บทที่ 5 แรงดึงดูด

ฉินเจินเจินถูกปลุกตั้งแต่เช้าตรู่ตามคำสั่งของผู้บัญชาการที่ตื่นมาออกกำลังลังกายตั้งแต่ยามที่ฟ้ายังไม่สาง ดวงตากลมแทบจะปิดสนิท กว่าเธอจะได้นอนเวลาก็ล่วงเลยจนเกือบจะสว่าง นั่นก็เพราะอาการตกหลุมรักจนนอนไม่หลับ

“คุณคะ ตื่นเถอะค่ะ คุณชายรออยู่นะคะ”

คุณป้าหลิวเขย่าตัวเธออยู่นาน แต่ดูเหมือนว่าผู้บัญชาการจะเล่นงานเธอบนเตียงหนักไปหน่อยกระมัง คุณหนูคนนี้ถึงได้ดูอ่อนเพลียเช่นนี้

“เธอยังไม่ตื่นอีกหรือป้าหวัง”

หวังซานเย่เดินผ่านหน้าห้องของเธอ ก่อนจะมองเห็นว่าป้าหวังหรือแม่บ้านหวังหมิงของเขากำลังเขย่าตัวเธอเพื่อให้เธอลืมตาตื่นขึ้นมา เขาจึงอดที่จะเดินเข้าไปดูไม่ได้ ‘เห็นทีคฤหาสน์ของเขาคงจะทำให้เธอหลับสบายไม่น้อย’ เขาได้แต่คิดเช่นนั้น โดยไม่รู้ความจริงเลยสักนิดว่าเธอดีใจจนนอนไม่หลับ

“ยังเลยค่ะ เมื่อคืนคุณชายใช้งานเธอหนักหรือคะ” ป้าหวังเอ่ยถามคนเป็นนาย โดยแฝงนัยไว้ในคำถามอย่างชัดเจน

“ไม่มีเรื่องเช่นนั้นครับ คุณป้าอย่าพูดไป เธอจะเสียหายเอาได้” เขาเก็บรอยยิ้มซ่อนลงในใบหน้าทันทีที่ดูเหมือนว่าจะมีหลายต่อหลายคนเข้าใจผิดไป

“ค่ะ ๆ ป้าไม่พูดค่ะ”

หวังหมิงพยักใบหน้ารับ ก่อนจะหุบปากจนสนิท แม้นายผู้นี้จะดูเหมือนใจดี แต่ทว่ากลับมีความเด็ดขาดและดุดันไม่น้อย ตามวิถีของนายทหารใหญ่

“เดี๋ยวผมปลุกเธอเองครับ ป้าหวังมีอะไรก็ไปทำเถอะ” เขาบอกกับคุณป้าแม่บ้าน ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงบนเตียงของเธอ

“ขี้เซาแบบนี้ เห็นทีคฤหาสน์ผู้บัญชาการคงจะรับเลี้ยงดูไม่ไหวแล้วกระมัง ฉินเจินเจิน”

น้ำเสียงพิฆาตเอ่ยขึ้นข้างใบหู ส่งให้ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันทีโดยอัตโนมัติ ร่างบอบบางเด้งลุกขึ้นนั่งไปพร้อมกับการขยี้ตาแรง ๆ เพื่อจะได้มองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน

“คะ...คุณ”

“อืม ผมเอง อยากนอนต่อหรือไม่” เขาแกล้งส่งสายตาไม่พอใจแรง ๆ ให้กับเธอเพื่อเป็นการเย้าหยอก

“มะ...ไม่แล้วค่ะ ฉันจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้”

ฉินเจินเจินลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรวดเร็ว เวลาเธอรีบร้อนมักจะมาพร้อมกับความซุ่มซ่าม ไม่ว่าจะเป็นการทำของหล่น หรือชนทุกสิ่งที่อยู่ภายในห้องนอนของเธอ

ผู้บัญชาการส่ายใบหน้าไปมา พร้อมกับรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว เด็กสาวในวัยเช่นนี้ช่างมีเอกลักษณ์ที่สดใสร่าเริงเสียเหลือเกิน แต่ในอีกขณะเธอก็เหมือนกับมีอีกคนที่อายุอานามราวเดียวกับเขาผ่านออกมาทางความคิด

เมื่อเธอจัดการตัวเองจนเรียบร้อยดี ฉินเจินเจินในชุดกี่เพ้าสีขาวปักลายดอกโบตั๋นสีแดงสด รวบผมเป็นมวยต่ำเล็ก ๆ แต่งแต้มใบหน้าด้วยสีสันบาง ๆ ไม่จัดจ้าน แต่เหมาะสมกับวัยจนสวยสง่า เดินออกมาเขาก็ไม่อยู่ภายในห้องของเธอแล้ว เธอจึงเดินลงไปด้านล่าง

ดวงตาคู่สวยมองสำรวจเขาที่นั่งจิบชาด้วยความพินิจอีกครั้ง ผู้บัญชาการร่างสูงใหญ่บึกบึน ไหล่กว้างอกผายน่าพึ่งพิงสมกับเป็นนายทหาร สวมใส่เครื่องแบบทหารสีเขียวอมน้ำตาล ประดับเครื่องหมายของนายทหารยศสูงสำหรับยุคนี้ ใบหน้าดูหล่อเหลาคมคาย คิ้วเข้ม ดวงตายาวรีสีเทาเข้มของดูลึกลับ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักแดง ระเรื่อรับกับกรอบหน้าที่เห็นสันกรามนูนเด่นชัด เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่น่าค้นหาและน่าหลงใหล แม้จะเป็นชายในวัยสี่สิบปี

ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของเขาสุขุมและนุ่มนวล แต่กลับเต็มไปด้วยพลังแสดงถึงความมั่นใจและบุคลิกภาพที่น่าดึงดูด ทำให้ฉินเจินเจินถึงกับเกาะราวบันไดจ้องมองเขาจนสติล่องลอย ‘ใครจะคิดว่าเธอที่ชอบเด็กวัยหนุ่มเป็นชีวิตจิตใจ เมื่อมาอยู่ในโลกใบนี้กลับชอบมองผู้ชายที่กำลังจะเข้าใกล้วัยกลางคนด้วยความหลงใหลเช่นนี้’

“เจินเจิน ถ้าคุณเอาแต่เกาะราวบันไดจนไม่มองเท้าของตัวเอง อีกไม่นานคุณจะตกบันไดเอาได้นะ”

เสียงของเขาดังใกล้กับเธอเพียงนิดเดียว เพียงแค่เธอกระพริบตาเรียกสติก็เห็นว่าร่างสูงของเขาเข้ามาใกล้เธอจนเกือบจะประชิด บันไดอีกเพียงไม่กี่ขั้นเธอก็จะอยู่ในระดับเดียวกันกับเขาแล้ว และด้วยความไม่ทันระวัง ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เขาเอ่ยเตือน

“วะ...ว้าย”

กว่าจะรู้ตัวแข้งขาของเธอก็พันกันไปเสียหมด ร่างเล็กลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ จนเธอต้องหลับตาปี๋เพราะความกลัว เห็นทีวันนี้ถ้าเธอไม่หัวแตก ก็คงจะมีรอยช้ำเคล็ดขัดยอกไปทั่วทั้งตัวแน่ ๆ

หมับ

แต่เธอก็คิดผิด เมื่อรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนแกร่งที่ยื่นเข้ามาโอบรั้งรอบเอวของเธอเอาไว้ ไม่ให้ร่างของเธอตกลงไปจากบันได กลิ่นกายของเขาทำให้เธอลืมตาขึ้นมา ก่อนที่เขาจะเอ่ยตำหนิเธอเบา ๆ

“ระวังตัวเองหน่อยไม่ได้หรือ ผมไม่อยากให้ใครมาตราหน้าว่าดูแลคุณไม่ดี”

เขาอุ้มเธอมาวางลงบนโซฟา แต่ทว่าเขากลับลืมไปเสียสนิทว่าเธอโอบรั้งรอบคอเขาอยู่ เขาจึงล้มลงไปบนร่างของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ และยิ่งไปกว่านั้น ริมฝีปากของเขากระแทกกับริมฝีปากของเธอเข้าอย่างจัง

อื้อ

แม้จะได้รับรู้ถึงความนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากของอีกฝ่าย แต่แรงกระแทกนั้นก็มากพอที่จะทำให้ทั้งสองเจ็บแปลบจากแรงกระแทก 

ฉินเจินเจินได้แต่ส่งเสียงครางในลำคอ ในขณะที่เธอยังคงโอบรอบคอของเขาเอาไว้ จนสองดวงตาประสานกันด้วยความอ้อยอิ่ง

ตึกตัก ตึกตัก

ด้วยความชิดใกล้จังหวะการเต้นของหัวใจที่แปลกไปก็ส่งเสียงร่ำร้องออกมาจนดังสนั่นโดยไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร หวังซานเย่ได้แต่มองใบหน้าที่งดงามของเธอด้วยความใกล้ชิด

เด็กสาวในวัยยี่สิบปีแบบเธอนั้นงดงามเกินต้าน ใบหน้าของเธอหวานละมุนดุจนางในภาพวาด ผิวขาวผ่องราวกับหิมะ ดวงตาสีดำขลับนั้นก็ช่างหวานซึ้ง จมูกเล็กเชิดได้รูป ริมฝีปากสีแดงสดเจือด้วยเลือดที่ไหลซึมเม้มเข้าหากัน กระพริบตาปริบให้กับราวกับเชื้อเชิญ

หวังซานเย่นั้นเสียอาการไปกับความน่ารักสดใสของเธอ จนเผลอไผลขยับใบหน้าเข้าไปจนเกือบจะชิดกับใบหน้าของเธอ เขาจับจ้องแต่เพียงริมฝีปากที่เย้ายวนจนลืมเสียงของหัวใจที่เต้นเร่าของตัวเองไปเสียสนิท ลิ้นร้อนถูกยื่นออกไปจนแนบสนิทกับริมฝีปากที่มีรอยเลือดจาง ๆ ก่อนที่เขาจะตวัดลิ้นเลียมันจนอีกฝ่ายหลับตาแน่น และตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา

แผล่บ

ฉินเจินเจินตัวเกร็งเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นอุ่นร้อนของเขาที่ตวัดเลียเลือดบริเวณริมฝีปาก มันช่างอบอุ่นและอ่อนโยนจนเธออยากจะคว้าเอาไว้ และสานต่อมันให้ไปไกลเกินกว่านี้ ทว่า

“เจินเจิน ผะ...ผมขอโทษ”

ผู้บัญชาการหนุ่มถอนตัวออกทันทีหลังจากที่รู้ตัวเอง ว่าเขากำลังทำอะไรลงไปโดยไร้ซึ่งสติ โดยที่เขาไม่เคยสูญเสียความเป็นตัวตนเช่นนี้มาก่อน แม้แต่ตัวของเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดเด็กสาวคนนี้ถึงได้มีแรงดึงดูดเขามากมายเช่นนี้

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ”

ทันทีที่เขาลุกออกจากตัวของเธอไป เธอก็ผุดลุกขึ้นนั่งโดยไม่ลืมลูบไล้ริมฝีปากที่แตกของตัวเองไปพลาง ๆ ก่อนจะเอ่ยปากบอกเขาว่าไม่เป็นอะไร

“เช่นนั้นไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปทานข้าวที่เหลา ก่อนจะพาคุณไปซื้อข้าวของเครื่องใช้”

ผู้บัญชาการหนุ่มเดินนำออกไป โดยมีเธอเดินตามออกไปด้วยความรีบร้อน ด้านหน้าของคฤหาสน์มีรถยุโรปที่ใช้ในการทหารจอดรอเอาไว้ นายทหารผู้รับหน้าที่เป็นคนขับรถค้อมกายให้กับผู้เป็นนาย ก่อนจะเปิดประตูรถให้เขาเข้าไปยังด้านใน พร้อมกับเธอ ก่อนที่เขาจะปิดประตูและกลับมาทำหน้าที่เป็นคนขับ

“ผู้บัญชาการหวัง วันนี้คุณจะไปที่ไหนก่อนครับ”

นายทหารใต้การบังคับบัญชาของเขาเอ่ยถาม โดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับมามองทางด้านหลัง

“เหลาใหญ่ของลั่วหยาง”

“ครับ”

หลังจากนั้นบรรยากาศภายในรถก็เงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ ซึ่งเธอก็ไม่ได้เอ่ยทักท้วงแต่อย่างใด ดวงตากลมโตยังคงมองออกไปนอกบานหน้าต่างของรถโดยที่ในหัวยังคงมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เช่นเดียวกับผู้บัญชาการข้างกาย