21.ผันเปลี่ยน

แอชตันยืนอยู่ที่ด้านหน้าบ้านของเฟรญ่า เมื่อวานเขาเห็นเธออยู่ที่นี่ ถึงแม้จะอยู่กับ..เด็กหนุ่มหน้าละอ่อนนั่นก็ตามที

เท่าที่ถามเรื่องราวของเฟรญ่ามาจากบารอนดีแลน เธอคือเจ้าของโรงแรมแห่งหนึ่งที่นี่ และอยู่ที่เดียลอร์ลมาสองปีแล้ว แสดงว่าหลังจากที่ดยุคทีเซียสส่งจดหมายมาถอนหมั้น เฟรญ่าก็ออกเดินทางเลยอย่างนั้นสินะ เขาคิดว่าเธออยู่ที่เมืองหลวงแล้วหลีกเลี่ยงการพบเจอเขาซะอีก ที่ไหนได้เธอหลบหนีเขาออกมาจากเมืองหลวง แล้วมามีคนรักใหม่เป็นเด็กหนุ่มท่าทางไม่รู้เรื่องผู้นั้น

จะโง่ก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิ! นี่เธอทิ้งเขา ทิ้งแกรนด์ ดยุคไปหาเด็กหนุ่มที่เป็นทหารรับจ้างเนี่ยนะ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ

แอชตันเดินวนไปมาที่ด้านหน้าบ้านของเฟรญ่า ทว่าในระหว่างนั้นก็มีพนักงานที่โรงแรมเดินไปไขกุญแจที่บ้านหลังนั้น

“อ่า..เฟรญ่านางอยู่ที่ไหนอย่างนั้นหรือ”

ดีน่าก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อวานเธออยู่ร่วมงานเทศกาลเก็บเกี่ยว แล้วท่านเจ้าเมืองก็แนะนำแกรนด์ดยุคที่มาช่วยในการดูแลเมืองเป็นการชั่วคราว ทำให้เธอรู้จักใบหน้าของชายผู้นี้

“เมื่อคืนนายหญิงนอนค้างที่โรงแรมค่ะ ช่วงนี้งานที่โรงแรมเยอะมากพอสมควร นายหญิงคงจะไม่ได้กลับบ้านอีกพักใหญ่ๆ เลย”

แอชตันพยักหน้าเบาๆ

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวข้าจะไปหานางที่โรงแรมเอง”

ดีน่าไม่ได้กล่าวคำใด เธอเดินเข้าไปในนั้นก่อนจะนำเสื้อผ้าชุดใหม่ของนายหญิงออกมาสองสามชุด

ว่าไปแล้ว แกรนด์ดยุคต้องการพบเจอนายหญิงของเธอทำไมกันนะ

ดีน่ากลับมาที่โรงแรมหลังจากนั้นก็นำชุดขึ้นไปให้นายหญิงที่ชั้นสอง และเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับห้องนอนที่เหมือนกับมีการต่อสู้เกิดขึ้น

มาร์เซลส่งเหรียญทองให้กับดีน่า

“ลำบากเจ้าแล้ว ข้าเปลี่ยนผ้าปูเตียงไปแล้ว เพราะอย่างนั้นแค่ทำความสะอาดบนพื้นและในห้องอาบน้ำก็พอ”

ดีน่าอ้าปากค้างในทันที หนุ่มสุดหล่อผู้นี้คือใครกัน? แต่ถึงแม้จะตกใจจนพูดไม่ออก เธอก็ยื่นมือไปรับเหรียญทองที่ชายเบื้องหน้าส่งให้พร้อมกับกล่าวขอบคุณ

มาร์เซลยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม เขาปรายตามองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง งานเทศกาลเก็บเกี่ยวที่แสนอบอุ่น และเมืองเล็กๆ ที่ผู้คนยิ้มแย้มกันอย่างมีความสุข..เมืองที่ชื่อว่าเดียลอร์ล

“....”

เขาต้องทำลายที่นี่ ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เขาอยากได้ จะไม่มีวันได้ครอบครองมันอีก

ทว่าเฟรญ่านางคงโกรธมากหากว่าเขาทำลายที่นี่ มาร์เซลเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด เขาพ่นลายหายใจออกมายาวเหยียด ทว่าหลังจากที่เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สาวใช้ผู้นั้นก็ทำความสะอาดห้องนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

นี่เขาจมอยู่กับความคิดนานมากขนาดนั้นเลยงั้นหรือ

“ข้าไม่รบกวนแล้วนะคะ อาหารเช้าข้าจะวางเอาไว้ที่ด้านหน้าห้อง แต่ปกตินายหญิงไม่ค่อยทานมื้อเช้าสักเท่าไหร่นัก เดี๋ยวข้าจะขึ้นมาอีกครั้งในตอนบ่าย..”

ไม่ค่อยทานมื้อเช้าอย่างนั้นหรือ แต่ในยามที่เขาทำให้ทาน เธอก็ยินยอมกินเข้าไปแต่โดยดีนี่นา..

มาร์เซลยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ เขาวางแก้วน้ำชาที่ถือเอาไว้ลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน

เธอนอนอยู่บนนั้นด้วยท่าทีหมดแรง ก็แน่ล่ะ เพราะเราทำกันจนถึงเช้าเลยนี่ และเขาที่ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว ในยามนี้รู้สึกง่วงนอนมากเหลือเกิน

มาร์เซลขยับเข้าไปใกล้ๆ เฟรญ่า เขารวบเธอเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะหลับตาลงอย่างช้าๆ ..

เฟรญ่าปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเธอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่านี่เป็นเวลาสามโมงเย็นแล้ว..

“....”

และท้องของเธอกำลังส่งเสียงน่าอายออกมา เธอกำลังหิวอย่างมาก ทว่าสิ่งที่เป็นปัญหาในยามนี้คืออ้อมแขนของมาร์เซลที่กำลังโอบกอดเธอเอาไว้..

นี่เป็นครั้งแรกเลยรึเปล่าที่เธอมีโอกาสได้มองเห็นใบหน้าของเขาในยามหลับ ที่ผ่านมามีแต่เขาตื่นก่อนตลอดเลย

รอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้าของเธอ ถึงแม้ว่าเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนมันจะทำให้ใบหน้าเธอเห่อร้อนออกมาก็เถอะ

เฟรญ่ายกมือขึ้นมาพัดไปมาเพื่อปัดเรื่องลามกที่เกิดขึ้นมาในหัว เขาอ่อนโยน..และมีความรุนแรงในแบบที่คาดไม่ถึงเหมือนกัน แต่เธอชอบนะ ทั้งความอ่อนโยนและรุนแรงที่เขาส่งมอบให้..

เฟรญ่าลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้ไปรบกวนการนอนของมาร์เซล เธอเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ น้ำอุ่นถูกเตรียมเอาไว้พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ และในทันทีที่เธอนั่งลงในอ่างอาบน้ำ ความรู้สึกเจ็บแสบก็ถาโถมเข้ามาจนเฟรญ่านิ่วหน้า

เธอหลับตาลงช้าๆ และเมื่อมองร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยกุหลาบที่มาร์เซลทิ้งเอาไว้ เฟรญ่าก็กรีดร้องออกมาในใจ

..............

“วะ..ว่ายังไงนะคะ ท่านต้องการคฤหาสน์และแกรนด์ดัชชีของเราอย่างนั้นหรือ?”

ลาน่านึกว่าตัวเองหูเพี้ยนไป แต่เมื่อเธอได้ฟังคำยืนยันของเคาน์ผู้หนึ่งที่เดินทางเข้ามาในคฤหาสน์จามิน ดวงตาของลาน่าก็เบิกกว้างขึ้นมา

คฤหาสน์หลังใหญ่ของเธอนั่นมันมีดีแค่หลังใหญ่เท่านั้น แต่ภายในกลวงโบ๋จนไม่หลงเหลือเงินสักแดงเดียว

ลูกชายที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้จามินกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง แต่ลาน่าก็รู้ว่าแอชตันเองก็ลำบาก

ทั้งที่ในยามนี้แอชตันควรจะได้แต่งงานกับนังเด็กตระกูลทีเซียสไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้นังเด็กนั่นถอนหมั้นก็ไม่รู้ ไม่อย่างนั้นป่านนี้เธอคงไม่ต้องมานั่งลังเลกับยอดเงินที่ท่านเคาน์เสนอมาให้หรอก

“ข้าให้เวลาท่านหนึ่งสัปดาห์ หากว่าท่านไม่ตกลงข้าก็คงจะต้องไปหาคฤหาสน์และแกรนด์ดัชชีการปกครองใหม่”

“ใจเย็นๆ สิคะ ท่านก็รู้ว่าลูกชายของข้าในยามนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ ข้าจะตัดสินใจด้วยตัวเองก็ไม่ได้ เพราะว่านี่เป็นเรื่องใหญ่มาก”

ฝ่ายตรงข้ามเงียบไปเล็กน้อย

“เช่นนั้นข้าจะเพิ่มเวลาให้ท่านเป็นสิบวัน..ข้าจะต้องได้คำตอบนะครับ และข้าค่อนข้างคาดหวังกับคำตอบนั้นมากทีเดียว”

“นะ..แน่นอนค่ะท่านเคาน์”

ลาน่ายกมือขึ้นมานวดขมับเบาๆ เมื่อท่านเคาน์ผู้นั้นเดินออกไปจากห้องนี้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แครอลรีนเดินเข้ามา

“ท่านแม่ ข้าแอบฟังอยู่ข้างนอก ข้าคิดว่าท่านจะตกลงซะอีก”

ลาน่ายกมือขึ้นมาตีลูกสาวเบาๆ

“เงินขนาดนั้นใครจะไม่อยากได้กันแคลร์ เพียงแต่การซื้อขายยศนั้นมันจะทำให้เราไม่ได้เป็นชนชั้นสูงแล้วนะ เจ้าและแม่จะเป็นแค่สาวชาวบ้านธรรมดาๆ เท่านั้น เส้นทางการแต่งงานของเจ้าก็จะยากขึ้นไปอีก”

แครอลรีนถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

“แล้วชีวิตที่เรามีอยู่นี้มันมีความสุขแล้วเหรอท่านแม่ ในยามที่เราไปออกงานข้าจะต้องสวมขุดเดรสชุดเก่าๆ เลดี้พวกนั้นไม่มีใครมาพูดคุยอะไรกับข้าเลยเพราะว่าอะไรกันล่ะท่านแม่ เพราะว่าจามินของเรามันจนไม่ใช่รึไง ท่านจะห่วงยศศักดิ์พวกนั้นทำไมกัน เราจะต้องเอาเงินมาสิท่านแม่..เพราะหากเรามีเงิน ชีวิตของเราก็จะดีขึ้นมาเอง”