28.ฝ่ายที่ถูกล่อลวงคือข้าต่างหาก

วันนี้มันวันอะไรกัน เฟรญ่ายกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่มด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ เธอใช้มืออังข้างแก้วเพื่อรับไออุ่นจากน้ำชาในถ้วยก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม กลิ่นหวานอมฝาดของชากระจายอยู่ทั่วในปาก ทั้งๆ ที่ช่วงเวลาในการดื่มชาคือช่วงเวลาที่เธอผ่อนคลายมากที่สุด ทว่าในวันนั้นไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลยสักนิดเดียว เพราะคาดินันไมเลสกำลังมองหน้าเธอ ราวกับจะสำรวจไปให้ลึกถึงด้านในจิตใจว่าเธอกำลังล่อลวงหลานชายของเขาอยู่รึเปล่า

มาร์เซลถูกนักบุญพาไปอีกที่หนึ่ง เพราะว่าเขาจะต้องเข้ารับการชำระล้างร่างกายเสียก่อน ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคือพิธีอะไร แต่ที่เธอรู้คือในยามนี้คาดินันกำลังมีเรื่องมากมายที่จะพูดคุยกับเธอ

“เรื่องการแต่งงานและสัญญาเวทมนตร์มันเป็นเรื่องที่ไม่มีใครล่วงรู้นอกจากเลดี้และเมลใช่ไหมครับ”

เฟรญ่าพยักหน้า

“เรื่องนั้นไม่มีใครรู้ค่ะ แต่หากเป็นเรื่องที่ข้าและมาร์เซลคบกัน มีผู้คนที่เดียลอร์ลรับรู้อยู่บ้าง”

ไมเลสพ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด เขาค่อนข้างเบื่อหน่ายกับเรื่องตรงหน้ามากทีเดียว ถึงแม้ว่าจะเป็นเลดี้ของตระกูลทีเซียส แต่ก็ยังนับว่าไม่คู่ควรกับเมลอยู่ดี แถมบนร่างกายของเธอก็มีตำหนิ จะยืนเคียงข้างเมลอย่างสมเกียรติได้ยังไง

“เลดี้รู้ว่าเขาอายุน้อยมากกว่าท่าน เมลนั้นยังจะต้องพบเจอผู้คนอีกมากมาย และท่านคิดว่าตัวเองคู่ควรกับเขาอย่างนั้นหรือครับ”

ราวกับนั่นไม่ใช่คำถามแต่เป็นคำสั่งให้เธอและมาร์เซลเลิกคบกันซะ

“ข้าและมาร์เซลพบเจอกันที่เดียลอร์ลค่ะ ที่นั่นเขาเป็นทหารรับจ้าง ส่วนข้าคือเจ้าของโรงแรม และข้าก็เข้าใจว่าเขาเป็นทหารรับจ้างมาโดยตลอด แต่จากที่ท่านคาดินันกล่าวออกมาดูเหมือนว่ามาเซลจะไม่ได้เป็นทหารรับจ้างธรรมดาๆ สินะคะ”

เธอเอ่ยคำถามเหล่านั้นออกมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ถึงแม้ว่าในใจของเฟรญ่าจะมีคำถามมากมายกว่านี้ แต่เธอก็เลือกจะไม่ถามคาดินัน เธอต้องการถามกับมาร์เซลเท่านั้น เพราะเขาน่าจะให้คำตอบที่เธอต้องการได้มากที่สุด

เธอยังคงเชื่อใจเขา ถึงแม้ว่าความเชื่อใจเหล่านั้นมันจะริบหรี่มากก็ตามที

“มาร์เซลเป็นชื่อที่คาดินันคนเก่าตั้งขึ้นมาให้เขา เมลไม่ใช่คนธรรมดาๆ หรอกนะครับ เขาคือเด็กที่ข้าพามาเลี้ยงที่นี่ แต่พอถึงในวันหนึ่งเขาจะต้องเดินทางกลับไปยังถิ่นที่จากมาเพื่อกลับคืนสู่มหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่ให้เหมาะสมกับตัวของเขาอีกครั้ง และในยามนี้เวลาของเขาใกล้เข้ามาแล้ว เขาเหลือแค่จะต้องทำลายไอขุ่นมัวที่หลบซ่อนอยู่ที่เดียลอร์ลให้หมด หลังจากนั้นมาร์เซลจะมีอำนาจอีกครั้งหนึ่ง..”

“....กำจัด ไอขุ่นมัวงั้นเหรอคะ”

คาดินันวัยชรามองหน้าของเฟรย่าอีกครั้งหนึ่ง

“มาร์เซลคือผู้ถูกเลือกที่เป็นผู้รับใช้พระเจ้าครับ เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าตำแหน่งคาดินัน เขาจะมาเป็นทั้งผู้นำหอคอยและวิหารศักดิ์สิทธิ์..ข้าถึงได้ถามเลดี้ยังไงล่ะครับว่าท่านคิดว่าตัวเองคู่ควรกับเขางั้นหรือ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเฟรญ่าก็รู้สึกเหมือนกับว่าใบหน้าของเธอกำลังชา เธอเวียนหัวไปหมดกับความจริงที่ตีแสกหน้า ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือว่าเสียใจดี..

เธอทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ไตร่ตรองอยู่พักหนุ่ง..ทว่าเฟรญ่าจะไม่ฟังคินันไมเลส เพราะว่าเธอตั้งใจจะฟังแค่มาร์เซลคนเดียวเท่านั้น

“แล้ว..ท่านคาดินันมีสิทธิ์อะไรล่ะคะ ถึงได้มาตัดสินว่าข้าเหมาะสมหรือว่าไม่เหมาะสมกับเขา ในเมื่อนั่นคือชีวิตของมาร์เซล เขาควรจะได้เลือกคู่ชีวิตเองสิ”

เฟรญ่าเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับชายชรา ครั้งหนึ่งเธอเคยร้องไห้อย่างหนักเพียงแค่แม่สามีบอกว่าเธอไม่มีความเหมาะสมกับแอชตันเลย เธอร้องไห้และพยายามเอาอกเอาใจพวกเขา แต่แล้วอย่างไร คนมันจะมองไม่ดี ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับความเมตตาหรือว่าสงสารอยู่แล้วนี่!

กับคาดินันผู้นี้ก็คงเหมือนกัน เขาทำท่าทางดูดีและมีเมตตาแต่กลับกล่าวคำดูถูกเธอออกมาซึ่งๆ หน้า

เธอดูเหมือนสตรีที่จะยอมให้เขามาดูถูกได้อย่างนั้นหรือ?

มาร์เซลจุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เฟรย่ากล่าวออกมา เขาพาเธอมาที่นี่เพราะไม่อยากปิดบังอะไรอีกต่อไป

อันที่จริงในคราแรกเขามีความคิดว่าจะไปว่าจ้างเจ้าของไร่ชายหญิงสักครู่ เพื่อให้มาเป็นท่านพ่อและท่านแม่ของเขาแบบปลอมๆ ทว่าเมื่อเธอกล่าวออกมาว่าจะพาเขาไปที่บ้านของเธอ ความคิดของมาร์เซลก็เปลี่ยนไป

หากเขาเริ่มต้นด้วยความโกหกเรื่องครอบครัว เช่นนั้นก็จะต้องโกหกเธอไปตลอด แล้วแบบนั้นเราทั้งคู่จะมีความสุขได้อย่างไรกัน ทั้งที่เธอจริงใจกับเขามากแท้ๆ 

“ขออภัยเลดี้ด้วยครับ ข้าก็แค่เป็นห่วงเมล..”

“เรื่องนั้นข้ารู้ค่ะ เพราะข้าอายุมากกว่าเขามันเลยดูเหมือนว่าข้ากำลังล่อลวงเด็กหนุ่ม แต่ขอให้ท่านคาดินันรับรู้เอาไว้เลยว่า..ฝ่ายที่ถูกล่อลวงคือข้าต่างหาก..”

ประตูถูกเปิดออกมาในทันทีพร้อมกับ  มาร์เซลในชุดสีขาวแปลกตา

“กำลังคุยเรื่องสนุกๆ กันอยู่สินะครับ..”

เขายังไม่ทันได้นั่งลงก็หอมแก้มเฟรญ่าฟอดใหญ่ทีเดียว มาร์เซลปรายตามองหน้าท่านลุงที่เลี้ยงเขามา ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ ภรรยา เขายื่นมือไปจับมือของเธอมากุมเอาไว้

“ถึงแม้ว่าแรกๆ ข้าจะล่อลวงพี่ แต่ในยามนี้พี่ก็เต็มใจให้ข้าล่อ..ลวงไม่ใช่รึไง”

เฟรญ่ายกมือขึ้นมาปิดปากของมาร์เซลในทันทีที่เขาพูดเรื่องน่าอับอายพวกนั้นออกมา เธออยากจะตีเขาแรงๆ สักที แต่ติดที่เขาอยู่ในชุดนักบุญระดับสูงนี่แหละ..

ผมสีแดงของเขาถูกหวีและจัดทรงเอาไว้อย่างเรียบร้อย และชุดนักบุญสีทองที่แสนสง่างาม..มันดูแปลกตา แต่ทว่าก็เหมาะสมกับเขามากทีเดียว

“ไปกันเถอะครับพี่ ไปพูดคุยเรื่องของเรากัน”

เขาอุ้มเธอขึ้นมาในทันที โดยที่ไม่รอคอยให้เฟรญ่ากล่าวอะไรออกมา บอกตามตรงว่าในตอนที่เห็นท่าทางที่ไม่ค่อยดีของท่านดยุค ทีเซียส ในใจเขาก็หวาดหวั่นอย่างบอกไม่ถูก เขากลัวว่าพี่ชายของเธอจะพาตัวเธอกลับไปแล้วเก็บซ่อนเฟรญ่าเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น หากเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน..

และโชคดีที่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ก็ยังโชคร้ายมากอยู่ดีที่ท่านลุงพูดเรื่องของเขาออกไปจนแทบจะหมดเปลือก เขาอุ้มเธอในอ้อมแขน มาร์เซลพาเฟรญ่าเดินไปที่ด้านหลังของวิหาร มันคือคฤหาสน์หลังใหญ่ที่หรูหรามากทีเดียว เพราะความเคยชินกับเรื่องของความร่ำรวยเฟรญ่าก็เลยไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไร แต่เมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามาด้านใน ทุกอย่างพลันเปลี่ยนไปในทันที

มาร์เซลวางเฟรญ่าลงบนพื้นที่กำลังหมุน

“ลองเดินสิครับ หากพี่อยู่ในนี้ พี่จะสามารถเดินได้เหมือนกับคนปกติเลย”