32.ไม่ยอม

“นายหญิงของเราพึ่งจะออกเดินทางท่องเที่ยวไปเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้เองค่ะ”

รอยยิ้มของแอชตันพลันแข็งค้างอยู่บนใบหน้า เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่กำลังได้ยินอยู่เลย เขาคิดว่าสตรีเบื้องหน้าของเขากำลังโกหกอยู่อย่างแน่นอน

“เช่นนั้นข้าจะมาพบนางใหม่ในวันหลังก็แล้วกัน..”

แอชตันก้มหน้าลงพร้อมกับเดินออกไปจากโรงแรมที่แสนหรูหราของเฟรญ่า ข่าวคราวเรื่องที่เขาสละตำแหน่งแกรนด์ดยุคให้กับน้องเขยนั้นโด่งดังมากทีเดียว แต่คนอื่นจะพูดคุยเช่นไรก็ไม่นับว่าเป็นอะไรหรอก เขามาที่นี่เพราะมีจุดประสงค์เดียวเท่านั้นคือการมาหาเฟรญ่า มารับเธอไปอยู่ด้วยกันกับเขา

“ไปหาเฟรมาเหรอครับท่านแกรนด์ดยุค..อ่า ไม่สิท่านแอชตัน”

ข่าวเรื่องการสละตำแหน่งของแกรนด์ดยุคโด่งดังมาจนถึงที่นี่ และแน่นอนว่าใครๆ ก็รู้ว่านั่นมันไม่ใช่การสละตำแหน่งแต่เป็นการซื้อขายในราคาที่เหมาะสมต่างหาก เขาอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังมากกว่านี้ซะเหลือเกิน เพราะในยามนี้เขาไม่ต้องมานั่งทำความเคารพกับแอชตันที่มีดีแค่ยศที่ใหญ่กว่า..

เขาคือเจ้าเมืองแห่งนี้ และเขาไม่ชอบขี้หน้าแกรนด์ดยุคเลยให้ตาย หมอนี่ชอบมองหน้าเฟรญ่าด้วยแววตาที่มันน่าหมั่นไส้แปลกๆ

“พี่คะ..คืนนี้เราจะพักที่ไหนดี”

แครอลรีนเดินเข้ามาหาพี่ชายของเธอที่กำลังพูดคุยอยู่บุรุษผู้หนึ่ง ดวงหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อได้พบเจอกับชายผู้ซึ่งกำลังพูดคุยกับพี่ชายของเธอ

“ท่านเจ้าเมืองครับ ไม่ทราบว่าที่นี่มีบ้านสักหลังที่ประกาศขายบ้างหรือไม่ ข้ารู้มาว่าท่านแนะนำบ้านให้แก่เฟรญ่า เช่นนั้นท่านคงจะมีเมตตาแนะนำที่พักให้ข้าและครอบครัวที่เดินทางมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย..”

ดีแลนมองหน้าของน้องสาวแอชตันอยู่ครู่หนึ่ง สตรีผู้นั้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา ช่างเป็นสตรีที่น่ารังเกียจอะไรเช่นนั้นกันนะ

“แน่นอนอยู่แล้วครับ ครั้งหนึ่งท่านเคยยื่นมือมาช่วยเหลือเดียลอร์ลนี่ ตามข้ามาเลยครับท่านแอชตัน”

ลาน่ามองสภาพบ้านที่ทั้งเล็กแลบคับแคบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“แอชตัน เราจำเป็นที่จะต้องอยู่เมืองนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ แม่ว่าหากเราจะอยู่ชั่วคราว แม่ว่าเราไปเช่าโรงแรมน่าจะดีกว่านะ..”

แอชตันพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“เราจะอยู่ที่นี่ครับ ที่ข้าซื้อบ้านเพราะเราทุกคนต้องอยู่ที่นี่ จะไม่มีการใช้เงินไปกับการซื้อเสื้อผ้าหรือว่าเครื่องประดับของท่านแม่และแคลร์อีกแล้ว เรามาอยู่ที่นี่เพื่อทำงานนะครับ”

แครอลรีนเดินเข้าไปกอดแขนท่านแม่เอาไว้ ช่วงนี้พี่ชายของเธออารมณ์ไม่ค่อยคงที่สักเท่าไหร่นัก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย..เธอไม่รู้ว่าอาการของท่านพี่มันมาจากที่เขาไม่พบเจอเลดี้ทีเซียสรึเปล่า เธออยากให้ทั้งสองคนแต่งงานกันนะ เพราะตระกูลทีเซียสนั้นร่ำรวย อีกทั้งพี่เฟรญ่านั้นดูเหมือนจะเป็นสตรีที่ไม่กล้าต่อปากต่อคำ เพราะอย่างนั้นเธอน่าจะจัดการนางอย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่นัก และเพราะท่านแม่เองก็คิดแบบเดียวกัน เราทั้งคู่จึงพยายามอดทนและภาวนาให้ท่านพี่..พบเจอเลดี้ทีเซียสเร็วๆ

นั่นคงจะเป็นหนทางเดียวที่เราทั้งสองแม่ลูกจะได้กลับไปยังสังคมชนชั้นสูงอีกครั้งหนึ่ง

ข้าวของถูกขนเข้าไปในบ้านหลังน้อยที่อยู่ไม่ไกลจากย่านการค้าสักเท่าไหร่ แอชตันพาตัวเองเดินนั่งใกล้ๆ ทะเลสาบ เขาเหม่อมองออกไปยังผืนน้ำที่กว้างใหญ่ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว สีหน้าของเขามันเต็มไปด้วยความขมขื่นและอมทุกข์

เขาละทิ้งทุกอย่างที่มี ชื่อเสียง เกียรติยศ เขาวางมันลงเพื่อที่จะมาหาเธออีกครั้ง แล้ว..เธอหนีไปไหนกันนะ เมื่อไหร่จะกลับมาหาเขา เมื่อไหร่จะกลับมาเพื่อรักกันอีกครั้งหนึ่งล่ะเฟรญ่า

หน้าที่ของดีแลนคือการตรวจตราเมืองที่แสนสงบสุขของเขา เขารับหน้าที่การเป็นเจ้าเมืองมาจากท่านพ่อ และท่านพ่อรักที่นี่มากทีเดียว ท่านพ่อค่อยๆ สร้างบ้านเก่าๆ พวกนี้ด้วยตัวเอง เพื่อที่นักเดินทางจะได้มาพักอาศัย และในยามนี้เมืองเล็กๆ ที่ท่านพ่อใช้มือทั้งสองข้างนั้นสร้างมา มันเป็นเมืองขนาดใหญ่มากกว่าเดิมหลายเท่าทีเดียว หากว่าท่านพ่อมาได้เห็นก็คงจะดีสินะ..

“ท่านเจ้าเมืองคะ..”

ดีแลนหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับน้องสาวของแอชตันที่กำลังส่งยิ้มอย่างเอียงอายให้แก่เขา

“ข้ามีชื่อว่าแคลร์ค่ะ และข้าพึ่งเดินทางมาที่นี่เป็นครั้งแรก คงจะดีหากว่าท่านเจ้าเมืองพาข้าเที่ยวชมเมืองสักหน่อย”

ใบหน้าของดีแลนนั้นเฉยเมนไร้ความรู้สึก เขาเบือนหน้าหนีอย่างไม่แยแสสตรีเบื้องหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว

“ข้ามีธุระที่จะต้องไปจัดการเรื่องการตรวจตราประตูเข้าออกของเมือง คงจะไม่สามารถพาเลดี้ไปชมเมืองได้หรอกครับ แต่ที่นี่คือเมืองท่องเที่ยว เจ้าสามารถเดินไปชมเมืองด้วยตัวเองได้นะครับ ข้าขอตัวก่อน..”

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะเดินไปอีกทาง ทิ้งให้แครอลรีนยื่นนิ่งอยู่ตรงนั้น

“เหอะ สมเป็นกับบุรุษในเมืองเล็กๆ นี่จริงๆ ไม่รู้จักการวางตัวที่ดีในฐานะบุรุษเลย..น่าหงุดหงิดชะมัด”

ที่เธอเข้าหาก็เป็นเพราะว่าเขาคือเจ้าเมืองหรอกนะ ใบหน้านั้นถึงแม้จะพอดูได้แต่บุรุษที่เมืองหลวงหล่อเหลามากกว่านั้นเยอะแยะไป คอยดูเถอะ เธอจะไม่สนใจเขาอีกแล้ว

ดีแลนแยกไปอีกทางหนึ่ง ที่เขาบอกว่าจะต้องเข้ามาตรวจตราประตูเมืองนั้นไม่ได้เป็นข้ออ้าง แต่เขาต้องมาที่นี่จริงๆ เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนมีรายงานว่าชาวบ้านพบสัตว์ป่าตายไม่ทราบสาหัส อีกทั้งชาวบ้านที่ขึ้นไปหาสมุนไพรบนภูเขา เมื่อลงมาจากเขาแล้วก็ล้มป่วยอย่างหนัก เขาหวาดกลัวว่าจะมีโรคติดต่อจึงแยกชาวบ้านผู้นั้นออกไปจากเมือง และในตอนนี้อาการของชายผู้นั้นก็ยังไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

“ท่านเจ้าเมืองครับ ท่านจะต้องมาดูตรงนี้..”

ทหารของเดียลอร์ลวิ่งมาตามเจ้าเมือง เพื่อพาดีแลนไปยังตีนเขา

ควันสีดำพวยพุ่งลงมาและกำลังครอบคลุมลงมายังตีนเขาเบื้องล่าง..

“เมื่อไม่กี่วันก่อนมันยังไม่ลงมาจนถึงบริเวณนี้เลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะลุกลามไปเรื่อยๆ หากเป็นเช่นนี้ในไม่ช้าควันสีดำพวกนี้น่าจะลุกลามเข้าไปในหมู่บ้าน..เราต้องติดต่อไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์อย่างเร่งด่วนเลยนะครับ”

ดีแลนหน้าเสียในทันที เขายกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ

“วิหารก็ช่วยเหลือไม่ได้หรอกครับ นี่คือไอขุ่นมัวในระดับภัยพิบัติ จะต้องพาชาวบ้านออกไปจากที่นี่แล้วให้นักเวทย์มาจัดการเผาไอขุ่นมัวพวกนี้ออกไปให้หมด..”

เดม่อนกล่าวพร้อมกับมองหน้าของเจ้าเมืองเดียลอร์ล

“เจ้าเป็นใครกัน นี่ก็แค่ควันเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันตรายอะไรอย่างที่เจ้ากล่าวออกมาสักหน่อย”