รับงานแคว้นเยี่ย

       หลังได้เป็นเจ้าตำหนักไม่ถึงสามวัน  ชิวเพ่ยเพ่ยยอมรับงานจ้างฆ่าท่านอ๋องเสเพลของแคว้นเยี่ย ที่นางยอมรับงานนี้ไม่ไช่เพราะเงินเล็กน้อยที่ชาวบ้านรวบรวมกันเป็นค่าจ้างผ่านสาขาแคว้นเยี่ย  แต่เพราะเจ้าอ๋องสารเลวคนนี้ฉุดคร่าสาวชาวบ้านมากกว่า 50 คนแล้ว  ฮ่องเต้ขี้ขลาดผู้หวาดกลัวพ่อของอ๋องน้อยคนนี้มาแต่ไหนแต่ไร  ถึงเขาจะรังเกียจการกระทำของสองพ่อลูก แต่จนใจที่คนของเขาอ่อนแอกว่ามากจนไม่สามารถโค่นล้มสองพ่อลูกนี่ได้เสียที  นางจึงยินยอมรับงานนี้ด้วยตัวเอง  นางชอบนักงานกำจัดคนพาลอภิบาลคนดีเช่นนี้

       ชิวเพ่ยเพ่ยปลอมตัวเป็นเด็กหนุ่มและเดินทางไปยังแคว้นเยี่ยด้วยม้าเร็วแทนการเอื่อยเฉื่อยนั่งรถม้า นางเบื่อรถม้าเสียจริง ๆ เพราะมันช้ายิ่งกว่าเต่าคลาน  ถ้าไม่ติดว่านางต้องเก็บแรงเอาไว้ถล่มจวนอ๋องล่ะก็นะ นางคงใช้วิชาตัวเบาเดินทางเองแล้ว เฮ้อ

15 วันต่อมา เมืองหลวงแคว้นเยี่ย

       ชิวเพ่ยเพ่ยฝากม้าเอาไว้ที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองหลวง  นางเดินไปที่ร้านแลกเงินสาขาหนึ่งของตำหนักเมฆาดับ  คนเฝ้าร้านเมื่อเห็นนางส่งหยกพกประจำตำแหน่งให้ดูรีบมองหน้านางอยู่สองสามครั้ง  เขาไม่เคยพบเจ้าตำหนักคนใหม่มาก่อน  ไม่คิดว่าจะยังเด็กขนาดนี้  เขารีบพานางเข้าไปที่ด้านหลังร้านทันทีแล้ววิ่งไปแจ้งหัวหน้าสาขาที่กำลังรวบรวมข่าวสารตามปกติส่งให้ตำหนักใหญ่ที่แคว้นหนาน ไม่นานนักหัวหน้าสาขาก็นำลูกน้องทั้ง 20 คน เข้ามาคารวะนาง

“คารวะท่านเจ้าตำหนัก” ทุกคนคำนับนางอย่างเคารพนบนอบ  พวกเขารู้ดีว่าไม่ควรแส่หาเรื่องตาย ถึงแม้เด็กตรงหน้าจะดูไม่มีพิษมีภัยก็เถอะ

“อืม ตามสบาย บอกข่าวจวนอ๋องจิ่วมาให้ข้าทั้งหมด” นางต้องรีบมารีบกลับ เพราะนางไม่ได้บอกท่านพ่อว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่  ป่านนี้ไม่รู้ว่าท่านพ่อจะเขียนจดหมายถามท่านตาหรือยัง ก็นางเล่นอยู่ที่ตำหนักรวมเดินทางมาที่นี่เกือบเดือนแล้วน่ะสิ

       หัวหน้าสาขารายงานข่าวจวนอ๋องจิ่วในทุกสิ่งที่เขารู้  ตอนนี้อ๋องเฒ่ากับลูกชายที่เพิ่งออกไปจับสาวชาวบ้านเพิ่งกลับมาที่จวนได้วันเดียว  คราวนี้พวกมันจับคนมาทีเดียวเกือบ 30 คน  พวกเขาเองก็เกลียดพวกมันไม่น้อย แต่ถ้าไม่มีคำสั่งใด พวกเขาก็ไม่สามารถลงมือรับงานเองได้  ตอนนี้เปลี่ยนเจ้าตำหนักแล้ว  พวกเขาไม่กล้ารับงานเองโดยพละการ

“เจ้าจัดห้องพักให้ข้าหนึ่งห้อง คืนนี้ข้าจะไปเผาจวนอ๋องเสียหน่อย” ชิวเพ่ยเพ่ยบอกหัวหน้าสาขาอย่างสบาย ๆ อา นางอยากเล่นไฟ ฮิฮิ

       หัวหน้าสาขาฟังเจ้าตำหนักพูดเหมือนเรื่องที่นางกำลังจะทำเป็นเพียงเรื่องง่าย ๆ ที่ผู้ชายอย่างเขาไม่รู้ บรื๋อออ เจ้าตำหนักคนนี้น่ากลัวกว่าข่าวลือเสียอีก  เขาไม่กล้าชักช้ารีบบอกคนสนิทไปเตรียมห้องในร้านที่ดีที่สุดให้นางในทันใด  ชิวเพ่ยเพ่ยใจดีส่งตั๋วแลกเงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่นางแอบพกมาเพียงสิบใบให้พวกเขาไปซื้อหาอาหารมาให้นาง ส่วนเงินทอนน่ะหรือ นางให้พวกเขาเก็บเอาไว้แบ่งกันกินอยู่หลังนางออกจากแคว้นเยี่ย ก็คนมันรวย ช่วยไม่ได้อ่ะเนอะ

       หัวหน้าสาขาจับตั๋วแลกเงินพร้อมมือที่สั่นเทา อา เกิดมาเพิ่งจะเคยจับตั๋วแลกเงินที่ราคาสูงขนาดนี้  ที่แคว้นเยี่ยอันแสนยากจนหากินลำบากกว่าแคว้นอื่นมาก  ฮ่องเต้เองยังจนเสียกว่าเจ้าอ๋องสองพ่อลูกนั่นเสียอีก  ความจริงเขาอยากจะปล้นคลังอ๋องก่อนที่เจ้าตำหนักจะเผาเสียหน่อย  แต่ก็กลัวว่านางจะคิดว่าพวกเขาโลภมากในทรัพย์สิน  ถึงแม้ปกติทรัพย์สินทั้งหมดจะถูกแบ่งส่วนแล้วส่งไปยังตำหนักใหญ่ก็เถอะนะ

       ชิวเพ่ยเพ่ยหลังกินอาหารแล้วก็รีบนอนพักผ่อน  เอวนางยังระบบไม่หายจากการเดินทางไกล ขากลับนางจะไม่เร่งรีบเหมือนขามาแล้ว เฮ้อ มันช่างทรมานเอวน้อย ๆ ของนางเสียจริง

       ตกดึกคืนนั้น ชิวเพ่ยเพ่ยลืมตาตื่นตามความเคยชิน  นางเปลี่ยนเป็นชุดรัดกุมสีดำพร้อมเสื้อคลุมประจำตำแหน่งเจ้าตำหนัก  นางคาดผ้าสีดำปกปิดใบหน้าน้อย ๆ เอาไว้ด้วย

       หัวหน้าสาขาพาคนมารอที่ลานหลังร้านได้สักพักแล้ว  ชิวเพ่ยเพ่ยมองพวกเขาอย่างงุนงง นางไม่ได้บอกว่าจะพาพวกเขาไปด้วยเสียหน่อยนี่นา

“พวกเจ้าอยากไปด้วยเหรอ?”

“เราเป็นห่วงเจ้าตำหนักขอรับ” พวกเขาเองก็เปลี่ยนชุดพร้อมปกปิดใบหน้าเหมือนนางเช่นกัน นี่เป็นชุดปฏิบัติงานของตำหนับเมฆาดับที่คนทั้งใต้หล้าล้วนรู้กันดี

“อ้อ ข้าก็นึกว่าพวกเจ้าอยากได้ทรัพย์สินในคลังอ๋องเสียอีก  ข้าอุตส่าห์จะพาพวกเจ้าไปขนมาไว้เสียหน่อย เฮ้อ” นางแสร้งถอนหายใจให้พวกเขา

“เอ่อ เจ้าตำหนักพูดจริงเหรอขอรับ ความจริงเรื่องนั้นพวกข้าก็อยากได้มาเก็บไว้เป็นทุนสำรองของสาขาที่นี่อยู่เหมือนกัน แฮ่ะ แฮ่ะ” หัวหน้าสาขาถูมืออย่างตื่นเต้น  ถ้าเขาได้มาก็คงสามารถพัฒนาสาขาในแคว้นเยี่ยได้อีกหลายสาขาแน่

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็เตรียมตัวขนของเถอะ แค่อย่าให้ใครเห็นก็พอ เข้าใจหรือไม่” นางรู้ปัญหาที่นี่ดีแต่แรก นางแค่ล้อพวกเขาเล่นเท่านั้น

       เหล่าสมาชิกสาขาแคว้นเยี่ยแทบจะหมอบกราบเจ้าตำหนักคนใหม่คนนี้ในทันใด อา ถึงนางจะโหดเหี้ยม แต่นางก็ใจดีกับพวกเขาไม่น้อยนะเนี่ย