คำสอนของแม่

       หลังอาหารเย็นวันนั้น เตียวเฟยหลิวเข้ามาพบลูกสาวถึงเรือน  ชิวเพ่ยเพ่ยมองท่านแม่คนงามอย่างแปลกใจ ร้อยวันพันปีท่านแม่ของนางไม่แม้แต่จะห่างจากท่านพ่อ  แต่วันนี้นางยอมมาหาถึงเรือนคนเดียวเสียนี่ เอ หรือมีเรื่องใหญ่อะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

“ท่านแม่มีอะไรหรือเจ้าคะ ถึงได้มาหาข้าที่นี่” ชิวเพ่ยเพ่ยเอื้อนเอ่ยแผ่วเบาตามที่ได้รับการสอนสั่งจากอาจารย์สอนมารยาท

“ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่เห็นว่าเจ้าเริ่มโตเป็นสาวแล้วก็ตอนที่เจ้าหมั้นหมายนี่แหละ แม่แค่อยากจะสอนเจ้าบางเรื่องเท่านั้น”

“หืม ท่านแม่มีอะไรใหม่ ๆ มาสอนข้าเหรอเจ้าคะ” ชิวเพ่ยเพ่ยผู้บ้าเรียนแววตาสว่างวาบขึ้นในทันใด

       เตียวเฟยหลิวเห็นอากัปกิริยาของลูกสาวก็แทบเอาเท้าก่ายหน้าผาก  ลูกสาวนางอะไรก็ดีหมด ยกเว้นเรื่องการบ้าเรียนนี่แหละ  ไม่รู้ว่าเพราะติดนิสัยสามีนางมาหรือเปล่า เฮ้อ

“ตอนนี้เจ้ามีคู่หมั้นแล้วใช่ไหม”

“เจ้าค่ะ”

“แล้วเจ้ารู้วิธีผูกมัดใจคู่หมั้นแล้วหรือยัง”

“ไม่เจ้าค่ะ” ชิวเพ่ยเพ่ยคิดแล้วก็รีบตอบท่านแม่คนงามไปตามจริง  นางไม่เคยสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นนอกจากท่านพ่อ ท่านปู่กับท่านตามาก่อน แล้วนางจะรู้วิธีการพวกนี้ได้อย่างไร

“ก็นั่นไง  ในเมื่อเจ้าไม่รู้ แม่ก็จะสอนเจ้า  ไม่อย่างนั้นคู่หมั้นของเจ้าที่หน้าตาหล่อเหลาถึงขนาดนั้น ต้องถูกสตรียั่วยวนชวนเสียตัวเป็นแน่”  เตียวเฟยหลิวพูดจากประสบการณ์ที่สามีนางถูกผู้หญิงสารเลวเข้าหาเมื่อสมัยก่อน  นางจึงต้องรีบมาติวเข้มให้ลูกสาวหัวอ่อนของนางยังไงเล่า

“อืม ถ้าอย่างนั้นท่านแม่รอข้าประเดี๋ยว  ข้าขอตัวไปเอากระดาษกับพู่กันมาเขียนไว้กันลืมเสียก่อนเจ้าค่ะ” พูดจบชิวเพ่ยเพ่ยก็วิ่งตื๋อเข้าไปในห้องหนังสือของนาง  หยิบกระดาษกับพู่กันกลับมานั่งโต๊ะกับท่านแม่คนงามอีกครั้ง

       เตียวเฟยหลิวมองท่าทางเตรียมพร้อมเรียนรู้ของลูกสาวก็ได้แต่เอือมระอา  แต่นางก็ต้องพูดออกมาอยู่ดี

“ข้อแรก การมีคู่หมั้นหน้าตาดีแบบเจ้าเป็นเรื่องอันตรายมากรู้ไหมเพ่ยเพ่ย  ดังนั้น เจ้าต้องส่งคนไปเฝ้าเขาเอาไว้ อย่าให้มีหญิงใดเข้ามาอ่อยเขาได้เป็นอันขาด เข้าใจหรือไม่”

“ข้าเข้าใจเจ้าค่ะท่านแม่  เดี๋ยวข้าจะส่งองครักษ์เงาไปสักสองคนหลังจากนี้นะเจ้าคะ ท่านไม่ต้องกังวล” ชิวเพ่ยเพ่ยจดไปคุยไปกับแม่ของนาง อืม ท่านแม่นางช่างรอบคอบเสียจริง

“ข้อสอง หากเจ้าได้อยู่กับคู่หมั้นสองต่อสอง ให้พยายามเบียดกระแซะเพื่อเพิ่มความใกล้ชิดสนิทสนมเข้าใจหรือไม่  ข้ารับรองว่า ผู้ชายร้อยทั้งร้อยพอได้แตะนิดต้องหน่อยร่างนุ่มนิ่มของผู้หญิง เป็นต้องอ่อนระทวยทุกราย  เจ้าดูตัวอย่างพ่อของเจ้าได้เลย” เตียวเฟยหลิวเชิดหน้าอย่างทะนงตัว สามีนางติดนางอย่างกับอะไรดี ก็เพราะนางมีดีให้ติดน่ะซี๊ คริคริ

“เจ้าค่ะท่านแม่ ว่าแต่ไอ้เบียดกระแซะนี่มันทำยังไงเจ้าคะ?” ชิวเพ่ยเพ่ยงงงวยกับคำสอนของท่านแม่คนงาม

       เตียวเฟยหลิวได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับลูกสาวผู้ไม่ประสีประสาตรงหน้า  นางลุกขึ้นไปนั่งข้างลูกสาวแล้วสาธิตวิธีการเบียดกระแซะให้นางเห็นเป็นบุญตา

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่เห็นการแสดงของท่านแม่คนงามถึงกับตาวาว  โอ้ววว ทำเช่นนี้นี่เอง  นางพยักหน้าหงึกหงักแล้วรับปากท่านแม่ว่าจะทำตามที่ท่านสอนสั่งอย่างดี

“ข้อสาม คนของเจ้าก็คือของเจ้าเพียงคนเดียว ห้ามให้หญิงใดเข้ามาพูดจาด้วยหรือทำผ้าเช็ดหน้าตกตรงหน้าเขา หรือล้มลงตรงหน้าเขาเพื่อให้เขาช่วย เข้าใจหรือไม่  หากใครกล้าแตะต้องคนของเจ้า เจ้าก็เตะผู้หญิงพวกนั้นออกไปให้ห่างเสีย เพื่อความปลอดภัยของคู่หมั้นเจ้าเอง”

“เจ้าค่ะท่านแม่ ข้ารับรองว่าหากเขาอยู่กับข้าแล้ว ข้าจะไม่ให้ผู้หญิงคนใดเข้าใกล้เขาแน่นอน ท่านแม่ไว้ใจข้าได้เลย” ชิวเพ่ยเพ่ยรับปากมารดาพร้อมทำหน้าจริงจังสำทับไปอีก

“ดีมาก ข้อสี่  หากคู่หมั้นเจ้าขอชื่นใจก่อนแต่งงานนิด ๆ หน่อย ๆ เจ้าก็อย่าเล่นตัวให้มากนัก  ยอม ๆ ไปเสีย ถึงอย่างไรก็จะได้แต่งงานกันอยู่แล้ว หัดเรียนรู้เอาไว้ก่อนแต่งงาน จะได้ไม่เคอะเขินเวลาเข้าหอ เข้าใจหรือไม่”

“เอ่อ ท่านแม่เจ้าคะ ไอ้ชื่นใจนิด ๆ หน่อย ๆ นี่มันเป็นยังไงกันเจ้าคะ” ชิวเพ่ยเพ่ยทำหน้างง

“โอ้ยยย ข้ามีลูกโง่ขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย ฮึ่ย เรื่องง่าย ๆ แค่นี้เจ้ายังไม่รู้  มีหวังคู่หมั้นเจ้าต้องเสร็จนางจิ้งจอกตามรายทางแน่”

“อ้าว ท่านแม่ก็บอกข้ามาสิเจ้าคะ ก็ข้าไม่รู้จริง ๆ นี่นา” ชิวเพ่ยเพ่ยมุ่ยหน้าอย่างจนใจ

“ก็เวลาคู่หมั้นเจ้าขอกอด ขอหอม ขอจูบนั่นยังไงล่ะ ที่แม่พูดถึง เฮ้อ ข้าล่ะเหนื่อยใจกับเจ้าจริง ๆ เพ่ยเพ่ย”

       ชิวเพ่ยเพ่ยถึงกับอ้าปากหวอ ไอ้หยา ท่านแม่ของข้า ท่านให้ข้าทำแบบนั้นจริงเหรอ?  แล้วทำไมอาจารย์สอนมารยาทข้าพูดตรงข้ามกับท่านเล่า อ่า เพ่ยเพ่ยเด็กดี จำเป็นต้องทำตามที่ท่านแม่สอนสั่ง ท่องไว้ ๆ

       คืนนั้นกว่าที่เตียวเฟยหลิวจะติวลูกสาวเสร็จก็ดึกดื่นค่อนคืน  ภรรยาผู้รักสามีรีบใช้วิชาตัวเบากลับห้องไปรับอ้อมกอดอุ่นแบบไม่เหลียวกลับมามองลูกสาวที่หน้าแดงก่ำจากบทเรียนท่านแม่เลยแม้แต่นิดเดียว  ชิวเพ่ยเพ่ยนอนแทบไม่หลับ เพราะมัวแต่คิดทบทวนบทเรียนใหม่ที่ท่านแม่สอนนั่นแหละ