31.น่ารัก

เราอยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวใจ เมื่ออะไรๆ เข้าที่เข้าทางดีแล้ว เช่นนั้นเฟรญ่าก็อยากจะบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาได้รู้

“เรื่องที่ข้าจะเล่าต่อไปนี้ข้ารู้ดีว่ามันเชื่อยาก แต่มันคือความจริงนะมาร์เซล..ข้าเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง”

เธอกลั้นใจกล่าวคำนั้นออกมาด้วยท่าทางที่สั่นไหว เธอหวาดกลัวว่าเขาจะแสดงท่าทางตกใจออกมา แต่ในแววตาของมาร์เซลกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย หลังจากที่เธอกล่าวจบ เขาก็รวบเอวของเธอไปตระกองกอดเอาไว้

“หากให้ข้าเดา ผู้ที่สังหารเจ้าคงจะเป็น  แกรนด์ดยุคสินะ”

เธอซบหน้าลงบนไหล่ของเขา ในยามนี้มันเหมือนกับว่าเรากำลังผลัดกันปลอบใจกันและกัน..อาจจะเพราะเรื่องราวที่เราทั้งสองคนพบเจอมามันหนักหนามากพอสมควร ทำให้การที่จะเล่า..ออกมานั้นไม่ได้ทำได้โดยง่าย

“ครั้งนี้เจ้าเดาผิดล่ะ เพราะแกรนด์ดยุคไม่ได้เป็นคนสังหารข้า แต่ข้าตัดสินใจปลิดชีพของตัวเองต่างหาก..”

คราแรกไม่ได้มีความตกใจในใบหน้าของมาร์เซลเลย จนเธอพูดถึงประโยคสุดท้าย..

คนเราจะต้องพบเจอความทรมานมากแค่ไหนกันนะถึงได้เลือกที่จะปลิดชีพของตัวเอง

“ข้าถูกทรมานอย่างหนัก จากแม่และน้องสาวของแอชตัน ส่วนเขา..เขาพาสตรีคนใหม่เข้ามาที่คฤหาสน์โดยที่สตรีผู้นั้นกำลังตั้งครรภ์ ข้าหลบหนีออกมาเพราะหวังว่าจะไปหาคนของทีเซียสแต่ แต่เขาก็ตามมาเจอแล้วจัดการ..ทำลายขาทั้งสองข้าของข้า ข้ามีสภาพที่อยู่ไม่สู้ตาย พวกเขาไม่ยอมให้ข้าตายง่ายๆ เพราะต้องการลายนิ้วมือของข้าไปประทับลงบนหนังสือรับเงิน ในวันที่รอบข้างมืดมิดไปหมดแต่ข้าได้พบเจอบุรุษที่เป็นเหมือนกับแสงสว่าง เขาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในคุกใต้ดินกับข้าและเขาชวนข้าหนี แต่ข้าหนีไปไม่ได้หรอกเพราะขาของข้ามันเดินไม่ได้ หากข้าหนีไปกับเขาก็มีแต่จะต้องเป็นตัวถ่วงของเขาเท่านั้น เพราะอย่างนั้นข้าจึงปฏิเสธข้อเสนอนั้น และร้องขอมีดกับเขาเล่มหนึ่งแทน”

แค่ได้ฟังมาร์เซลก็เก็บกักความโกรธของเขาเอาไว้แทบไม่มิด หัวไหล่ทั้งสองข้างของเขาสะท้าน เส้นเลือดผุดขึ้นมาบริเวณหน้าผาก

“ชายผู้นั้นมีชื่อว่าอะไรกันครับพี่ บางทีเราควรจะขอบคุณเขา..”

เฟรญ่ายกมือขึ้นมากอบกุมใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของเขา

“ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรืออะไร แต่บนมีดที่เขาส่งให้ข้ามันสลักคำว่ามาร์เซลเอาไว้..”

คราวนี้มาร์เซลเป็นฝ่ายนิ่งอึ้งไปเลย เขาหลับตาลงช้าๆ อย่างใช้ความคิด ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเพื่อวาดไปในอากาศ..

มีดสีทองเล่มสั้นปรากฏขึ้นมาในมือของเขา มาร์เซลส่งมีดเล่มนั้นให้กับเฟรญ่า

“ชะ..ใช่เล่มนี้รึเปล่าครับ”

เธอหลับตาลงในทันที เพราะช่วงเวลาก่อนตายเธอมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิด เฟรญ่าลูบไล้ลงไปบนปลอกมีดด้วยความเบามือ

หยาดน้ำตาแววตาเอ่อล้นออกมาจนไหลรินอาบแก้ม เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนักในอ้อมแขนของเขา และนั่นทำให้มาร์เซลรับรู้ได้ถึงคำตอบของเธอโดยที่ไม่ต้องเอ่ยถาม เจ้าของมีดเล่มนั้นมันคือเขาเอง..

นี่มันเรื่องน่าเหลือเชื่ออะไรกัน เขารู้ดีว่าพระเจ้าชอบจะเล่นตลกกับจิตใจของคน แต่เขาก็ไม่เคยรู้ว่าในครั้งหนึ่งเราทั้งสองคนจะได้ใกล้ชิดกันถึงเพียงนั้น..แล้วเขาไปทำอะไรในคุกของจามิน ในเมื่อเขาสามารถเปิดเทเลพอทได้ตั้งแต่ตอนที่พลังตื่นขึ้นมา คนเช่นเขาจะยินยอมถูกขังอยู่ในคุกได้อย่างไร...

หรือว่าเหตุผลที่เขายินยอมถูกขังอยู่ที่นั่นมันเป็นเพราะเธอ ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเต้นแรงจนไม่อาจหาสาเหตุได้

ความทรมานรวดร้าวไปทั่วทั้งอก แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความสุขมากจนรู้สึกสับสนไปหมดว่าตกลงแล้วเขาจะเจ็บปวดหรือดีใจกันแน่

“เป็นเจ้าจริงๆ ด้วยสินะ ในคราแรกข้าคิดว่าชื่อของเจ้ามันอาจจะมีการถูกตั้งขึ้นมาซ้ำ”

“อันที่จริงชื่อของข้าไม่มีทางถูกตั้งขึ้นมาซ้ำได้หรอก เพราะชื่อของข้ามันมาจากชื่อตระกูลเมลวิน มาร์เซล..เป็นชื่อที่พ้องมาจากบทสวดเพื่อขอพรพระเจ้าด้วย ชายคนนั้นมีความสามารถในการตั้งชื่อน่ะ เขาไม่ยอมให้ลูกชายตัวเองมีชื่อที่ไม่น่าจดจำหรอก”

เฟรญ่าหลับตาลงช้าๆ เธอโอบกอดเขาเอาไว้แน่นมากทีเดียวในอ้อมแขน

“ในเมื่อเป็นเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะบอกเล่าความในใจให้เจ้าได้ฟังว่าข้าอยากจะพบเจอเจ้ามาโดยตลอด เพราะครั้งที่แล้วข้าหลุดพ้นมาจากนรกแห่งนั้นก็เพราะเจ้า ข้าก็เลยพยายามสืบข่าวของคฤหาสน์จามินว่าเขามีนักโทษที่ชื่อมาร์เซลถูกขังอยู่ในนั้นรึเปล่า..แต่ก็ไม่มีเลย ข้าดีใจที่เราได้พบกันแบบนี้นะ..นี่มันเรียกว่าความบังเอิญหรือว่าพรหมลิขิตดีล่ะ”

มาร์เซลกดจมูกของเขาลงไปบนแก้มของเธออย่างแรง

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างเพราะว่ามันถูกเรียกว่าความรักต่างหากล่ะ หรือว่าพี่จะเถียง ยิ่งรู้ว่าเจ้าของมีดคนนั้นคือข้าในตอนนี้พี่คงจะตกหลุมรักข้าจนหัวปักหัวปำเลยละสิ..”

ถะ..เถียงไม่ได้เลยแฮะ

“ก่อนที่ข้าจะรู้ว่าเจ้าของมีดคือเจ้า ข้าก็ตกหลุมรักเจ้ามากอยู่แล้วนะ ไม่เชื่องั้นเหรอ อยากจะให้ข้าแสดงให้ดูรึเปล่ามาร์เซล”

เขาหรี่ตามองหน้าเธอ

“แน่นอนครับ ช่วยเปิดการแสดงให้ข้าได้เห็นหน่อยเถิด ถึงความรักที่อัดแน่นอยู่ในใจของพี่..ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะมากมายเหมือนของข้ารึเปล่า..”

“จุ๊บ.”

เธอหอมแก้มเขาเร็วๆ หนึ่งครั้งก่อนจะสลับไปหอมอีกข้าง ริมฝีปากของเฟรญ่าหว่านพรมไปทั่วทั้งใบหน้าของเขา และจุดสุดท้ายที่เธอประทับริมฝีปากลงไปคือบนริมฝีปากของเขา เท่านี้พอไหมนะ หรือว่าจะต้องไล่จูบลงไปที่ต้นคอของเขาอีกหน่อย เฟรญ่าผละออกจากใบหน้าของมาร์เซลและสิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าของเขาที่มันขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ

เขายกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าเอาไว้

“ให้ตายเถอะ พี่ทำแบบนี้ข้าก็อายเป็นนะครับ”

แล้วทีเขาทำกับเธอล่ะ นี่ตั้งใจจะให้เธอรักเขาอยู่ฝ่ายเดียวรึไง ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

“มาร์เซล นั่นเจ้ากำลังหน้าแดงอยู่งั้นเหรอ เจ้าชอบชมว่าข้าน่ารักแต่พอเอาเข้าจริงฝ่ายที่น่ารักมากกว่าคือเจ้าต่างหากล่ะ เอามือลงแล้วมาให้พี่สาวหอมแก้วเจ้าอีกครั้งหน่อยสิ..”

เธอหยอกล้อเขาด้วยการพยายามดึงมือของเขาออก แต่ทว่ามาร์เซลก็ไม่ยินยอมให้เฟรย่าทำเช่นนั้น ในบ้านหลังเล็กที่ดินแดนเวทมนตร์มีเสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เสียงที่ดังออกมามันคือเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวด