23.ทำอะไรได้อีกมาก

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของแอชตันเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย เขาหลับตาลงเพื่อหลบหนีบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้

“..เฟร ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะทนไม่ได้ล่ะ เจ้ารู้หรือไม่ว่าในยามนี้ข้ายังไม่ได้ส่งหนังสือถอนหมั้นให้แก่ดยุคทีเซียสเลย ถึงแม้ว่าเขาจะยึดสิทธิ์ในการถือครองเหมืองเพชรของข้าไป แต่ข้าก็ยินยอมเพื่อให้สัญญาหมั้นหมายของเรามันยังอยู่ ถึงแม้ว่าเจ้าจะยังไม่ได้เขียนชื่อลงไปก็ตาม ข้ามาที่นี่เพราะจามินลำบากมาก ประชาชนที่นั่นไม่มีเงิน และข้ามาที่นี่เพื่อหาเงินกลับไปฟื้นฟูแกรนด์ดัชชีของข้า ทั้งๆ ที่หากข้าเขียนชื่อตัวเองลงไปบนหนังสือถอนหมั้นข้าก็จะได้เงินปันผลจากเหมืองเพชร ถึงแม้ว่ามันจะไม่มากมายแต่มันก็เพียงพอต่อประชาชนทุกคนของข้า เฟร..ข้าเสียอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เจ้า”

คำหวานที่อาบเคลือบด้วยยาพิษฤทธิ์ร้อนแรง แค่เพียงเธอยื่นมือไปสัมผัสทั่วทั้งร่างกายของเธอก็จะทรมานจากพิษที่แสนร้ายแรงนั้นจนตาย

“แอชตัน เจ้ากับข้ามันจบไปแล้ว และข้ามีคนรักใหม่เรียบร้อยแล้ว เรื่องที่เจ้ากำลังทำมันไร้สาระ ข้าไม่สนใจชีวิตของประชาชนในแกรนด์ดัชชีของเจ้าหรอก ไม่ต้องหยิบยกเรื่องนั้นขึ้นมาพูดคุย ในตอนนี้เอาเป็นว่าข้าไม่คิดจะกลับไปคบหากับท่าน..แค่นั้นจบ”

เธอกล่าวออกมาด้วยถ้อยคำที่แสนแน่วแน่ เฟรญ่าไม่ได้หลบตาเขาเลย เธอจ้องมองอย่างไม่สะทกสะท้านด้วยซ้ำ

“อย่างนั้นเองสินะ..”

แอชตันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเฟรญ่า เธอคงจะกำลังเล่นสนุกกับจิตใจของเขาอยู่สินะ

เฟรญ่าเจ้าไม่รู้หรอกว่าเพื่อให้เรากลับมารักกันอีกครั้ง ข้าสามารถทำอะไรได้อีกเยอะเลย..

“เช่นนั้นในวันนี้ข้าควรจะออกไปจากที่นี่สินะ ขอโทษด้วยที่ต้องเห็นหน้ากันบ่อยๆ เพราะว่าข้าจะต้องมาช่วยเดียลอร์ลให้ปลอดภัยจากการก่อการร้าย..หากที่นี่ปลอดภัยแล้วข้าจะกลับไปที่จามิน..”

กลับไปพร้อมกันกับเจ้า

เฟรญ่าเบนสายตาไปทางอื่น

“ข้าไม่ส่งนะ อย่างที่รู้พอดีว่าขาของข้ามันเดินไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่นัก”

แอชตันเหลือบมองไปที่ข้อเท้าของเธอ เรื่องนั้นเขารู้สิ รู้ดีมากกว่าใครด้วยว่าเธอเจ็บปวดกับขาข้างซ้ายมากแค่ไหน เมื่อเขาเดินออกไปเฟรญ่าก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอสงบลงอย่างน่าประหลาด มือของเธอไม่ได้สั่นไหว แถมหัวใจก็ไม่ได้เต้นแรง...

เธอก้มมองมือของตัวเองก่อนจะหยักยิ้มขึ้นมา..เธอเอาชนะความกลัวได้แล้วสินะ เขาไม่ได้มีความกล้าถึงขนาดจะทำร้ายเธอหรอกในยามนี้เพราะว่าเธอไม่ใช่เฟรญ่าคนเดิมที่ไร้หนทางต่อสู้

“นายหญิง..รับน้ำชาไหมคะ”

ดีน่าเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับกาน้ำชาในมือ

“ไม่ล่ะ ข้าอยากนั่งเงียบๆสักพัก ว่าแต่..เมื่อเช้าที่บ้านของข้ามีอะไรแปลกไปรึเปล่า”

ดีน่าวางกาน้ำชาเอาไว้บนโต๊ะ

“เมื่อเช้าท่านแกรนด์ดยุคเดินวนเวียนไปมาหน้าบ้านของท่าน และข้าเป็นคนบอกเขาเองว่าท่านอยู่ที่นี่..ตายจริง นี่ข้าพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปรึเปล่าคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เจ้าออกไปเถอะ”

ถึงแม้ว่าดีน่าจะไม่บอกเขา แต่ด้วยนิสัยของแอชตันเขาจะต้องถามเรื่องของเธอกับคนอื่นอย่างแน่นอน และการรู้ที่อยู่ของเธอในเมืองนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลย

เธอเอนหลังพิงโซฟาพร้อมกับหลับตาลงอย่างช้าๆ ..ข้อเสนอของมาร์เซลนั้นเริ่มนับว่าไม่เลวแล้วสิ ข้อเสนอที่ว่าเขาจะพาเธอกลับไปเป็นนักเดินทางอีกครั้ง

ที่นี่อยู่ตัวแล้ว ต่อให้เธอไม่อยู่ ทั้งเกรซ ดีน่าและเบนก็จะดูแลโรงแรมนี้ให้ดีอย่างแน่นอน

..................

แอชตันเปิดจดหมายออกมาอ่าน แม่ของเขาเขียนจดหมายมาหา เรื่อง..การขายคฤหาสน์จามิน

นี่จะบ้ารึไงกัน ท่านแม่ของเขาสั่งให้เขาขายบรรดาศักดิ์และคฤหาสน์อย่างนั้นหรือ?

เดิมทีการซื้อขายบรรดาศักดิ์นับว่าผิดกฎหมาย แต่เราสามารถหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ได้จากการให้ผู้ซึ่งจดทะเบียนสมรสกับน้องสาวของเขา และให้เขาเขียนยกตำแหน่งแกรนด์ดยุคให้แก่น้องเขย

แกรนด์ดัชชีจามิน ถึงแม้ว่าที่นั่นจะลำบากยากแค้นมากแค่ไหน แต่เขาก็เกิดและเติบโตที่นั่น ท่านพ่อรักที่นี่มากทีเดียว..

แต่จำนวนเงินที่จะได้มาจากการขายจามินนั้นมันมหาศาลมากทีเดียวจนทำให้จิตใจที่แสนมั่นคงของแอชตันสั่นไหวในทันที

หากเขาขายบรรดาศักดิ์แล้วมาอยู่ที่นี่เป็นการถาวรกับเฟรญ่า แบบนั้นจะดีไหมนะ การเป็นแกรนด์ดยุคที่ไม่มีเงินมันทำให้เขาลำบากมากพอสมควร เรื่องสังคมของชนชั้นสูงนั้นเขาไม่คิดเข้าร่วมอยู่แล้ว

หากว่าเขามาอยู่ที่นี่ เฟรญ่าก็ไม่ต้องกังวลเรื่องที่ว่าจะมีชนชั้นสูงนินทานางเรื่องขาของนางอีก หากเป็นเช่นนั้นเรื่องที่นางกังวลก็จะไม่มี แล้วเราจะกลับมาเข้าใจและรักกันเหมือนเดิม คราวนี้เขามีเงินแล้วด้วยก็จะไม่ต้องเป็นห่วงว่าเธอจะต้องขอเงินพี่ชายของเธอมาให้เขา..

พอลองมาคิดดูดีๆ นั่นมันเป็นความคิดที่ดีมากเลย แต่เขาต้องถามความคิดเห็นของท่านแม่และน้องสาวก่อน

แอชตันเขียนจดหมายตอบกลับท่านแม่ของเขา ว่าเขาจะเดินทางกลับในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ซึ่งเป็นเวลาที่งานเทศกาลหมดลงพอดี หลังจากกลับไปรับเงินก้อนใหญ่ เขาจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง..เพื่อมาหาเฟรญ่า

นางจะต้องดีใจมากแน่ๆ เมื่อถึงเวลานั้น

.....................

“วันนี้พี่ไม่ออกไปเที่ยวเหรอครับ”

เฟรญ่าส่งยิ้มให้กับมาร์เซล

“ข้าเที่ยวงานเทศกาลมาหลายปีแล้วค่ะ อีกทั้งปีนี้หนาวเร็วมากกว่าปีก่อนๆ เยอะเลย ข้าไม่ชอบอากาศหนาว”

เพราะมันทำให้เธอปวดร้าวไปทั่วทั้งขาเลย..โดยเฉพาะขาข้างซ้าย

“อ่า แบบนั้นเราก็ใจตรงกันสิครับ เพราะข้าเองก็ไม่ชอบอากาศหนาว..ข้าค่อนข้างขี้หนาวมากทีเดียวและต้องการอ้อมกอดจากสตรีสวยๆ สักคนที่พอจะคลายหนาวให้ข้าได้”

เขาอุ้มเธอที่กำลังนั่งอยู่ที่หน้าต่างเพื่อชมบรรยากาศของงานเทศกาล มาที่เตียง

มาร์เซลกางแขนออกก่อนที่เขาจะโอบ กอดเฟรญ่าเอาไว้ในอ้อมแขน

“หายหนาว..บ้างรึยัง หรือต้องการให้ข้าใช้ร่างกายของตัวเองคลายหนาวให้พี่มากกว่านี้”

เธอซบใบหน้าลงบนอกของเขาพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดตอบเขาเอาไว้แน่นมากทีเดียว

“เริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ”

สงสัยว่าหน้าหนาวในปีนี้ เธอจะไม่ต้องทนหนาวเพียงลำพังซะแล้วสิ

“อ่อ ข้ามีเรื่องที่จะต้องบอกกับพี่อีกเรื่อง หลังจากสิ้นสุดงานเทศกาลเก็บเกี่ยวแล้ว เราไปด้วยกันนะครับ ไปพบเจอพ่อและแม่ของข้า”

เฟรญ่าเงยหน้าขึ้นมาในทันที

“มาร์เซล”

แบบนั้นมันกะทันหันไปหน่อย เธอไม่คิดว่าเขาจะพาเธอไปพบเจอกับครอบครัวของเขาเร็วมากขนาดนั้น

“ครอบครัวของเจ้า จะชอบข้ารึเปล่า”

“แน่นอนครับ พวกเขาจะต้องชอบท่านมากแน่ๆ ก็พี่คือคนที่ข้ารักนี่”