ซีซั่น 2 ตอนที่ 2 โกรธเคือง

“เฟรญ่าเป็นเด็กที่น่ารักมากทีเดียว เพียงแต่นางมีความเจ็บปวดกับช่วงเวลาวัยเด็กมากเกินไป ทำให้ไม่ว่านางจะทำอะไรก็ล้วนแล้วแต่ยังคงมีความหวาดกลัว..และยังไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเองเท่าไหร่นัก”

องค์จักรพรรรดิคาเตอร์กล่าวออกมาในช่วงเวลาที่เราพักค้างแรมด้วยกัน ด้วยระยะทางจากเมืองหลวงเดินทางไปยังเดียลอร์ลนั้นต้องใช้เวลามาพอสมควร ทำให้ต้องมีการพักค้างแรมเป็นระยะๆ ต้องพักทั้งคนและม้าด้วย เพราะไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เราจะพบเจอเมื่อถึงเดียลอร์ลนั้นมีอะไรที่คอยอยู่

“ครับ..แต่ในครั้งแรกที่กระหม่อมพบเจอท่านเฟรญ่า นางมีแววตาที่ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย บนใบหน้างดงามนั้นฉายแววมั่นใจในแบบที่แค่มองเห็นก็สะดุดตาแบบที่เดินหนีออกไม่ได้เลย..กระหม่อมสามารถเรียกการพบเจอของกระหม่อมและเฟรญ่าว่ามันคือรักแรกพบเลยก็ว่าได้”

คาร์เตอร์มองเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ขอนไม้ อากาศในยามค่ำคืนเย็นลงเล็กน้อย เขาคิดถึงจักรพรรดินีลิเวียมากทีเดียว แต่หน้าที่ก็ย่อมต้องเป็นหน้าที่

“บอกตามตรงว่าข้าไม่ได้คิดขัดขวางเรื่องความรักของเจ้าหรอกนะ เฟรญ่าเองก็ควรจะมีคนดูแลนางและคอยปกป้องรอยยิ้มของนาง ข้าไม่ได้หวงน้องสาวจนไร้สติเหมือนกับท่านอามาทอสหรอก หลังจากจัดการเรื่องราวความวุ่นวายในเดียลอร์ลเสร็จแล้ว เมื่อเดินทางกลับไปถึงเมืองหลวงข้ายินดีที่จะจัดงานแต่งงานของเจ้าและเฟรญ่าที่พระราชวัง แน่นอนว่านี่จะต้องเป็นงานแต่งที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในจักรวรรดิ..”

มาร์เซลยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก เขามองเห็นความรักและความอบอุ่นในครอบครัวของเฟรญ่าแล้วรู้สึกได้เลยว่าคำว่า "ครอบครัว" มันยิ่งใหญ่มากจริงๆ

“ขอบพระทัยที่ทรงเมตตาพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมนั้นเป็นเพียงแค่ทหารรับจ้างที่แสนต่ำต้อย..”

“อย่ากล่าวเช่นนั้น ข้าไม่อยากพูดเช่นนี้แต่เจ้ามีความสามารถมากนะมาร์เซล เจ้าคือทายาทเพียงผู้เดียวของสายเลือดที่แสนศักดิ์สิทธิ์ และข้าไม่อยากกล่าวเช่นนี้แต่ได้โปรดรับตำแหน่งขุนนางอะไรสักอย่างแล้วอยู่ที่เมืองหลวงเถอะ ข้าไม่อยากให้เฟรญ่าไปไกลตาอีกแล้ว เจ้าเองก็เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา เพราะอย่างนั้นก็อยู่ด้วยกันที่เมืองหลวงเถอะ เรื่องการแต่งตั้งข้าจะจัดการให้ในทันทีที่กลับไปถึงเมืองหลวง..”

เมื่อองค์จักรพรรดิกล่าวออกมาเช่นนี้แล้วเขาจะกระทำเช่นไรต่อไปได้เล่า

“เรื่องนั้น กระหม่อมแล้วแต่ว่าที่ภรรยาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

คาร์เตอร์ส่งยิ้มให้กับมาร์เซล เจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้โง่งม อีกทั้งยังวางตัวได้ดีทีเดียว

“มีจดหมายส่งมาจากจักรพรรดินีพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

ทหารเดินนำจดหมายที่ถูกส่งมาจากลิเวีย มามอบให้เขา คาร์เตอร์ไม่รอช้าเขารีบเปิดอ่านจดหมายนั้นในทันที

หัวคิ้วของคาร์เตอร์ขมวดเข้าหากันเป็นปม เขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมองหน้าของ มาร์เซล

“แอชตัน หมอนั่นเคยทำร้ายเฟรญ่าอย่างนั้นหรือ?”

คำถามนั้นเรียกรอยยิ้มจากมาร์เซลได้ในทันที เขาควรจะตอบเช่นไรกันดี เพราะในช่วงเวลาที่แอชตันทำร้ายเฟรญ่ามันคือชีวิตครั้งที่แล้วของเธอนะสิ

“เรื่องนั้นกระหม่อมไม่รู้แน่ชัด แต่เฟรญ่ามักจะแสดงท่าทีหวาดกลัวในยามที่นางพบเจอแอชตันพ่ะย่ะค่ะ”

เขาสามารถเรียกชื่อของคนสารเลวผู้นั้นได้เพราะว่าแอชตันไม่ได้มียศขุนนางอะไรอีกแล้ว เป็นแค่แอชตันคนธรรมดาๆ เท่านั้นเอง

“เช่นนั้นหากข้าพบเจอหมอนั่นอีกครั้งแล้วละก็ ข้าจะสับมือของมันให้เละไปเลย กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องน้องสาวของข้า”

ไม่แตกต่างกัน ความตั้งใจของมาร์เซลเอง ก็เช่นกัน หากพบเจอแอชตันเมื่อไหร่ รับรองได้เลยว่าหมอนั่นเละคามือของเขาแน่ๆ

ยังไม่ทันที่จะได้พูดคุยอะไรกันต่อ ดวงตาของมาร์เซลก็มองเห็นนกเวทมนตร์สีทองที่กำลังบินมาหาเขา นี่คือการส่ง สาร์นของไอเดน

มาร์เซลเอื้อมมือไปจับนกตัวนั้น ทันทีนั้นเสียงพูดของไอเดนก็ดังขึ้นมา

“ท่านเจ้าเมืองดีแลนยังไม่ยอมอพยพชาวเมืองเลยครับนายท่าน คงจะดีหากว่าท่านเร่งรีบมาที่นี่เพราะดูเหมือนไอขุ่นมัวจะขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว มีชาวเมืองกว่ายี่สิบคนที่ล้มป่วยเพื่อสัมผัสไอขุ่นมัว..”

เมื่อได้ฟังจบมาร์เซลก็มองหน้าขององค์จักรพรรดิ เสียงเป่าแตรดังขึ้นมาเพื่อกับสัญญาณให้ยุติการพักค้างแรม ทหารของพระราชวังทุกคนรีบเก็บสัมภาระและข้าวของเพื่อเดินทางต่อในทันที และขบวนการเดินทางขององค์จักรพรรดิก็เดินทางมาถึงเดียลอร์ลในช่วงเย็นของอีกวันด้วยสภาพที่อิดโรย

“ก่อตั้งค่ายพักแรมที่นี่ แบ่งกำลังเป็นสามส่วน ส่วนแรกเฝ้าที่นี่ ส่วนที่สองตามข้ามา ส่วนที่สามออกไปลาดตระเวนเพื่อตามหาสัญญาณของไอขุ่นมัวว่ามันลุกลามได้รวดเร็วมากแค่ไหน..”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

เสียตอบรับนั้นดังขึ้นมาในทันที มาร์เซลก้มศีรษะลงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะแตะลงเบาๆ บนแขนของคาร์เตอร์

“เวทป้องกันพ่ะย่ะค่ะ พระวรกายของฝ่าบาทมีค่ายิ่งนัก เรื่องการเข้าไปในเดียลอร์ลกระหม่อมจะเข้าไปในนั้นเอง พระองค์รออยู่ที่นี่เพื่อรับรายงาน..”

คาร์เตอร์ยกมือขึ้นมาเพื่อกล่าวห้ามไม่ให้มาร์เซลพูดต่อ

“มาร์เซลข้าเดินทางมาที่นี่เพื่อมาปกป้องประชาชนของข้า เพราะอย่างนั้นข้าจะไม่นั่งรออยู่เฉยๆ แล้วมองดูสถานการณ์ที่มันย่ำแย่ขึ้นเรื่อยๆ หรอกนะ ข้าจะเข้าไปจัดการบารอนดีแลน เจ้าเมืองของที่นี่เป็นอย่างแรก และเจ้าเองก็พาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลนั้นมิใช่หรือ นำทางไปสิ..ไปจัดการความวุ่นวายพวกนี้ด้วยกัน”

มาร์เซลไม่เคยมองจักรพรรดิในมุมนี้มาก่อนเลย เขาได้ยินชื่อเสียงที่ดีงามขององค์จักรพรรดิมามากมาย แต่คิดไม่ถึงว่าพระองค์จะจัดการลงมือทำด้วยตัวเองเช่นนี้

บางทีการได้ทำงานเพื่อรับใช้จักรพรรดิที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพระเมตตาเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน..

“เช่นนั้นตามกระหม่อมมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

มาร์เซลกล่าวพร้อมกับเดินนำทางเข้าไปในหมู่บ้าน เดียลอร์ลแตกต่างจากเดิมไปมากพอสมควร ที่นี่ไม่ได้มีนักเดินทางมากมายเช่นเดิม อีกทั้งบนท้องฟ้าแทบจะมองไม่เห็นดวงตะวันเลยด้วยซ้ำ

“นายท่าน..”

วินและไอเดนวิ่งเข้ามาหามาร์เซลด้วยท่าทีเหนื่อยล้า พวกเขาช่วยรักษาผู้คนไปมากทีเดียว มีชาวบ้านจำนวนหนึ่งที่เชื่อถือคำพูดของพวกเขาและยินยอมอพยพออกไปจากที่นี่ แต่ก็มีชาวบ้านจำนวนมากที่ไม่เชื่อ เพราะพวกเขายืนยันว่าจะเชื่อถือแต่ท่านเจ้าเมืองเพียงผู้เดียวเท่านั้น และบารอนดีแลนผู้นั้นบอกกล่าวซ้ำๆ ว่าไอขุ่นมัวเหล่านี้ไม่ได้เป็นอันตราย..

เมื่อได้ฟังรายงานสถานการณ์ในยามนี้คาร์เตอร์ก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น

“พาข้าไปหาบารอนเดี๋ยวนี้! ข้าต้องการลงโทษหมอนั่นให้รู้ซึ้งถึงผลของความเห็นแก่ตัวของเขา ส่วนทหารที่เหลือ ไปพาชาวเมืองอพยพจากที่นี่เป็นการเร่งด่วนที่สุด”

วินพ่นลมหายใจยาวเหยียดก่อนที่เขาจะยกยิ้มขึ้น เขารอคอยเวลานี้มานานมากพอสมควร เวลาที่เจ้าเมืองผู้นั้นจะถูกลงโทษ