29.โสมม

ในคฤหาสน์ที่ภายนอกดูหรูหราแต่ทว่าด้านในกลับเหมือนเธอกำลังเดินอยู่ในเมือง มีร้านค้ามากมาย ผู้คนผ่านเดินไปมาบนท้องถนนและบ้านเรือนอีกนับไม่ถ้วน เมืองแห่งนี้ดูเหมือนจะใหญ่มากกว่าเดียลอร์ลซะอีก

เธอก้าวเท้าอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะจรดฝีเท้าซ้ายลงไปอย่างเต็มแรงเท่าไหร่นัก เฟรย่าค่อยๆ ลงน้ำหนักให้มากยิ่งขึ้นในการก้าวเท้าครั้งต่อไป และเธอพบว่ามันไม่ได้เจ็บ..

เธอหันหน้าไปมองมาร์เซลด้วยความตกใจจนแทบจะเก็บกักเสียงกรีดร้องเอาไว้ไม่ไหวเลยทีเดียว

“ที่นี่คือโลกของนักเวทย์ครับ เป็น..เมืองที่คนใช้เวทเท่านั้นที่จะสามารถเข้ามาได้ และมีวงแหวนเทเลพล็อตที่ท่านสามารถเดินทางไปที่ไหนก็ได้ในจักรวรรดิแห่งนี้”

เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีเมืองที่น่าเหลือเชื่อเช่นนี้อยู่ เขาจับมือเธอเอาไว้ไม่ปล่อยถึงแม้ว่าเฟรญ่าจะสามารถเดินได้ด้วยขาของตัวเองแล้วก็ตาม

มาร์เซลพาเธอมาหยุดที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านที่มีขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก

“นี่เป็นบ้านของข้าเองครับ เสียใจด้วยที่ด้านในนั้นไม่ได้มีครอบครัวของข้าอยู่เลยแม้แต่คนเดียว..”

แววตาในยามที่เขาพูดเรื่องเช่นนั้นออกมามันดูเศร้าหมองแบบที่เฟรญ่าอดจะสงสารเขาไม่ได้

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรเลยค่ะ เราเข้าไปพูดคุยกันข้างในดีกว่า..”

มาร์เซลยกยิ้มขึ้นมาจางๆ

“ครับ ข้ารู้ว่าพี่มีเรื่องราวมากมายที่จะถามข้า และข้าก็กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่อยากเล่าให้พี่ฟังอยู่พอดีเลย”

เมลวิน ชื่อตระกูลที่แสนเก่าแก่มากที่สุดในจักรวรรดิ แม่ของเขาเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านตาและท่านยาย แน่นอนว่าท่านแม่ได้รับความกดดันมากทีเดียวในการที่จะต้องมีทายาทเพื่อสืบทอดเชื้อสายที่ศักดิ์สิทธิ์

ท่านพ่อของเขาเป็นคาดินันคนก่อน และนั่นทำให้การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจของท่านแม่เกิดขึ้นมา

พ่อของเขาอายุสี่สิบปี ในขณะที่ท่านแม่อายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น ตอนที่ท่านแม่คลอดพี่ชายคนแรกของเขาออกมา..เมื่อได้ทายาทสมใจ ท่านตาและท่านยายก็ไม่มาวุ่นวายกับท่านแม่และคาดินันอีก ทว่า..เรื่องราวที่น่าเศร้าคืออาการทางจิตของคาดินันผู้นั้น เขาเป็นพวกนิยมชมชอบความรุนแรง และวิตถารในแบบที่มาร์เซลเองก็ไม่อยากเชื่อ

เขาไม่เคยเรียกชายผู้นั้นว่าพ่อ เพราะมันกระดากปากมากเกินไป..

เขาเกิดมาเป็นคนสุดท้าย และมองเห็นท่านแม่ที่อยู่ในอาการหวาดกลัว..

“ท่านแม่ เป็นอะไรครับ?”

“เมล..หากว่าลูกโตขึ้น ลูกจะต้องหนีออกไปจากที่นี่เข้าใจรึเปล่า"

อาการของท่านแม่แย่ลงเรื่อยๆ ทั้งป่วยกายและป่วยใจจนท่านแม่ของเขาผอมแห้งจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก

“เมล ไสหัวออกไปจากห้องนี้พ่อมีธุระที่จะต้องคุยกับแม่..”

“ฮะ..อึ่ก มะ..ไม่นะ เมล! อย่าไปนะ!..พอสักทีได้ไหมคะ! หยุดทรมานข้าเสียทีเถอะ!!”

คาดินันผู้นั้นแสยะยิ้มออกมา

“ทรมานอะไรกัน พูดแบบนั้นเดี๋ยวลูกก็เข้าใจผิดหรอก รีบตามมาได้แล้ว บารอนและดยุคเข้ามารอตั้งนานแล้วนะ..”

เขายังเด็กมากก็จริง แต่ก็ไม่ได้เด็กถึงขนาดที่จะไม่เข้าใจว่าท่านพ่อลากแม่เขาไปทำอะไรในห้องที่มีบุรุษสองคนนั่งอยู่ เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นมา เสียงกรีดร้องที่แสนทรมานจากท่านแม่ก็ดังออกมา

เขามารู้ทีหลังว่าเหล่าตระกูลต่างๆ ล้วนแล้วแต่อยากได้สายเลือดที่แสนศักดิ์สิทธิ์ของเมลวิน เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงเจรจาขอนอนกับภรรยาของคาดินันผู้วิตถาร เพื่อแลกกับการได้ดูชมการแสดงของภรรยา คาดินันผู้นั้นรีบตอบตกลงในทันที

ท่านแม่ดื่มยาห้ามตั้งครรภ์ทุกวันแบบที่ไม่ให้ท่านพ่อล่วงรู้ ส่วนพี่ชายคนโตของเขาที่น่าจะช่วยเหลือท่านแม่ได้ แต่หมอนั่นกลับเลือกจะเมินเฉย

“หน้าที่ของข้าคือการปลุกพลังขึ้นมาให้เร็วที่สุด ข้าไม่มีทางทำให้ท่านพ่อไม่พอใจเพราะท่านแม่เป็นแน่..เมล ท่านแม่น่ะ จะตายในเวลาอันใกล้ แต่ข้าจะต้องเติบโตขึ้นไปเป็นเจ้าของหอคอยและโลกแห่งเวทย์ที่แสนยิ่งใหญ่..หากเจ้าสงสารสตรีผู้นั้นมากนักก็ไปช่วยนางเองสิ”

มาร์เซลก้มมองมือของตัวเองก็พบว่ามันยังเล็กมาเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ใช้มือเล็กๆ ของตัวเองในการโอบกอดและร้องเพลงกล่อมท่านแม่ให้หลับทุกคืน

เพลงที่เขาใช้ร้องกล่อมท่านแม่ มันคือเพลงกล่อมเด็กที่เขาเคยได้ฟัง..สุดท้ายเมื่อเขาอายุได้สิบห้าปี เขาก็ส่งจดหมายหาท่านตาและท่านยายเพื่อบอกเล่าเรื่องราวแสนโหดร้ายที่ท่านพ่อทำกับแม่ของเขา..แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีการติดต่อมาจากท่านตาและท่านยาย..

ท่านแม่ในยามนี้ไม่ได้ถูกท่านพ่อทารุณเหมือนแต่ก่อนแล้ว เพราะว่าท่านแม่ของเขาเดินไม่ได้..ทั้งๆ ที่ขาของท่านแม่ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนแต่ท่านแม่ก็ไม่ยอมเดิน และไม่ยอมพูดคุยกับใครเลยรวมถึงเขา

มาร์เซลยังคงเข้าไปหาและร้องเพลงกล่อมท่านแม่ในทุกวัน ส่วนท่านพ่อของเขานั้นในยามนี้กลับพาสตรีเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้ไม่เว้นแต่ละวัน

บ้านของเขามันโสมมเกินกว่าจะเรียกว่าเมลวินคือตระกูลที่สืบสายเลือดที่แสนศักดิ์สิทธิ์

“เมล..พ่อว่าจะแต่งตั้งให้พี่ของลูกเป็นคาดินันคนต่อไปนะ ลูกจะโทษพ่อก็ไม่ได้เพราะว่าลูกมันไร้ความสามารถเองนี่”

เขาไม่ได้อยากเป็นผู้นำหรือว่าอะไรทั้งนั้นเลย..เขาอยากไปจากที่นี่กับท่านแม่ของเขา

“เช่นนั้นลูกพาท่านแม่ออกไปจากที่นี่ได้ไหมครับ ท่านพี่คงจะชอบใจที่ลูกไม่อยู่ที่นี่เพื่อแย่งชิงตำแหน่งของเขา”

คาดินันคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะยิ้มชั่วร้ายออกมา

“เรื่องนั้นเห็นทีว่าจะเป็นไปได้ยาก แต่หากลูกสามารถเอาชนะพี่ชายทั้งสองคนของลูกได้ในงานประลองครั้งถัดไป พ่อจะยินยอมให้ลูกพาแม่..ออกไปจากที่นี่เอง”

มาร์เซลเก็บกักความดีใจเอาไว้แทบไม่อยู่ เขาวิ่งเข้าไปหาท่านแม่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความลิงโลด

“แม่ครับ ชายผู้นั้นบอกว่าจะยอมให้เราทั้งสองคนออกไปที่นี่ด้วยล่ะ..ท่านแม่รอข้าก่อนนะครับ ข้าจะเอาชนะพี่ชายทั้งสองคนมาให้ได้เลย..แล้วข้าจะพาท่านแม่ออกไปจากนรกแห่งนี้..”

เรื่องราวมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เพราะพี่ชายของเขานำยาไร้สติมาผสมน้ำให้เขากินก่อนการแข่งขัน สุดท้ายไม่เพียงแต่มาร์เซลพ่ายแพ้แต่เขายังเจ็บหนักจนแทบจะลุกไม่ขึ้น

คาดินันมองลูกชายคนเล็กของเขาด้วยแววตาที่เบื่อหน่าย ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาลูกชายคนโตและลูกชายคนรองเป็นผู้ชนะ การแข่งขันในครั้งนี้ไม่ได้บอกให้สู้ตัวต่อตัว เพราะอย่างนั้นพี่ชายทั้งสองคนก็เลยช่วยกันรุมทำร้ายมาร์เซลจนน้องชายของพวกเขาอาการสาหัสในแบบที่ไม่สามารถพยุงตัวลุกขึ้นมาได้อีกเลย