18.น่ารักเกินไปแล้ว

ทำไมเขาจะต้องทนในเรื่องพวกนั้นด้วยล่ะ หากว่ามีใครมามองเธอด้วยสายตาดูถูกหรือมาพูดดูแคลนเธอให้เขาได้ยิน ก็จัดการฆ่าคนพวกนั้นซะก็สิ้นเรื่อง..

แต่ในอีกแง่มุมมันทำให้มาร์เซลมองเห็นความกังวลใจของเฟรญ่าได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น เขาไม่ได้มองว่าเธอมีข้อผิดพลาดตรงไหนเลย เรื่องขาข้างซ้ายของเธอ หากว่าเธอเดินไม่สะดวก เช่นนั้นเขาอุ้มเธอเดินก็ได้นี่..

“ข้าไม่สนใจคำพูดของคนอื่นและไม่สนใจในความหมายของสายตาที่คนพวกนั้นจะมองมาที่ท่านอยู่แล้ว..อ่า ไม่สิข้าสนใจหากว่าคนพวกนั้นมองพี่ในแบบที่พวกเขามีอาการตกหลุมรักน่ะ”

เฟรญ่าไม่รู้จะดีใจหรือว่าเสียใจกับคำตอบนั้นของมาร์เซลดี เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยและพยายามเบนสายตามองไปทางอื่น

“มีคนที่..ดูถูกเรื่องขาของพี่อย่างงั้นเหรอครับ บอกข้ามาได้ไหมว่ามันผู้นั้นเป็นใครที่ทำให้พี่ไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้”

เธอจะบอกเขาได้อย่างไรกันว่าคนที่ทำให้เธอสูญเสียความมั่นใจคือแม่และน้องสาวของแอชตัน เพราะว่ามันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาในก่อนที่เธอจะได้ย้อนเวลามานี่

“ข้าไม่ได้มีสภาพเช่นนี้มาตั้งแต่เด็ก ในตอนที่รถม้าประสบอุบัติเหตุ หมอบอกว่าขาของข้ามันอาจจะกลับมาเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ..และข้าดีใจมากๆ ที่มันกลับมาเดินได้ ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนเดิมก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นการรับมือกับสายตาที่มองมามันทำให้ข้าค่อนข้างไม่มั่นใจ และข้าไม่อยากให้เจ้ามารู้สึกแบบนั้นไปด้วย ยังมีสตรีอีกมากมายที่เจ้าจะสามารถควงแขนนาง แบบไม่อับอายใครเหมือนข้า เพราะอย่างนั้นลองคิดดูดีๆ อีกหน่อยเถอะนะมาร์เซล เจ้ายังเด็กและยังมีตัวเลือกอีกมาก..อื้อ!”

ริมฝีปากของเขาแนบชิดลงมาโดยไม่รั้งรอให้เธอได้พูดจบ โพรงปากอ่อนหนุ่มเสียดสีกันไปมาด้วยโทสะในใจของมาร์เซล เขาคิดว่าจะต้องมีใครสักคนที่ทำให้ความมั่นใจของเฟรญ่าจางหายไป และไอ้เวรนั่นจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตในเรื่องนี้

ริมฝีปากของเขาไล่ตามมาช่วงชิงลมหายใจของเธออีกครั้ง ทั้งๆ ที่เฟรญ่าพยายามจะขยับถอยหนีแต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่นัก ลิ้นถูกดูดหนักๆ จนเจ็บแปลบแต่เป็นความเจ็บปวดที่หวานล้ำราวกำลังอมก้อนน้ำตาลในโพรงปาก เขาจูบปิดปากเธอแนบสนิทพร้อมกับฝังความเสน่หาเข้าไป เธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวขณะบดเบียดริมฝีปากเข้าหากัน และเฟรญ่าก็ล่วงรู้ในทันทีว่าวินาทีต่อจากนี้เธอผลักไสเขาไม่ได้อีกแล้ว..

เขาเหมือนแสงสว่างที่ส่องเข้ามากลางใจที่มืดมิดของเธอ ถึงแม้ว่าจะยังไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่เฟรญ่าอยากจะลองเชื่อดูอีกสักครั้ง..

หากครั้งนี้เธอผิดหวังในความรักหรือถูกหลอกลวงอีก เฟรญ่าก็คิดว่าเธอคงจะแหลกสลายเหมือนกันฟองสบู่ในท้องผืนน้ำ

“อยู่กับข้า..พี่ไม่ต้องสนใจสายตาของใครทั้งนั้น สนใจแค่ข้าคนเดียวก็พอแล้ว มือของข้าจะกุมมือพี่เอาไว้แน่น ไม่ว่าจะพบเจอสถานการณ์แบบไหนก็ตาม ขอแค่พี่เชื่อใจข้าก็พอ”

เขายังไม่ได้บอกกล่าวความในใจกับเธอเลย แต่มาร์เซลกลับพยายามบอกกับเธอว่าที่ที่ปลอดภัยที่สุด คือพื้นที่ข้างๆ เขา และเขาจะปกป้องเธอเอง..ซึ่งนั่นมันมีความหมายกับเฟรญ่ามากกว่าคำบอกรักแสนลวงหลอกพวกนั้นอีก

ปลายนิ้วของมาร์เซลเลื่อนไล้มาตามลำคอและเขากำลังพยายามถอดกระดุมเสื้อของเฟรญ่าออก

เธอสะดุ้งเฮือกในทันที ก่อนจะยกมือขึ้นมาจับมือของเขาเอาไว้ เพราะตามร่างกายส่วนที่ไม่ได้โผล่พ้นออกมาจากร่มผ้ามันมีแต่รอยแผลเป็นเต็มไปหมด เธอประหม่าเล็กน้อย..เฟรญ่าหวาดกลัวว่ามาร์เซลจะมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ..ร่างกายของเธอไม่ได้สวยงามเหมือนกับร่างกายของสตรีอื่น

“มาร์เซล..คือว่า”

“พี่ก็รู้นี่ว่าข้าเคยเห็นทุกส่วนของร่างกายพี่มาแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยครับ เพราะในสายตาของข้ามันงดงาม..”

เขาเป็นคนเปลี่ยนชุดให้เธอเองในคืนนั้น และมาร์เซลคิดว่าเขาโชคดีมากจริงๆ ที่ได้เห็นร่างกายของเฟรญ่าในตอนที่เธอหลับ เพราะเขาไม่สามารถเก็บซ่อนสายตาที่แสนตกใจของตัวเองเอาไว้ได้หรอก ในครั้งแรกที่พบเห็น แผลเป็นที่เป็นร่องรอยของการถูกทรมาน มีทั้งรอยแผลที่มากจากของมีคมและแผลที่มาจากการเฆี่ยนตี บนผิวกายที่ขาวนวลของเธอมีร่องรอยดำคล้ำจากการถูกน้ำร้อนลวก เมื่อได้เห็นเช่นนั้นมันทำให้มาร์เซลเข้าใจท่าทางหวาดกลัวของเธอได้เป็นอย่างดีเลย..

แผลในใจของเฟรญ่านั้นหนักหนามากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ เธอแย้มยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ในใจไม่ได้มีความสุขเลยสักนิด ท่าทางตอนนอนที่ผวาออกมาเป็นระยะๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาแวววาวที่เอ่อล้นออกมาในยามนอน..

เขาเข้าหาเธอเพราะว่าเขาคิดว่าเธอจะสร้างความสนุกสนานและเพลิดเพลินให้แก่เขา แต่ในยามนี้ดูเหมือนว่าเขาจะหลงเสน่ห์เธออย่างจังจนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว เขาไม่อยากให้บนใบหน้าที่แสนงดงามนั้นมีคราบของน้ำตาอีก..

“..เช่นนั้นปิดไฟก่อนได้ไหม”

ถึงแม้ว่าเธอจะยังมีวี่แววของความหวาดหวั่นแต่ถึงอย่างนั้นเฟรญ่าก็ยอมถอยครึ่งก้าวเพื่อเขา แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาหลงเธอได้อย่างไรให้ตายเถอะ!

มาร์เซลดีดนิ้วเบาๆ ทั่วทั้งห้องนี้ก็มืดลงเล็กน้อย เฟรญ่ามองเขาด้วยสายตาที่อดทึ่งไม่ได้

“นี่เจ้าเป็นผู้ใช้พลังเวทย์งั้นเหรอ”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ข้าก็แค่ใช้พลังเวทได้นิดหน่อยเท่านั้นเอง ยังอยู่ห่างชั้นจากผู้ใช้เวทย์หรือว่านักเวทย์ ตอนนี้อย่าสนใจเรื่องอื่นเลยน่า..มาสนใจเรื่องของเราน่าจะดีกว่า อยากจะถอดเองหรือจะให้ข้าถอดครับ”

เฟรญ่าขบเม้มริมฝีปากเบาๆ เธอถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออกอย่างช้าๆ

“อยู่กับข้า..พี่ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ข้าไม่มีทางมองพี่ด้วยสายตาในแบบที่พี่คิดหรอกครับ ข้าบอกไปแล้วไงว่าสำหรับข้า พี่คือสตรีที่งดงามมากที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเจอเลย..ไม่ต้องคิดมาและ..มีความสุขไปกับมันก็พอแล้ว”

มือของมาร์เซลสอดลึกเข้าไปในกระโปรงที่เฟรญ่าสวม เธอตกใจแต่ทว่าก็ไม่ได้คิดผลักไสเขา

เราเคยทำเรื่องเช่นนี้มาครั้งหนึ่งแล้วนี่ ถึงแม้ในครั้งที่แล้วเธอจะเมามายไม่ได้สติก็ตาม เพราะอย่างนั้นไม่มีอะไรต้องคิดมาก เขามองเห็นร่างกายของเธอทุกส่วนแล้ว ไม่ต้องกังวลนะเฟรญ่า..

ไม่ต้องกลัว..กับมาร์เซล เธอน่าจะเชื่อใจเขาได้

และเมื่อถอดกระดุมเสื้อของตัวเองเรียบร้อยคราวนี้เฟรญ่าก็ยกมือขึ้นมาเพื่อถอดกระดุมบนเสื้อของมาร์เซล

“อ่า..ให้ตายเถอะพี่น่ารักเกินไปแล้วนะครับ”