17.ข้าชอบนอนกับพี่จะตาย

ดีแลนกล่าวถ้อยคำเหล่านั้นออกมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เขายื่นมือมาเพื่อหวังตั้งใจมาจับมือของเฟรญ่า

ทว่าเธอดึงมือกลับทันทีเพื่อไม่ให้เขาได้สัมผัสหรือว่าแตะต้องมือของเธอ กับดีแลน..เฟรญ่าระมัดระวังเสมอในความสัมพันธ์เรา เธอไม่อยากให้คนอื่นมองเธอและเจ้าเมืองของเดียลอร์ลในทางที่ไม่ดี ถึงแม้ว่าบ่อยครั้งที่เขาจะพยายามเข้าหา แต่เฟรญ่าเองก็พยายามหลีกเลี่ยงตลอด

“เรื่องนั้น ข้าเข้าใจความหวังดีของเจ้านะดีแลน แต่ข้าชอบมาร์เซลจริงๆ ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะถึงแม้ว่าข้าจะมีคนรักแต่เรื่องความเป็นเพื่อนของเรายังคงเหมือนเดิม”

การโดนปฏิเสธอย่างชัดเจนเช่นนี้เป็นอะไรที่ช่างทรมานมากเหลือเกิน ดีแลนรู้สึกเจ็บแน่นกลางหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ฝืนยิ้มออกมาให้เธอ

“เช่นนั้น..ก็ดีแล้ว”

หลังจากที่เราคุยกันจบ มาร์เซลก็เดินถือไวน์อุ่นๆ มาพอดี เขาส่งยิ้มให้กับเฟรญ่าก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอ

“ระวังด้วยนะครับ ไวน์นี่ร้อนมากเลยนะ หรือว่าพี่ต้องการให้ข้าเป่าให้ก่อนไหม”

มือของดีแลนพลันกำแน่นขึ้นมา เขาไม่ชอบขี้หน้าไอ้เด็กนี่เลยให้ตายเถอะ

“ข้าขอตัวก่อนนะเฟร พอดีวันนี้ต้องเข้าไปตรวจตราในงานเทศกาลต่อน่ะ”

เฟรญ่าพยักหน้า

“ขอบคุณที่มานะดีแลน”

“อื้อ..แล้วเจอกันใหม่พรุ่งนี้นะ”

มือของมาร์เซลโอบเอวเฟรญ่าเอาไว้หลวมๆ เขาวางคางเกยเอาไว้บนไหล่ของเธอด้วยท่าทางออดอ้อน

“พี่รู้จักกับบารอนมานานแล้วเหรอครับ”

“อืม ก็ตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ดีแลนก็เข้ามาดูแลความเป็นอยู่ และคอยช่วยเหลือข้ามาโดยตลอด..เขาเป็นคนดีนะมาร์เซล”

คนดี? พี่สาวคนสวยของเขาอ่อนต่อโลกมากจริงๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกนะเธอจะไม่รู้เรื่องนี้ก็ไม่แปลกหรอก และเธอก็ไม่ควรรับรู้ด้วยเพราะว่าเขาจะสร้างโลกที่แสนสวยงามให้เธออยู่เอง

“หัวหน้าครับ..”

วินเดินเข้ามาพร้อมกับไอเดน พวกเขาทั้งสองคนค่อนข้างสงสัยในความสัมพันธ์ที่แสนสนิทสนมแนบชิดของหัวหน้าและสตรีงดงามผู้นี้มากทีเดียว

“อ่า..ข้าลืมแนะนำไป นี่วินและไอเดนเป็นผู้ช่วยของข้าเอง”

ทั้งสองคนก้มหน้าลงเพื่อทักทายเฟรญ่า

“ค่ะ ตามสบายเถอะนะคะ ข้าหวังว่าพวกท่านจะสนุกกับงานเลี้ยงนี้”

ริมฝีปากของมาร์เซลหยักยิ้มขึ้นมา เขาปรายตามองคนใต้ปกครองทั้งสองเพื่อให้ทั้งวินและไอเดนเดินออกไปจากตรงนี้ได้แล้ว

“ข้าได้กลิ่นหอมมาจากร่างกายของท่านด้วย”

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย อันที่จริงท่าทางที่แสนสนิทสนมของมาร์เซลนี้ เฟรญ่าเองก็คิดว่าเธอค่อนข้างจะรับมือลำบากเพราะว่าเขาจะต้องโอบเอว โอบไหล่ จับมือ ซบหน้าลงมาบนไหล่ และยังมีอื่นๆ อีกมากมายที่เขาจะยื่นมือมาหาเธอเพื่อสัมผัสร่างกายสักส่วนของเธอในยามที่เรากำลังพูดคุยกัน..

แต่ตราบใดที่มันยังไม่เกินเลยไปมากกว่านี้ เธอก็คิดว่ามันไม่เป็นอะไร..ตรงกันข้าม เฟรญ่ามองว่าการกระทำของมาร์เซลมันน่ารักดี

เขาดูเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่ต้องการความอบอุ่นจากเธอ เหมือนกับแจสเปอร์และจูเวล หลานตัวน้อยของเธอเลย

“พี่เบื่อรึยังครับ”

เฟรญ่าเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา

“เจ้าเบื่อแล้วงั้นเหรอ เช่นนั้นเจ้าไปเที่ยวที่งานเทศกาลได้นะ เพราะดูเหมือนว่าข้าจะมีงานค้างเอาไว้เยอะมากพอสมควร”

เฟรญ่าส่งยิ้มให้เขา ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืน แต่มาร์เซลกลับไม่ยอมปล่อยมือของเขาที่โอบเอวเธออยู่ออกเลย

“หากว่าพี่ต้องทำงานแล้วข้าจะไปเที่ยวคนเดียวได้อย่างไรกัน มาสิครับ ข้าจะไปส่งพี่ที่ห้องทำงานของพี่เอง..”

เขาแย่งไม้เท้าไปจากมือของเธอ แล้วส่งแขนของตัวเองมาให้เธอจับแทน เฟรญ่าลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายเธอก็ใช้แขนของเขาช่วยประคองตัวเอง แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนของโรงแรม ห้องทำงานของเธออยู่ชั้นสอง ซึ่งในชั้นสองจะไม่มีห้องพัก เพราะว่าทั้งชั้นคือพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

ที่ชั้นสองจะเป็นห้องขนาดใหญ่มากๆ ที่เมื่อเปิดประตูเข้ามาจะแบ่งเป็นห้องทำงาน ห้องนอน ห้องอาบน้ำเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ

“ข้าจะนั่งรอพี่เพื่อที่เราจะได้กลับบ้านพร้อมกันนะครับ”

เฟรญ่าส่งยิ้มให้เขา

“เจ้าขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบนเถิด เพราะว่าคืนนี้ข้าคงไม่กลับไปพักที่บ้าน..อย่างที่เห็นงานของข้าดูเหมือนจะเยอะมากกว่าที่คิดเอาไว้”

อันที่จริงเธอไม่อยากกลับไปที่บ้านเพราะเฟรญ่าหวาดกลัวเรื่องแอชตันด้วย ช่วงนี้เธออยู่ที่โรงแรมไปก่อนน่าจะดีกว่า

ดวงตาสีทับทิมของมาร์เซลฉายแววลึกล้ำเล็กน้อย

“เรื่องนั้น..ไม่ว่าพี่จะนอนที่ไหน ข้าก็จะอยู่ด้วยกันกับพี่นะ”

เขาเดินเข้าไปหาเฟรญ่าที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน มาร์เซลก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อที่เขาจะมองใบหน้าสวยๆ ของเธอให้ถนัดมากกว่าเดิม

“พี่ใจร้ายไปหน่อยตรงที่พี่คิดแต่จะให้ข้านอนคนเดียว..ทั้งๆ ที่ข้าชอบนอนกับพี่จะตาย”

ปลายนิ้วของมาร์เซลจับเข้าที่ปลายคางของเธอ เขาเชยคางเธอขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อให้เราทั้งคู่มองสบตากัน..

แน่นอนว่าใบหน้าแสนหวานล้ำนั้นกำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อในแบบที่เขาคิดเอาไว้ และเขาก็ชอบมากเวลาที่แก้มของเธอมันสีแดงเหมือนกับผลของมะเขือเทศ..

“มาร์เซล..”

“อย่าผลักไสข้าเลยนะครับ ในเมื่อพี่บอกเองว่าพี่จำเรื่องในคืนนั้นไม่ได้ เช่นนั้นในวันนี้ที่พี่ไม่ได้เมา..เรามาทำกันอีกรอบเพื่อให้พี่จดจำเรื่องในคืนนั้นได้..ดีไหมครับ”

หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมา เฟรญ่าแสร้งหลบตาเขาด้วยความขวยเขิน นี่เขาพูดเรื่องเช่นนั้นออกมาด้วยใบหน้าแสนน่ารักแบบนั้นได้อย่างไรกัน

แถมบนใบหน้าของมาร์เซลมันไม่มีร่องรอยของความประหม่าหรือว่าเขินอายอยู่เลย มีแค่เธอที่กำลังใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ส่วนเขาดูปกติมากกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก

ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย..

“มาร์เซล เจ้ารู้สึกเช่นไรกับข้าอย่างนั้นหรือ”

เพื่อความชัดเจนและเพื่อไม่ให้เธอคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว เฟรญ่าจึงตัดสินใจว่าจะไถ่ถามออกไปให้รู้เรื่องน่าจะดีกว่า

แววตาของมาร์เซลวูบไหวเล็กน้อย ใบหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนสี แต่ที่ใบหูของเขาขึ้นเป็นสีแดงจางๆ

“ในสายตาของข้า พี่..สวยมากๆ เลยครับ และข้าก็อยากจะมองเห็นควาสวยงามจากใบหน้านี้ในมุมอื่นๆ ด้วย”

เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ทำให้เธอแน่ใจว่าเธอไม่ได้คิดไปเองเพียงคนเดียวในเรื่องนี้

“แต่ขาของข้า..มันไม่ปกติ ในยามที่เจ้าเดินกับข้า เจ้าจะไม่รู้สึกอายอย่างนั้นหรือที่มีภรรยาใช้ไม้เท้าในการช่วยเดิน เจ้าจะทนกับสายตาที่ดูแคลนและคำพูดที่ดูถูกข้าพวกนั้นไหวหรือไม่”