34.ข้าขอสาบาน

บอกตามตรงว่าถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นองค์จักรพรรดิกับดยุคทีเซียส แต่มาร์เซลก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรเลย เขามาที่นี่เพื่อแสดงความหนักแน่นต่อความรักที่มีกับเฟรญ่า เพราะอย่างนั้นไม่มีอะไรที่จะต้องเป็นกังวลเลยด้วยซ้ำ

“ข้าจะไม่ถามหรอกว่าที่ผ่านมา เจ้าและน้องสาวของข้าพบเจอกันได้อย่างไร ข้ารู้ว่าข้าห้ามการคบหากันในครั้งนี้ไม่ได้              มาร์เซล..ในช่วงวัยเด็กเฟรย่าพบเจอกับความลำบากมามากทีเดียว เรื่องนี้เจ้าอาจจะยังไม่รู้..”

“ข้าทราบครับท่านดยุค นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เราทั้งสองคนพบกันเลย เฟรญ่ามีเรื่องทุกข์ใจในแบบที่นางบอกกล่าวกับใครไปก็คงจะไม่เข้าใจนาง แต่ข้าสามารถทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่มันเหลือเชื่อพวกนั้น และข้าไม่คิดจะเป็นผู้นำหอคอยหรือว่าคาดินัน อะไรทั้งนั้น ข้าจะเป็นแค่ทหารรับจ้างคนหนึ่งที่มีเวลาอยู่กับภรรยาคนสวยของข้ามากกว่าใครทั้งนั้น”

คำตอบของมาร์เซลทำให้ทั้งคาเตอร์และมาทอส นิ่งอึ้งไปพร้อมๆ กัน มาทอสต้องการพูดคุยกับมาร์เซลเป็นการส่วนตัว เพราะอย่างนั้นเขาก็เลยให้เจนนีสพาเฟรญ่าออกไปก่อน

“แล้วตาแก่ที่วิหารจะยินยอมอย่างนั้นหรือ”

“พวกเขาทำอะไรข้าไม่ได้อยู่แล้วครับ ไม่มีใครหน้าไหนมาบังคับข้าได้ทั้งนั้น”

คำตอบนั้นหนักแน่นมากพอๆ กับแววตาที่แน่วแน่ของเขา

“ข้าได้ยินมาว่าเดียลอร์ลมีปัญหา และปัญหาที่ว่านั่นคือสาเหตุที่เจ้าไปที่เดียลอร์ลใช่หรือไม่ ช่วยบอกเล่ารายละเอียดเรื่องนี้ให้เราฟังหน่อยสิ”

มาร์เซลไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำถามนี้ขององค์จักรพรรดิเลย เขาไม่ยักรู้ว่าพระองค์จะทรงทราบความเคลื่อนไหวในวิหารศักดิ์สิทธิ์ด้วย

“กระหม่อมขอตอบอย่างตรงมาตรงไป ว่าที่กระหม่อมเดินทางไปที่เดียลอร์ลเพราะว่ากระหม่อมจะต้องไปกำจัดไอขุ่นมัวที่เกิดมาจากประตูปีศาจที่ถูกปิดผนึกเอาไว้ถูกคลายออก และนี่คือภารกิจสุดท้ายของกระหม่อม..หากทำสำเร็จท่านผู้อาวุโสในวิหารลงนามในสัญญาแล้วว่าจะไม่มียุ่งเกี่ยวกับกระหม่อมอีก..นั่นคือสาเหตุที่กระหม่อมเดินทางไปที่นั่นพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อกล่าวจบมาร์เซลก็ก้มหน้าลงในทันที ขณะที่คาร์เตอร์ยกมือขึ้นมานวดขมับ

“ทำไม วิหารถึงไม่รายงานเรื่องนี้ให้ทางพระราชวังได้รับรู้ เราจะได้ประกาศราชโองการออกมาเพื่ออพยพชาวบ้านมาจากที่นั่น”

มาร์เซลสัมผัสได้ถึงความโกรธเกรี้ยวขอองค์จักรพรรดิที่มันฉายชัดออกมาทางใบหน้า

“เรื่องนั้น เพราะทางวิหารไม่ต้องการทำให้เป็นเรื่องใหญ่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดน้อยไป ขอฝ่าบาทโปรดระงับโทสะด้วย"

ในความคิดของมาทอส นั่นคือเรื่องใหญ่และเกี่ยวพันถึงชีวิตของประชาชน ไม่น่าแปลกใจหรอกที่คาร์เตอร์จะโกรธเคืองเช่นนั้นน่ะนะ

“ทำไมถึงคิดว่าเรื่องใหญ่มากขนาดนั้นเจ้าจะสามารถจัดการคนเดียวได้ล่ะ นี่มันไม่ใช่เรื่องของเจ้าแค่คนเดียวแต่ว่ามันเกี่ยวพันกันถึงเรื่องของจักรวรรดิและประชาชนทุกคนของที่นี่ เพราะหากว่าเจ้าทำไม่สำเร็จแน่นอนว่าทุกหย่อมหญ้าความเดือดร้อนจะแพร่กระจายไป และเดือดร้อนกันถ้วนหน้า..ข้ารู้ว่าเจ้ายังเด็กเกินกว่าจะคิดเรื่องพวกนี้ได้ แต่นี่เป็นครั้งแรกเพราะอย่างนั้นข้าและคาร์เตอร์จะไม่โกรธก็แล้วกัน ในอนาคตข้างหน้า จะอย่างไรเสีย เจ้าก็จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราอยู่แล้ว เช่นนั้นครั้งนี้ก็พึ่งพาพวกเราสักหน่อยคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง”

ส่วนหนึ่งของครอบครัวอย่างนั้นหรือ? หมายความว่าทั้งท่านดยุคและองค์จักรพรรดิยอมรับเขาแล้วสินะ..

“ครับ ข้าอาจจะคิดน้อยมากเกินไปหน่อย คนของข้าประจำการอยู่ที่นั่นสามคน และบารอนดีแลนไม่น่าจะยอมประกาศเรื่องราวเลวร้ายที่มันกำลังเกิดขึ้นพวกนี้ออกมาอย่างแน่นอน”

มาทอสพยักหน้าก่อนจะหันไปมองหน้าของคาร์เตอร์

“ข้าเข้าใจ เพราะหากเป็นเรื่องที่มันพัวพันเกี่ยวกับเงินทองแล้วละก็ มันย่อมมีความยุ่งยากตามมาอย่างแน่นอน”

บารอนดีแลนในสายตาของมาร์เซล ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าหมอนั่นเท่าไหร่นัก แต่บารอนไม่ใช่คนโลภมากขนาดนั้น ทว่าการแก้ตัวไปก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดีเพราะบารอนไม่ยอมประกาศเรื่องภัยพิบัติในครั้งนี้ออกมาจริงๆ นี่นา

“เพราะอย่างนั้น ฝ่าบาทจะต้องประกาศราชโองการออกมาพ่ะย่ะค่ะ จริงอยู่ที่หากฝ่าบาทประกาศเรื่องนี้ออกไปทั่วทั้งจักรวรรดิอาจจะแตกตื่น แต่ทว่าเพื่อชีวิตของประชาชนในเมืองเดียลอร์ลแล้ว กระหม่อมคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะเสี่ยง”

คาร์เตอร์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

“เราไม่มีทางเลือกแล้วสินะ อันที่จริงมันไม่น่าจะมีทางเลือกมาตั้งแต่ต้น เพราะอย่างนั้นข้าจะประกาศราชโองการ ส่วนท่านอา..ไม่ทราบว่าคมดาบของท่านมันขึ้นสนิมรึยัง..”

“ล้อเล่นแรงเกินไปแล้วคาร์เตอร์”

มาทอสรู้ดีว่าคาร์เตอร์นั้นไม่ได้ล้อเล่นแต่เจ้าเด็กคนนี้กำลังถามถึงความสมัครใจของเขาต่างหาก เขามีครอบครัวที่แสนอบอุ่น มีภรรยาที่แสนดีและลูกๆ แสนน่ารัก เขาจะปฏิเสธศึกในครั้งนี้ก็ย่อมทำได้ แต่เขาไม่คิดปฏิเสธมันหรอก

คาร์เตอร์คือหลานชายที่เขาเลี้ยงมาควบคู่กับเฟรญ่า เขาจะปล่อยให้หลานชายของเขาแบกรับเรื่องพวกนี้ผู้เดียวได้อย่างไร ยังจะเจ้าเด็กผมแดงนี่อีก..อีกหน่อยหมอนี่จะต้องมาเป็นสามีของเฟรญ่า ในเมื่อน้องสาวสุดที่รักของเขาเลือกไปแล้ว เช่นนั้นเขาก็จะต้องทั้งปกป้องคาร์เตอร์ และเจ้าเด็กผมแดงนี่ให้ได้

มาร์เซลไม่ค่อยเข้าใจแววตาของท่านดยุคสักเท่าไหร่นัก แต่เขารับรู้ได้ถึงความห่วงใยและความอบอุ่นผ่านสายตานั้นมาอย่างน่าเหลือเชื่อเลย

“ข้าจะนำทัพในครั้งนี้เองครับท่านดยุค..”

มาร์เซลกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขออนุญาตองค์จักรพรรดิ

“เหอะ นี่เจ้ากล้าดูถูกข้าอย่างนั้นหรือ”

“ข้าไม่ได้มีเจตนาจะดูถูกท่านดยุค เพียงแต่เพราะข้าเองก็ไม่รู้ว่าไอขุ่นมันพวกนั้นจะลุกลามมากแค่ไหน จริงอยู่ที่เดียลอร์ลห่างไกลจากเมืองหลวงมาก แต่อนาคตล้วนไม่แน่นอน เฟรญ่าและทุกคนที่อยู่ที่นี่จะต้องมีคนปกป้องนะครับ”

ริมฝีปากของคาร์เตอร์จุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

“ที่มาร์เซลกล่าวมาก็มีเหตุผลนะครับท่านอา เราทั้งสามคนไปพร้อมกันไม่ได้ เพราะพระราชวังของข้าก็จะต้องมีคนช่วยดูแลเหมือนกัน และข้าไม่อาจวางใจในเรื่องความปลอดภัยของลิเวีย หากไม่ใช่ท่านอาข้าก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น”

ดูเจ้าเด็กสองคนนี่สิ ทีอย่างนี้เข้ากันดีเลยนะ มาทอสพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

“ข้าจะอยู่ที่นี่เอง หากต้องการกำลังทหารหรือว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็ส่งข่าวบอกมาได้เลย เรื่องของลิเวียและเฟรญ่าพวกเจ้าทั้งสองคนไม่ต้องเป็นห่วง เพราะก่อนที่พวกนางจะเป็นคนรักของพวกเจ้า ข้าก็ดูแลพวกนางมาก่อนเหมือนกัน..สิ่งเดียวที่ข้าจะเน้นย้ำก็คือ..ต้องชนะกลับมาทั้งสองคน เพราะถึงแม้ว่าข้าจะรับปากดูแลภรรยาให้พวกเจ้า แต่ก็ไม่อาจดูแลพวกนางได้ตลอด ยิ่งกับมาร์เซล..เจ้าจะต้องกลับมาแต่งงานกับน้องสาวสุดที่รักของข้า เข้าใจรึเปล่า”

มาร์เซลคุกเข่าลงเบื้องหน้าของท่านดยุค

“ข้ารับปากครับ ขอสาบานด้วยสัญญาเวทมนตร์เลยก็ได้”