บทที่ 9 ชีวิตที่ไม่ได้ราบรื่น

“เจินเจิน คุณไม่เป็นอะไรนะ”

หวังซานเย่ลูบไล้ฝ่ามือลงบนเส้นผมของเธอด้วยความอ่อนโยน ในขณะที่ร่างบอบบางของเธอยังคงไหวสะท้านราวกับหวาดกลัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา

“คุณคะ ฉันกลัว คุณอยู่กับฉันก่อนนะคะ”

ที่พึ่งของเธอในยามนี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น แต่การที่เธอจะกล่าวโทษน้องชายสายเลือดเดียวกันของเขาอย่างโจ้งแจ้ง นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะทำในตอนนี้

"อืม ผมจะอยู่กับคุณ คุณไม่ต้องกลัวนะ" เขากระชับวงแขนแน่นขึ้นเพื่อหวังจะปลอบประโลมความกลัวของเธอ

“...”

เธอไม่เอ่ยสิ่งใดออกไป แต่เธอทำเพียงแค่ซุกใบหน้าลงบนแผงอกกว้างของเขา พร้อมกับท่อนแขนเล็กที่โอบกอดรอบเอวของเขาเอาไว้แน่น

“เจินเจิน ถ้าผมจะบอกคุณว่า คุณไม่จำเป็นต้องอ่อนแอเสมอไป หากคุณเอาชนะความกลัวของตัวเองได้ ก็ไม่มีสิ่งใดที่คุณจะต้องกลัวอีกต่อไป” หวังซานเย่บอกกับเธอราวกับให้ข้อคิด

ฉินเจินเจินคิดตามถ้อยคำที่เขาบอกกล่าว ไม่ว่าจะเป็นฉินเจินเจินที่จากมา หรือเจ้าของร่างนี้ ล้วนแล้วแต่อ่อนแอ และมักจะถูกคนที่ไว้ใจหักหลังและเอาเปรียบ ในตอนนี้ก็เช่นกันเธอกำลังจะถูกน้องชายของเขาเอาเปรียบ ชีวิตใหม่ของเธอจะกลับสู่หนทางเดิมอีกแล้วหรือ 

ในใจของเธอเองก็ไม่อยากเป็นเช่นนั้น ได้เกิดใหม่ทั้งทีเธอก็ควรจะมีความสุข

“ฉันจะพยายามสู้กับความกลัวค่ะ” เธอบอกกับเขาหลังจากที่คิดตามถ้อยคำของเขาอยู่นาน

“ผมจะปกป้องคุณเสมอ แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณก็ต้องรู้จักปกป้องตัวเองด้วยเช่นกัน รู้ไหมครับ” หวังซานเย่เชยปลายคางของเธอให้มองสบตากับเขา เป็นสายตาที่เธอไม่เคยได้เห็นมาก่อน แต่เธอรับรู้ได้ว่าทุกสิ่งที่เขาเอ่ยออกมานั้นจริงจังไม่ต่างไปจากการให้คำมั่น

“ขอบคุณนะคะ”

เธอเอนกายพิงไปกับแผงอกของเขาอยู่นานครู่ใหญ่ จนหลับไปอีกครั้ง ทว่าเสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นที่หน้าห้องจนเธอต้องปรือดวงตาขึ้นมอง และในจังหวะนั้นเองก็มีร่างสูงสง่าในชุดกี่เพ้าราคาแพงเดินเข้ามาพร้อมกับฝ่ามือที่ออกแรงกระชากร่างของเธอออกไปจากตัวเขา

“คุณแม่!” ฉินเจินเจินที่กำลังสะลึมสะลือเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกกระชากออกไปจากตัวของเขา

“หนอยแน่ะ นังตัวดี เป็นนางบำเรอให้ลูกชายของฉันยังไม่พอ นี่ถึงกับต้องมารยากักตัวลูกชายของฉันไว้ไม่ให้พบหน้าน้องชายที่ไม่เจอกันมานานอีกหรือ หยำฉ่าจริง ๆ”

คุณนายหวังไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ก่อนที่เธอจะง้างฝ่ามือขึ้นเหนือศีรษะเพื่อหมายใจจะฟาดฝ่ามือนั้นลงบนใบหน้าของฉินเจินเจิน

เพียะ

“หวังซานเย่!” คุณนายหวังหน้าซีดเผือด ตกใจลั่น

ฉินเจินเจินที่หลับตาปี๋ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อได้สัมผัสถึงความรู้สึกเจ็บแปลบบนใบหน้า แต่เธอกลับต้องตกใจเมื่อหวังซานเย่เป็นฝ่ายเอาตัวเองเข้ามาบัง และเป็นคนรับฝ่ามือของคุณนายหวังเอาไว้เสียเอง

“คุณแม่ครับ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด และไม่ได้เป็นแบบที่คุณแม่คิดเลยนะครับ” ผู้บัญชาการหนุ่มดันร่างเล็กของเธอเอาไว้ด้านหลังเป็นการปกป้อง

“ซานเย่ แม่ผิดหวังในตัวของลูกนัก นางบำเรอคนเดียวทำให้ลูกเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ” ริมฝีปากแดงจัดจ้านคว่ำเข้าหากัน ดวงตาแดงก่ำด้วยความไม่พอใจกับการกระทำของลูกชาย

“เธอไม่ใช่นางบำเรอของผมครับแม่ ผมกับเธอกำลังดูใจกันอยู่” เขาสอดนิ้วมือกับฝ่ามือน้อยของเธอเอาไว้แน่น

“ดูใจอย่างนั้นรึ มันให้ท่าลูกยังไง ถึงได้ติดใจมันขนาดนั้น” คุณนายหวังตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ พร้อมกับเอ่ยวาจาดูถูกเธอสารพัด

“คุณแม่เลิกดูถูกเธอเสียทีครับ”

“ซานเย่!” คุณนายหวังโกรธจนหน้าดำหน้าแดง ฝ่ามือที่เริ่มจะมีริ้วรอยกำเข้าหากันแน่นด้วยความแค้นเคือง

“คุณแม่ใจเย็น ๆ นะครับ ผมว่าพี่ชายคงไม่ได้ตั้งใจ” หวังไห่เถิงรีบปรี่เข้ามาเพื่อประคองมารดาด้วยความเอาใจ

“ลูกมาก็ดีแล้วไห่เถิง บอกพี่ชายของลูกเสียบ้าง ว่าต้องหาผู้หญิงแบบไหนมาเป็นเมียที่เชิดชูหน้าตา ไม่ใช่หาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่มีดีแต่บำเรอกามให้ผู้ชายอย่างหล่อน” คุณนายหวังทั้งประชดประชันแดกดันผ่านทางลูกชายคนเล็กด้วยความอัดอั้น

“พี่ก็ทำกับคุณแม่เกินไป เธอก็เป็นแค่นางบำเรอของพี่ วันหนึ่งที่พี่อยากขายเธอต้องก็ต้องบำเรอชายอื่นอยู่ดี ทำไมต้องปกป้องเธอแล้วทำร้ายจิตใจของคุณแม่ด้วย” หวังไห่เถิงที่ทำเป็นเกลี้ยกล่อม ทั้งที่จริง ๆ แล้วเขานั้นใส่ไฟเข้ากองฟืนจนไฟปะทุ

ผลัวะ

หวังซานเย่อดทนอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปที่น้องชายของเขาพูดจาไม่ให้เกียรติเธอ เขาจึงประเคนหมัดลงบนใบหน้าของน้องชายอย่างแรงจนเลือดไหลซึมบริเวณมุมปาก

“หุบปากเน่า ๆ ของนายเสีย หากไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้” เขาชี้หน้าด่ากราดหวังไห่เถิงด้วยความเดือดดาล แม้แต่เธอเองก็เพิ่งเคยเห็นว่าเขาดุดันเพียงนี้

“ซานเย่ นี่น้องชายของลูกนะ!” คุณนายหวังแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นคราบเลือดบนมุมปากของลูกชายคนเล็ก

ฉินเจินเจินที่หลบอยู่ด้านหลังของเขานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด การที่เขามีเธอเข้ามาในชีวิตนั้นดูเหมือนจะเป็นความวุ่นวายภายในครอบครัว ในที่สุดเธอก็ยอมก้าวออกมาจากด้านหลังของเขาเสียที

“คุณคะ ฉันไม่อยากเป็นตัวปัญหาที่ทำให้คุณและครอบครัวมีปากเสียงกัน ฉันรู้ว่าคุณซื้อฉันมาด้วยวัตถุประสงค์ใด แต่ฉันอยากออกไปจากชีวิตของคุณ เอาไว้ฉันจะหาเงินมาชดใช้คุณนะคะ”

ฉินเจินเจินสบตากับเขาด้วยความจริงใจ เธอรู้ดีว่าเขาซื้อเธอมาด้วยเหตุผลอะไร คนดีอย่างเขาไม่ควรพบเจอกับความวุ่นวายเพราะเธอ เธอจึงเลือกที่จะออกไปเผชิญหน้ากับทุกอย่างด้วยตัวเองจะดีกว่า

“ดี! ออกไปซะ ออกไปเลย” คุณนายหวังเอ่ยปากไล่เธอ ไม่ต่างไปจากไล่สุนัข

“เธอจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะที่นี่คือคฤหาสน์ของผู้บัญชาการแห่งลั่วหยาง ไม่ว่าใครก็ไล่เธอออกไปจากที่นี่ไม่ได้ และผมจะแต่งงานกับเธอ ให้เธอเป็นภรรยาของผมอย่างถูกต้อง!”

หวังซานเย่ตวาดลั่น โดยไม่คิดไว้หน้าใครแม้แต่มารดาของเขาเอง เหตุการณ์หลังจากนี้เขารู้ดีว่าจะเป็นอย่างไรต่อ และเขาเองก็เคยเผชิญเหตุการณ์นี้กับภรรยาเก่าของเขา

เดิมทีเธอเป็นเพียงนักร้อง มารดาของเขาไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ทั้งคัดค้าน กลั่นแกล้ง และไม่คิดยอมรับ แต่ทว่าเมื่อรู้ว่าเธอมีคุณพ่อบุญธรรมเป็นถึงนายทุนใหญ่ มารดาจึงโอนอ่อนยอมให้เขาได้แต่งงานกับเธอ เพื่อหวังให้เธอเจรจาร่วมลงทุนใหญ่ในครั้งนั้น

“ซานเย่ นี่ลูกเลือกเธอมากกว่าแม่อย่างนั้นหรือ” คุณนายหวังชี้มือมาที่เขาด้วยความสั่นเทา

“คุณแม่ครับ ผมอายุมากเท่านี้แล้ว คุณแม่เลิกบงการชีวิตของผมเสียที ให้ผมได้มีความสุขบ้าง” สายตาของเขาทอประกายความเจ็บช้ำอยู่ไม่น้อย อีกทั้งน้ำเสียงยังฟังดูสั่นเครือราวกับผ่านเรื่องราวมามากมายเหลือเกิน

“อย่างนั้นลูกก็เผื่อใจเอาไว้บ้างก็แล้วกัน หากวันหนึ่งแม่นั้นทิ้งไป เหมือนกับ...” คุณนายใหญ่เว้นจังหวะไปเพียงเท่านั้น ก่อนจะสะบัดใบหน้าหนี

“ขอบคุณคำเตือนของคุณแม่ครับ แต่ผมไม่คิดเผื่อใจ” เขาตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“คุณคะ...”

ฉินเจินเจินเขย่าแขนของเขาเพื่อให้เขาเลิกปกป้องเธอ แต่เขากลับดึงร่างเล็กเข้าไปโอบกอดเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ตรึงร่างของเธอเอาไว้กับที่

“เจินเจิน ผมอยากอยู่กับคุณ...”

บรรยากาศภายในห้องเข้าสู่ความเงียบหลังจากที่เขาพูดจบ แต่กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับร่างอรชรของผู้หญิงคนหนึ่งที่ทั้งสวย และหุ่นดีปรากฏขึ้นท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน

“ว้าว...ดูเหมือนว่าคุณจะปกป้องสาวน้อยคนนี้มากกว่าตอนที่ฉันอยู่กับคุณอีกนะคะ ซานเย่”