บทที่ 2 ชีวิตใหม่

บรรยากาศภายในรถยุโรปนั้นเงียบสนิท มีเพียงเสียงของลมหายใจที่ดังขึ้นด้วยความแผ่วเบาราวกับขนนก ช่างชวนให้รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก สตรีร่างกายบอบบางที่นั่งตัวเกร็งจำต้องส่งสายตากวาดมองสำรวจภายในรถเพื่อลดความเกร็ง เมื่อเธอมองอย่างเต็มตาก็ต้องรู้สึกประหลาด เพียงแค่ปรายตามองดูก็รู้ว่าผู้เป็นเจ้าของนั้นทรงอำนาจและมีเงินมากมายเพียงใด ถึงจะสามารถครอบครองรถเหล่านี้ได้ในยุคสาธารณรัฐที่เพิ่งฟื้นจากวิกฤตเศรษฐกิจและยังไม่ได้เปิดกว้างเช่นนี้ได้

“นี่คุณ ปีนี้คือปีที่เท่าไร” 

เธอถามออกไปโดยไร้หางเสียงเพื่อทำลายความเงียบที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย จากสายตาและการประเมินเพียงผิวเผินบุรุษที่นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างกายของเธอก็น่าจะอายุราว ๆ เดียวกันกับเธอในโลกใบที่เธอจากมา

“ไม่มีมารยาท คุณเด็กกว่าผมจนเกือบจะเป็นลูกสาวของผมได้อยู่แล้ว พูดจาไม่มีหางเสียงเช่นนี้ได้อย่างไรกัน หรือว่าตระกูลฉินของคุณไม่สั่งไม่สอนมารยาทมาบ้างเลยหรือ” เสียงเข้มของเขากล่าวขึ้นด้วยความตำหนิ ที่ทำให้เธอต้องขบกรามแน่น

“คุณซื้อฉันมาเป็นลูกสาวหรือคะ หากเป็นเช่นนั้นฉันจะได้เรียกคุณว่า คุณพ่อ” 

ฉินเจินเจินเอ่ยคำประชดขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย และไม่ได้จะยียวนกวนประสาทเขาต่อไปแต่อย่างใด เพราะคิดดูแล้วสิ่งที่เขาเอ่ยขึ้นมาเมื่อครู่ก็ถูกต้อง ในเมื่อตอนนี้เธออยู่ในร่างของเด็กสาววัยยี่สิบปีเพียงเท่านั้น

“ผมไม่คิดจะมีลูกสาวแบบคุณ” เสียงของเขาไร้ซึ่งอารมณ์ใด จนเธอรู้สึกหงุดหงิด

“นี่คุณ!” 

เธอชี้หน้าใส่เขา ก่อนที่เขาจะหันใบหน้าหล่อเหลากลับมา พร้อมกับส่งฝ่ามือใหญ่เข้ามารวบนิ้วมือที่กำลังชี้หน้าของเขาอยู่ ก่อนจะเอ่ยบอกปีให้เธอได้รับรู้

“1980” เขาตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะผินใบหน้ากลับไปพร้อมกับทอดสายตาออกไปนอกบานหน้าต่างรถ โดยไม่ได้เอ่ยบทสนทนาใด ๆ กับเธอ

หลังจากนั้นฉินเจินเจินก็นั่งเงียบและไม่เอื้อนเอ่ยคำใดออกไป ดวงตาคู่สวยยังคงมองบรรยากาศในยุค 1980 ที่อยู่รอบกายให้เต็มตา แม้ความเป็นอยู่ในยุคนี้จะไม่ได้สะดวกสบายเท่ากับยุคที่เธอจากมาก็ไม่เป็นอะไร ขอเพียงให้เธอได้เจอกับผู้คนที่จริงใจ นั่นคงจะเป็นของขวัญที่ล้ำค่าในการเกิดใหม่ของเธอแล้ว

รถยุโรปเคลื่อนตัวไปตามเส้นทาง ก่อนจะมาถึงแนวป่าทอดยาวหลายกิโลเมตร เบื้องหน้าคือคฤหาสน์ใหญ่โตหรูหรา มีนายทหารยืนอารักขาความปลอดภัยอยู่ด้านหน้าประตู ฉินเจินเจินมองเห็นตัวอักษรจีนที่ปรากฏบนป้ายหินอ่อนขนาดใหญ่ "คฤหาสน์ผู้บัญชาการทหารแห่งลั่วหยาง" เธอก็ถึงกับอ้าปากค้างกระพริบตาปริบด้วยความตกตะลึง

'มิน่าเล่า เขาถึงได้ดูร่ำรวยนัก' ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ว่าเหตุใดพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงคนนี้ถึงอยากจะขายเธอให้กับนายทหารคนนี้ เห็นทีพ่อเลี้ยงและแม่ของเธอคงได้เงินไปมากโข ดูจากหน้าที่การงานและอิทธิพลของบุรุษผู้นี้นับว่าเป็นคนใหญ่คนโตเลยทีเดียว

"คุณชาย มาถึงพอดีเลยค่ะ คุณนายใหญ่ท่านแวะมาเยี่ยมเยียนคุณ"

ทันทีที่รถคันหรูจอดสนิทอยู่ทางด้านหน้าของคฤหาสน์ใหญ่โตหรูหรา ลูกน้องคนสนิทที่ทำหน้าที่เป็นคนขับก็ลงจากรถเพื่อเปิดประตูให้กับผู้เป็นเจ้านาย หญิงวัยกลางคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนดูแลความเรียบร้อยภายในคฤหาสน์ก็รีบเดินเข้ามาหาเขา เพื่อแจ้งการมาถึงของคุณนายใหญ่ให้กับท่านผู้บัญชาการได้ทราบ

"อืม"

ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบสนิทและไร้รอยยิ้ม มีเพียงเสียงตอบรับภายในลำคอเท่านั้น ร่างสูงของเขาหยุดยืนอยู่ด้านข้างรถเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับมาหาเธอแล้วเอ่ยบอกด้วยถ้อยคำที่ฟังแล้วไม่น่าจะอภิรมย์เท่าใดนัก

"ไม่ลงหรือยังไง หรือว่าคืนนี้เธอจะนอนอยู่บนรถ"

คิ้วได้รูปอันแสนจะคมเข้มย่นจนเกือบจะชนกัน ผู้บัญชาการยังคงส่งสายตาตำหนิให้กับเธอไม่ขาดสาย จนรอยยิ้มจาง ๆ ของเธอหายไป เหลือเอาไว้แต่เพียงริมฝีปากที่งุ้มเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ 'หน้าตาก็ดี แต่ปากนั่นกลับมีสุนัขมากมายเสียเหลือเกิน'

ฉินเจินเจินกลอกดวงตาไปมา พร้อมกับพ่นลมหายใจ แล้วรีบพาร่างบอบบางที่แทบจะเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกของตัวเองลงจากรถแล้วเดินตามเขาเข้าไปยังด้านใน ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของคนรับใช้

"คุณแม่ มานานแล้วหรือครับ" เขาเอ่ยทักทายสตรีทรงอำนาจที่นั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางราวกับนางพญาอยู่บนโซฟาหนังสีดำสนิท

"ซานเย่ แม่เพิ่งมาถึงเมื่อครู่ มานั่งกับแม่เร็วเข้า แม่มีเรื่องจะคุยกับลูก"

สตรีวัยกลางคนที่ยังคงดูดีและอ่อนเยาว์เอ่ยขึ้นพร้อมกับกวักมือเรียกลูกชายเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม แต่ทว่าดวงตาสวยหวานคู่นั้นกลับแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเห็นเธอที่เอาแต่หลบอยู่ด้านหลังของเขา

"ครับแม่"

"นั่นใครกันน่ะ ซานเย่" ผู้มีศักดิ์เป็นคุณนายใหญ่ยังคงให้ความสนใจกับเธอ แต่ในขณะที่เธอกำลังจะโผล่ใบหน้าออกไปเพื่อทักทายคนเป็นมารดาของท่านผู้บัญชาการ เขากลับผลักเธอให้หันหลังแล้วเอ่ยสั่งคุณป้าที่เจอด้านหน้าให้มาพาตัวเธอออกไป

"ป้าหวังครับ พาเธอไปอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ ช่วยหาเสื้อผ้าและอาหารให้กับเธอด้วยนะครับ อ่อ แล้วก็พาเธอไปยังห้องนอนของผม" ผู้บัญชาการหนุ่มเอ่ยสั่งยาวเหยียด แม้ว่าป้าหวังคนนั้นจะงงงวยอยู่บ้าง แต่ก็รีบเข้ามาจูงมือเธออกไปตามคำสั่งของเขาในทันที

"ค่ะ ๆ คุณชาย"

"ซานเย่ บอกแม่มาเดี๋ยวนี้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน ดูไม่มีหัวนอนปลายเท้าเสียยิ่งนัก" คุณนายหวังสะบัดใบหน้าแรงด้วยความไม่พอใจ ริมฝีปากแดงสดเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันหน้ากลับมาส่งสายตาที่คาดคั้นให้กับลูกชายที่เพิ่งจะหย่อนก้นลงนั่งด้านข้างของเธอเมื่อครู่

"ผมซื้อเธอมาจากหยางตงฉวนครับแม่ เธอน่าสงสาร" เขาตอบมารดาออกไปโดยไม่คิดจะปิดบังแต่อย่างใด

"อะไรนะ! ซานเย่ ลูกคิดว่าลูกเปิดมูลนิธิอย่างนั้นหรือ หยางตงฉวน เจ้านั่นมากเล่ห์จะตายไป อีกหน่อยไม่ต้องมารีดไถเงินลูกเช้าเย็นเลยรึ" คุณนายหวังส่งเสียงดังที่บ่งบอกว่าเธอไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่ลูกชายทำลงไปเลยแม้แต่น้อย

"โธ่ คุณแม่ ตงฉวนไม่กล้าต่อกรกับผมหรอกครับ แม่อย่ากังวลไปเลย แล้วอีกอย่างเธอก็ตัวเล็กเท่านั้น จะเลี้ยงเอาไว้ก็คงไม่สิ้นเปลืองเท่าไรหรอกครับแม่"

หวังซานเย่ หรือผู้บัญชาการเอ่ยอธิบายให้กับคุณนายหวังผู้เป็นมารดาฟังด้วยความไม่เข้าใจเช่นเดียวกัน ปกติเขามักจะเป็นคนนิ่งขรึมและนิ่งเงียบ แต่เหตุใดวันนี้เขาต้องมานั่งอธิบายอะไรยาวเหยียดทั้ง ๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อนด้วย

"หึ แม่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น แล้วนี่ซื้อเธอมาจะให้เธออยู่ในฐานะอะไร นางบำเรอแม่ไม่ว่า แต่ถ้าจะซื้อมาให้ออกหน้าชูตาแม่ไม่ยอมเด็ดขาด" คุณนายหวังนั้นรู้ดีว่าบุตรชายมีนิสัยใจคอเช่นไร หากจะทัดทานคงเป็นเรื่องที่ทำได้ยากยิ่งนัก มีเพียงเอ่ยดักคอเอาไว้ก็เท่านั้น

"แม่ครับ เธออายุน้อยกว่าผมจนเกือบจะเป็นลูกของผมได้อยู่แล้วนะ" เขาเอ่ยปฏิเสธ แต่กระนั้นก็ยังเอ่ยได้ไม่เต็มปาก เมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกใจเต้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอ

"น้อยไปน่ะสิ เด็กสาววัยนี้ช่างหอมหวานนัก อีกทั้งลูกของแม่ก็หย่าร้างมานาน แต่ก็เอาเถอะหากลูกจะมีเธอไว้ระบายความใคร่แม่ก็ไม่ติดอะไร แต่จำไว้ว่าสะใภ้ตระกูลหวังจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงที่มีพื้นเพตกต่ำเช่นนี้" คุณนายหวังเหยียดริมฝีปาก เธอไม่ยินยอมเป็นแน่หากลูกชายคนโตของเธอคว้าผู้หญิงเช่นนั้นมาเป็นคุณนายเล็กของตระกูลหวัง

"ครับแม่ ว่าแต่ที่คุณแม่มาหาผม มีเรื่องอะไรหรือครับ" เขาเอ่ยรับปากออกไปแบบส่ง ๆ เพื่อตัดจบบทสนทนาเรื่องนี้ ก่อนจะเอ่ยถามจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมเยียนของมารดา

"นั่นปะไร เกือบลืมไปเสียแล้วเชียว อีกสามวันหวังไห่เถิงกับภรรยาจะกลับจากยุโรป แม่จะให้น้องมาอยู่ที่นี่กับลูกก่อน เอาไว้ซ่อมแซมคฤหาสน์ตระกูลหวังเสร็จเมื่อไร แม่จะให้น้องย้ายเข้าไปอยู่"

"ครับแม่" เขาตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนที่คุณนายหวังจะเดินทางกลับ

ผู้บัญชาการทหารนั่งอยู่บนโซฟาอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกคิดขึ้นได้ว่าเขายังมีน้องชายร่วมสายเลือดอีกคนหนึ่งของตระกูล แต่ด้วยความไม่สนิทสนิม เพราะหวังไห่เถิงใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเสียนาน ทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ก่อนที่ร่างสูงจะหยัดกายลุกขึ้นเพื่อขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้า