27.คนที่ไม่ควรพบเจอ

ถึงแม้ว่ามาร์เซลจะอยากให้เฟรญ่านอนนานมากกว่านี้อีกสักหน่อย ทว่าเรามีกำหนดการที่จะต้องเดินทางกันต่อ

“พี่ครับ..ต้องลุกแล้วนะ ไม่อย่างนั้นคงจะไปถึงที่บ้านของข้าช้ามากแน่ๆ”

เมื่อวานเราไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย เขาและเธอใช้เพียงร่างกายเท่านั้นในการพูดคุยกัน อาจจะเพราะริมฝีปากของเรานั้นแนบชิดกันแทบจะตลอดเวลา ส่วนหนึ่งมาจากเขาด้วยที่ไม่อยากให้เธอมีโอกาสได้ซักถาม เพราะอย่างนั้นแผนการในใจของเขาคือการทรมานเฟรญ่าจนกว่านางจะหลับ..

และแผนการของเขามันก็ได้ผลดีเกินคาดทีเดียว เธอหมดแรงและหลับไปตั้งแต่ตอนนั้นยันเวลานี้

เฟรญ่าปรือตาขึ้นมามองหน้าของมาร์เซลที่กำลังยิ้ม เขาใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นในการเช็ดหน้าและเช็ดตามร่างกายให้เธอ

อ่า..นี่เขากำลังทำให้เธอกลายเป็นคนที่ขาดเขาไม่ได้อยู่ใช่ไหมนะ เฟรญ่าเป็นพวกแพ้การเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ อย่างมากเลยล่ะ

และมาร์เซลก็ดันเป็นคนแบบนั้นอยู่พอดี เป็นคนที่ขยันเอาใจใส่ในทุกการกระทำของเธอ เขาลอบมองที่ขาข้างซ้ายของเธอแทบจะตลอดเวลาเพื่อมองดูว่าเธอเจ็บปวดอยู่หรือไม่..

และในยามนี้เขากำลังสวมเสื้อผ้าให้เธออยู่ เนื่องจากอากาศที่แสนเหน็บหนาวทำให้เราต้องสวมใส่เสื้อผ้าหลายชั้นมากกว่าเดิม เขาผูกเชือกเสื้อคลุมให้เธอพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

เพราะในกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอมีชุดเดรสเพียงหนึ่งชุดและเสื้อคลุมตัวนี้เท่านั้น เธอไม่จำเป็นต้องจัดเตรียมเสื้อผ้าในการเดินทาง ตราบใดที่เธอยังอยู่ในจักรวรรดิ เพราะว่าร้านขายชุดในเครือของทีเซียสมีอยู่ทุกที่ และเธอสามารถเข้าไปรับชุดใหม่ได้ตลอดทุกที่และทุกเวลา

นั่นทำให้ในการเดินทางของเธอแทบจะไม่มีข้าวของอะไรเลยนอกจากกระเป๋าเล็กๆ กระเป๋าอีกใบของเฟรญ่ามันคือกระดาษวาดภาพและสมุดจดบันทึกเรื่องราวการเดินทางของเธอ

“ไปกันเถอะครับ ไปบ้านของข้ากัน”

เฟรญ่าจับมือของมาร์เซลเอาไว้แน่นมากพอสมควร แค่มองด้วยสายตาจากครั้งแรกเธอก็รู้ว่าเขาไม่ใช่ทหารรับจ้างธรรมดาๆ เพราะเสื้อผ้าที่เขาสวมมันคือผ้าไหมราคาแพง อีกทั้งเขายินดีจ่ายค่าห้องพักในโรงแรมของเธอด้วยความเต็มใจโดยไม่ต่อราคาสักคำ นั่นหมายความว่ามาร์เซลจะต้องเป็นคนมีฐานะในระดับหนึ่ง

เธอไม่ได้กังวลเรื่องที่เขาจะเป็นชนชั้นสูงหรือไม่ เพราะเฟรญ่ามั่นใจว่ามาร์เซลแตกต่างจากแอชตันโดยสิ้นเชิง

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดว่าบ้านที่ว่านั้นมันจะเป็นวิหารศักดิ์สิทธิ์นะสิ!!!

เฟรญ่าอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เมื่ออัศวินมากมายเดินออกมาต้อนรับมาร์เซล นักบุญต่างก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพเขา และที่สำคัญที่นี่อยู่ใจกลางเมืองหลวงเลยไม่ใช่เรอะ คฤหาสน์ทีเซียสนั้นอยู่ถัดจากวิหารศักดิ์สิทธิ์ไปหน่อย ถึงแม้ไม่ได้ไกลมากแต่เธอก็เดินกลับไม่สะดวก

“ทุกคำถามในใจของพี่ ข้าจะตอบให้อย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้เราจะต้องเข้าไปด้านในกันก่อนนะครับ”

ถึงแม้ว่าเธอจะมีเรื่องที่สงสัยเกี่ยวกับตัวของเขาเต็มไปหมด แต่ทว่าเมื่อเฟรญ่ามองเห็นรอยยิ้มนั้นของเขามันทำให้เธอจะลองเชื่อใจเขาดูอีกสักครั้ง

เธอเดินข้างๆ มาร์เซลเข้าไปด้านใน เฟรญ่ารู้ดีว่าเขาจงใจก้าวเดินอย่างช้าๆ เพื่อที่จะรอเธอ

“กลับมาได้สิทีสินะเมล..ว่าแต่ใบทะเบียนสมรสที่เจ้าส่งมานั้นมันคืออะไร..”

เสียงของชายชราจางหายไปเมื่อเขามองเห็นมาร์เซลจับมือของสตรีผู้หนึ่งเดินเข้ามา

เส้นผมสีเงิน..คนของทีเซียสอย่างนั้นหรือ?

“ท่านลุงอย่าพึ่งโกรธข้าสิครับ วันนี้ข้าพาหลานสะใภ้มาแนะนำตัวกับท่านนะ..นี่เฟรญ่า ภรรยาของข้าเองครับและนางกำลังตั้งครรภ์ลูกชายของข้าอยู่”

     เมื่อมาร์เซลกล่าวจบไม่ใช่แค่คาดินันไมเลสเท่านั้นที่อ้าปากค้าง แต่เฟรญ่าเองก็ตกใจจนแทบจะลืมหายใจเหมือนกัน

มาร์เซลหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะจับมือของเขาเอาไว้ให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น

“ข้าหมายถึงในบางทีน่ะครับ..ก็เราพยายามที่จะมีเจ้าตัวน้อยกันมากขนาดนั้นนี่ใช่ไหมที่รัก..”

เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องพูดเรื่องแบบนั้นออกมาต่อหน้าชายชราผู้นี้ด้วย หรือว่า  มาร์เซลต้องการให้ลุงของเรายอมรับเรื่องของเราทั้งสองคน

“เฟร..ญ่างั้นเหรอ”

ที่ประตูทางเข้าวิหารปรากฏร่างของคนที่ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะอยู่ที่นี่ เฟรญ่ากลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อเธอมองเห็นใบหน้าของพี่ชายและพี่สะใภ้ที่กำลังเดินตรงมา

“ไอ้เวรนั่นมันเป็นใครกันเฟรญ่า! แล้วที่มันพูดเมื่อครู่เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ นี่เจ้ากลับมาที่เมืองหลวงโดยไม่บอกพี่เนี่ยนะ!!”

เฟรญ่าเดินไปหลบที่ด้านหลังของมาร์เซล เธอไม่ได้หวาดกลัวท่านพี่เลยแม้แต่นิดเดียว แต่เธอไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนต่างหากล่ะ

“สวัสดีครับท่านดยุค เป็นเกียรติยิ่งแล้วที่ท่านมาที่วิหารของเรา..”

คาดินันไมเลสเดินออกไปรับหน้าแทนหลานชายของเขาที่ขยันสร้างเรื่องมากทีเดียว

“เมื่อครู่หากหูของข้าไม่ได้ฟังผิดไป ข้าได้ยินว่าคาดินันกล่าวถึงเรื่องใบทะเบียนสมรสอย่างนั้นหรือครับ ช่วยบอกรายละเอียดในเรื่องนั้นหน่อยได้หรือไม่”

เฟรญ่าเบนสายตาไปมองหน้าของพี่เจนนีสเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เป็นความจริงครับท่านดยุค ข้ากับพี่เฟรญ่าเราทั้งสองคนลงนามบนหนังสือสมรสเรียบร้อยแล้ว”

มาทอสยกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ เจ้าเด็กนี่คือใครกัน แล้วด้วยสภาพเช่นนั้นมันเหมาะสมที่ไหนกับตำแหน่งสามีของน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา

“เฟรญ่า..มาคุยกับพี่ถึงรายละเอียดของเรื่องนี้หน่อยได้ไหม”

เธอเดินออกมาเพื่อเผชิญหน้ากับพี่ชาย เธอตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วว่าจะพามาร์เซลไปแนะนำกับท่านพี่อย่างเป็นทางการหลังจากนี้ เพราะอย่างนั้นนี่ไม่เป็นไรเลย พี่ของเธอก็แค่มาพบเจอมาร์เซลเร็วขึ้นอีกหน่อยก็เท่านั้นเอง

“ข้ากับมาร์เซล เราทั้งสองคนรักกันค่ะ และหากพี่จะคุยรายละเอียดเรื่องนี้ข้าจะพามาร์เซลไปที่ทีเซียส หลังจากที่เขาจัดการเรื่องที่นี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว”

หลังจากที่กล่าวจบเฟรญ่าก็แย้มยิ้มออกมาในทันที มันเป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกได้ว่าเธอไม่ได้ถูกบังคับหรือว่าอะไรทั้งนั้น แต่เธอต้องการแต่งงานกับมาร์เซลจริงๆ

เจนนีสจับมือของมาทอสเอาไว้

“วันนี้เรากลับกันก่อนดีไหมคะ..แล้วเจอกันนะเฟรญ่า ทั้งจูเวลและแจสเปอร์ต่างก็คิดถึงเจ้ามากทีเดียว”

เฟรญ่าก้มหน้าลงเพื่อขอบคุณพี่เจนนีส

“แล้วพบกันนะคะ ขอบคุณท่านพี่ที่ยอมฟังข้าด้วย”

มาทอสเองก็ไม่อยากฟังสักเท่าไหร่นัก แต่เฟรญ่าอายุยี่สิบห้าแล้ว นางโตพอที่จะเลือกคู่ครองด้วยตัวเองแล้วล่ะ หากว่านางรักเด็กหนุ่มผู้นั้นจริงๆ เขาจะจัดการยื่นขอรับบรรดาศักดิ์แกรนด์ดัชชีสักแห่งเพื่อให้เฟรญ่าและเจ้าเด็กนั่นได้อาศัยอยู่ด้วยกัน ขอแค่น้องสาวเขามีความสุข เขาสร้างขึ้นมาได้ทั้งนั้น ทั้งยศศักดิ์และเงินทอง