บทที่ 7 น้องชาย

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ผู้บัญชาการหวังก็สั่งการให้นายทหารคนสนิทขับรถไปยังร้านตัดเย็บเสื้อผ้าร้านหนึ่ง โชคดีที่ถนนหนทางในยุคนี้ ผู้คนโดยทั่วไปไม่ได้ร่ำรวยมากพอที่จะซื้อรถยนต์ส่วนตัวได้เกือบทุกคน บนท้องถนนจึงมีรถไม่มากเท่าใรนัก ประชาชนทั่วไปมักจะใช้รถไฟเป็นการเดินทาง หรือไม่ก็ใช้จักรยาน

รถยุโรปที่มีตราสัญลักษณ์ของผู้บัญชาการทหารมักจะผ่านทุกอย่างไปได้อย่างง่ายดาย ในช่วงที่ยุคเศรษฐกิจกำลังฟื้นฟู และส่วนใหญ่ประเทศจีนเป็นพวกอนุรักษ์นิยม พวกนายทุนที่ประสบความสำเร็จจึงมักจะเป็นคนหัวสมัยใหม่พร้อมที่จะเปิดรับอะไรใหม่ ๆ เข้ามาเสียมากกว่า

เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอจึงมีความคิดของนักธุรกิจขึ้นมา ชีวิตใหม่ของเธอของมีเพียงเขาเป็นนายทุน เธอก็พร้อมที่จะใช้เงินลงทุนของเขาทำให้เกิดความงอกเงยด้วยการเปิดกิจการใดกิจการหนึ่งขึ้นมา หากถึงวันนั้นเขาไม่ได้มีใจให้กับเธอ เธอก็สามารถที่จะอยู่ต่อไปในโลกใบนี้ได้อย่างสบายโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร

“เรื่องแบบนี้ทำไมถึงคิดไม่ได้นะ” เธอพึมพำขึ้นมา โดยที่สายตายังคงจับจ้องไปยังเบื้องหน้าเพื่อหาแรงบันดาลใจในการทำกิจการ

“คุณว่าอะไรนะ” เขาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอพึมพำอยู่คนเดียว

“คุณรวยมากไหมคะ” เธอถามออกไปอย่างตรงประเด็น ที่ทำให้คนฟังเช่นเขาถึงกับหน้าเหวอไปเล็กน้อย

“ก็รวยอยู่นะ ทำไมหรือ” แม้จะยังสงสัย แต่เขาก็ตอบออกไปอยู่ดี

“เช่นนั้นจะเป็นอะไรไหมคะ หากว่าวันหนึ่ง ฉันจะขอให้คุณเป็นนายทุนให้กับฉัน”

ฉินเจินเจินสบตากับเขาด้วยความจริงจัง สีหน้าและแววตาของเธอในตอนนี้ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรเธอก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุยี่สิบ หากจะเทียบเคียงกันอย่างจริงจังความคิดความอ่านของเธอคือคนรุ่นเดียวกันกับเขา นั่นยิ่งเป็นสิ่งที่สร้างความแปลกใจให้กับเขาไม่น้อย

“คุณอยากทำธุรกิจอย่างนั้นหรือ คุณจะทำอะไรกันล่ะ ถ้าคุณมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจนผมจะเป็นนายทุนให้คุณเอง” เขาบอกกับเธอด้วยความจริงใจ หากเธอต้องการจะทำเช่นนั้นจริง ๆ

“พ่อบุญทุ่มเหลือเกินนะคะ คุณเป็นแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่านะ” เธอถามเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้

“นอกจากคุณ ก็มีแค่ภรรยาเก่าของผมเท่านั้น แต่เธอเป็นฝ่ายทรยศผมไปเอง”

พอเขาพูดถึงตรงนี้ เธอกลับนิ่งเงียบไป นั่นไม่ใช่อาการแง่งอนหรืออาการไม่พอใจแต่อย่างใด แต่เป็นความเข้าอกเข้าใจเขาเสียมากกว่า ผู้ชายอย่างเขาดูก็รู้ว่าถ้าได้รักใครก็จะรักและทุ่มสุดใจ สายตาเช่นนั้นเธอเคยได้เห็นสายตาของตัวเองที่เคยมีให้กับเด็กหนุ่มที่เธอมอบความรักให้เสมอมาจนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายทรยศมันด้วยตัวเอง

“ฉันเข้าใจคุณค่ะ และฉันจะไม่เป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน หากวันหนึ่งคุณเป็นสามีของฉัน คุณจะเป็นของขวัญอันแสนล้ำค่าในชีวิตของฉันอย่างแน่นอน” ฉินเจินเจินส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจให้กับเขา

“มั่นใจเหลือเกินนะแม่คุณ ว่าผมจะเลือกคุณมาเป็นภรรยาของผม ฮ่า” เขายิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์

“แน่นอนค่ะ ฉันปักหมุดเอาไว้ที่คุณแล้ว”

มีหรือที่คนอย่างเธอจะยอม หากเจอเป้าหมายแล้วเธอก็พร้อมที่จะทุ่มเทหมดหน้าตักเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง เพียงแต่ในชีวิตบนโลกใบนี้เธอไม่ได้ซื้อเขาด้วยเงินตรา แต่ว่าเธอจะซื้อเขาด้วยความดีและความจริงใจของตัวเองต่างหาก

สิ่งที่พวกเขาสนทนากันเป็นการหยอดความหวานซึ้งให้แก่กันโดยไม่รู้ตัว มีเพียงนายทหารที่รับหน้าที่เป็นคนขับรถเท่านั้นที่ล่วงรู้ว่านายของเขาและผู้หญิงคนนี้ต่างถูกอกถูกใจกันและกัน จนเขาที่ได้ฟังยังต้องกำพวงมาลัยแน่นด้วยความเขินอาย

“ห่าวอู๋ เดี๋ยวคุณช่วยแจ้งไปยังกองทัพทีว่าวันนี้ผมติดธุระ”

“ครับ”

“นี่คุณถึงกับโดดงานเลยหรือคะ ฮ่า” เธอทำตาโตพร้อมกับเอ่ยแซวขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเขาไม่เข้ากองทัพแล้ว

“ถือว่าวันนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นผู้บัญชาการหวังก็พาเธอไปยังร้านตัดเย็บเสื้อผ้า ก่อนจะสั่งตัดกี่เพ้าให้เธอมากมาย ในยุค 80 ประเทศจีนเข้าสู่ยุคเปิดประเทศ สังคมจีนเริ่มเปิดรับความคิดใหม่ ๆ เข้ามา จากเสื้อผ้าที่ถูกบังคับให้ใช้ได้ไม่เกินสามสีก็ได้รับอิสระเสรีทางสีสันและลวดลาย พร้อมทั้งใช้ดิไซน์โบราณ ผสมผสานกับความโมเดิร์น จึงได้กี่เพ้าร่วมสมัยออกมาอย่างงดงาม

“คุณคะ คุณตัดเสื้อผ้าให้ฉันมากมายขนาดนี้ ลืมไปหรือเปล่าคะ ว่าคุณให้ฉันอยู่ในฐานะคนใช้ คนใช้ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวสวยหรอกนะคะ” เธอเอ่ยประท้วงขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเขาใช้จ่ายเกินความจำเป็น อีกทั้งยังเกินสถานะที่เขาให้เธอ

“ผมก็แค่ต้องการให้คนใช้คฤหาสน์ของผมแต่งตัวสวย ๆ ก็เท่านั้น” เขาตอบเธอ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเลือกลวดลวดลายของผ้าด้วยตัวเอง

“เช่นนั้นคุณก็ต้องตัดเผื่อคนใช้ทั้งคฤหาสน์ของคุณแล้วกระมังคะ” เธอก็ยังไม่เข้าใจความต้องการของเขาอยู่ดี

“คนใช้ของผม หมายถึงคุณคนเดียวต่างหากเล่า”

“คุณจะให้ฉันแต่งตัวสวย แล้วขังฉันเอาไว้ในห้องครัวหรืออย่างไรกัน”

“ผมจะขังคุณเอาไว้ในห้องนอนของผมต่างหาก คุณยินดีจะถูกขังหรือไม่ล่ะ”

หวังซานเย่เดินเข้ามาประชิดกับร่างเล็กของเธอ ก่อนจะโอบรั้งรอบเอวของเธอแล้วดึงเข้าไปใกล้ ดวงตาของเขาแสดงออกถึงความคิดอย่างชัดเจน

“คุณไม่รอให้ฉันจีบคุณแล้วหรือคะ คุณถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้” เธอวางฝ่ามือเล็กลงบนแผงอกของเขา ก่อนจะเงยใบหน้าถามไถ่สิ่งที่ค้างคาใจ

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมเพิ่งจะรู้ตัวว่าผมเองก็สนใจคุณเช่นเดียวกัน” เขาบอกกับเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง

‘ผู้ชายยุคนี้เป็นไบโพล่าหรืออย่างไรกันนะ ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนลงทุนอ่อยแทบตายกลับไม่สนใจ แต่พอมาวันนี้กลายเป็นฝ่ายรุกเฉยเลย’ เธอบอกกับตัวเองในความคิด แต่เป็นเช่นนี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคใด ๆ กับเธอ ในเมื่อเธอและเขามีใจตรงกัน ที่เหลือก็คือหน้าที่ที่ต้องเรียนรู้กันและกัน

“ฉันตามอารมณ์ของคุณไม่ทันแล้วค่ะ คุณเข้าสู่วัยทองแล้วหรือเปล่าคะ” เธอบอกกับเขาด้วยท่าทางประชดประชัน

“นี่คุณว่าผมหรือ แล้วคุณไม่อยากรู้บ้างหรือว่าคนวัยทองแบบผมทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด” เขาขยิบตาให้กับเธอ ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธออ่อนไหวไปหมดแล้ว

แค่ก แค่ก

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณผู้ชายคุณผู้หญิง พอดีจะถามว่าลายผ้าพวกนี้คุณจะเลือกด้วยไหม” พนักงานหญิงของร้านกระแอมขึ้นขัดจังหวะ หลังจากรอถามไถ่อยู่นาน

“ครับ ผมเลือกหมดนี่เลย”

หลังจากที่เธอวัดตัวเพื่อตัดเย็บเสื้อผ้าใหม่ เขาก็พาเธอไปเลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้อีกหลายอย่าง ก่อนจะเดินทางกลับไปยังคฤหาสน์ของผู้บัญชาการแห่งลั่วหยาง แต่เขากลับบอกให้ห่าวอู๋แวะที่หนึ่งก่อนกลับ ซึ่งตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดสนิทไปเสียแล้ว

“เจินเจิน แวะดื่มสักนิดก่อนกลับคฤหาสน์กันดีไหม”

เขาเอ่ยขึ้นมา โดยที่ห่าวอู๋ยังอดที่จะแปลกใจไม่ได้ เขาอยู่กับนายคนนี้มานานหลายปี ก็ไม่เคยเห็นว่าผู้บัญชาการของเขาจะแวะไนต์คลับก่อนกลับคฤหาสน์

“อืม ฉันเหนื่อยนิดหน่อยค่ะ เอาไว้วันหลังได้ไหมคะ” เธอบอกกับเขาไปตามความจริง ก็เพราะเขานั่นแหละที่พาเธอออกมาตั้งแต่ยามฟ้าสางจนถึงพลบค่ำ กลางคืนเธอก็นอนไม่หลับ ฝืนตัวเองเอาไว้ได้นานขนาดนี้ก็นับว่าถึกทนสำหรับตัวเธอแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ กลับบ้านกันจะดีกว่า”

เขาไม่ฝืนใจเธอ ก่อนจะพยักหน้าให้ห่าวอู๋เดินทางกลับคฤหาสน์ของผู้บัญชาการ ไม่นานรถยุโรปนำเข้าก็เคลื่อนมาจอดด้านหน้าคฤหาสน์หลังงามเป็นที่เรียบร้อย

ผู้บัญชาการหนุ่มประคองเธอเดินเข้าไปยังด้านใน แต่ไม่ทันไรเสียงของใครคนใดคนหนึ่งก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นเสียงของบุรุษที่แม้แต่เขายังไม่คุ้นเคย

“พี่ชายกลับมาแล้วหรือครับ”

ดวงตาคู่คมปรายขึ้นมองผู้ที่เอ่ยคำทักทาย และด้วยเค้าโครงใบหน้าที่ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไรนัก เขาก็พอจะนึกออกว่านั่นคือ หวังไห่เถิงน้องชายของเขา

ฉินเจินเจินเองก็แหงนใบหน้าขึ้นมองไปตามเสียงเช่นเดียวกันกับผู้บัญชาการ แต่ทว่าบุคคลที่ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าทำให้เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ทำอะไรไม่ถูก หัวใจของเธอเต้นเร่าด้วยความตื่นตระหนก

“เป่าซานซาน!”