ไม่เอาไหน

       นางยังไม่ยอมเคลื่อนย้ายออกจากห้องทรมาน นางรอคนทั้งสองฟื้นขึ้นมาเสียก่อน  เพราะนางแปลกใจที่ไม่เห็นองครักษ์เงาของพวกเขา  ส่วนองครักษ์เงาอีกคนของนางก็หายหัวไปไหนไม่รู้ด้วยสิ  นางไม่อยากเสียคนมีฝีมือไปหรอกนะ

       เกือบสองเค่อ เฟยหยุนกับองค์ชายสามก็ฟื้นขึ้นมา  ชิวเพ่ยเพ่ยรีบถามสิ่งที่นางอยากรู้ทันที

“องครักษ์เงาของพวกเจ้าอยู่ที่ใด ทำไมข้าไม่เห็นพวกเขาในคุกนี่” นางไม่ได้เปลี่ยนเสียงเพราะนี่ก็คู่หมั้นนางเอง นางไม่สนใจว่าเขาจะรู้ตัวตนนางหรือไม่ด้วย

“พวกเขาถูกจับไปทรมานอีกห้องหนึ่งด้านโน้น ข้าได้ยินพวกมันคุยกันก่อนหน้านี้ เจ้าช่วยพวกเขาแทนข้าได้ไหม ข้ามันฝีมือไม่เอาไหน จนมาถูกจับทรมานอยู่แบบนี้” เฟยหยุนที่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคู่หมั้น ได้แต่หน้าด้านขอร้องให้ช่วยคนของเขาก่อน  องครักษ์ของเขาเปรียบเหมือนพี่น้องที่โตมาด้วยกัน  ถ้าพวกเขาเป็นอะไรไป เขาคงเสียใจไปตลอดชีวิต

“เจ้าไปช่วยพวกเขาสิ แล้วตามหาคนของเราด้วย ข้าไม่รู้ว่าเขาเฝ้าประสาอะไร ข้าจึงไม่เห็นแม้แต่เงา”

“เอ่อ คุณหนูขอรับ ข้าอยู่ตรงนี้” องครักษ์อีกคนถูกขังในคุกใกล้ ๆ เขาเห็นคุณหนูกับเพื่อนที่ปลอมตัวจึงไม่รู้ว่าเป็นพวกนาง  พอได้ยินนางพูดเสียงเขียวเขาจึงรีบตอบรับก่อนจะโดนลงโทษ

“เพ้ย!!! เจ้านี่แอบฟังข้าเสียนาน แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้ไปนั่งจ๋องอยู่ในกรงนั่นน่ะ ช่างไม่เอาไหนเสียจริง  ข้าเปลี่ยนคนดีไหมเนี่ย” ชิวเพ่ยเพ่ยโมโหที่คนของนางเซ่อซ่าถูกจับมาเสียได้

“เอิ่ม ข้าแค่อยากช่วยคู่หมั้นคุณหนูนี่ขอรับ  แต่พลาดท่าถูกพวกมันสาดยาสลบใส่เสียก่อน มันเห็นข้าใส่ชุดคนละแบบกับคนของท่านแม่ทัพกับองค์ชายสาม เลยไม่เอาข้าไปทรมานน่ะขอรับ” เขาอ้อมแอ้มตอบคุณหนูอย่างอับอาย  ใครจะไปรู้เล่าว่าคนพวกนี้มันชอบใช้ยากันน่ะ ปัดธ่อววว

“หึ แล้วทำไมเจ้าไม่ทำลายกรงออกมาเองทั้งที่ฟื้นแล้วน่ะห๊ะ”

“เอิ่ม คือมันวางยาทำให้ข้าใช้พลังลมปราณไม่ได้หลังข้าสลบไปน่ะขอรับ ข้าเลยได้แต่นั่งง่อยอย่างที่คุณหนูเห็น แฮ่ะ แฮ่ะ” เขาพูดอย่างละอายแก่ใจที่โดนยาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้

“เฮ้อ ข้าไม่รู้จะพูดอะไรกับเจ้าเลยจริง ๆ ถอยไป!!”

เปรี้ยง!!!

       ชิวเพ่ยเพ่ยซัดฝ่ามือพลังปราณออกไปจากระยะไกล  ประตูห้องขังแตกกระจุยกระจายกลายเป็นผุยผง  องครักษ์ด้านในตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว  นี่คุณหนูอยากป่นเขาเป็นผงเหมือนประตูคุกไหมหนอ  ทำไมใช้กระบวนท่าโหดร้ายกับคนใจบางแบบเขานัก ฮือ คุณหนูใจร้าย

       ด้านเฟยหยุนฟังบทสนทนาแปลก ๆ จนถึงบางอ้อ เอ้า นี่คู่หมั้นเขาเหรอ ทำไมเด็กสาวตัวน้อยกลายเป็นชายหน้าปลาจวดได้เล่า เขามองนางขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา กระทั่งอดไม่ได้จนต้องถามออกมา

“เพ่ยเพ่ย นี่เจ้าเหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่ข้าแล้วใครจะมาช่วยเจ้าเล่า โว๊ะ ถามแปลก” ชิวเพ่ยเพ่ยตีรวนคู่หมั้นของนางที่ชักจะนิสัยเสียไม่ยอมลุกออกจากตักเสียที

“แล้วทำไมหน้าเจ้าเป็นแบบนี้เล่า”

“อ้าว เจ้าจะให้ข้าใช้ใบหน้าไหนเข้ามาในนี้แบบไม่มีรอยขีดข่วนน่ะ นี่ รีบลุกขึ้นได้แล้ว ข้าหนัก!” ชิวเพ่ยเพ่ยผลักหัวของเฟยหยุนออกจากตักนางอย่างแรง จนหัวเขาแทบจะโขกพื้น

       เฟยหยุนได้แต่บ่นพึมพำเบา ๆ ว่านางใจร้าย เขายังเจ็บอยู่เลยนะ ชิวเพ่ยเพ่ยที่หูดีเกือบเท้ากระตุกถีบคู่หมั้นติดฝา  ยังดีที่นางจับขาตัวเองไว้ก่อน ไม่งั้นคงเป็นนางที่เหนื่อยแบกเขาออกจากที่นี่

       ส่วนองครักษ์ที่ถูกยาพิษรีบเดินอย่างสงบเสงี่ยมมาขอยาถอนพิษกับคุณหนูของเขา  ชิวเพ่ยเพ่ยสบัดขวดยาให้อย่างไม่เต็มใจ หึ ยาข้าแพงรู้หรือไม่  ถ้าไม่มีใครเห็น ข้าคงเตะส่งเจ้าไปนอนนอกค่ายแล้วปล่อยให้ยาพิษมันสลายไปเองนานแล้ว ฮึ่ย

       หลังกินยาถอนพิษไม่นานนัก เขาก็สามารถใช้พลังลมปราณดังปกติได้แล้ว  ชิวเพ่ยเพ่ยสั่งเขาไปช่วยองครักษ์อีกคนให้ช่วยคนของเฟยหยุนกับองค์ชายสามจะได้รีบออกจากที่เส็งเคร็งนี่เสียที  นางคันหน้าไปหมดแล้วนะ หน้ากากบ้านี่ครั้งหน้าคงต้องหาวัสดุใหม่มาทำเสียแล้วสิ

       องครักษ์ทั้งสี่ของเฟยหยุนกับองค์ชายสามต่างถูกทรมานจนแทบพิการ  พวกเขาเหลือเพียงลมหายใจรวยรินก่อนคนของชิวเพ่ยเพ่ยจะป้อนยารักษาได้ทันท่วงที  ทำให้พวกเขายังเหลือลมหายใจที่มั่นคงไปได้อีกห้าวัน

       องครักษ์ของชิวเพ่ยเพ่ยรีบออกมารายงานอาการคนทั้งสี่เสียก่อน  หากพวกเขาต้องแบกคนเจ็บหกคนไปด้วยขณะหลบหนีมันคงไม่ดีแน่ ชิวเพ่ยเพ่ยได้แต่หงุดหงิดที่ต้องเสียยาดีอีกแล้ว  ยานางแพงม๊ากมาก!!! ฮึ่ย

       นางกัดฟันโยนขวดยาอีกขวดให้เขาเอาไปป้อนคนใกล้ตายทั้งสี่อีกครั้ง กระทั่งเกือบสองเค่อต่อมา คนที่เกือบจะพิการก็เดินลมปราณรักษาตัวขั้นต้นได้แล้ว  อ่า  ยาของคุณหนูช่างมหัศจรรย์เสียจริง  สององครักษ์ต่างอิจฉาคนทั้งสี่ที่ได้ยาเทพของคุณหนูพวกเขา  แต่พวกเขาไม่อยากมีสภาพน่าอนาถแบบคนพวกนี้หรอกหนา  แค่อยากได้ยาเอาไว้ฉุกเฉินก็เท่านั้น