บทที่ 20 อุปสรรค

ท้องฟ้าในยามเช้าของวันใหม่นั้นยังคงสดใสเสมอ พระอาทิตย์ดวงโตโผล่พ้นขอบฟ้าสาดแสงอ่อนๆ ทำให้บรรยากาศของบ้านพักตากอากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น ม่านน้ำตกยังคงไหลเทลงมาจากที่สูงอย่างต่อเนื่องทำให้อากาศเย็นสบายและรู้สึกสดชื่น เธอและเขายังคงพักอยู่ที่นี่ต่อเนื่องหลายวัน มันทั้งสงบสุขและหอมหวานไปด้วยกลิ่นอายของความรัก

“เจินเจิน คุณคิดเห็นอย่างไร หากผมจะพาคุณกลับไปที่คฤหาสน์ของผม” เขาสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยถามความคิดเห็นและความต้องการของเธอ

“ซานเย่ ฉันรู้ว่าคุณกำลังกังวลเรื่องของฉันกับคุณแม่ ใช่หรือไม่”

ร่างบางหันมาโอบกอดรอบเอวของเขาเอาไว้ สิ่งที่เขาคิดได้ผ่านออกมาทางสายตาทั้งหมดแล้ว และเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นห่วงเธอมากเพียงใด

“เรื่องที่คุณแม่ผมทำกับคุณ มันร้ายแรงเหลือเกิน และผมกลัวว่าคุณแม่จะไม่ยอมรามือ” ฝ่ามือคู่ใหญ่จับมือของคนรักเอาไว้แน่น เขาต้องจัดการอะไรบางอย่าง เพื่อให้เธอได้อยู่อย่างสงบสุข

“ซานเย่ เราหนีไปตลอดไม่ได้หรอกนะคะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ฉันขอเพียงให้คุณมาช่วยฉันได้ทันเวลาในทุกครั้งก็พอ” ฉินเจินเจินบอกกับเขาด้วยความเข้าอกเข้าใจ และยอมรับความจริง

“ไม่พูดอย่างนี้นะครับ ผมจะไม่ให้คุณเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน”

“ฉันรู้แล้วค่ะ สามีของฉันหล่อขนาดนี้ ฉันไม่ยอมทิ้งคุณไปง่าย ๆ หรอกค่ะ ฮ่า” เธอตีอกของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

อื้อ

ทว่าคนร่างสูงดันคว้าต้นคอของเธอเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดใบหน้าของตัวเองลงมาบดขยี้กลีบปากสีอิ่มของเธอด้วยความร้อนแรง

แค่ก แค่ก

“ระ…รถพร้อมแล้วครับ”

ห่าวอู๋มีท่าทีรีบร้อน จึงวิ่งเข้ามาโดยไม่ได้ดูให้ดี เพราะล่วงเลยเวลาที่เขานัดหมายกับผู้บัญชาการมานานหลายนาที แต่ภาพเบื้องหน้าที่มองเห็นนั้น ถึงกับทำให้เขาลิ้นพันกันไปเสียหมด

“ห่าวอู๋!/ห่าวอู๋!”

ทั้งสองคนผละออกจากกันด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมองไปตามเสียง จนเจอเข้ากับห่าวอู๋ที่ยืนทำหน้าตาเหลอหลาชะงักนิ่งไป

“คะ…ครับ ผมเอง” ห่าวอู๋ยกมือขึ้นเกาศีรษะแก้ความเขินอาย

“ห่าวอู๋ นายนี่มัน ! เฮ้อ”

ผู้บัญชาการหวังถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด และจะต้องเป็นห่าวอู๋ทุกครั้งที่เข้ามาได้จังหวะแบบนี้ทุกทีไป

“ขอโทษครับ ไปกันเลยดีไหมครับ” เขาได้แต่ส่งยิ้มหวานให้กับท่านผู้บัญชาการ ก่อนจะรีบเปลี่ยนบทสนทนาในทันที

“ไปสิ”

“อิอิ”

ในระหว่างที่เขากำลังทำสีหน้าเคร่งเครียดเพราะถูกรบกวนเวลาส่วนตัว แต่ทว่าเมียเด็กของเขากลับหัวเราะออกมาด้วยท่าทางอารมณ์ดี เขาจึงได้แต่โน้มกระซิบข้างหูของเธอ แล้วเดินนำออกไป

“หัวเราะไปก่อนเถอะครับ คืนนี้ผมจะทำโทษคุณ !”

“อุ๊บ” เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากในทันที หลายวันมานี้เธอร้าวระบมไปหมดทั้งตัวแล้ว คุณเขากินดุเสียเหลือเกิน

เขาและเธอขึ้นมานั่งในรถประจำตำแหน่งของผู้บัญชาการ ก่อนที่ห่าวอู๋จะขับออกไป บรรยากาศภายในรถนั้นเงียบสนิท เพราะยังคงเขินอายที่ห่าวอู๋เข้ามาเห็นภาพที่ไม่ควรเห็น

ฉินเจินเจินทอดสายตามองออกไปนอกบานหน้าต่างรถ หลังจากที่ฤดูฝนผ่านมาหลายวัน รวงข้าวไร่นาก็เริ่มงอกงามเขียวขจี ต้นไม้น้อยใหญ่เต็มสองข้างทาง ที่มองดูแล้วรู้สึกสบายตาอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อรถแล่นออกมาไม่นาน ความเขียวก็แปรเปลี่ยนเป็นถนนหนทางเต็มไปด้วยผู้คนเดินผ่านไปมาด้วยท่าทีเร่งรีบ บ่งบอกว่าอีกไม่นานก็จะเดินทางถึงคฤหาสน์ของเขาแล้ว

“นะ…นั่น”

ฉินเจินเจินชี้มือไปยังคนสองคนที่มีท่าทางคุ้นเคยเดินวนอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์หรูของเขา และคนที่ว่านั้นก็คือแม่และพ่อเลี้ยงของเธอนั่นเอง

“ห่าวอู๋จอดรถก่อน” หวังซานเย่สั่งให้หยุดรถในทันที ก่อนที่เขาจะเดินลงจากรถไปพร้อมกับเธอ

"แม่...พ่อเลี้ยง..." ฉินเจินเจินเอ่ยเรียกเสียงสั่น ภาพของเจ้าของร่างเดิมที่โดนข่มเหงนั้นวนเวียนอยู่ในภวังค์ความคิดของเธออย่างน่าสงสาร

"เจินเจินลูก..."

ฉินซื่ออิงมารดาของเธอเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเธอเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะส่งรอยยิ้มแห้ง ๆ มาให้เธอและเขา

"มะ…แม่มีเรื่องจะพูดกับลูกน่ะเจินเจิน"

ฉินเจินเจินมองท่าทางมีพิรุธของมารดา ก่อนจะหันไปมองพ่อเลี้ยงของของเธอที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลนไม่ต่างกัน

"มีอะไรหรือคะ…แม่"

เธอเว้นจังหวะไป เพราะรู้สึกแค้นแทนเจ้าของร่างเดิมไม่น้อย

ฉินเจินเจินคนเดิมนั้นกตัญญูต่อมารดา จึงยอมถูกใช้เป็นเครื่องมือในการหาเงิน แต่สำหรับเธอนั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด และไม่คิดจะนับญาติกับคนที่มีจิตใจเช่นนี้เสียด้วยซ้ำ

"ผู้บัญชาการหวัง ผมขอโทษที่ต้องมาถึงที่นี่ แต่มันเป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ"

หยางตงฉวนพ่อเลี้ยงของเธอเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้กับหวังซานเย่ด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ราวกับว่าหวาดกลัวอำนาจในมือของเขาไม่น้อย ส่วนมารดาของเธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ

"เจินเจิน ลูกก็รู้ดีไม่ใช่หรือว่าบ้านเรามีหนี้สินค้างอยู่มากมาย

ที่แม่มาวันนี้ ก็เพราะต้องการให้ลูกช่วยชำระหนี้เหล่านั้นให้แม่หน่อยจะได้หรือไม่" มารดาของเธอบีบมือของเธอแน่น ก่อนจะตีหน้าเศร้าอย่างน่าสงสาร

ฉินเจินเจินรู้สึกอึ้งไปชั่วขณะ สิ่งที่เธอกำลังฟังนั้นเหมือนเป็นคำพูดที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น หลังจากที่มารดาของเธอตัดสินใจขายลูกสาวตัวเองให้กับคนอื่นไปแล้ว

"แม่...แม่ต้องการให้เจินเจินจ่ายหนี้พนันให้หรือคะ"

เธอแค่นรอยยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดัง เพื่อตอกย้ำความต้องการของคนเป็นมารดา ว่าดั้นด้นมาถึงที่นี่ก็เพื่อให้เธอจ่ายหนี้พนันให้ ทั้ง ๆ ที่ขายเธอให้กับคนอื่นไปแล้ว

"ใช่" หยางตงฉวนพ่อเลี้ยงของเธอตอบเสียงหนัก

"ไม่ใช่เพียงแค่เงินก้อนนี้เท่านั้น แต่ยังมีหนี้จากการที่เราได้เสียพนันไปในหลายๆ ครั้ง ถ้าไม่จ่ายวันนี้ พวกเราอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ ลูกต้องช่วยแม่นะ ลูกก็รู้ว่าเงินพวกนี้ใช้เลี้ยงดูลูกมา"

มารดาของเธอทำท่าทางราวกับจะร้องไห้ แต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา เป็นการแสดงที่ลึกล้ำเสียเหลือเกิน

"พวกเราไม่มีทางเลือกแล้วจริง ๆ เจินเจิน... ถ้าไม่ช่วยพวกเรา พวกเราคงไม่รอด" หยางตงฉวนเองก็รับไม้ต่อจากมารดาได้อย่างน่าสงสาร

“แม่คะ เงินที่ขายฉันล่ะคะ ไปไหนหมด เงินนั่นมากพอที่จะใช้หนี้และอยู่อย่างสุขสบายไปอีกตั้งหลายปีเลยนะคะ” เธอตอกกลับมารดาออกไป ด้วยเพราะรู้ดีว่าเงินที่เขาจ่ายเพื่อซื้อตัวของเธอนั้นมากมายเพียงใด

“เจินเจิน ลูกพูดแบบนั้นออกมาได้อย่างไรกัน”

มารดาของเธอหันมาตวัดสายตาที่กราดเกรี้ยว ราวกับว่าลืมว่ากำลังเล่นละครตบตาเธออยู่

“เหมือนว่าแม่จะลืมอะไรไปนะคะ แม่ขายฉันไปแล้ว แล้วแม่ยังจะมีหน้ามาที่นี่อีกหรือคะ”

เพียะ

ฉินซื่ออิงตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของฉินเจินเจินเต็มแรง จนเธอได้กลิ่นของเลือดที่คาวคลุ้งอยู่ในโพรงปาก

หวังซานเย่รู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกกำลังหมุนรอบตัวเธอ เขาหันไปมองฉินเจินเจินที่กำลังยืนกอดอกพิงรถ พร้อมกับปาดเลือดบริเวณมุมปากด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ

"เจินเจิน..." เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หวังซานเย่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในหัวใจ เขารู้ดีว่าในฐานะที่เขาเป็นสามีของเธอย่อมมีหน้าที่ปกป้องเธอจากทุกปัญหา

"พวกคุณไม่สามารถใช้เจินเจินเป็นเครื่องมือในการแก้ปัญหาของตัวเองตั้งแต่วันที่พวกคุณขายเธอให้กับผม แต่วันนี้ผมจะยอมจ่ายเงินช่วยพวกคุณ แต่ขอให้รับรู้เอาไว้ว่า นี่จะเป็นครั้งเดียวที่ผมจะยอมให้เกิดขึ้น แต่หากครั้งหน้าพวกคุณยังตามตอแยเธอไม่เลิกรา หวังว่าจะรู้ว่าผมสามารถทำอะไรได้บ้าง"

ผู้บัญชาการจับมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่แฝงความเกรี้ยวกราด เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอ

หยางตงฉวนมองผู้บัญชาการด้วยท่าทางไม่พอใจ และมีความหวาดกลัวในอำนาจและความเด็ดขาดของผู้บัญชาการหวังคนนี้ไม่น้อย ในสถานการณ์เช่นนี้ การไม่ยอมรับก็อาจทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลง

"ถ้าผู้บัญชาการจะให้จริงตามที่ว่า พวกเราก็จะไม่มาเหยียบที่นี่อีก" พ่อเลี้ยงของเธอเอ่ยขึ้น

“คุณ !”

มารดาของเธอหันไปตวาดสามีใหม่ในทันทีที่ได้ยินเขารับปากออกไป ก่อนที่หยางตงฉวนจะขยิบตาเป็นการบอกว่าอย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้ มารดาของเธอจึงยอมสงบลง

“ห่าวอู๋ จัดการต่อให้ผมด้วย” เขาสั่งให้ห่าวอู๋จัดการแทน

หวังซานเย่หันไปมองเจินเจินอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มให้เธอ เพื่อเป็นการย้ำเตือนว่าในทุก ๆ ปัญหา เธอยังมีเขาเสมอ

"เจินเจิน...ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันที่เราต้องพบเจอกับปัญหาเช่นนี้ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี" เขาพูดเสียงเบา ก่อนจะโอบไหล่ของเธอเข้าไปด้านในคฤหาสน์

“ขอบคุณนะคะ ที่รัก”

ฉินเจินเจินไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองได้ เธอพยักหน้าช้า ๆ และหันไปมองมารดากับพ่อเลี้ยงของเธอด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

ของเจ้าของร่างเดิม ดวงตากลมที่มีน้ำสีใสหลับลงแล้วอธิษฐานให้กับฉินเจินเจิน ‘เจินเจิน เธอหลุดพ้นจากคนแบบนี้แล้ว ชาติหน้าฉันขอให้เธอเกิดในครอบครัวที่อบอุ่น’