั้นสถานการณ์ก็ยังคงย่ำแย่ หากวันนี้ทางวิหารไม่ส่งนักบุญไปช่วย ข้า  ทหารของทีเซียส และชาวเมืองทุกคนของจักรวรรดิจะจัดการถล่มที่นี่ซะ ในเมื่อไม่มีประโยชน์เช่นนั้นก็อย่ามาใช้พื้นที่ของจักรวรรดิอีกเลย”

เสียงโห่ร้องของชาวบ้านดังขึ้นมา พวกเขาพร้อมที่จะทำตามคำสั่งของท่านดยุค หากทางวิหารจะใจร้ายเช่นนั้นพวกเขาก็ไม่ขอนับถือวิหารอีกแล้ว

“ท่านคาดินัน..เราส่งนักบุญไปกันเถอะครับ ลำพังนักบุญที่อยู่ที่นี่ไม่สามารถต้านทานกำลังของชาวเมืองนับพันได้หรอก เราอย่าฝืนโชคชะตาอยู่เลย”

คาดินันไมเลสกำมือแน่น เขาเกลียดชังพวกชนชั้นสูงที่คอยมาสั่งซะเหลือเกิน

“ตกลงครับท่านดยุค ข้าจะส่งนักบุญไปที่เดียลอร์ลในทันที”

มาทอสหรี่ตามองหน้าของคาดินัน

“จำนวนกี่คน แจ้งมาให้ชัดสิ เพราะถ้าเกิดว่าเจ้าส่งนักบุญไปที่นั่นคนหนึ่งหรือว่าสองคนข้าจะได้ให้ชาวบ้านรุมกระทืบคนที่เหลือซะ เพราะถือว่ามันผู้นั้นคือคนที่ไร้ประโยชน์”

คาดินันไมเลสก้มหน้าลง

“ทั้งหมดครับ นักบุญทุกคน..จะเดินทางไปที่เดียลอร์ลในทันที”

มาทอสแสยะยิ้มออกมาก่อนที่เขาจะชูดาบขึ้น

“ยินดีด้วยคาดินัน เจ้ายังมีชีวิตรอดไปอีกวัน แต่หากวันข้างหน้าเจ้ากล้าทำกิริยามารยาทที่ต่ำทรามกับน้องสาวของข้าอีก รับรองได้เลยว่าลิ้นของเจ้ามันจะไม่มีโอกาสได้อยู่ในปากอีก..ไหนๆ ก็แก่มาได้ขนาดนี้แล้ว สู้ทำตัวดีๆ แล้วรอวันที่จะแก่ตายไปน่าจะดีกว่า ไม่น่าจะต้องถูกข้าจัดการสังหารท่านหรอกจริงไหม..”

มาทอสกล่าวออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้กับประชาชนทุกคนของจักรวรรดิ

“ทางวิหารยังคงมีน้ำใจ เพราะอย่างนั้นวันนี้ข้าขอสั่งให้ชาวบ้านทุกคนที่อยู่ที่นี่แยกย้ายกันไปก่อน ช่วยกันสวดภาวนาให้องค์จักรพรรดิของเรานั้นปลอดภัย และให้เดียลอร์ล..กลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน”

มาทอสกล่าวพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมา

เมื่อเจนนิสได้รับรายงานเรื่องที่สามีของเธอบุกไปที่วิหารพร้อมกับขู่ว่าจะทำลายที่นั่นเธอก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“มีอะไรน่าขำกันค่ะ ข้าคิดว่าท่านดยุคนั้นเท่มากๆ เลยต่างหาก”

เจนนิสยกมือขึ้นมาลูบผมของลิเวียเบาๆ

“ทั้งคาร์เตอร์ เฟรญ่าและมาร์เซล พวกเขาทุกคนจะกลับมาที่นี่อย่างปลอดภัย สิ่งที่เราทั้งสองทำได้ในตอนนี้เราก็ทำไปแล้วเพราะอย่างนั้นหลังจากนี้เราได้แต่ภาวนาด้วยความตั้งใจที่แรงกล้า..”

ลิเวียพยักหน้า เพราะเธอเป็นจักรพรรดินี เพราะอยู่ในตำแหน่งที่สูงส่งเช่นนี้จึงไม่สามารถร้องไห้ออกมาให้คนอื่นเห็นได้ ยิ่งไม่มีคาร์เตอร์เธอจะต้องยิ่งเข้มแข็ง

“วันพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงนี่คะ เป็นงานพิธีบรรลุนิติภาวะของเลดี้เรนอล..และข้าได้รับรายงานว่าสองแม่ลูกของจามินจะเข้าร่วมงานด้วย พี่สนใจจะไปหาอะไรทำเพื่อเป็นการคลายความเครียดบ้างไหมคะ”

แค่มองหน้าของน้องสาวเจนนีสก็รู้แล้วว่าลิเวียคิดจะทำอะไร

“เอาสิ..ไปร่วมงานเลี้ยงของตระกูลเรนอนบ้างน่าจะดี”