25.อ้อมแขนที่แสนอบอุ่น

รถม้าเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ เพื่อเดินทางออกจากเมืองเล็กๆ ในหุบเขาอย่างเดียลอร์ล กระเป๋าของเฟรญ่ามันมีขนาดเล็กมากกว่าที่มาร์เซลคิดเอาไว้เยอะมากพอสมควรเลย เขาคิดว่าสัมภาระของเธอจะมากมายกว่านี้ซะอีก แต่ปรากฏว่ามีกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดเล็กหนึ่งใบและกระเป๋าใส่เครื่องประดับอีกหนึ่งใบ..

บนใบหน้างามแย้มยิ้มออกมาด้วยความยินดี เธอดีใจที่ได้กลับมาทำในสิ่งที่อยากทำอีกครั้ง นั่นคือการเดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ

“บ้านของเจ้าอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากรึเปล่ามาร์เซล”

เขายกมือขึ้นมาลูบผมของเธอเบาๆ ก่อนจะจุมพิตลงไปบนหน้าผากขาวเนียนด้วยความรักใคร่

“ไม่ไกลจากเมืองหลวงมากเท่าไหร่ครับ หลังจากที่ไปบ้านของข้าแล้ว เราเดินทางไปทางใต้ดีหรือไม่ ข้ายังไม่เคยพบเห็นทะเลด้วยสายตาตัวเองมาก่อนเลย..”

เธอจับมือของเขาแนบแน่นยิ่งกว่าครั้งไหนๆ หัวใจของเฟรญ่าสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน.. ความอบอุ่นกระทบเข้ามายังก้นบึ้งของหัวใจ คงจะมีเพียงคนผู้นี้คนเดียวเท่านั้นที่เธออยากจะฝากชีวิตน้อยๆ ของเธอเอาไว้กับเขา

“ป่านนี้น้ำในทะเลคงจะเป็นน้ำแข็งหมดแล้ว ข้าคิดว่าหากบ้านของเจ้าไม่ไกลจากเมืองหลวงมากนัก เช่นนั้นไปที่บ้านของข้าด้วยดีหรือไม่ พักอยู่ที่นั่นสักระยะและเมื่อฤดูหนาวสิ้นสุดลงเราค่อยเดินทางไปที่เมืองทางใต้ด้วยกัน..แบบนั้นดีหรือไม่”

ความปิติเอ่อล้นออกมาจากหัวใจจนทะลักและท่วมท้น เขารู้สึกดีใจมากทีเดียวที่ในใจของเธออยากจะพาเขาเดินทางไปที่บ้านของเธอ เขาเองก็กำลังรอคอยอยู่เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ลูกแมวน้อยของเขาจะไว้ใจเขาเสียที

“สำหรับข้าแล้ว..ข้ายินดีทำตามที่พี่ต้องการทุกอย่างเลยครับ”

อากาศที่หนาวเหน็บด้านนอกไม่สามารถทำอะไรบุรุษและสตรีที่อยู่ด้านในรถม้าได้เลย เพราะว่าพวกเขาทั้งสองคนตระกองกอดกันเอาไว้ด้วยความแนบแน่น มาร์เซลไม่ปล่อยมือออกจากเอวของเฟรญ่าเลย ในขณะที่เธอเองก็ไม่คิดผละใบหน้าออกจากอ้อมแขนของเขาเหมือนกัน

คืนแรกเราพักอยู่ที่โรงแรมก่อนจะเดินทางเข้าไปในเมืองหลวง ม้าไม่อาจฝืนวิ่งต่อไปได้เพราะอากาศที่เริ่มหนาวเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ เราทั้งหมดจึงต้องการที่พัก..

“แล้วลูกน้องของเจ้า..ไม่ได้มาด้วยกันอย่างนั้นหรือคะ”

มาร์เซลส่งยิ้มให้เฟรญ่าก่อนจะลูบผมของเธออีกครั้ง

“ข้าให้พวกเขาลากลับไปพักที่บ้านได้ เพราะในยามนี้ไม่มีการว่าจ้างส่งมาที่ข้าเลย ข้าไม่อยากให้เจ้าพวกนั้นมาด้วยหรอกนะ เพราะว่าข้าอยากจะอยู่กับพี่ แค่สองคน..เท่านั้น”

บางสิ่งในอกรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ค่อยแผ่ซ่านออกมา ตลอดระยะทางจากรถม้าเดินเข้ามาในโรงแรมที่พัก มาร์เซลไม่ยินยอมให้เธอเดินเลย เขาอุ้มเธอเดินเข้ามาและวางเธอลงอย่างแผ่วเบาบนเตียง เขานั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นไม้ของโรงแรมก่อนจะเลิกกระโปรงของเธอขึ้นเล็กน้อย แน่นอนว่าเฟรญ่าไม่ได้ตกใจเพราะเธอรู้ว่าเขาจะต้องสำรวจเกี่ยวกับขาของเธอเหมือนกับทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา

“วันนี้มันไม่ได้ปวดเท่าไหร่นัก..เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

มาร์เซลเงยหน้าข้ามามองสบตากับเฟรญ่า เขาลุกขึ้นมานั่งข้างๆ เธอก่อนจะดึงเธอเข้าไปโอบกอดเอาไว้ในอ้อมแขน

“ข้าไม่อยากให้พี่เจ็บปวดอีก..พอถึงเมืองหลวงเราแวะไปที่วิหารสักหน่อยได้ไหมครับ”

เฟรญ่าหลับตาลงอย่างช้าๆ

“ไม่มีประโยชน์หรอก พี่ชายของข้าเองก็พยายามรักษามันมาตั้งนานแล้ว เพราะว่าในตอนที่เกิดอุบัติเหตุ ข้าพลัดตกจากรถม้าหลังจากนั้นก็ถูกล้อรถม้าเหยียบซ้ำที่ขา..การที่ข้ากลับมาเดินได้อีกครั้งนับว่านั่นคือเรื่องที่โชคดีมากๆ แล้ว และข้าไม่เป็นไรมาร์เซล เว้นเสียแต่เจ้าจะอับอายที่เดินเคียงข้างสตรีเช่นข้า..”

เขายกมือขึ้นมาปิดปากเธอเอาไว้

“ข้าไม่ชอบที่พี่ดูถูกตัวเองแบบนั้นเลย ข้าไม่เคยรู้สึกอายเลยเพราะว่าพี่ไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมข้าจะต้องอายด้วยล่ะที่เดินข้างพี่ เจตนาของข้าคืออยากให้พี่กลับมาเดินไปอย่างปกติ ไม่ใช่เพราะข้าสนใจสายตาของคนอื่นแต่เพราะในยามที่มีภัย ข้าอยากให้พี่วิ่งหนีมันได้ด้วยขาทั้งสองข้างนี้..”

ในตอนที่เขาอยู่เขาจะต้องปกป้องเธออยู่แล้ว ในยามที่เขาไม่อยู่ล่ะ จะทำอย่างไรดี..มาร์เซลเป็นห่วงแค่ตรงนั้น

เฟรญ่ากำลังปล่อยให้ตัวเองจมลงกับความหวานล้ำนี้ไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขาเป็นห่วงเธอในจุดที่เธอไม่เคยนึกถึงมาก่อนด้วยซ้ำ

ครั้งหนึ่งเธอเคยวิ่งหนีแอชตันด้วยขาที่ไม่ปกติของเธอ และเธอวิ่งหนีเขาไม่พ้น..

ตั้งแต่วันที่ย้อนเวลากลับมา เธอก็ไม่ได้นิ่งนอนใจในเรื่องนี้เพราะอย่างนั้นในไม้เท้าของเธอถึงได้มีกลไกที่มันพิเศษมากกว่าไม้เท้าทั่วๆ ไป

หากว่ามีอันตรายที่เดินทางมาถึงเธออีกครั้ง คราวนี้เธอจะไม่ยอมร้องไห้อ้อนวอนอีกแล้ว แต่เธอจะสู้ในแบบของเธอ..

“ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะนึกถึงข้าขนาดนั้น แต่มาร์เซลหากเจ้าเป็นห่วงข้าเช่นนั้นก็อย่าห่างจากข้าสิ..เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลยไม่ได้อย่างนั้นหรือ”

คำถามนั้นเป็นเหมือนคมมีดที่กำลังกรีดลึกลงไปในหัวใจของมาร์เซลอย่างช้าๆ เขาเจ็บปวดจนนิ่วหน้าแต่ถึงอย่างนั้นมาร์เซลก็ยังคงส่งยิ้มให้กับเฟรญ่า ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เส้นทางของเขามันถูกฉาบไปด้วยเลือดและความตาย ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาจะต้องสังหารผู้อื่นเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอด ชีวิตที่แสนโสมมและน่ารังเกียจของเขา..มันไม่ควรมีคนรักหรือว่าภรรยา

เขาเองก็ตั้งใจแบบนั้นแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เขาถึงไม่อยากจะปล่อยมือคู่นี้ไปเลย เขารู้ดีว่าหนทางข้างหน้ามันจะมีแต่ขวากหนาม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะฝ่าฟันมันเข้าไปเพื่อให้เขาได้รักกับเธอ

ยิ่งความรู้สึกมันลึกซึ้งมากเท่าไหร่ เขายิ่งจะต้องหาทางจัดการผู้อยู่เบื้องหลังความเฮงซวยทั้งหมดในชีวิตของเขาให้เร็วมากยิ่งขึ้นกว่านี้..

“ได้สิครับ ข้าเองก็ตั้งใจว่าจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว เพียงแต่ข้ามีภรรยาและข้าไม่ใช่คนที่ร่ำรวยอะไรมากมาย ข้าไม่อยากให้ภรรยาของข้าลำบากเพราะอย่างนั้น อาจจะมีบางช่วงที่ข้าจะต้องออกไปทำงาน..”

“มาร์เซล หากเป็นเรื่องเงินข้าไม่ได้เดือดร้อนเลย”

“ไม่เอาแบบนั้นสิครับ ข้าคือสามีนะ และหน้าที่ของข้าคือการเลี้ยงดูภรรยาให้ดี ส่วนพี่..หน้าที่ของพี่คือการคลอดลูกที่แสนน่ารักของข้าออกมาสักห้า หกคน..จะว่าไปแล้ว เรายังไม่เคยพูดคุยถึงเรื่องการแต่งงานเลยใช่ไหมครับ”

แต่งงาน..งั้นเหรอ