30.แผลในใจ

กระดูกแขนและขา ของมาร์เซลในวัยสิบห้านั้นแหลกละเอียดจนเขาไม่สามารถที่จะใช้การมือและขาของตัวเองได้ เขานอนอยู่อย่างนั้นในสนามรบด้วยอาการปางตาย..

ในยามนี้มาร์เซลคิดว่าเขาน่าจะตายซะแล้ว เม็ดฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างแรง เขาปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ สิ่งที่เขารับรู้ได้คือความเจ็บปวดจากร่างกายและความเย็นของสายฝน

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมครอบครัวของเขาจะต้องทรมานมากขนาดนี้ พี่ชายทั้งสองคนทำไมไม่รักและช่วยกันปกป้องท่านแม่ล่ะ ทำไมคนพวกนั้นถึงได้ทำร้ายท่านแม่มากขนาดนั้น แถมยังจงใจเล่นสกปรกกับเขาด้วยการวางยาในน้ำดื่ม

โชคชะตาที่แสนเลวร้ายของเขา ให้มันจบลงตรงนี้ได้หรือไม่ หากเขาตายไปก็ขออย่าให้ท่านแม่ทรมานอีกเลย หรือว่าการที่จะออกไปจากคฤหาสน์ที่เป็นดั่งนรกหลังนี้ เขาและแม่จะต้องตายก่อน ทำไมพระเจ้าโหดร้ายกับเขาและท่านแม่ผู้ถือครองสายเลือดที่ศักดิ์สิทธิ์มากขนาดนั้น หากชีวิตจะรันทดมากขนาดนี้ เช่นนั้นจะให้เขาและแม่เกิดมาในเมลวินทำไมกันวะ!!

“ตู้ม!!”

ท่ามกลางสายฝนที่กำลังกระหน่ำโปรยปรายลงมาในคฤหาสน์เมลวิน อยู่ๆ ก็เกิดเสียงระเบิดที่ดังสนั่นขึ้นมาในลานประลอง เสียงที่ดังราวกับฟ้าผ่านั้นมันคืออะไรกันแน่ ผู้คนมากมายต่างสงสัย..

ทว่ามีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ไม่ได้แสดงอาการตกใจกับเสียงนั้นเลย นั่นก็คือแม่ของมาร์เซล เธอแสยะยิ้มออกมาราวกับรอคอยโอกาสเช่นนี้มาแสนนานมากเหลือเกิน เธอรอคอยให้สามีย่อยยับด้วยสายเลือดของเขา..

หยาดน้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาอย่างไม่อาจหักห้ามใจเอาไว้ได้

มาร์เซล..ลูกทำได้ ลูกจะต้องแก้แค้นแทนแม่และทำให้ที่นี่ย่อยยับลงไป!!!

เขานึกว่าตัวเองตายไปแล้ว มาร์เซลคิดเช่นนั้นจนเมื่อเขาลองก้มมองมือของตัวเองดีๆ ก็พบว่าเขากำลังยืนอยู่..

ยืนอยู่กลางสนามประลอง ยืนอยู่ทั้งๆ ที่เมื่อครู่จะกระดิกนิ้วเขายังทำไม่ได้เลย แต่ในยามนี้เขากำลังยืน..

ปลายนิ้วเหมือนจะรู้สึกร้อนขึ้นมาจากพลังที่ไหลเวียนไปทั่วทั้งร่าง ดวงตาสีทับทิมฉายแวววาวโรจน์ขึ้นมาในทันทีเมื่อเริ่มตั้งสติได้

เขายังไม่ตาย..และคนที่จะตายมันไม่ใช่เขาและแม่อีกแล้ว

มาร์เซลก้มลงเพื่อหยิบดาบของตัวเองขึ้นมา แล้วก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์เมลวินในทันที

เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาท่ามกลางความบ้าคลั่งที่อัดแน่นในใจ เขาไม่คิดปล่อยให้ใครเหลือรอดเพราะในช่วงเวลาที่เขาจะตาย ยังไม่มีใครสักคนหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้เลย ทุกคนมองดูเขาด้วยแววตาที่สมเพช และทอดทิ้งร่างของเขาราวกับจะรอดูว่าเขาจะตายเมื่อไหร่ จะได้นำร่างไปโยนทิ้ง ทุกคนที่นี่ทำเหมือนกับว่าเขาไร้ค่ามากนัก เช่นนั้นก็อย่ามีชีวิตรอดแม้แต่คนเดียวเลย

“เมล..ลูกทำได้ ลูกมีมัน ลูกสามารถปลุกพลังได้สำเร็จแล้ว เป็นอย่างที่พ่อคิดเอาไว้จริงด้วยสิ..อัก!”

ดาบในมือของเขาแทบทะลุอกของคาดินันที่ทรมานแม่เขามาทั้งชีวิต

“นี่คือพระประสงค์..ของพระเจ้าครับ คนสารเลวที่นี่ทุกคนจะต้องถูกกำจัด นั่นคือเรื่องที่ข้าควรทำมาตั้งนานแล้ว..นี่มันคือนรก  ที่มีปีศาจอย่างท่านปกครอง เพราะอย่างนั้นข้าและท่านแม่จึงมีชีวิตเช่นนี้..มีชีวิตเพื่อจุดมุ่งหมายเดียวนั่นก็คือการกำจัดปีศาจผู้นั้นให้มอดไหม้..”

“ตู้ม!!”

คนแรกที่เขาใช้ดาบสังหาร คือคาดินันที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเขา และแน่นอนคนที่สองและสามคือพี่ชาย หลังจากนั้นก็อัศวิน คนรับใช้..คนสวน พ่อครัว ทุกคนในเมลวินไม่มีใครเหลือรอด

หลังจากจัดการทุกคนเสร็จแล้วเขาก็เดินมาหาท่านแม่ ทว่าท่านแม่ที่ปกติจะมองเขาด้วยความหวัง กลับกำลังนอนหลับตานิ่งๆ อยู่บนเตียง..

เขาไม่ได้ยินเสียงของลมหายใจเข้าออกนั้นเลย

มาร์เซลนั่งลงข้างๆ ท่านแม่ของเขา และสิ่งที่เขาทำคือการร้องเพลงกล่อมเด็กออกมา..ด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่มีชิ้นดี

เฟรญ่ายกมือขึ้นมาจับเข้าที่ไหล่ของมาร์เซล เธอคิดว่าเรื่องของตัวเองนั้นหนักหนามากทีเดียว แต่เรื่องครอบครัวของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน

เธอเข้าใจความเจ็บปวดของการถูกมองดูด้วยสายตาที่ดูถูกดูแคลน ยิ่งในวันที่ความตายคืบคลานเข้าเรื่อยๆ ในใจลึกๆ ของคนเราย่อมต้องการความช่วยเหลืออยู่แล้ว..แต่นอกจากจะไม่ได้รับการช่วยเหลือ คนพวกนั้นกลับมองดูความตายของเขาด้วยสายตาที่นึกสนุก

เฟรญ่าโอบกอดมาร์เซลเอาไว้ในทันที เธอยืนขึ้นเพื่อให้เขาซบใบหน้าลงมาบนไหล่เล็กๆของเธอ

“มาร์เซล..ต่อจากนี้ไปเจ้าอย่าเจ็บปวดอีกเลยนะ อย่าเสียใจไม่ว่ากับเรื่องไหนก็ตามที..ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขและยินดีที่จะเป็นครอบครัวของเจ้าด้วย”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะซุกใบหน้าลงไปบนเนินเนื้อนุ่มนิ่มทั้งสองข้างด้วยความรัก

เขารักเธอ เรื่องนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เปลี่ยนแปลง คราแรกเขาอาจจะแค่หลอกลวง เล่นสนุก ต่อมาก็สงสารและในตอนนี้มาร์เซลมั่นใจมากๆ เลยว่าเขารักเฟรญ่า เขารักเธอมากจริงๆ ยิ่งเธอทำตัวน่ารักแบบนี้เขายิ่งปล่อยมือจากเธอไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“ข้าจะไม่เป็นผู้นำหอคอยหรือว่าคาดินันหรอกนะครับ และที่ข้าไปที่เดียลอร์ลก็เพื่อยับยั้งไอขุ่นมัว ข้าจะต้องทำลายเดียลอร์ลไม่อย่างนั้น พลังความมืดจะเข้าครอบงำผู้คนในเมือง ประตูปีศาจจะถูกเปิดออก และเมื่อนั่นทุกหย่อมหญ้าของจักรวรรดิจะเต็มไปด้วยสงครามแบบที่คาดไม่ถึงเลยล่ะ”

เขาจับมือของเธอเอาไว้แนบแน่น

“ที่ข้าต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเพราะว่าข้าไม่อยากจะอยู่ในชุดแบบนี้ มันไม่เหมาะกับข้าเลยว่าไหม เหมือนกับว่ามันทำให้ความน่ารักของข้าลดน้อยลง..”

เฟรญ่าจับเข้าที่เส้นผมสีแดงของเขา

“ในสายตาของข้า ไม่ว่าเมื่อไหร่เจ้าก็น่ารักมากๆ อยู่ดี มาร์เซลถึงแม้ว่าระหว่างเราจะยังไม่มีการจัดงานแต่งงานขึ้นมา แต่ข้าก็ถือว่าเป็นภรรยาของเจ้าแล้วนะ เพราะอย่างนั้นไม่ว่าเจ้าจะเลือกทางไหน ข้าล้วนแล้วแต่สนับสนุนเจ้าทั้งนั้นเลย”

หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว และมันมักจะเป็นบ่อยๆ เมื่อเขาอยู่ใกล้เธอ

“เช่นนั้นเจ้าอยากฟังเรื่องครอบครัวของข้ารึเปล่า?”

มาร์เซลส่ายหน้าไปมา

“เรื่องของทีเซียสมีผู้ใดบ้างในจักรวรรดิแห่งนี้ไม่รู้เรื่องของพี่ชายท่านบ้างล่ะ เขาคือ  ดยุคผู้โหดเหี้ยมไร้ปรานี และชอบเล่นสนุกกับสตรี แต่ในยามนี้เรื่องของสตรีน่าจะไม่มีแล้ว..และท่านดยุคมีน้องสาวผู้งดงามอยู่หนึ่งคน เป็นสตรีที่มีเรือนผมสีเงินสว่างและดวงตาสีน้ำทะเลที่แสนโดดเด่น ผิวกายของนางขาวเนียนอีกทั้งริมฝีปากของนางก็หวานล้ำในแบบที่ลิ้มรสเพียงครั้งเดียวไม่เคยพอ..”