บทที่ 30 จุดจบ

หวังไห่เถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว เขาคว้าอาวุธปืนที่วางอยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาหวังซานเย่ด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

หวังซานเย่หันมองหวังไห่เถิงอย่างไม่สะทกสะท้านและไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

"คิดว่าฉันจะกลัวนายหรือ"

เขาเอ่ยถามน้ำเสียงเย็นชา แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย แต่การที่ต้องเผชิญกับความโกรธของหวังไห่เถิง ทำให้เขาคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เสียมากกว่า

หวังไห่เถิงก้าวไปข้างหน้า ภายในมือของเขาจับอาวุธปืนเอาไว้แน่น เขารู้สึกว่าการแก้แค้นอาจจะเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขาจะรู้สึกมีอำนาจในการควบคุมชีวิตของตัวเองได้ ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไปก็ตาม

แกรก

"หวังซานเย่...ทุกอย่างมันต้องจบที่นาย!"

หวังไห่เถิงตะโกนลั่น ในขณะจ่อปากกระบอกปืนไปที่ขมับของหวังซานเย่ แต่ทว่ามือของเขากลับสั่นเพราะความโกรธ แต่ในขณะเดียวกันมันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกที่อยากจะหลุดพ้นจากทุกสิ่งที่ต้องเผชิญ

"ซานเย่!" ฉินเจินเจินตกใจมาก เธอวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความกลัว แต่ทว่ากลับถูกห่าวอู๋คว้าตัวเอาไว้เสียก่อน เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย

หวังซานเย่เหลือบมองปืนที่จ่อศีรษะ เขาไม่คิดว่าจะถูกตลบหลังอีกครั้ง ดวงตาของหวังไห่เถิงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"ทำไมนายจะต้องทำแบบนี้"

เขาถามอีกฝ่ายด้วยเสียงเรียบนิ่ง แม้จะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้รู้สึกโกรธ แต่ในขณะนั้นเขากลับไม่อาจควบคุมความรู้สึกที่เกาะกุมจิตใจได้

"ทำไมน่ะหรือ เพราะนายได้ทุกอย่าง มีทุกอย่างที่ดีกว่าฉัน!" หวังไห่เถิงตอบกลับด้วยเสียงโกรธเกรี้ยว

ทันใดนั้นคุณนายหวังก็วิ่งเข้าไปดักหน้าหวังไห่เถิง ก่อนจะเกาะแขนเขาด้วยร่างกายที่สั่นเทา

"พอแล้ว หยุดเถอะไห่เถิง อย่าทำแบบนี้!" น้ำเสียงของเธอดังกระทบใจหวังไห่เถิง

หวังไห่เถิงสะบัดแขนของมารดาออก แล้วก้าวถอยหลัง เขามองไปที่คุณนายหวังแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แตกสลาย

"แม่ไม่ได้รักผมเลย... ทุกอย่างมันแค่การหลอกลวง!" เขาตะโกนใส่หน้าของมารดา และคิดมาตลอดว่านายท่านหวังคือพ่อของเขาอย่างสนิทใจมาโดยตลอด

ในพื้นที่นั้นเงียบลงไปชั่วขณะ ความตึงเครียดระหว่างทั้งสามคนกลายเป็นอัมพาตทางอารมณ์ แม้ว่าหวังซานเย่จะยังยืนอยู่ในท่าทางที่ไม่เคยยอมแพ้ แต่วินาทีนี้เขากลับรู้สึกถึงความเปราะบางในตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต เมื่อต้องมาเผชิญเรื่องราวเช่นนี้

หวังไห่เถิงยืนนิ่งอยู่ในสวนหลังบ้าน ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความเจ็บปวดจากความจริงที่เขาพึ่งได้รับรู้ ทุกสิ่งที่เขาเคยคิดว่าเป็นชีวิตของเขา กลับกลายเป็นแค่ภาพมายาที่หลอกลวง จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มุ่งตรงไปยังหวังซานเย่และคุณนายหวังด้วยความรู้สึกท่วมท้น

แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองสบตามารดาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา ทุกอย่างกลับกลายเป็นความรู้สึกผิด เขาเห็นสีหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง หัวใจของหวังไห่เถิงเริ่มเต้นแรงขึ้น ราวกับเขากำลังมองเห็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ฟึ่บ

จังหวะที่อีกฝ่ายเผลอไผล เขาจึงสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากปลายกระบอกปืนที่จ่อศีรษะอยู่ ด้วยความตกใจ หวังไห่เถิงจึงลั่นไกปืนขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ปัง!

"คุณแม่!"

หวังไห่เถิงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเขาเห็นคุณนายหวังล้มลงกับพื้น บริเวณหน้าท้องของเธอมีเลือดไหลออกมา เขาจึงรีบวิ่งไปหาคุณนายหวังท่ามกลางความตกใจของทุกคน

คุณนายหวังยกมือขึ้นมาอย่างอ่อนแรง ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ไม่เป็นไร...ไห่เถิง" เธอพยายามยิ้มให้ลูกชาย แต่ในขณะที่เธอยิ้มออกมานั้น กลับมีน้ำตาไหลออกจากดวงตาด้วยความเจ็บปวด

หวังไห่เถิงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเขากำลังจะพังทลายลง เขาไม่เคยเห็นแม่ของตัวเองเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ภายในใจของเขา ตอนนี้เขากลายเป็นลูกอกตัญญูอย่างแท้จริงเมื่อเขาทำร้ายมารดา

"คุณนายหวัง!"

หวังซานเย่ตะโกนออกมา เมื่อเขาเห็นว่าคุณนายหวังบาดเจ็บ ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาและพยุงเธอขึ้นจากพื้น พร้อมกับมองไปที่หวังไห่เถิงด้วยความไม่เข้าใจ

"พอใจนายแล้วหรือยัง ไห่เถิง"

หวังไห่เถิงยังคงจับจ้องสายตามองไปที่หวังซานเย่ด้วยความโกรธที่ยังคงไม่หายไปจากใจ แต่เมื่อเขาหันไปมองมารดาที่เจ็บปวดอยู่ในอ้อมแขนของเขา จึงเกิดความรู้สึกผิดและเสียใจท่วมท้นภายในจิตใจของเขา

"ผม...ผมทำให้แม่ต้องมาเป็นแบบนี้..." หวังไห่เถิงพูดเสียงสั่น มือของเขาสั่นเทาเหมือนไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อเห็นเลือดมากมายไหลออกมาจากหน้าท้องของมารดา

"มะ...แม่ไม่เป็นอะไร...ให้มันจบแค่นี้เถอะนะลูก ไห่เถิง" มือที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดยกขึ้นจับใบหน้าลูกชายด้วยความหวงแหน

"แม่...แม่บอกให้ผมหยุด แต่ผมกลับไม่ทำ...ผมทำร้ายแม่" หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลลงบนมือของมารดา

คุณนายหวังพยายามยิ้มให้ลูกชายของเธอ แม้ว่าเธอจะรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย

"ไม่...ไห่เถิง...แม่ไม่โทษลูก" เธอส่ายหัวเบา ๆ

"สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นแค่ความเข้าใจผิด นายไม่ควรทำร้ายใครเลย แม้กระทั่งตัวเอง" หวังซานเย่บอกกับเขา

หวังไห่เถิงทรุดตัวลงไปนั่งข้าง ๆ คุณนายหวัง ใจของเขาท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกผิดและความเสียใจที่ไม่อาจย้อนกลับคืนได้ เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

"แม่...ผมทำให้คุณเจ็บ...ผมทำให้ทุกอย่างพังลงไปหมด"

หวังไห่เถิงพูดเสียงแผ่ว เขาหันไปมองหวังซานเย่ที่ถอยออกไปยืนอยู่ห่าง ๆ ในใจของเขาเต็มไปด้วยความสงสารตัวเองและคนที่เขาคิดว่าเป็นศัตรู

หวังซานเย่มองไปที่หวังไห่เถิงด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เขารู้ดีว่าไห่เถิงไม่ใช่คนผิดทั้งหมด แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่สามารถยอมรับความจริงที่มันเจ็บปวดได้ง่าย ๆ

"หวังไห่เถิง ทุกอย่างมันไม่ใช่ความผิดของนายทั้งหมด แต่สิ่งที่นายต้องคิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ คือคุณแม่ของนายบาดเจ็บหนัก เราต้องช่วยกันพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน"

หวังไห่เถิงรับฟังคำพูดของหวังซานเย่ ก่อนจะทำตามคำบอกกล่าวในทันที และเขาก็รู้ดีว่าในเวลานี้เขาไม่ควรทะเลาะกับใครอีก เขาต้องทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อปกป้องมารดาของเขาเอาไว้

หลังจากนั้นพวกเขาก็พาคุณนายหวังไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ และสิ่งที่น่าเศร้าคือกระสุนถูกอวัยวะสำคัญ จึงทำให้คุณนายหวังไม่สามารถกลับมาเดินได้อีกต่อไป

หวังไห่เถิงรู้ว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวของเขานั้น ไม่สามารถที่จะเป็นเหมือนเดิมกับตระกูลหวังได้อีกต่อไป ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาต้องตัดสินใจอย่างหนัก

ในคืนนั้น ขณะที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับมายังคฤหาสน์ หวังไห่เถิงยืนอยู่หน้าประตูห้องพักของมารดาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง เขารู้ดีว่าตัวเองและมารดาไม่สามารถอยู่ในตระกูลหวังได้อีกต่อไป

เขาสูดลมหายใจและคิดอยู่นาน ถึงจะเข้าไปยังด้านใน ก่อนจะเห็นมารดาร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจที่ไม่อาจกลับมาเดินได้อีกต่อไป ด้วยความรู้สึกผิดเขาจึงปฏิญาณกับตัวเองในใจ ว่าเขาจะดูแลมารดาของเขาให้ดี โดยไม่พึ่งอำนาจบารมีของตระกูลหวังอีกต่อไป

"คุณแม่ครับ ผม...ผมจะออกไปจากตระกูลหวัง" เขาพูดกับคุณนายหวังด้วยน้ำเสียงเศร้า

"แม่ตามใจลูกเสมอ แต่ไห่เถิง แม่ไม่สามารถปกป้องลูกได้อีกต่อไปแล้ว ขาของแม่..." หยาดน้ำตาไหลพรากออกมาจนอาบแก้ม นี่คงจะเป็นกรรมของเธอที่เคยคิดร้ายกับคนอื่น

"มันไม่ใช่ที่ของผมแล้ว ผมทำให้ทุกคนต้องเจ็บปวด ผมต้องการหาทางเริ่มต้นใหม่ และผมจะดูแลแม่เอง"

คุณนายหวังมองไปที่ลูกชายด้วยความสงสาร และส่ายหัวไปมาเพื่อบอกว่าไม่เป็นอะไร

"ไห่เถิง...ถ้าลูกคิดว่าการออกไปจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แม่ก็จะยอมรับ แต่ลูกอย่าลืมว่าพวกเราคือครอบครัว ยังมีที่ยืนสำหรับลูกเสมอ"

หวังไห่เถิงหันหลังและเดินอออกจากห้องพักของมารดา หลังจากที่เขาปลอบมารดาจนเธอหลับไป เขาตัดสินใจที่จะออกไปจากตระกูลหวัง แม้จะเป็นทางเดินในคืนที่มืดมิด และรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะออกจากทุกสิ่งที่เคยรู้จัก แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนกำลังเริ่มต้นเส้นทางใหม่ที่อาจจะมีแสงสว่างรออยู่ข้างหน้า

แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดและสูญเสีย แต่บางทีการเริ่มต้นใหม่ อาจจะเป็นบทเรียนที่เขาสมควรจะได้รับ