บทที่ 12 สร้างตัว

หกเดือนต่อมา...

จากวันนั้นที่เกิดเรื่องราวแห่งความวุ่นวายในคฤหาสน์ผู้บัญชาการ จ้าวจินหม่ายก็หายไปและไม่เข้ามาวุ่นวายกับเธออีกเลย แต่ฉินเจินเจินก็ไม่นิ่งนอนใจ ด้วยเพราะรู้ดีว่าผู้หญิงอย่างจ้าวจินหม่ายไม่มีทางจะยอมเลิกราได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน

เธอเองก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก เพราะมัวยุ่งวุ่นวายกับธุรกิจที่เธอก่อตั้งขึ้นถึงสองธุรกิจโดยมีเขาเป็นนายทุนใหญ่สนับสนุน

ส่วนหวังไห่เถิงนั้นเธอไม่ค่อยได้พบเจอ สถานที่ที่เธอหลับนอนในตอนนี้ก็มักจะเป็นร้านขายเครื่องสำอางที่เธออยากเปิดเพื่อสนองความสวยงามของตัวเอง ก่อนหน้านี้เธอไม่ใช่คนหน้าตาสวย แต่ตอนนี้เธอมีหน้าตาและรูปร่างที่ดี การแต่งกายและการประทินโฉมจึงเป็นเรื่องสนุกสำหรับเธอ

ส่วนกิจการหลักของเธอยังคงเป็นผลผลิตอุตสาหกรรมที่กำลังเจริญก้าวหน้าในยุคแห่งการฟื้นฟูเศรษฐกิจ เพราะเธอมาจากโลกที่พัฒนาอย่างรวดเร็ว ฉินเจินเจินจึงเข้าใจว่าในยุค 1980 เธอสมควรที่จะลงทุนประกอบธุรกิจอะไร กับความสามารถที่มีติดตัวมา ภายในระยะเวลาอันสั้นเธอจึงจัดการธุรกิจของตัวเองให้เติบโตอย่างรวดเร็ว แม้แต่ผู้บัญชาการหวังยังคงอึ้งกับความสามารถในวัยยี่สิบปีของเธอไม่น้อย

ทั้งที่ความเป็นจริงนี่คือความสามารถของผู้หญิงในวัยเดียวกันกับเขาที่ผ่านการทำธุรกิจมาอย่างโชกโชนต่างหาก หากเป็นเธอในวัยเท่านี้จริง ๆ ตอนนั้นเธอยังจดจำได้เป็นอย่างดีว่ากิจการแรกที่เธอลงทุนนั้นพังไม่เป็นท่าอีกทั้งยังขาดทุนย่อยยับ

ในขณะที่ผลผลิตอุตสาหกรรมของเธอนั้นอยู่ตัว และมีพนักงานมากมายที่เธอจ้างเข้ามา เธอจึงพอมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง ในทุก ๆ วันเธอจึงมักจะอยู่ที่ร้านขายเครื่องสำอางเสียมากกว่า ตอนนี้เธอจึงมีเงินเป็นของตัวเองมากมาย และยืนได้ด้วยขาของตัวเองโดยไม่ต้องให้เขาคอยดูแลความเป็นอยู่

“เจินเจิน”

เสียงเรียกอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนจะปรากฏร่างสูงสง่าในเครื่องแบบทหารที่คุ้นตา หวังซานเย่หรือผู้บัญชาการหวัง นั่นเอง

“ซานเย่...”

นี่เป็นความสนิทสนมที่เขาอนุญาตให้เธอเรียกเขาแบบนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอยังคงพัฒนามากขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งหวังซานเย่ยังคงเป็นสุภาพบุรุษ ที่ไม่ช่วงชิงความบริสุทธิ์ไปจากเธอ ทั้งที่เธออยากจะลิ้มลองความหวานจากชายวัยสี่สิบใจแทบขาด แต่ในเมื่อเขาให้เกียรติเธอ เธอก็อดเปรี้ยวไว้กินหวาน

“ช่วงเย็นผมอาจจะมารับคุณไม่ได้ แต่เดี๋ยวผมจะให้ห่าวอู๋มารับคุณนะครับ เอาไว้เจอกันที่กองทัพ แต่งตัวสวย ๆ นะครับว่าที่ภรรยาของผม” เขายิ้มกรุ้มกริ่มให้กับเธอ ในตอนนี้ความรู้สึกมันช่างเพิ่มพูนออกมาอย่างท่วมท้น

“บะ...บ้า ใครอยากแต่งงานกับคุณกัน ฉันไม่จำเป็นต้องพึ่งคุณแล้วค่ะ ผู้บัญชาการ” เธอยิ้มอย่างเขินอาย

“คุณอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณขนาดนี้เลยหรือเจินเจิน”

หมับ

หวังซานเย่โอบรั้งเอวบางเข้าหาตัว ก่อนจะจรดปลายจมูกเข้ามาคลอเคลียกับปลายจมูกของเธอ หัวใจทั้งสองดวงเต้นตึกตักจนได้ยินอย่างชัดเจน

“ถ้าอย่างนั้นฉันพลีกายให้คุณเป็นการตอบแทนดีไหม ฮ่า” เธอเย้าหยอกเขา

“คุณต้องเป็นของผมอยู่ดี เจินเจิน ตอนนี้คุณมีทุกอย่างทัดเทียมกับผมแล้ว แต่งงานกับผมเสียที” เขามองสบตาเธอด้วยสายตาที่ทอประกาย

“คุณรักฉันแล้วหรือคะ”

เธอยังคงแกล้งถามออกไป แม้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอจะไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของเขา แต่การกระทำของเขากลับหนักแน่นเสียจนเธอไม่ได้คาดหวังคำว่ารักจากปากของเขาอีกเลย

“เจินเจิน ผมไม่ยักรู้ว่าคุณเป็นเด็กโง่ถึงเพียงนี้”

อั่ก

“นี่คุณ...ด่าฉันว่าโง่หรือคะ ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าคุณรักฉัน ในเมื่อฉันไม่เคยได้ยินคำนั้นจากปากของคุณ”

แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าความรู้สึกของอีกฝ่ายที่มีให้กับตัวเองนั้นเป็นอย่างไร แต่เธอก็ยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้อยู่ดี

“ผมรักคุณเจินเจิน ได้โปรดแต่งงานเป็นภรรยาของผมเสียที”

ฝ่ามือใหญ่โอบรั้งต้นคอของเธอเอาไว้ด้วยฝ่ามือเดียว นิ้วหัวแม่มือค่อย ๆ เกลี่ยไปตามกรอบหน้านวล ไล่มาจนถึงกลีบปากบาง สายตาของเขาจ้องมองเธอราวกับจะกลืนกิน รอยยิ้มของเขาแสดงถึงความพึงพอใจอย่างเต็มเปี่ยม

“คุณรีบร้อนจังเลยนะคะ หวังอะไรในตัวของฉันรึเปล่า”

ฉินเจินเจินวาดปลายนิ้วมือลงบนแผงอกของเขาผ่านชุดเครื่องแบบทหาร ก่อนจะตวัดดวงตาจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยความยั่วยวน

“หวังครับ ผมหวังที่จะครอบครองร่างกายและหัวใจของคุณ แล้วก็หวังจะให้คุณครอบครองร่างกายและหัวใจของผมด้วยเช่นกัน” ดวงตายาวรีของเขามองเธอด้วยความหลงใหล

กรี๊ด นี่คือสิ่งที่ฉินเจินเจินกรีดร้องในใจ ‘บ้าจริง ถ้ารู้ว่าผู้ชายวัยนี้จะเร้าใจขนาดนี้ ฉันจะไม่หลงรักเด็กเป็นอันขาด!’

“คุณจะฆ่าฉันด้วยคำพูดหรือคะ ขาฉันอ่อนไปหมดแล้ว ซานเย่” เธอซุกใบหน้าเข้ากับแผงอกอุ่นของเขาด้วยความเขินอาย

“เจินเจิน ผมอยากจูบคุณ ผมขออนุญาตจูบคุณได้ไหมครับ”

หวังซานเย่เอ่ยขออนุญาตเธออย่างมีมารยาท หากเธอไม่ต้องการเขาจะไม่รุกล้ำเธอเป็นอันขาด จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน จะเรียกเขาว่าหัวโบราณก็ได้ แต่นี่คือเกียรติที่เขาต้องการมอบให้แก่คนรัก

“ฉันอยากให้คุณทำมากกว่านั้นอีกค่ะ อุ๊บ!”

ฉินเจินเจินเผลอตอบความต้องการของตัวเองออกไป โชคดีที่เธอซุกใบหน้ากับเขาเสียงเลยอู้อี้ฟังไม่เข้าใจ

“คุณว่าอะไรนะครับ”

“ฉันจะบอกคุณว่า ฉันรักคุณค่ะ ซานเย่ฉันเองก็อยากจูบคุณ”

‘กรี๊ด ฉินเจินเจิน ฉักรักเธอในเวอร์ชันนี้’ เธอบอกกับตัวเอง ก่อนจะผละใบหน้าออกแล้วบอกรักเขาด้วยความจริงใจเช่นเดียวกัน

ตึกตัก ตึกตัก

ท่ามกลางความเงียบมีเพียงเสียงของหัวใจที่ดังขึ้นอย่างชัดเจน หวังซานเย่สอดมือข้างหนึ่งเพื่อกระชับรอบเอวกิ่วเข้าประชิดตัว ฝ่ามือใหญ่ดึงรั้งท้ายทอยของฉินเจินเจินเข้ามาใกล้ พร้อมกับโน้มใบหน้าลง หญิงสาวหลับตาลงเพื่อรอรับรสจูบที่เธอรอคอยด้วยใจจดจ่อ

หวังซานเย่มองฉินเจินเจินที่หลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกประหลาด ไม่คิดว่าเขาในวัยสี่สิบปีจะหลงรักเด็กสาวในวัยยี่สิบได้มากมายถึงเพียงนี้ เขาจับจ้องไปยังริมฝีปากสีแดงระเรื่อด้วยใจเต้นระรัวราวกับไม่เคยมีผู้หญิงผ่านมือมาก่อน มันทั้งตื่นเต้น และใจเต้นมากเสียยิ่งกว่ารักแรกเสียอีก

เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ฝ่ามือของเขาลูบไล้แก้มอิ่มของเธออย่างทะนุถนอม ก่อนที่ริมฝีปากจะแตะกันอย่างอ่อนโยน เขาบดบี้ริมฝีปากของเธออยู่นาน ก่อนจะค่อย ๆ สอดแทรกลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากที่อ่อนนุ่มของเธอ

หลังจากนั้นความชาก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับถูกไฟชอร์ต มันทั้งหอมหวานและเร่าร้อน เรียวลิ้นเล็กตวัดตอดลิ้นของเขาเบา ๆ ราวกับคนมีประสบการณ์ ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายดูดดึงกลีบปากของเขาด้วยความชำนาญ

ฉินเจินเจินแทบจะหมดเรี่ยวแรงหลังจากที่เขาประทับริมฝีปากลงมา มันทั้งร้อนฉ่าและเปี่ยมไปด้วยความต้องการที่เธอโหยหา ท่อนแขนเล็กยื่นเข้าไปโอบรอบคอของเขาเอาไว้ พร้อมกับเอนเอียงใบหน้าเพื่อรับรสความหวานจากริมฝีปากของเขาได้ถนัด

รสจูบของเขานั้นอ่อนโยนและบริสุทธิ์ เหมือนสายลมเย็นในฤดูใบไม้ผลิที่เย็นสบาย สื่อถึงความรักอันแสนลึกซึ้งโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใด ๆ มากไปกว่านี้

อื้อ

แควก

“ผู้บัญชาการครับ รถพะ...พร้อมแล้วครับ!”

“ห่าวอู๋ ผมจะลงโทษคุณ!”

ทั้งสองคนผละออกจากกันด้วยความตกใจ เมื่อห่าวอู๋เปิดผ้าม่านออกโดยไม่ให้สุ้มเสียง จนเธอนั้นรู้สึกเขินอายจนอยากจะมุดหน้าหนี ในขณะที่เขาโกรธจนหน้าแดงที่ถูกขัดจังหวะ