บทที่ 26 แผนลวงร้าย

แสงอาทิตย์ในยามอรุณรุ่งได้ลาลับขอบฟ้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความมืดมิดที่เงียบสงัด ราวกับไม่มีอะไรจะหยุดยั้งความชั่วร้ายที่กำลังแผ่กระจายไปทั่วทั้งลั่วหยาง หวังซานเย่ เป็นผู้บัญชาการทหารที่ฉลาดเฉลียวและกล้าหาญ เขาได้รับคำสั่งให้ปราบปรามกลุ่มผู้ก่อการร้ายที่ก่อความเดือดร้อนในพื้นที่ห่างไกลจากเมืองหลวง แต่ในระหว่างทางเขากลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ผิดปกติจนไม่อาจมองข้ามไปได้

"ผู้บัญชาการครับ เหตุการณ์ในวันนี้มันดูแปลกไปนะครับ"

ห่าวอู๋ ลูกน้องคนสนิทของหวังซานเย่ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบา ขณะกอบกุมพวงมาลัยของรถยุโรปทางการทหาร

หวังซานเย่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เขากำลังครุ่นคิดอยู่ภายในใจ และสิ่งที่คิดก็เริ่มจะชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ การเคลื่อนไหวของกลุ่มผู้ก่อการร้ายในครั้งนี้ดูแปลกตามที่ห่าวอู๋บอกกล่าว และดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่ได้มีจำนวนมากมายเหมือนในทุกครั้งที่ผ่านมา อีกทั้งพวกมันยังดูเหมือนกับกำลังพยายามหนีเสียมากกว่าการตั้งใจต่อสู้

"มันไม่น่าจะใช่แบบนี้" หวังซานเย่พึมพำเบา ๆ เมื่อสายตาคู่คมมองเห็นความผิดปกติในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทางผ่าน

เขาสั่งให้ห่าวอู๋หยุดรถในทันทีที่มองเห็นว่าหมู่บ้านเบื้องหน้าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทุกอย่างยังคงเป็นไปตามปกติ และเงียบสงบมากจนเกินไป แม้แต่เสียงลมหรือเสียงนกร้องก็เงียบหาย หวังซานเย่จึงหันไปบอกกับห่าวอู๋

"บรรยากาศที่นี่แปลกพิกลนัก"

"นั่นสิครับ แปลกแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน ถ้าอย่างนั้นเรายิ่งควรจะระวังตัวให้ดี ๆ นะครับ ผู้บัญชาการ" ห่าวอู๋มองไปรอบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้กับผู้เป็นนาย

พวกเขาเดินเข้าไปในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้ แต่ทว่าความเงียบสงัดยังคงครอบงำพื้นที่แห่งนี้ จนเขาอดไม่ไหวที่จะเริ่มตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับความตั้งใจของผู้ก่อการร้ายที่หลบหนีไป ไม่ว่าจะหันไปมองทางใดก็เห็นแต่รอยเลือดและของใช้กระจัดกระจายไปทั่ว ราวกับถูกจัดฉากเอาไว้เสียมากกว่า

"ผู้บัญชาการครับ ดูเหมือนว่า..." ห่าวอู๋ปรายนิ้วมือไปทางด้านหนึ่ง เมื่อเห็นกลุ่มคนร้ายกำลังยืนอยู่ที่ปลายถนนในหมู่บ้าน

คนร้ายมีแค่ห้าคน ท่าทางที่กำลังจับอาวุธเหล่านั้นดูไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงเท่าไรยิ่งไปกว่านั้นท่าทางของพวกมันเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างมากกว่า

"ระวังตัว!" หวังซานเย่ตะโกนออกมา พร้อมสั่งให้ห่าวอู๋และคนอื่น ๆ เตรียมอาวุธ

เขากำลังจะรีบสั่งการ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อจากนั้น กลับมีเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาจากหนึ่งในคนร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา

"หวังซานเย่... ผมมีอะไรจะบอกกับคุณ"

หวังซานเย่ส่งสายตามุ่งตรงไปยังชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีท่าทางลึกลับ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาด ราวกับรู้จักเขาเป็นอย่างดี

"คุณคือใคร" เขาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

"ผมเป็นคนที่คุณไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่นั่นมันไม่สำคัญ และผมเห็นแก่คุณพ่อของคุณ ผมจึงอยากจะบอกคุณว่า พวกเราคือคนที่ถูกจ้างมา เพื่อถ่วงเวลาคุณเอาไว้" ชายคนดังกล่าวยิ้มออกมาอีกครั้ง เขาไม่อาจทำร้ายบุตรชายของเจ้านายผู้มีพระคุณ จึงได้แต่บอกความจริงให้เขากระจ่าง

คำพูดของชายตรงหน้าทำให้หวังซานเย่เกิดความสงสัยขึ้นมาในทันที ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

"คุณหมายความว่าอย่างไร"

"ก็หมายความว่า คุณกำลังถูกหลอก! ทั้งหมดที่ท่านเห็นตอนนี้ มันเป็นแค่แผนการถ่วงเวลา" ชายคนนั้นตอบอย่างยิ้มเยาะ

ห่าวอู๋เงียบลงในทันที ดวงตาของเขากวาดมองไปที่ชายคนนั้นและทุกอย่างรอบตัว จึงได้พบความผิดปกติที่เกิดขึ้นในสถานการณ์เช่นนี้

"ถ่วงเวลา ถ่วงเวลาเพื่ออะไร" หวังซานเย่ถามเสียงเคร่งเครียด

ชายคนนั้นไม่ตอบเขาในทันที แต่กลับยิ้มออกมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะพูดอย่างเยาะเย้ย ทว่าน้ำเสียงยังแฝงไปด้วยความหวังดีเอาไว้

"คุณคิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะกลุ่มผู้ก่อการร้ายอย่างนั้นหรือ ฮ่า พวกเขาแค่ถูกใช้เป็นเครื่องมือประกอบฉากเท่านั้น

คุณกำลังตกหลุมพรางที่ถูกวางเอาไว้ เพื่อให้คุณหลงกลต่างหาก!"

หวังซานเย่พยายามสงบจิตใจให้สติกลับมาแน่วแน่อีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในวังวนของกับดักอย่างที่ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมา และเมื่อชายคนนั้นเห็นสีหน้าของเขาที่เริ่มรู้ทัน เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดต่อไป

"คุณคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ ใครที่จ้างผมมาเพื่อถ่วงเวลาของคุณ"

ความเย็นเริ่มแทรกซึมเข้ามาในกระดูกของเขาจนนิ่งไป เมื่อชายคนนั้นเฉลยทุกสิ่งออกมา

"คนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างนี้ก็คือ หวังไห่เถิง น้องชายของคุณ!"

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของหวังซานเย่สะดุด หัวสมองของเขาหมุนคว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"หวังไห่เถิง" เขาพึมพำ ก่อนจะเริ่มไตร่ตรองทุกอย่างให้ถี่ถ้วน

"ใช่แล้ว...เป็นฝีมือของน้องชายคุณ เขาจ้างให้ผมมาถ่วงเวลาของคุณเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่คุณจะกลับไปถึงคฤหาสน์" ชายคนนั้นยิ้มให้เขาอีกครั้ง

หวังซานเย่ได้แต่ยืนนิ่ง ดวงตาของเขามีประกายความแค้นขึ้นมาอย่างน่ากลัว แต่ก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง และต้องการคำอธิบายจากหวังไห่เถิง

"หวังไห่เถิง เป็นเพราะฉันใจดีเกินไปใช่ไหม" หวังซานเย่พึมพำ และขบกรามแน่น

"เพราะเขาต้องการบางสิ่งที่คุณมี สิ่งที่คุณรักและปกป้องจนสุดชีวิต... เขาต้องการสิ่งนั้นทั้งหมด" ชายคนนั้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า เห็นทีตระกูลหวังคงจะล่มสลายก็ครั้งนี้

หวังซานเย่ได้รู้แล้วว่าภารกิจในครั้งนี้ไม่ใช่แค่การปราบปรามผู้ก่อการร้าย ในสมองนั้นรู้สึกด้านชา สิ่งที่เขารักที่สุดภายในคฤหาสน์หลังนั้น ก็คือ ฉินเจินเจิน และดูเหมือนว่าเขาจะทำให้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง เขาได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ หัวใจนั้นหนักอึ้ง จนรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณขอบตา

"ผู้บัญชาการ เราจะทำอย่างไรกันดีครับ"

ห่าวอู๋เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ท่ามกลางสถานการณ์ที่ดูเหมือนว่านายของเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างมาก

หวังซานเย่ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่ยืนนิ่งและกำลังหาหนทางแก้ไขสถานการณ์

"ผู้บัญชาการ ถ้าหากคุณยังไม่รีบกลับไปเสียตั้งแต่ตอนนี้...คุณนายที่คุณรักจะไม่ได้รับการปกป้อง!" ห่าวอู๋เห็นเจ้านายของตัวเองนิ่งอยู่นาน จึงได้แต่ตะโกนบอกให้เขาได้รับรู้ด้วยเสียงดัง

หวังซานเย่รู้สึกถึงแรงกดดันในใจ สิ่งที่ห่าวอู๋เอ่ยออกมาเป็นการเรียกสติของเขาให้กลับคืนมา สายตาคู่คมที่เคยมั่นคงนั้นเริ่มสั่นไหว ความคิดมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเขาเต็มไปหมด และเขาต้องรีบกลับไปที่คฤหาสน์ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

"ห่าวอู๋ รีบกลับไปที่คฤหาสน์ตอนนี้!" หวังซานเย่กัดฟันแน่น ก่อนจะตัดสินใจในทันที แล้วหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท

ห่าวอู๋รีบพยักหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะวนรถกลับไปตามเส้นทางเดิมด้วยความรวดเร็ว

เสียงของเครื่องยนต์ดังขึ้นด้วยจังหวะเร่งรีบ ก่อนจะแล่นไปตามถนนดินที่เปียกชื้นด้วยความเร็วสูง ห่าวอู๋ตั้งใจขับรถด้วยความระมัดระวังก่อนจะกดฝ่าเท้าลงบนคันเร่งด้วยความร้อนใจ เพื่อพาผู้เป็นนายเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์โดยเร็วที่สุด

หวังซานเย่นั่งอยู่บนเบาะด้านหลังด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี กรอบหน้าคมคายเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดพราย และขยับตัวไปมาด้วยความกระวนกระวาย ใบหน้าของเขานั้นเคร่งเครียดและดวงตาที่แสดงออกถึงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาเกือบจะไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ต่อไปได้เลย ในขณะที่ความคิดต่าง ๆ วิ่งพล่านในหัวสมอง ความรู้สึกผิดโหมกระหน่ำในใจของเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก

ความผิดหวังที่หนักหน่วงอยู่ภายในใจ ทำให้หวังซานเย่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาเอาแต่มองออกไปยังถนนเบื้องหน้าด้วยความหม่นหมอง ราวกับว่าทุกวินาทีที่ผ่านไปคือการสูญเสียเวลาอันมีค่ายิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไรความปลอดภัยของเธอก็ยิ่งน้อยลงไปมากขึ้นเท่านั้น

“เจินเจิน ผมผิดต่อคุณอีกแล้ว”