Chapter24. คิดอย่างไร

            เยว่ซินจิบสุราในจอกของตนลอบเบ้ปาก แม้นางไม่ใช่คนเรื่องมาก กินง่ายอยู่ง่ายเพราะเคยใช้ชีวิตเร่ร่อนมาก่อน แต่สุราที่เรียกว่าเลิศรสก็เคยได้ชิมมาแล้ว สุราจอกนี้ไม่ได้เลวร้าย แต่สุราที่โรงรับจำนำเจิ้งจิงถูกปากนางมากกว่า

            “เช่นนั้น คุณหนูกลับไปพักที่เรือนนะขอรับ”

            “เจ้ามีที่พักในเมือง?”   หันซูอดพูดไม่ได้  มิน่าเล่า นางจึงดูไม่เดือดร้อนที่ต้องเข้ามาในอำเภอตามลำพัง

            “ไม่มี”  นางตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าขออาศัยเถ้าแก่หม่าพักเท่านั้น”

            “แท้จริงแล้ว โรงรับจำนำคงไม่ใช่แค่โรงรับจำนำสินะ”  ฉู่ห่าวหรานยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่เหตุใดมองแล้วเยือกเย็นจนเสียวสันหลังวาบอย่างไรไม่รู้

            หม่าเจียนอี้คลี่ยิ้ม เขาเป็นคนยิ้มง่าย ใบหน้าราวกับฉาบรอยยิ้มตลอดเวลา มีเพียงแววตาที่จะเห็นได้ว่ารอยยิ้มนี้จริงใจหรือไม่ แต่ครั้งนี้รอยยิ้มนั้นไปถึงดวงตา

            “หากต้องการพูดคุยเรื่องกิจการโรงรับจำ ข้าน้อยเกรงว่าการสนทนาที่นี่จะไม่เหมาะนัก แต่ข้าน้อยยิ่งดีอธิบายทั้งหมดในสถานที่ที่จัดเตรียมไว้”

            “ประเดี๋ยวก่อน เรื่องนี้มิใช่ว่าเฉพาะคนในพรรคแมงป่องแดงรึ”

            ‘ต้องระดับหัวหน้าสาขาด้วยนะ มิใช่ทุกคนจะรู้เรื่องภายในได้’

            เยว่าซินเบิกดวงตากลมโตจ้องมองหม่าเจียนอี้ คนผู้นี้แม้จะเรียกนางว่า ‘คุณหนู’ และยังแสดงท่าทีนบนอบแต่ก็มิได้กริ่งเกรงนางแต่อย่างใด หรือมีเรื่องอื่นที่พ่อบุญธรรมไม่ได้บอกนาง

            ฉู่ห่าวหรานแม้อยู่ตรงกลางและไม่ได้เข้าใจไปเสียทุกเรื่อง ทว่าเขากลับจับความหมายทางสายตาของเยว่ซินได้ เขาไม่ต้องการให้นางลำบากใจ จึงเอ่ยปากปฏิเสธไป

            “ข้ามิใช่คนในยุทธภพ ซ้ำยังพิกลพิการเช่นนี้ เกรงว่าเถ้าแก่หม่าจะเสียเวลากับข้าแล้ว”

            หม่าเจียนอี้เป็นถึงเถ้าแก่โรงรับจำนำ จึงเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายได้ดี เขาไม่คะยั้นคะยอให้ลำบากใจ เมื่อเห็นว่าเสนอตัวถึงเพียงนี้แต่อีกฝ่ายปฏิเสธจึงยอมถอย

            “ออกจากร้านมานาน ข้าน้อยขอตัวกลับไปดูแลร้านก่อน หากมีสิ่งใดโปรดเรียกใช้อย่าได้เกรงใจ ข้าน้อยหม่าเจียนอี้หวังใจจะได้รับใช้ใต้เท้าฉู่ขอรับ”

            “รู้สึกวันนี้เจ้าพูดเยอะไปนะ”   เยว่ซินสบตาอีกฝ่ายอย่างจับผิด

            “ข้าหม่าเจียนอี้ยึดมั่นความซื่อตรงเป็นคุณธรรมประจำใจ...”

            “รู้แล้วๆ”

เยว่ซินชิงพูดตัดบทก่อนที่เถ้าแก่หม่าจะเอ่ยจบประโยค คนผู้นี้ยามไม่พูดก็ราวกับคนใบ้ ยามอยากพูดก็พูดไร้สาระเป็นนกแก้ว นางเองไม่ใช่คนในพรรคแมงปองแดงแต่กำเนิด นางไม่เคยคิดมักใหญ่ใฝ่สูง แต่พ่อและแม่บุญธรรมให้ความเอ็นดูนางมากกว่าใคร แน่นอนว่ามีคนรักย่อมมีคนชัง และพบเจอเรื่องราวมามาก  รอยยิ้มที่เห็นจึงไม่อาจวางใจว่ารอยยิ้มนั้นเป็นมิตร

            ฉู่ห่าวหรานพยักหน้าเล็กน้อยให้และส่งเถ้าแก่หม่าด้วยสายตา รอจนชายผู้นั้นออกไปแล้ว จึงย้ายสายตามาที่หญิงสาวที่นั่งด้านข้างของเขา

            “กังวลใจเรื่องใด”

            “เห็นชัดขนาดนั้นเลยหรือ?”  นางถามแล้วปรับสีหน้าระบายยิ้มทะเล้นแล้วคีบเนื้อแกะตุ๋นให้เขา “ท่านลองชิมดู ข้ามากินครั้งหนึ่งแล้ว เนื้อแพะที่นี่ตุ๋นได้ที่กำลังดี ไม่มีกลิ่นสาบด้วย หันซู ท่านก็กินให้เยอะหน่อย งานในไร่ยังรอให้ท่านไปดูแล”

            “เจ้าเห็นข้าเป็นวัวหรืออย่างไร”  หันซูแยกเขี้ยวใส่

            “มิกล้าๆ เห็นพ่อบ้านเป็นผู้เปี่ยมความสามารถต่างหากเล่า” เยว่ซินแสร้งหัวเราะกลบเกลือน  แต่พอเห็นสายตาจริงจังของฉู่ห่าวหราน นางก็หุบยิ้มลง

            “ข้าไม่รู้ว่าอาจารย์มู่กลายเป็นคนโด่งดังในยุทธภพแล้ว”

            “จะเรียกว่าโด่งดังก็กล่าวได้ไม่เต็มปาก แต่ที่เป็นที่รู้จักเพราะเป็นคนที่ประมุขพรรคแมงป่องแดงลักพาตัวมา  เท่าที่ข้าได้ยินมา ตั้งแต่มีมู่หงเทียนแล้วนางก็ไม่มีบุรุษใดอีก  ทำให้ผู้คนต่างอยากรู้จักคนที่สามารถทำให้มู่ยี่ละทิ้งบุรุษอื่นได้”

            “ประเดี๋ยวก่อน...ข้ารู้สึกสับสนเรื่องที่เจ้าเล่า”  หันซูงุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน หากแต่เคยได้ยินว่าบุรุษมีสตรีหลายคนนั้นไม่แปลก แต่นี่...สตรีมีบุรุษหลายคนหรือ?

            “สับสนอะไรกัน” เยว่ซินเบ้ปากใส่

            “น่าสนใจ”  ฉู่ห่าวหรานเพียงพยักหน้ารับ

            “พ่อบุญธรรมไร้วรยุทธ์ แต่เรื่องน้อยใหญ่ในพรรคล้วนจัดการแทนแม่บุญธรรม ด้วยเหตุนี้ไม่ว่ามีอะไรต้องมารายงานพ่อบุญธรรมก่อนเสมอ ซึ่งย่อมดีกว่าให้เรื่องไปถึงแม่บุญธรรม หากเรื่องใดไปถึงแม่บุญธรรม ส่วนใหญ่จะจบด้วยการนองเลือดเสมอ”

            “เพื่อรักษาชีวิตไว้จึงต้องเข้าทางอาจารย์มู่”

            “ถูกต้อง”  นางคลี่ยิ้ม “เรื่องในยุทธภพ ข้าเองก็ไม่ช่ำชอง อาศัยอยู่หุบเขาแมงป่องแดงเพื่อไม่ให้ตนเองอดตาย แต่ได้ฝึกฝนวรยุทธ์และได้เรียนรู้จากพ่อบุญธรรมบ้าง ข้าติดหนี้บุญคุณทั้งสองมาก แต่ข้าเองก็มีสิ่งที่ต้องทำตามคำสั่งเสียของบิดามารดาผู้ให้กำเนิด จึงเดินทางออกจากหุบเขานั้นและมาพบท่านที่นี่”

            “ต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากสินะ”  ฉู่ห่าวหรานถามเหมือนไม่ถาม

            “อื้ม เรื่องสำคัญ...มาก..” 

            นางพูดไม่จบประโยคดีก็นิ่งงันไป รอยยิ้มหายวับไปจากใบหน้า ฉู่ห่าวหรานเห็นนางเงียบไปจึงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าตื่นตกใจของนางแล้วย้ายสายตามองไปจุดเดียวที่นางมองอยู่ บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา เสี่ยวเอ้อร์ให้ความเคารพมาก แต่คนผู้นั้นก็ไม่ได้แสดงท่าทีเหนือกว่าผู้ใด เพียงกวาดตามองหาที่นั่งเพื่อกินอาหาร ทว่าสายตากลับปะทะกับหญิงสาวที่นั่งข้างเขาเช่นกัน

            เยว่ซินได้สติรีบก้มหน้าลงคางแทบชิดอก ได้แต่ภาวนาให้คนผู้นั้นมองไม่เห็นนาง

ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาพบเจอ แต่จะหลบก็หลบไม่ทัน  

            ไม่สิ เขาเห็นนางแล้ว เห็นชัดเต็มสองตาเลยด้วยซ้ำ!

            เซียงเริ่นเจินไม่อาจถอนสายตาจากหญิงสาวผู้นั้นได้ คล้ายกันเหลือเกิน คล้ายมากเกินไป ทั้งแววตาวาวใสและรอยยิ้มนั้น ช่างเหมือนกับน้องเล็กของเขาเหลือเกิน

            แต่น้องสาวของเขา...ตายไปแล้ว

ตายเพราะความเห็นแก่ตัวของเขา

            “ใต้เท้าเซียง เชิญทางนี้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์เชื้อเชิญให้ขึ้นไปชั้นบน แต่เซียงเริ่นเจินกลับสาวเท้าตรงไปยังโต๊ะด้านใน

            คนไม่เคยหลบตากลับก้มหน้างุดจนคางแทบชิดอก ทำให้ฉู่ห่าวหรานเลิกคิ้วประหลาดใจ

‘หรือนางจะเจอคนที่ไม่อยากเจอเข้าให้แล้ว’

บุรุษผู้หนึ่งสาวเท้าก้าวเข้ามาราวคนละเมอ  ดวงตาจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยอาการตื่นตะลึง

“เยว่ซิน”

            “เยว่ซิน”

            ถูกบุรุษเรียกชื่อพร้อมกันถึงสองคน ต่อให้มุดดินอยู่ก็ต้องโผล่หน้าขึ้นมา