บทที่ 8 ใบหน้าของคนคุ้นเคย

เสียงที่ดังลั่นออกไปของเธอ ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันจับจ้องสายตามายังฉินเจินเจินด้วยความไม่เข้าใจ และสงสัยว่าเธอกำลังเรียกชื่อของใครกัน

“คุณหมายถึงผมอย่างนั้นหรือ”

ผู้ชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอขยับเท้าเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะปรายนิ้วมือชี้เข้าหาตัวเอง เพื่อย้ำในสิ่งที่เธอเอ่ยเมื่อครู่อีกครั้ง และด้วยความที่เธอทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่พยายามข่มอารมณ์บอกปัดออกไป

“ปะ...เปล่าคะ คุณแค่หน้าเหมือนคนที่ฉันเคยรู้จัก ต้องขออภัยด้วย” เธอตอบออกไปโดยที่ไม่ได้คิดจะมองใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย

“เจินเจิน นี่คือหวังไห่เถิง น้องชายเพียงคนเดียวของผม” ผู้บัญชาการหวังเอ่ยแนะนำผู้เป็นน้องชายให้เธอได้รู้จัก

“ฉันฉินเจินเจินค่ะ” เพื่อเป็นการไม่ให้เสียมารยาท เธอจึงรวบรวมความกล้า มองสบตากับเขา ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำแนะนำตัวเอง

“ผมหวังไห่เถิง คุณสวยมากเลยครับ พี่ชายเธอเป็นเมียใหม่ของพี่อย่างนั้นหรือ”

หวังไห่เถิง มองสาวสวยข้างกายของผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาโลมเลีย เธอช่างสวยถูกใจของเขาเสียเหลือเกิน พี่ชายของเขาคนนี้ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก ไม่ว่าจะเป็นเมียใหม่หรือเมียเก่าล้วนแล้วแต่มีใบหน้าและรูปร่างที่น่าจับต้อง

“เธอยังไม่ได้เป็นเมียของฉัน แต่ฉันกำลังคบหาดูใจกับเธออยู่” หวังซานเย่ตอบออกไปตามความจริง

“อ่า แบบนี้หมายความผมก็มีสิทธิ์จีบเธออยู่ใช่ไหม”

ฉินเจินเจินเงยใบหน้าขึ้นมองผู้ชายที่มีใบหน้าเหมือนกับเป่าซานซาน เด็กหนุ่มที่เธอมอบทั้งใจและกายให้ในโลกก่อนด้วยความไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดเขาถึงเอ่ยออกมาเช่นนี้ทั้งที่หวังซานเย่พี่ชายของเขาตอบสถานะของเธอไปแล้ว

“หวังไห่เถิง นายมีเมียอยู่แล้วไม่ใช่รึ ทำกิริยาเช่นนี้ฉันว่าไม่เหมาะเท่าไรนัก นั่นเมียของนายใช่ไหม” เขาตำหนิน้องชายด้วยสายตาที่ดุดัน ก่อนจะพยักพเยิดใบหน้าไปทางด้านหลังของหวังไห่เถิง เมื่อมีผู้หญิงท้องแก่เดินตามออกมา

“ผมก็แค่ล้อเล่นเองครับ พี่ก็เครียดไปได้”

หวังไห่เถิงคนนี้ช่างดูมากเล่ห์ เพียงแค่รู้ว่าภรรยาของตัวเองเดินเข้ามาใกล้ เขาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าและแววตาที่จ้องมองฉินเจินเจินตาเป็นมันให้เป็นปกติในทันที ก่อนจะรีบปรี่เข้าไปประคองภรรยาของตัวเองเอาไว้

“สวัสดีค่ะ คุณคือผู้บัญชาการหวัง พี่ชายของสามีฉันใช่ไหมคะ ฉัน เว่ยเจียม่านยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณค่ะ”

“ทำตัวตามสบาย น้องสะใภ้” ผู้บัญชาการหนุ่มส่งรอยยิ้มจาง ๆ ให้กับผู้มีศักดิ์เป็นน้องสะใภ้ของเขา

“ผมกับภรรยาต้องขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ เอาไว้ค่อยรับประทานอาหารเย็นพร้อมหน้าพร้อมตากันเมื่อคุณแม่เดินทางมาถึง”

หวังไห่เถิงโอบไหล่ภรรยาออกไปเพื่อพักผ่อน โดยที่เขาไม่ลืมที่จะปรายหางตามองฉินเจินเจินด้วยท่าทางสนใจ

“อืม”

เขาตอบน้องชายเพียงสั้น ๆ ก่อนจะเดินมาส่งเธอที่ห้องของตัวเอง ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของเขา คนร่างสูงสังเกตฉินเจินเจินที่ไหล่สั่นไหวราวกับกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง และก่อนที่จะให้เธอเข้าไปด้านในห้องของตัวเอง เขาก็อดที่จะเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้

“เจินเจิน คุณเป็นอะไรไหม สีหน้าของคุณดูไม่ค่อยดีเลย” สายตาของผู้บัญชาการหนุ่มที่มองเธอนั้น เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ฉะ...ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ เย็นนี้ฉันไม่ขอร่วมโต๊ะอาหารกับคุณนะคะ เหมือนคุณแม่ของคุณจะไม่ชอบฉันเท่าไรนัก” เธอบอกปัดออกไป เรื่องคุณแม่ของเขานั้นไม่เท่าไร แต่หวังไห่เถิง ที่มีใบหน้าเหมือนคนรักเก่าทำให้เธอไม่อาจฝืนทนเผชิญหน้ากับเขา

“คุณพักผ่อนเถอะ ประเดี๋ยวผมจะให้ป้าหวังจัดเตรียมอาหารขึ้นมาให้” ฝ่ามือใหญ่ปัดปอยผมให้กับเธอ และไม่ถามอะไรต่อ ก่อนจะปล่อยให้เธอเข้าไปพักผ่อนด้านในห้องนอน

“ขอบคุณนะคะ”

ฉินเจินเจินขอบคุณเขา ก่อนจะพาตัวเองเข้ามาด้านในห้อง และในทันทีที่บานประตูปิดลงเข่าของเธอก็อ่อนลงจนร่างเล็กทรุดลงบนพื้น หยดน้ำสีใสค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาจากดวงตาคู่งามจนเปรอะเปื้อนใบหน้า

เธอฟุบลงไปบนพื้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เป่าซานซานคือคนรักที่เธอมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขา แต่เขากลับมอบความเสียใจให้กับเธอจนตัวตาย ชีวิตเหมือนจะดีที่ได้เริ่มต้นใหม่ภายในโลกใบใหม่กับคนที่เธอรู้สึกดีกับเขา

แต่ไม่คิดเลยว่าบนโลกใบนี้จะมีผู้ชายที่หน้าเหมือนกับเป่าซานซาน ราวกับเป็นคนเดียวกัน มิหนำซ้ำยังเป็นคนใกล้ชิดที่เธอไม่อาจหลบหน้าเขาตลอดไปได้ แล้วชีวิตเธอจะต้องทำเช่นไรเมื่อต้องพบเจอกับผู้ชายหน้าเหมือนที่ทำให้เธอเจ็บช้ำจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต

สายตาของหวังไห่เถิงที่จ้องมองเธอ ยิ่งทำให้เธอหนักใจไม่น้อย แม้เขาจะมีภรรยาอยู่แล้ว เขากลับมีท่าทีคุกคามเธอในทุกครั้งที่มีโอกาส

‘ชีวิตเธอจะมีความสุขบ้างไม่ได้หรือเจินเจิน’

เธอร้องไห้ออกมาจนแทบจะหมดแรง เธอไม่อาจทำใจยอมรับที่จะอยู่ร่วมโลกกับเขา แม้ว่าเขาจะแค่มีใบหน้าที่เหมือนกันโดยบังเอิญเท่านั้น

ด้วยความอ่อนเพลียกับความเสียใจทำให้เธอผล็อยหลับอยู่บนพื้นอยู่นานหลายชั่วโมง จนเธอได้ยินเสียงเคาะประตูจึงลืมดวงตาขึ้นมองบรรยากาศภายในห้องนอน ทั่วทั้งห้องนั้นมืดสนิทเพราะน่าจะเข้าสู่ช่วงค่ำมืดแล้ว

ฉินเจินเจินจึงลุกขึ้นเปิดไฟภายในห้อง และเช็ดคราบน้ำตาออกไป ก่อนจะเดินไปเพื่อเปิดประตูเพราะคิดว่าป้าหวังคงจะนำอาหารเย็นมาให้พอดี

“มาแล้วค่ะ...ป้าหวัง คะ...คุณมาได้ยังไงคะ”

ฝ่ามือเล็กเปิดประตูห้องนอนออก ก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างให้กับป้าหวัง แต่ทว่าเมื่อดวงตาของเธอประสานกับคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้อง 

เธอถึงกับผงะถอยหลัง เพราะคนที่ยืนประจันหน้าไม่ใช่ป้าหวังตามที่เธอคิด แต่กลับเป็นหวังไห่เถิงที่ถือถาดอาหารอยู่ในมือ

“ผมเอง พอดีผมผ่านมาเจอป้าหวัง ผมจึงอาสานำอาหารมาให้คุณด้วยตัวเอง” เขาเป็นฝ่ายดันถาดอาหารเข้ามาภายในห้องของเธออย่างถือวิสาสะ

ทว่าเมื่อบานประตูกำลังจะปิดลง เธอก็รีบเดินออกไปในทันที แต่ทว่าหวังไห่เถิงกลับคว้าข้อมือเธอของเธอเอาไว้ แล้วดันร่างเล็กของเธอให้ประชิดผนังห้อง

“ปะ...ปล่อยนะ!” เธอพยายามสะบัดหนี แต่แรงของเขานั้นมากมายจนเธอไม่สามารถหลุดพ้นจากฝ่ามือของเขา

“จะรีบไปไหนกัน ผมอุตส่าห์นำอาหารมาให้คุณ อ่า ตัวของคุณช่างหอมหวานเหลือเกิน หวังซานเย่น่าอิจฉาเหลือเกินที่มีผู้หญิงเช่นคุณอยู่ข้างกาย” หวังไห่เถิงยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ลำคอระหงของเธอ ก่อนจะสูดดมกลิ่นกายของเธอด้วยท่าทางกำหนัด

“ปล่อยฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะกรีดร้อง หากพี่ชายของคุณมาเห็นว่าคุณยุ่มย่ามกับฉัน เขาต้องจัดการคุณแน่” เธออ้างชื่อของหวังซานเย่ออกไป เพื่อให้เขาหยุดการกระทำที่ต่ำช้ากับเธอ

“คุณขู่ผมอย่างนั้นหรือ ผมรู้หมดแล้วว่าหวังซานเย่ซื้อตัวคุณมาเป็นนางบำเรอ ไม่ได้ซื้อมาตบแต่งเป็นเมีย แล้วจะเป็นอะไรไปหากผมได้ตัวคุณบ้าง แบบนี้สิถึงจะถือว่าคุ้มค่าที่พี่ชายของผมซื้อตัวของคุณมา อ่า กลิ่นกายของคุณมันหอมเย้ายวนผมเสียจริง ๆ” เขายังคงคุกคามเธอโดยไม่เกรงกลัวใด ๆ

ฉินเจินเจินตัวสั่นราวกับลูกนกตกน้ำ แค่เขาหน้าตาเหมือนกับเป่าซานซานเธอก็ชอกช้ำมากพอแล้ว แต่นี่เธอยังต้องมาถูกเขาทำกิริยาต่ำช้าใส่เช่นนี้อีก

กรี๊ดดดด

แอ๊ดดด

เธอกรีดร้องออกไปสุดเสียง เพื่อหวังให้ใครสักคนผ่านมาได้ยิน และก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีใครคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามา จนเสียงของเขาดังขึ้น เธอจึงโล่งใจ

“คุณ...”

“เจินเจิน คุณเป็นอะไรไป หวังไห่เถิง นายเข้ามาอยู่ในห้องของเธอได้อย่างไรกัน!”

หวังซานเย่ดึงร่างเล็กที่สั่นสะท้านเข้ามาสวมกอด ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเหลือบมองไปเห็นน้องชายอยู่ภายในห้องนี้ด้วย

“พอดีผมหาห้องน้ำไม่เจอ เลยเดินผ่านมาทางนี้ แล้วก็ได้ยินเสียงร้องของเธอ ผมจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ที่แท้เธอก็ตกใจที่มีแมลงสาบอยู่ในอาหารนี่เอง” หวังไห่เถิงแก้ไขสถานการณ์น้ำขุ่น เพียงแค่ชั่วพริบตาก็มีแมลงสาบตัวใหญ่อยู่บนถาดอาหารของเธอแล้ว

ฉินเจินเจินมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดเลยว่าหวังไห่เถิงคนนี้จะชั่วช้าเลวทรามเพียงนี้

“นายออกไปก่อนเถอะ” หวังซานเย่บอกกับน้องชาย