ซีซั่น 2 ตอนที่ 1 สัญญานที่ดี

เฟรญ่านั่งลงบนม้านั่งในสวนของคฤหาสน์ ดวงตาสีครามช้อนขึ้นมามองท้องฟ้าก่อนจะยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม บอกตามตรงว่าตั้งแต่ที่มาร์เซลเดินทางออกไป เธอรู้สึกใจคอไม่ดีเลย แน่นอนว่าเธออยากจะหลบหนีออกไปจากทีเซียส เพื่อตามไปช่วยเหลือเขาและตามไปช่วยเหลือผู้คนในโรงแรมของเธอ แต่ก็มีคำถามเกิดขึ้นในใจว่าเธอทำอะไรได้บ้างล่ะ พลังเวทหรือการต่อสู้ เฟรญ่าก็ล้วนแล้วแต่ไม่เคยเรียนมาก่อน เธอไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง จะไปที่นั่นก็มีแต่ทำให้มาร์เซลต้องเป็นห่วง

เพราะอย่างนั้นการรอคอยด้วยความทรมานใจอยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า

“เฟร..”

ลิเวียเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามเฟรญ่าด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ไร้วี่แววความกังวลบนใบหน้าของลิเวียจนเฟรญ่าเองก็อดแปลกใจไม่ได้

“อย่ามองหน้ากันแบบนั้นสิเฟร สามีออกรบ ภรรยาที่ไหนจะไม่เป็นห่วง เพียงแต่สิ่งที่เจ้าจะต้องมีมันคือความเชื่อมั่น เชื่อมั่นในตัวของคนรักสักหน่อยสิเฟร อีกอย่างเพราะว่าข้าคือจักรพรรดินี เมื่อองค์จักรพรรดิเดินทางไปออกรบ ข้าจะมามัวเสียใจไม่ได้ สิ่งที่ข้าต้องทำมีมากมาย และข้าก็จะต้องเป็นตัวแทนของคาร์เตอร์ในการดูแลเมืองหลวงและพระราชวัง ทั้งเดียลอร์ลและสามีของเรา จะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น..ไม่มีอะไรให้เจ้าเป็นกังวลหรอกนะ”

เฟรญ่าพยายามที่จะคิดเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน แต่ในใจของเธอมันมีสัญญาณการร้องเตือนแปลกๆอยู่ด้วย ไอขุ่นมัวพวกนั้นเธอไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อนในช่วงชีวิตครั้งที่แล้ว ไม่เคยได้ยินว่าเดียลอร์ลมีเหตุการณ์ความไม่สงบเกิดขึ้น นี่คือเรื่องใหญ่มากพอสมควร เป็นภัยพิบัติในระดับที่ท่านพี่คาร์เตอร์ยังต้องออกหน้าด้วยตัวเอง มันร้ายแรงมากพอสมควร แต่เธอไม่เคยได้ยินเรื่องราวเช่นนี้มาก่อน เฟรญ่าก็เลยไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวพันกับเรื่องที่เธอย้อนเวลากลับมาหรือไม่ แล้วในยามนี้แอชตันก็อยู่ที่เดียลอร์ลด้วย

เธอได้แต่ภาวนาให้มาร์เซลและท่านพี่คาร์เตอร์ปลอดภัย และอยากให้ทุกคนที่เดียลอร์ลปลอดภัยเช่นกัน ถึงอย่างไรเธอก็อยู่ที่นั่นมาตั้งหลายปี

“ขอบคุณลิเวีย ข้าเองก็ควรจะเข้มแข็งให้ได้เหมือนอย่างเจ้า”

เราทั้งคู่ไม่ใช่เด็กสาวอายุ 17 ที่จะถูกรังแกง่ายๆ เหมือนในอดีต ตอนนี้ทั้งเธอและลิเวียต่างก็เติบโตเป็นสตรีที่งดงาม อีกทั้งลิเวียคือสตรีที่ทรงอำนาจมากที่สุดของจักรวรรดิอีกต่างหาก

และเธอควรละทิ้งความอ่อนแอและขี้ขลาดที่เกาะกุมในใจไปเสียที

“ท่านหญิงคะมีจดหมายส่งมาค่ะ”

สาวใช้เดินเข้ามาพร้อมกับจดหมายในมือ เมื่อเฟรญ่าเหลือบมองตราของตระกูลจามินที่ประทับอยู่ ริมฝีปากของเธอก็แย้มยิ้มขึ้นมาในทันที

“ข้าได้ยินมาว่าแกรนด์ดยุคยกแกรนด์ดัชชีให้แก่น้องเขยของเขา ด้วยนิสัยของแอชตันแล้วเขาไม่น่าจะมีน้ำใจมากขนาดนั้น..”

คำถามของลิเวียเหมือนคำถามเพื่อหยั่งเชิงว่าในความเป็นเพื่อนของเรานั้น นางสามารถรับรู้ได้แค่ไหนกัน

“ลิเวีย..เจ้าคือสหายรักของข้า เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของข้าด้วย เจ้าสามารถรับรู้ได้ในทุกเรื่องของข้าเช่นกัน ข้าเป็นคนซื้อบรรดาศักดิ์แกรนด์ดยุคจามินมาจากเขาเอง”

ลิเวียเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย การกระทำเช่นนั้นนับว่าไม่ปกติสำหรับเฟรญ่าผู้น่ารักของเธอ แต่เธอมีหน้าที่ในการรับฟังและสนับสนุนเฟรญ่าเท่านั้นไม่ว่าเฟรญ่าจะทำเรื่องอะไร มันจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องในสายตาของ  ลิเวียเสมอ

“ไม่ถามงั้นเหรอว่าข้าทำไปทำไม”

“เฟร เจ้าจะต้องมีเหตุผลในการกระทำของตัวเองอยู่แล้ว เพียงแต่หากเจ้าต้องการบรรดาศักดิ์ของจามินจริงๆ แค่เจ้าเดินทางมาหาข้า เจ้าจะไม่ต้องเสียเงินเลยแม้แต่เหรียญเดียว..”

เฟรญ่าหัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้ารู้ แต่ข้าไม่อยากทำให้ทั้งเจ้าและท่านพี่คาร์เตอร์เป็นห่วง ครั้งหนึ่งข้าเคยถูกแอชตันทรมานอย่างหนัก..หนักหนาและสาหัสมากทีเดียว”

ลิเวียลุกขึ้นในทันที

“อ่า ไอ้เวรนั่น..มันกล้ารังแกเจ้างั้นหรือ”

เฟรญ่าต้องรีบดึงแขนของลิเวียเพื่อให้สหายรักนั่งลง

“ลิเวีย ครั้งหนึ่งข้าเคยอ่อนแอ เจ้าก็รู้ว่าแวดวงสังคมมองข้าว่าอย่างไร ข้าไม่สามารถเต้นรำกับผู้ใดได้เพราะอย่างที่เห็นขาของข้ามันเป็นเช่นนี้อีกทั้ง..ข้าถูกมองว่าข้าคือบ่อเงินบ่อทองของพวกเขา เหล่าบุรุษตบเท้าเข้าหาข้าเพราะว่าข้าคือทีเซียส แต่ข้ากลับหลงโง่งมว่าความอ่อนโยนเหล่านั้นมันคือของจริง หลงคิดไปว่าคนเช่นข้า คนที่มีตำหนิเช่นข้าก็ถูกรักได้เหมือนกัน..ข้าก็เลยส่งมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขาไปจนหมดสิ้น..”

ไม่เว้นแม้แต่ลมหายใจ เธอเคยโหยหาความรักแต่ไม่เคยมองเลยว่าครอบครัว สหาย พี่ชาย พี่สะใภ้ นั้นรักเธอมากแค่ไหน คนในครอบครัวโอบกอดและโอบอุ้มเธอเอาไว้ในเธอเป็นเฟรญ่าที่มีแต่ความสุข แต่เธอกลับเลือกที่จะเข้าไปแตกสลายในอ้อมกอดของแอชตัน เธอนี่มันโง่มากจริงๆ

“กว่าที่ข้าจะมองเห็นความอ่อนแอของตัวเองก็ใช้เวลาหลายปีมากทีเดียว ข้าค่อยๆ ซ่อมแซมตัวเอง ค่อยๆ ทำให้ความอ่อนแอพวกนั้นจางหายไป และในยามนี้ข้าต้องการแก้แค้นแอชตันด้วยตัวเอง ข้าเคยทรมานเช่นไรข้าจะทำให้เขาทรมานมากกว่าข้าหลายร้อยเท่า เคยอดสูเช่นไร ข้าจะทำให้เขาแหลกเหลวยิ่งกว่า..ลิเวียข้าในยามนี้ไม่ใช่เฟรญ่าคนเดิมอีกแล้วนะ”

ลิเวียยื่นมือมาจับมือของเฟรญ่าเอาไว้แน่นมากพอสมควร เราทั้งคู่จับมือกันแน่นแทบจะในทุกช่วงเวลา จนเฟรญ่าตัดสินใจไปเป็นนักเดินทาง นับจากนั้นนานๆ ทีเราถึงเขียนจดหมายหากัน และในวันที่พบเจอกันอีกครั้ง สิ่งแรกที่มันเปลี่ยนไปคือแววตาของเพื่อนรัก

เฟรย่าไม่ใช่สตรีอ่อนแออีกแล้ว แต่ในยามนี้นางเข้มแข็งมากกว่าเดิม และลิเวียเชื่อเหลือเกินว่าหากมีการออกงานสังคม เฟรญ่าจะต้องเข้าร่วมงานด้วยใบหน้าที่ไม่ยี่หระต้องเสียงนินทารอบข้างเป็นแน่

แม้ไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเฟรญ่าพบเจออะไรบ้าง แต่การลุกขึ้นสู้มันคือสัญญาณการเปลี่ยนแปลงที่ดี

“เช่นนั้นในยามนี้แกรนด์ดยุคจามินคือคนของเจ้าสินะ”

เฟรญ่าพยักหน้า

“เป็นคนดีที่พร้อมจะนำพาจามินให้รุ่งเรืองมากกว่าแกรนด์ดยุคคนเก่าอย่างแน่นอน หากสิ้นสุดเรื่องที่เดียลอร์ลข้าจะพาเขา มาพบจักรพรรดินีของจักรวรรดิแห่งนี้เอง”

ลิเวียยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม

“แล้วแอชตัน เขาไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ..นี่อย่าบอกนะว่าเขาไปอยู่ที่เดียลอร์ลเพื่อไปตามตื้อเจ้า”

เฟรญ่ายักไหล่ขึ้นมา และนั่นมันคือคำตอบที่ชัดเจนมากทีเดียวว่าแอชตันอยู่ที่เดียลอร์ล ลิเวียปรายตามององครักษ์ของเธอก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้เขาไปรายงานเรื่องนี้แก่สามีของเธอ

ข้ารู้ว่าเจ้าอยากแก้แค้นเองนะเฟรญ่า แต่ไอ้เวรนั่นกล้าลงมือกับเจ้า มันไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วล่ะ