Chapter25. บาดเจ็บ

            เยว่ซินเงยหน้าขึ้น นางไม่รู้ควรทำหน้าอย่างไร  จะเอ่ยทักว่า ‘พี่ใหญ่’ แต่เขาจะเชื่อหรือ? ที่ผ่านมาทุกคนล้วนเข้าใจว่านางตายพร้อมบิดามารดาและพี่ชายรองในกองเพลิงครั้งนั้นไปแล้ว

            และที่สำคัญ สถานะของนางในเวลาเรียกได้เป็นหัวขโมย แม้ไม่มีค่าหัว แต่ก็ถูกเรียกว่าโจร ส่วนพี่ใหญ่ของนางเป็นถึงนายอำเภอ หากเรื่องนี้ผู้อื่นรู้เข้า เกรงว่าตำแหน่งของพี่ใหญ่คงสั่นคลอนเป็นแน่  เขาคือคนที่เหลือเพียงคนเดียวของตระกูลเซียง นางไม่ควรให้ชื่อเสียงของสกุลเซียงมัวหมอง

            “เจ้ารู้จักเขาหรือ?”

            “แม่นางชื่อเยว่ซินหรือ?”

            “ข้า...” นางอ้ำอึ้งครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมา “ข้าเป็นสตรีจู่ๆ มาถามเช่นนี้จะให้ข้าตอบอย่างไร”

            ‘เจ้าก็รู้ตัวว่าเป็นสตรีด้วยรึ’

            หันซูถามตัวเองในใจ แน่ละ เขาทำได้แค่นั้น หากส่งเสียงสักคำ อาจเป็นเขาที่ต้องรับเคราะห์

            “ขออภัยด้วย” เซียงเริ่นเจินได้สติจึงรีบกล่าวขึ้น “แม่นางคล้ายคนที่ข้ารู้จักจึงเสียมารยาทเช่นนี้”

            ‘คนรู้จัก’   รอยยิ้มของเยว่ซินแข็งค้างไป แต่จะทำอย่างไร จะให้พี่ใหญ่พูดต่อหน้าคนแปลกหน้าว่า ‘เหมือนน้องสาว’ที่ตายไปนะหรือ?  หรือต่อให้เขาพูดอะไร นางก็รู้สึกวูบไหวในอกทั้งสิ้น

            “ท่านคือ...”  หันซูพูดขึ้น “ใต้เท้าเซียงเริ่นเจิน”

            “เป็นข้าเอง”  เซียงเริ่นเจินประสานละสายตาจากหญิงสาวแล้วพบว่ามีบุรุษอีกสองคนนั่งร่วมโต๊ะอาหารอยู่ เขามือคารวะอย่างไม่ถือตน เขาสังเกตเห็นอีกฝ่ายนั่งบนรถเข็น และท่าทีดุจนักปราญก็เข้าใจได้ทันทีว่าคือผู้ใด

            “คารวะท่านราชครู ได้ยินเรื่องของใต้เท้าฉู่มามาก วันนี้ได้พบตัวจริงช่างโชคดีนัก”

            “เรื่องที่ได้ยินเรื่องดีหรือไม่ดีเล่า”  เยว่ซินพูดแทรกขึ้นแล้วยกน้ำชาขึ้นดื่ม “ถ้าเคยได้ยินชื่อของใต้เท้าฉู่ก็ต้องได้ยินเรื่องของเหอเยว่ซินด้วยสิ”

            “แม่นางแซ่เหอหรอกหรือ?”  เซียงเริ่นเจินรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง แม้รู้ดีว่าน้องสาวตายจากไปแล้ว แต่ความคิดถึงที่มีต่อนางทำให้เขาไม่อาจลืมเลือนได้เลย หากนางยังอยู่ก็คงอายุพอๆ กับหญิงสาวผู้นี้

            “ใช่ ข้าคือเหอเยว่ซิน-บรรณาการที่ฮ่องเต้มอบให้ใต้เท้าฉู่ เมื่อรู้เช่นนี้แล้วใต้เท้าเซียงควรเข้าใจว่า แม้ใต้เท้าฉู่ไม่ถือตน แต่ท่านก็ไม่ควรเรียกนามเขาตรงๆ”  นางแยกเขี้ยวใส่อย่างหงุดหงิด ทำไมช่างไร้เหตุผลเช่นนี้นะ  นางก่นด่าตัวเอง แล้ววางตะเกียบ “เสี่ยวเอ้อร์! คิดเงินด้วย!”

            “ข้ายังไม่อิ่ม”  หันซูพูดขึ้นเบาๆ

            “ไม่อิ่มเจ้าก็กินไปคนเดียวสิ”   นางหันมาแยกเขี้ยวใส่หันซู “ข้าเหนื่อย ขอตัวไปพักผ่อน”

            เยว่ซินวางก้อนเงินลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินจากไป แสร้งทำเป็นไม่สตรีเอาแต่ใจ เมื่อรู้ว่าพ้นสายตาของเซียงเริ่นเจินแล้ว นางก็ถอนหายใจยาวออกมาแล้วยกมือขึ้นตบหน้าอก

            ทำไมนางทำตัวงี่เง่าเช่นนี้นะ  นางดีใจที่พี่ใหญ่จำนางได้และก็เศร้าใจที่ไม่อาจแสดงตัวได้  ไม่เป็นไร แค่ทำตามคำสั่งเสียของบิดามารดาเท่านั้น แค่นางรู้ว่าพี่ใหญ่สบายดีก็พอแล้ว อย่าให้รู้เลยว่าน้องสาวคนเดียวกลายเป็นคนในหุบเขาโจรเลย.

            หญิงสาวในชุดดำอำพรางนั่งห้อยเท้าอยู่ริมหน้าต่าง เบื้องหน้าคือเวิ้งฟ้าที่ดำมืด ในมือคลึงหยกชิ้นหนึ่งไว้ด้วยท่าทีเหม่อลอย และเพราะนางใจลอยจึงไม่รู้ว่าหันซูเข็นรถเข็นพาฉู่ห่าวหรานเข้ามาในห้องพักของนาง

            “เจ้าเหม่อลอยเช่นนี้จะนำบันทึกไปคืนได้อย่างไร”

            “ใต้เท้าฉู่”   เยว่ซินตื่นจากภวังค์แล้วหันมามองชายหนุ่มที่ยามนี้  สีหน้าดีขึ้นกว่าวันแรกที่พบกันมาก นับว่าการทุ่มเทของนางไม่เสียเปล่าจริงๆ  “ท่านเป็นห่วงข้ารึ”

            “เจ้าดีกับข้า ข้าย่อมเป็นห่วงเจ้า”

            เยว่ซินเบ้ปากคล้ายไม่พอใจกับคำตอบของเขา แต่นางมิได้ใส่ใจ ทุกวันนี้เขาพูดกับนางเป็นประโยคยาวๆ ก็นับว่าดีแล้ว

            นั้นสินะ ทุกอย่างมันดีขึ้นจากวันแรกที่ได้พบกัน เขาไม่ต้องหลบหน้านาง และนางไม่ต้องตามหาเขา ทุกอย่างผ่านมานานกี่เดือนแล้ว และอีกไม่นานก็จะถึงจุดสิ้นสุดสินะ

            “มีเรื่องใดทำให้เจ้าลำบากใจได้ถึงเพียงนี้”

            “ท่านดูข้าออกถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่รู้ว่าผู้อื่นคิดทำร้ายท่าน”  นางยิ้มทะเล้นทั้งที่พูดจาเหน็บแนมเขาอยู่ หันซูอ้าปากจะต่อว่า  แต่ฉู่ห่าวหรานยกมือขึ้นห้ามปรามอย่างรู้ทัน  เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้หญิงสาวเป็นฝ่ายเก็บคำพูดของตนไปเสีย

            “บางคนฉลาดแต่ขาดความเฉลียว บางคนรู้มากแต่รู้ไม่เท่าทันผู้อื่น บางคนรู้ทั้งรู้แต่ยอมจำนนเพียงเพราะคำว่าซื่อสัตย์ค้ำคอ”

 บุรุษหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบดุจสายน้ำ คล้ายปลงใจกับสิ่งที่ผ่านมา เวลาปีครึ่งที่ต้องทนกับบาดแผลบนร่างกาย  ทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือจิตใจของตนเอง

            “ข้า...เข้าใจแล้ว”   เยว่ซินพูดเสียงเบาอย่างสำนึกผิด นางเป็นคนปากไวเช่นนี้ หากบิดายังอยู่ทำโทษให้นางคัดอักษรเป็นแน่ ส่วนมารดาจะทำขนมไว้รอแล้วให้พี่ใหญ่กับพี่รองแอบส่งขนมให้นาง

            “หากเจ้าไม่รังเกียจที่ข้าเบาปัญญา ถูกคนหลอกใช้มาก่อน ก็เล่าให้ข้าฟังได้”

            “แค่คิดถึงหน้าที่ของตนเอง” นางยิ้มเศร้าแล้ววาดเท้าลงมาจากขอบหน้าต่างเดินมาทรุดตัวนั่งที่พื้นเบื้องหน้าเขา “ขาของท่านดีขึ้นมากแล้ว หาโอกาสฝึกเดินสักหน่อยดีหรือไม่ ให้หันซูทำไม้เท้าให้ท่านพยุงเดิน หรือจะให้ข้าพยุงท่านเดินก็ได้นะ”

            “หากข้าเป็นภาระของเจ้า ก็จงปล่อยวางเรื่องของข้าแล้วทำในสิ่งที่เจ้าปรารถนาจะทำเถิด”

            คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นเล็กน้อยแล้วตามด้วยรอยยิ้มสดใส “ใต้เต้าฉู่นี่ช่าง...”

            “ข้าพูดจากใจจริง คิดว่าข้าเจ้าเล่ห์หรือไร อาการของข้า เจ้าเองก็รู้ดีที่สุด”

            “บางทีข้าก็ไม่อยากให้ท่านหายดี จะได้มีเหตุผลอยู่กับท่านนานๆ แต่นั้นก็เท่ากับว่าข้าเห็นแก่ตัว อีกอย่าง เป็นท่านที่เลือกจะลุกขึ้นเดินหรือนั่งบนรถเข็นต่อไป” นางยังคงยิ้มให้เขา “ท่านเคยคิดไหมว่า หลังจากที่ร่างกายกลับมาเป็นปกติแล้วจะทำอย่างไรต่อไป กลับเมืองหลวงทำงานรับใช้ราชสำนักหรือว่าออกท่องยุทธภพเช่นพ่อบุญธรรม”