ไอ้คู่หมั้นตาถั่ว

       หลังชิวเพ่ยเพ่ยกลับถึงตำหนักเมฆาดับได้เพียงวันเดียว  นางต้องเก็บของกลับบ้านอย่างไม่เต็มใจ  ใครใช้ให้ท่านปู่ท่านย่ากับท่านพ่อต่างพากันคิดถึงนางกันเล่า  ท่านตาเล่าให้ฟังว่า ระหว่างที่นางไม่อยู่นั้น  พวกเขาส่งจดหมายมาทุกสามวันเลยทีเดียว  ทำเอาแม่คนงามผู้รักสามีนางอย่างกับอะไรดีทนไม่ไหว  ต้องส่งคนมาก่อกวนพวกเขาสองตายายให้เร่งชิวเพ่ยเพ่ยกลับจากแคว้นเยี่ย  ดีที่ชิวเพ่ยเพ่ยกำลังอยู่ระหว่างทางกลับ  นางจึงไม่ต้องเผชิญความน่ารำคาญจากท่านแม่คนงามผู้เอาแต่ใจได้อย่างฉิวเฉียด

       ชิวเพ่ยเพ่ยกลับถึงจวนตระกูลชิว นางถูกท่านปู่ ท่านย่า กับท่านพ่อ พลิกคว่ำพลิกหงายดูว่านางสึกหรอตรงไหนหรือไม่  ทำเอานางหัวหมุนไปหมด  กระทั่งท่านแม่เข้ามาปรามนั่นแหละ นางจึงถูกปล่อยให้ไปพักผ่อนจากการเดินทางอย่างเร่งรีบในครั้งนี้เสียก่อน เฮ้อ นางรู้ว่าพวกเขารักนาง แต่พวกเขาลืมไปหรือเปล่าว่านางไปบ้านท่านตา ท่านยายที่สุดแสนจะร่ำรวยน่ะ

       หลังพักผ่อนได้สองวันในจวนตระกูลชิว  นางได้รับคำสั่งจากท่านแม่ให้ไปเลือกของขวัญวันเกิดให้เพื่อนขุนนางของท่านพ่อแทน  นางรีบถามท่านแม่ด้วยความสงสัย

“ท่านแม่แน่ใจหรือว่าจะให้ข้าเลือก  ท่านก็รู้ว่าข้าเลือกของพวกนี้ไม่เก่ง”

“เหอะ ก็ไอ้ขุนนางคนนี้มันไม่ค่อยจะดีกับพ่อเจ้านักหรอก  ข้าเลยไม่อยากเสียเวลาพอกหน้าไปหาซื้อของให้น่ะสิ เจ้าอยากซื้ออะไรก็เลือกมาเถอะน่า แม่จะไม่โทษเจ้า”

“เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน”

       ชิวเพ่ยเพ่ยรีบถอยทัพกลับเรือนไปเอาตั๋วแลกเงิน  คราวนี้นางเตรียมตั๋วแลกเงินหนึ่งพันตำลึงไปเพียงสามใบ ถ้าท่านแม่บอกว่าคนนี้ไม่ดีกับท่านพ่อ นางก็ไม่จำเป็นต้องเอาเงินไปเผื่อมากมายเหมือนทุกครั้งจริงไหม?  ชิวเพ่ยเพ่ยเรียกเตียวเตียวให้ไปบอกคนขับรถม้า  นางจะได้รีบไปเลือกซื้อแล้วแวะซื้อขนมอร่อย ๆ มากินกับท่านปู่ท่านย่าและท่านพ่อท่านแม่ด้วย  ช่วงนี้แม่ของเตียวเตียวไม่รู้เป็นอะไร ทำแต่อาหารอย่างเดียวไม่มีขนมหรือของว่างที่ปกตินางมักทำเอาไว้ในจวนเสมอ  นางเองก็ไม่อยากซักไซร้เตียวเตียว  เพราะเห็นนางเหมือนมีเรื่องในใจไม่น้อยหลังนางกลับมา

       ชิวเพ่ยเพ่ยกับเตียวเตียวขึ้นรถม้าไปตลาดด้วยกัน  คนขับได้รับคำสั่งจากคุณหนูว่าให้จอดรถไว้ใกล้ ๆ ร้านขนม ขากลับนางจะได้ไม่ลืมซื้อกลับจวน  เขาจึงขับไปตามคำสั่งของนาง  ไม่นานนักหนึ่งนายหนึ่งบ่าวก็ลงจากรถม้า  ชิวเพ่ยเพ่ยกำลังเดินคิดว่าจะซื้ออะไรให้ขุนนางคนนี้ดีหนอ  เตียวเตียวเดินตามหลังนางดังเช่นปกติ

       กระทั่งนางได้ยินเสียง ตุ๊บ! เหมือนมีอะไรร่วงลงบนถนน  นางจึงหันกลับไปมองตามเสียง  ด้านหลังนางกลายเป็นคู่หมั้นที่ไม่ได้พบกันมากกว่าหนึ่งเดือน  แต่บ่าวรับใช้ตัวน้อยของนางนั่งกองอยู่กับพื้นเสียอย่างนั้น นางรีบถามคู่หมั้นเสียงเขียวว่าเกิดอะไรขึ้น เขากลับตอบนางอย่างอาย ๆ ว่า

“ข้าคิดถึงเจ้ามากไปหน่อย จนไม่เห็นบ่าวของเจ้าน่ะ ข้าขอโทษนะเพ่ยเพ่ย อย่าโกรธข้าเลยนะ” เฟยหยุนที่มีนัดกับองค์ชายสามที่โรงน้ำชาไม่ไกลจากที่นี่นัก มัวแต่ดีใจที่เห็นคู่หมั้นตัวน้อยของเขา  เขามองไม่เห็นบ่าวของนางจริง ๆ นางจะมาโทษเขาไม่ได้นะ

“เฮ้อ เอาล่ะ ๆ ข้าไม่โกรธท่านหรอก เตียวเตียว เจ้าลุกไหวหรือไม่”

“ไหวเจ้าค่ะคุณหนู แต่ข้าคิดว่าคงเดินตามคุณหนูไม่ไหวเพราะข้อเท้าแพลง แฮ่ะ แฮ่ะ”

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสีหน้าของนางดูเจ็บปวดไม่น้อย  นางได้แต่หันไปแยกเขี้ยวใส่คู่หมั้นตาถั่วพร้อมร้องเรียกคนขับรถม้าที่เป็นคนของตำหนักเมฆาดับมาพาเตียวเตียวไปรอในรถม้าก่อน  นางจะไปซื้อไม่นานแล้วจะรีบกลับมา

       เฟยหยุนเห็นคู่หมั้นสั่งการเสร็จแล้ว เขารีบขอทำหน้าที่พานางไปซื้อของไถ่โทษทันที  ชิวเพ่ยเพ่ยขี้เกียจจะปฏิเสธเขา ในเมื่อท่านแม่สอนสั่งมาอย่างดีว่าอย่าเล่นตัว  นางจึงทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ ให้เขาตามมา

       เฟยหยุนถือโอกาสเดินเคียงข้างคู่หมั้นผู้น่ารักของเขาพร้อมชวนนางสนทนาเรื่องระหว่างที่เขาไม่อยู่ในเมืองหลวงทันที  แต่ปรากฎว่าคู่หมั้นเขาเองก็ไปเยี่ยมท่านตาท่านยายที่ต่างเมืองเช่นกัน  เขาที่ไม่รู้จะคุยอะไรดี เลยได้แต่สอบถามว่านางอยากมาซื้ออะไร เขาจะได้แนะนำร้านค้าให้  ชิวเพ่ยเพ่ยที่กำลังคิดไม่ตกเรื่องของขวัญจึงได้โอกาสให้เขาพาไปซื้อและเลือกของแทนนางเสียเลย

       เฟยหยุนไม่ทำให้คู่หมั้นผิดหวัง  เขาพานางไปที่ร้านขายหนังสือทันที ขุนนางส่วนใหญ่ถ้าเป็นเรื่องของขวัญก็ไม่พ้นชุดฝนหมึกกับพู่กันน่ะสิ  ชิวเพ่ยเพ่ยเลือกชุดที่นางคิดว่าเหมาะสม ราคาชุดนี้ห้าร้อยตำลึง นางส่งตั๋วแลกเงินให้คนงานในร้านพร้อมบอกให้เขาห่อให้ดี  ของที่คนงานส่งกลับมาพร้อมเงินทอน เฟยหยุนส่งเงินทอนให้คู่หมั้นเขา แต่ของที่ซื้อมานั้น เขาช่วยถือไปส่งให้นางถึงรถม้า

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่ได้รับบริการจากคู่หมั้นสุดหล่อแสนจะสบายใจ นางไม่ต้องเหนื่อยถือเอง แบบนี้ต้องให้รางวัลเหมือนที่ท่านแม่สอนไหมนะ? เอ แล้วนางจะให้อะไรเขาดีล่ะ

       ระหว่างที่ใกล้จะถึงรถม้า ชิวเพ่ยเพ่ยจำได้ถึงกระบวนท่าเบียดกระแซะของท่านแม่คนงามได้พอดี นางจึงค่อย ๆ กระดึ๊บ กระดึ๊บเข้าไปเบียดท่อนแขนล่ำสันของคู่หมั้นนาง  เฟยหยุนคราแรกตกใจจนแทบกระโดดออกห่าง  แต่พอมองหน้านางที่ทำไม่รู้ไม่ชี้เขาก็เปลี่ยนใจเป็นยิ้มหวานให้นางแทน อ่า วันนี้เขาก้าวเท้าไหนออกจากบ้านหนอ คู่หมั้นตัวน้อยของเขาถึงได้อยากใกล้ชิดเขาเสียขนาดนี้ โอ้ยยยย เขาอยากแต่งงาน!!!