22.จำไม่ลืม

เหมือนหยาดฝนชุ่มฉ่ำตกลงมากระทบหัวใจที่แห้งแล้ง เมื่อมาร์เซลลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เขามองเห็นคือใบหน้าที่แสนตั้งอกตั้งใจในการทำงานของเฟรญ่า

เสียงของปากกาขนนกที่กระทบลงไปบนกระดาษทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลินกับมันราวกับว่านั่นคือเพลงกล่อมนอน กลิ่นหอมฟุ้งกระจายออกมาจากช่อดอกไม้ที่ประดับเอาไว้ในแจกัน และเมื่อเขาเบนสายตาไปมองก็พบว่าดอกไม้ในแจกันพวกนั้นมันค่อนข้างจะคุ้นตามากทีเดียว มันคือดอกไม้ที่บารอนดีแลนนำมามอบให้เฟรญ่าเมื่อวานนี้ เพียงแค่คิดถึงตรงนั้นบรรยากาศผ่อนคลายรอบๆ ตัวของมาร์เซลก็พลันตึงเครียดขึ้นมาในทันที

เฟรญ่าเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า และก็เป็นอย่างที่คิด มาร์เซลตื่นแล้วและเขากำลังจะลุกออกจากเตียง

“อรุณสวัสดิ์ครับ..ดูเหมือนว่าข้าจะบอกช้าไปหน่อย หรือจะต้องพูดว่าสายันต์สวัสดิ์แทนดี”

เพราะในยามนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ที่ด้านล่างงานเทศกาลยังคงครึกครื้นเหมือนเดิม

“หิวไหมคะ ขออภัยด้วยที่ข้าทำอาหารไม่เป็น แต่ดีน่าพึ่งจะยกมื้อเย็นมาให้เมื่อครู่นี้เอง”

มาร์เซลจุมพิตลงไปบนหน้าผากของเธอเบาๆ

“ทานด้วยกันไหมครับ”

เฟรญ่าส่งยิ้มให้เขา

“ข้าก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันค่ะ ได้นั่งทานมื้อเย็นพร้อมกัน..เป็นความคิดที่ไม่เลวเท่าไหร่นัก”

ความธรรมดาที่แสนพิเศษเหล่านี้ค่อยๆ ซึมลึกลงไปในหัวใจของเธออย่างช้าๆ เฟรญ่ารู้สึกว่าช่วงเวลาเช่นนี้นั้นมีความสุขมากทีเดียว ชีวิตประจำวันของเธอกลับมามีสีสันมากยิ่งขึ้นเมื่อได้พบเจอมาร์เซล

ทว่าเรื่องครอบครัวของเรา..ต่างฝ่ายต่างยังไม่รู้ถึงครอบครัวของอีกฝ่าย เขาชอบเธอมากก็จริงแต่คนในครอบครัวของเขาล่ะ จะชอบผู้หญิงมีตำหนิแบบเธออย่างนั้นหรือ

“เจ้ามีพี่ชายรึเปล่า..อ่า หากว่ามันเป็นคำถามที่ละเมิดความเป็นส่วนตัวมากเกินไปก็ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ ไม่เป็นไร”

เธอส่งยิ้มให้เขา ในยามที่มองเห็นแววตาที่วูบไหวราวกับเปลวเทียนของมาร์เซลยามที่เธอเอ่ยถามเรื่องครอบครัว

“มันก็ไม่ใช่ความลับอะไรเลยครับ ข้าเคยมีพี่ชายสองคน เพียงแต่ทั้งสองคนเสียไปหมดแล้ว”

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นเฟรญ่าก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไปสะกิดแผลในใจของเขาเลย

“ขอโทษด้วยนะคะ..ข้าไม่ควรถามมันออกมาเลย”

“เรื่องมันผ่านมาแล้ว ข้าไม่ได้คิดมากหรอกครับ เอาไว้ในวันข้างหน้าหากมีโอกาส ข้าจะพาพี่ไปหาครอบครัวของข้านะ”

ริมฝีปากบางของเฟรญ่าผลิบานออกมา เธอส่งยิ้มให้เขาก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อทานมื้อเย็นต่อ

“นายหญิงคะ มีแขกมาขอพบท่านค่ะ”

เกรซเดินเข้ามาด้านในห้องทำงานของเฟรญ่าพร้อมกับก้มหน้าลง

เธอวางช้อนเอาในทันทีที่เกรซบอกกล่าวกับเธอว่ามีแขกมาขอพบ..และแขกคนนั้นจะเป็นใครไปได้หากไม่ใช่แอชตัน

เธอรู้ตั้งแต่วินาทีที่เห็นเขาหน้าบ้านของเธอแล้วว่าเธอหลบหนีเขาไม่ได้ แอชตันจะต้องคอยตามติดเธอไปเรื่อยๆ ..

“ขอโทษด้วยนะที่ต้องปล่อยให้เจ้าทานมื้อเย็นคนเดียว ข้าคงจะต้องขอตัวก่อน”

มาร์เซลมองหน้าของเฟรญ่านิ่งๆ

“ครับ..”

เขามองตามแผ่นหลังของเธอไปจนลับตา ก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานของเฟรญ่าและขึ้นบันไดไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมนี้ ซึ่งนั่นก็คือห้องนอนของเขา

เดม่อนกำลังทำงานแทนเขาอยู่บนโต๊ะทำงาน

“หัวหน้า..ในที่สุดท่านก็มาสักที..มีจดหมายถูกส่งมาจากท่านไมเลส..”

“เจ้าลงไปข้างล่างแล้วไปแอบดูให้หน่อยสิว่าแขกที่มาพบเฟรญ่าคือแกรนด์ดยุคใช่รึเปล่า หากว่าใช่ให้เจ้าแอบฟังให้ทีว่าทั้งสองคนพูดคุยเรื่องอะไรกัน”

เดม่อนแทบจะทรุดอยู่ตรงนั้น เขารีบเร่งเดินทางไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์แบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน พอกลับมาที่นี่ก็พบเจองานกองเท่าภูเขาอยู่บนโต๊ะ เขามานั่งทำงานตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ นี่เท่ากับเขาไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว..

หัวหน้าของเขาใช้แรงงานเขามากเกินไปแล้ว

“หลังจากมารายงานข้าเรื่องแขกที่มาพบเจอกับเฟรญ่า ข้าจะอนุญาตให้เจ้าได้พักผ่อน เพราะอย่างนั้นฟังมาให้ครบทุกคำ แบบไม่ให้ตกหล่นแม้แต่คำเดียวเข้าใจหรือไม่เดม่อน”

แล้วเขาจะตอบอะไรได้นอกจากคำว่า

“ครับ..หัวหน้า”

.................

เมื่อเกรซเปิดประตูห้องรับรองให้เฟรญ่า ก็เป็นไปตามที่เธอคิด เพราะแขกที่มาพบเธอคือแอชตันจริงๆ

เฟรญ่าพ่นลมหายใจยาวเหยียดออกมา เธอนั่งลงบนโซฟาตัวยาวพร้อมกับกำไม้เท้าเอาไว้แน่นมากทีเดียว

จะแสดงออกว่าหวาดกลัวเขาไม่ได้อย่างเด็ดขาด ไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็จะต้องไม่ทำให้เขาเห็นเธอไม่สภาพเช่นนั้น

“ข้าอยากคุยกับเจ้ามาโดยตลอด แต่เจ้าก็เอาแต่หลบหนี เฟร..ทำไมกันล่ะ ทำไมในวันนั้นเจ้าถึงไม่ลงนามในหนังสือหมั้นของเรา แล้วทำไมถึงหนีข้ามาไกลมากขนาดนี้..”

เขาจะถามเรื่องราวในอดีตให้มันได้อะไรขึ้นมากัน

“ทั้งๆ ที่ข้าคิดว่าการกระทำของตัวเองชัดเจนมากพอสมควร ที่ข้าไม่ลงนามในหนังสือการหมั้นก็เพราะว่าข้าไม่ต้องการหมั้นหมายกับท่านยังไงล่ะ และที่ข้าหนีมาก็เพราะข้าไม่อยากพบเจอท่าน มันเดายากตรงไหนกันแอชตัน ความสัมพันธ์ของเรามันจบไปแล้ว และข้าไม่คิดรื้อฟื้นมันขึ้นมาด้วย เจ้ามาตามติด มาหาข้าและมองข้าด้วยสายตาเช่นนั้นมีแต่จะทำให้ข้ารู้สึกอึดอัด..แอชตันจากนี้ไปอย่ามาพบเจอข้าอีกเลยนะ เรื่องระหว่างเรามันจบลงแล้ว..”

ถึงแม้ว่าจะพอเดาได้ แต่เมื่อมาได้ยินจริงๆ เรื่องที่เธอไม่รักเขา ภายในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เราทั้งสองคนรักกันมากขนาดนั้นเนี่ยนะ..ก่อนที่จะถึงวันหมั้น เจ้าและข้าเราทั้งสองคนยังไปเที่ยวที่จัตุรัสด้วยกัน เจ้าชอบนั่งเรือเพราะอย่างนั้นข้าก็เลยพายเรือรอบๆ ทะเลสาบกับเจ้า เรายังหยอกล้อพูดถึงเรื่องที่เจ้าคือภรรยาและข้าคือสามี..เฟร เจ้าลืมช่วงเวลาดีๆ เช่นนั้นไปได้อย่างไรกัน ทั้งๆ ที่ข้าไม่เคยลืมเลย”

เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอลืม ช่วงเวลาดีๆ เหล่านั้นมันทำให้เธอกัดฟันทนถึงแม้ว่าจะถูกแม่และน้องสาวของเขาทรมานมากแค่ไหน เธอก็คิดถึงแต่หน้าของเขาเพื่อหวังว่าเมื่อเขากลับมาทุกอย่างจะดีเอง

แต่เขากลับพาสตรีอื่นกลับมาและนางกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขา ทั้งที่เราไม่เคยนอนร่วมเตียงด้วยซ้ำ

“แอชตัน ข้าในยามนี้ไม่ได้เป็นเลดี้ทีเซียสแล้ว ข้าเป็นแค่เจ้าของโรงแรมเล็กที่เดียลอร์ลเท่านั้นเอง ท่านลองถามตัวเองไหมว่าหากข้าไม่มีอะไรเลย ข้ามีแค่ตัวและขาข้างนี้ที่มันใช้การไม่ค่อยได้ ท่านจะยังรักข้าอยู่ไหม จะยอมลำบากไปกับสตรีที่พิการเช่นข้าหรือไม่ ท่านทนได้หรือกับเสียงนินทาว่าแกรนด์ดัชเชสของท่านขาเป๋บ้างล่ะ พิการบ้างล่ะ ท่านทนได้คำพวกนั้น..ได้จริงๆ นะหรือ?”