บทที่ 3 ปฏิบัติหน้าที่บนเตียงนอน

ฉินเจินเจินเดินตามสตรีวัยกลางคนที่ชื่อว่าป้าหวังด้วยความจำยอมและเชื่อฟัง เธอไม่ได้คิดจะขัดขืนแต่อย่างใด จนกระทั่งป้าหวังพาเธอมายังห้องอาบน้ำที่แสนจะกว้างใหญ่และหรูหรา เมื่อเธอเห็นว่าที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ครบครันเกือบ ๆ จะเท่าที่ที่เธอจากมา รอยยิ้มที่แสนจะสดใสและดวงตาที่ทอประกายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าด้วยความแช่มชื่น 'อย่างน้อยก็ไม่ได้ลำบากเท่าที่คิด'

"คุณหนู ป้าชื่อหวังหมิง เป็นคนดูแลความเรียบร้อยของคฤหาสน์นี้"

ป้าหวังแนะนำตัวพร้อมกับยื่นฝ่ามือที่เริ่มจะมีรอยย่นเข้ามาเพื่อปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอ ด้วยความตกใจฉินเจินเจินจึงดึงรั้งเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้ด้วยความเขินอาย

"ระ...เรียกว่าฉินเจินเจิน หรือเจินเจิน เฉย ๆ ก็ได้ค่ะคุณป้า" เธอแนะนำตัวออกไปพร้อมกับปกป้องกี่เพ้าตัวเก่าเอาไว้เป็นอย่างดี

"ถอดเสื้อผ้าออกเถอะค่ะ ป้าจะอาบน้ำให้"

ป้าหวังหมิงยังคงยื้อยุดฉุดกระชากเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอ ซึ่งเธอก็ปกป้องตัวเองเต็มที่ แม้ว่าร่างกายของเด็กสาวคนนี้จะไม่ใช่ร่างกายที่คุ้นเคยของเธอ แต่เมื่อเข้ามาอยู่ในร่างนี้เธอก็ไม่หน้าด้านที่จะเปลื้องผ้าล่อนจ้อนให้ใครมาอาบน้ำให้หรอกนะ

"ไม่เป็นไรค่ะป้า ฉันอาบเองได้ค่ะ" เธอปฏิเสธออกไป ทุกอย่างจึงกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

"เช่นนั้นเชิญคุณตามสบาย ป้าจะไปเตรียมชุดกับขนมมาให้คุณรองท้องนิดหน่อยระหว่างแช่กาย" ป้าหวังบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ขอบคุณค่ะ"

ฉินเจินเจินนั่งรอไม่นานป้าหวังก็กลับมาพร้อมกับเด็กสาวอีกสองคนที่ถือเครื่องแต่งตัวและเสื้อผ้า พร้อมทั้งอาหารมาให้กับเธอ ก่อนจะบอกให้เธอได้ทราบถึงตำแหน่งข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ที่อยู่ภายในห้องนี้ ดวงตาคู่สวยจึงกวาดมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัยว่าคฤหาสน์นี้มีเครื่องใช้ของสตรีครบครันเช่นนี้เลยหรือ

"คุณป้าคะ ผู้บัญชาการมีน้องสาวด้วยหรือคะ ถึงได้มีของใช้ของผู้หญิงครบครันถึงเพียงนี้"

"คุณชายไม่มีน้องสาวหรอกค่ะ มีแต่ภรรยาที่เลิกรากันไป ที่นี่จึงมีข้าวของเครื่องใช้ของผู้หญิง แต่คุณหนูไม่ต้องกังวลไปนะคะ ของทุกชิ้นเป็นของใหม่ที่ยังไม่ผ่านการใช้งาน ป้าไม่กวนแล้วนะคะ ถ้าคุณหนูพร้อมเมื่อไรก็เรียกป้าได้เลย"

"ขอบคุณค่ะ"

เมื่อป้าหวังและสาวใช้คนอื่น ๆ ออกไป ฉินเจินเจินถึงเปลื้องเสื้อผ้าจนเหลือแต่เรือนกายเปล่าเปลือยลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำใบโตที่มีน้ำอุ่นเตรียมพร้อมเอาไว้ ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมผ่านการทรมานอย่างหนัก ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้าและอ่อนเพลีย เมื่อสัมผัสกับน้ำอุ่นจึงรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย

ดวงตากลมปรือลงด้วยความอ่อนล้า ก่อนจะนึกถึงคำพูดของป้าหวัง ผู้บัญชาการผ่านการแต่งงานมาแล้วหรอกหรือ แต่ก็ไม่น่าแปลกเพราะอายุของเขาก็ราวสี่สิบปีเข้าไปแล้ว อีกทั้งยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาจะให้อยู่รอดเป็นโสดมาถึงอายุเท่านี้ได้อย่างไรกัน

ฉินเจินเจินแช่กายในน้ำอุ่นจนรู้สึกผ่อนคลาย ท้องน้อย ๆ ของเธอกลับทักท้วงขึ้นมาด้วยความหิว โชคดีที่ป้าหวังเตรียมการมาเป็นอย่างดี ข้างอ่างอาบน้ำจึงมีอาหารไว้ให้รองท้อง อีกทั้งยังมีไวน์ให้เธอได้จิบเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ริมฝีปากบางขบเม้มด้วยความเขินอาย แม้ตอนนี้เธอจะอยู่ในร่างของเด็กสาววัยยี่สิบปี แต่อายุจริงของเธอร่วมสี่สิบปีเข้าไปแล้ว มีหรือที่เธอจะดูไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากนี้

ถึงอย่างไรเธอก็ผ่านการมีความรักและร่วมสานสัมพันธ์ทางกายอันแสนเร้าใจมาบ้างแล้ว การที่เธอต้องตกเป็นนางบำเรอให้กับเขาก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจเท่าไรนัก อย่างน้อยเรื่องดีเรื่องแรกก็คือ ท่านผู้บัญชาการไม่ใช่ผู้ชายแก่หงำเหงือก แต่ยังดูหนุ่มแน่นและแข็งขัน อย่างที่สองก็คือ เธอโชคดีที่เขาซื้อเธอมาจากขุมนรก ไม่อย่างนั้นการเกิดใหม่ของเธอของเป็นที่น่าอดสูไม่ต่างจากที่เธอจากมา

เธอหลับตาลงด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ราวกับยอมรับในโชคชะตาที่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง แม้จะไม่ใช่โลกใบเดิมก็ตาม ชาติก่อนเธอเคยเป็นผู้หญิงที่อาภัพเรื่องรูปโฉมและคนรัก มีเพียงเงินตราก็ไม่อาจซื้อผู้ชายที่จริงใจให้กับตัวเองได้ ชีวิตใหม่ของเธอในตอนนี้ ได้กลับมาเป็นเด็กสาวที่สวยสะพรั่งทั้งรูปร่างและหน้าตา แต่กลับต้องมีสัมพันธ์กับบุรุษสูงวัย ก็อาจจะดีกว่าตอนที่เธอมีคู่นอนเป็นเด็กหนุ่มก็ได้

ไวน์รสชาติดีทำให้เธอมึนงงไม่น้อย เมื่อรู้สึกดีขึ้น เธอจึงพาตัวเองขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำ ร่างเปลือยเปล่าของเธอสะท้อนในกระจกบานใหญ่ที่ต้องตกตะลึงกับรูปร่างของสาวน้อยคนนี้ ร่างกายที่ดูบอบบางแต่กลับซ่อนรูปเหลือคณา ส่วนเว้าส่วนโค้งนั้นชัดเจนอย่างงดงาม ทรวงอกอิ่มขนาดใหญ่ช่างดูเย้ายวนยิ่งนัก ใบหน้าได้รูปที่หวานหยดแม้ยังไม่ได้แต่งแต้มประทินโฉม 'ฉินเจินเจิน ร่างกายของเธอช่างงดงามเหลือเกิน ฉันจะใช้มันเป็นอย่างดี' เธอยิ้มให้กับร่างกายที่สวยงามด้วยความพึงพอใจ

ฝ่ามือบางที่ขาวผ่องราวกับหยก หยิบชุดกี่เพ้าสีชมพูหวานที่ทำจากผ้าลูกไม้ทั้งตัว อีกทั้งยังมองเห็นทะลุปรุโปร่ง ราวกับว่าคนจัดเตรียมเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าจะให้เธอปฏิบัติหน้าที่นางบำเรอบนเตียงของเขาตั้งแต่วันแรกที่ย่างกรายเข้ามายังคฤหาสน์แห่งนี้

"อืม ในเมื่อคุณเปลี่ยนชีวิตฉัน ฉันก็จะทำให้คุณตราตรึงใจไม่ลืมเลือน หวังซานเย่" ฉินเจินเจินส่งรอยยิ้มหวาน ก่อนจะสวมใส่กี่เพ้าลูกไม้โดยไม่สวมชุดชั้นในทั้งชิ้นบนและชิ้นล่าง การเป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างงดงามทำให้เธอมีความมั่นใจอย่างเปี่ยมล้น

เมื่อเปลี่ยนชุดเรียบร้อยเธอก็มานั่งประทินโฉมบนโต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องสำอางครบครัน สีสันถูกแต่งแต้มลงบนใบหน้าที่ขาวซีดจนเกิดสีสัน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันหลังจากที่แต้มสีชมพูลงบนกลีบปาก ก่อนจะจ้องมองรูปร่างใหม่ของตัวเองด้วยความหลงใหล รูปร่างและหน้าตาที่ใฝ่ฝันทำให้เธอมีความสุขจนไม่อาจปิดบัง

ฉินเจินเจินสวมเสื้อคลุมบางเดินออกมาพบกับป้าหวังและสาวใช้อีกสองคนด้วยความอายเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตกตะลึงไปตาม ๆ กัน ก่อนจะพากันเอ่ยปากชมพร้อมกับพาเธอไปยังห้องนอนของหวังซานเย่เพื่อปฏิบัติภารกิจนางบำเรอ

"คุณหนูงดงามมากเลยค่ะ คุณชายต้องชอบมากแน่ ๆ"

บานประตูไม้ของห้องหนึ่งถูกเปิดออก ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าให้เธอเดินเข้าไปรอเขาภายในห้องนอนสุดกว้างใหญ่ ฉินเจินเจินเดินเข้ามาด้วยความประหม่าเมื่อจินตนาการฉากร่วมเตียงของเธอและเขา ก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าไล่ความคิดออกไป ดวงตากลมมองสำรวจห้องนอนที่เป็นระเบียบของเขา นายทหารเช่นเขาทุกอย่างจะต้องเป็นระเบียบทุกอย่างเลยหรือ แม้กระทั่งผ้าปูที่นอนยังเรียบสนิทไร้รอยใด

เธอถอดเสื้อคลุมออกจนเหลือเพียงกี่เพ้าที่บางเบาราวกับไม่ได้ใส่อะไรออก ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงพร้อมกับซ้อมจัดท่าทางยั่วยวนเขา เพื่อให้เขาประทับใจ ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอจะได้เป็นไปอย่างราบรื่นหากทำให้เขาพึงพอใจ อย่างน้อยเขาก็เปรียบเสมือนขาทองคำที่ให้เธอได้พึ่งพิงในยามนี้

ฉินเจินเจินสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะนั่งไขว่ห้างโชว์เรียวขาผ่านชายกระโปรงที่ผ่าสูงเกือบถึงสะโพก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำเมื่อได้ยินเสียงของบานประตูที่ถูกเปิดออก และปิดลง ใบหน้าได้รูปช้อนสายตาขึ้นเพื่อปลุกอารมณ์ของเขา เสียงฝีเท้าหนักแน่นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนร่างสูงหยุดชะงักอยู่ด้านหน้าของเธอ เธอจึงส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความเว้าวอนให้กับเขา แต่ทว่า

"ทำกระไรของเธอ! แล้วชุดนั่นคืออะไรกัน" เสียงทุ้มเข้มของเขาดูดุดันจนน่าตกใจ ร่างบางสะดุ้งเฮือกจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ต้องทำใจกล้าตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ก็เป็นนางบำเรอของคุณไงคะ คุณไม่ได้ซื้อฉันมาเพื่อการนี้หรอกหรือ" เธอกระพริบตาปริบ พร้อมกลับถามย้อนกลับไปแต่ทว่าสิ่งที่เขาตอบกลับมาทำให้เธอหน้าชาไม่น้อย

"ที่ผมให้คุณมารอในห้องนอนของผม ก็เพื่อจะชี้จุดว่าคุณต้องทำความสะอาดห้องผมตรงไหนบ้าง ผมบอกคุณเสียเมื่อไหร่กันว่าจะให้คุณมาเป็นนางบำเรอ" เมื่อพูดจบเขาก็รีบหันหลังกลับไปในทันที

"นี่คุณซื้อฉันมาเป็นคนใช้งั้นรึ คนบ้า!" เธอตวาดออกไปด้วยความเขินอายและเสียหน้า

"ก็ใช่น่ะสิ" เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความพิศวาสใด ๆ