บทที่ 21 แม่สามีตัวร้าย

คฤหาสน์หลังงามของผู้บัญชาการหวังซานเย่ตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างใหญ่ท่ามกลางภูมิทัศน์อันแสนงดงาม แต่ทว่าบรรยากาศในวันนี้กลับแตกต่างออกไปจากทุกที สายตาของฉินเจินเจินยังคงสะท้อนความวิตกกังวลกับหลากหลายความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในใจ ทั้งความคิดของตัวเธอและความทรงจำอันแสนเลวร้ายของเจ้าของร่างเดิม ทำให้เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องจัดการความรู้สึกในตอนนี้อย่างไร

หลังจากเหตุการณ์ที่เธอต้องเผชิญหน้ากับมารดาและพ่อเลี้ยงของเธอที่มาดักรอเพื่อขูดรีดเงินจากเธอในวันนี้ ความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้งของฉินเจินเจินคนเดิมยังคงหลอกหลอนเธออยู่ในใจ แต่สำหรับความคิดของตัวเธอเองในตอนนี้นั้นโล่งราวกับยกภูเขาออกจากอก และได้แต่หวังว่าครอบครัวจอมปลอมครอบครัวนี้จะไม่กลับมาตามราวีชีวิตเธออีกต่อไป

“ซานเย่...”

ฉินเจินเจินเอ่ยเบา ๆ ในขณะที่มือเล็กของเธอยังคงถูกหวังซานเย่กุมไว้ เธอเป็นห่วงความรู้สึกของเขาอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

“ครับ” เขาขานรับเสียงเบา

“ฉันไม่อยากให้เรื่องทั้งหมดนี้ส่งผลกระทบต่อคุณ…”

หวังซานเย่หันมามองภรรยาเด็กของเขา แววตาคู่คมที่มองเธอมีความอ่อนโยนแต่กลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น

“ไม่ต้องห่วงและไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เจินเจิน คุณเลิกคิดมากนะครับคนดีของผม”

เธอส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้กับเขา ก่อนที่เขาและเธอจะเดินไปจนถึงห้องรับแขกด้านในคฤหาสน์

“คุณชาย คุณหนู...” ป้าหวังวิ่งเข้ามาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตก แต่พวกเขากลับมองไม่เห็น

หวังซานเย่พาภรรยาของเขาไปนั่งที่โซฟาหรู หลังจากที่พวกเขานั่งลงทุกอย่างก็เข้าสู่ความสงบ ราวกับว่าต่างฝ่ายต่างใช้ความคิดของตัวเอง หวังซานเย่รู้สึกว่าในใจของเขาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่สามารถระบายออกมาได้

ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา การที่แม่และพ่อเลี้ยงของฉินเจินเจินได้เข้ามาขูดรีดเงินจากเธอ กลับทำให้ต้องนึกถึงความเหี้ยมโหดที่มารดามีต่อภรรยาของเขา แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกโกรธมากที่สุดก็คือ มารดาของตัวเองคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเจินเจิน เมื่อหลายวันที่ผ่านมา

เหตุการณ์ในวันนั้นยังคงเป็นภาพที่ตามหลอกหลอนเขาในห้วงความฝันเสมอมา ฉินเจินเจินเคยถูกชายฉกรรจ์ตามล่าจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด และไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเขาไปช่วยเธอช้ากว่านั้นสักเสี้ยววินาทีเธอจะเป็นอย่างไร

ในระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างกำลังใช้ความคิด เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจนเรียกสายตาของทั้งคู่ให้เหลือบมอง คุณนายหวังเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่สงบนิ่งราวกับไร้ซึ่งความผิด มีเพียงสายตาที่จิกมองไปที่ฉินเจินเจินอย่างไม่เป็นมิตร ‘นังเด็กนี่หัวแข็งเสียจริง ทำไมถึงไม่ตาย ๆ ไปนะ !’

“ซานเย่! ลูกจะให้เธอมานั่งเสนอหน้าเทียบเคียงกับลูกได้อย่างไร” เสียงของแม่หวังซานเย่ดังขึ้นอย่างแข็งกร้าว แต่หวังซานเย่กลับหันไปมองมารดาด้วยสายตาที่เย็นชาทว่าดุดัน

“คุณแม่” เขาพูดสั้น ๆ เพียงแค่คำเดียว แต่แววตาของเขานั้นสื่อถึงความโกรธมากมายที่ซ่อนอยู่ภายในดวงตาคู่คม

ฉินเจินเจินเริ่มรู้สึกได้ถึงความเครียดในอากาศ รอบกายของผู้เป็นสามีเต็มไปด้วยไอร้อน ที่พร้อมจะปะทุออกมา เธอเองก็รู้สึกโกรธไม่น้อยที่แม่สามีกระทำการเช่นนั้นกับเธอ

“มีอะไรจะพูดกับแม่ ก็รีบพูดมา” คุณนายหวังเริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบ เมื่อเห็นสายตาที่ไม่เคยได้เห็นของบุตรชาย

“ฉินเจินเจิน เป็นภรรยาของผม” เขาบอกกับมารดา

“หนอยแน่ะ นังตัวดี สุดท้ายก็เอาตัวเข้าแลก สมกับเป็นนางบำเรอไม่มีผิด” ริมฝีปากแดงสดแสยะยิ้ม เหยียดเธอด้วยท่าทางรังเกียจ

“เธอไม่ได้เอาตัวเข้าแลก แต่เป็นผมที่รักเธอ” เขาเอ่ยด้วยเสียงเข้ม

“ซานเย่ ลูกคิดว่าผู้หญิงที่มาจากตระกูลที่ต่ำต้อยแบบนี้จะมาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหวังได้อย่างนั้นหรือ” คุณนายหวังเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับขยับกายมายืนอยู่ตรงหน้าของฉินเจินเจินราวกับจะเอาเรื่อง

“พอเถอะครับคุณแม่”

หวังซานเย่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เมื่อท่าทางของมารดาไร้ความสำนึกผิด อีกทั้งน้ำเสียงของเขายังแสดงถึงความไม่พอใจที่มากขึ้นไปทุกที

“นี่ลูกหลงแม่นั่นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วหรืออย่างไร !” คุณนายหวังตวาดลั่น

“ผมบอกให้หยุด ! คุณแม่อย่าคิดนะครับว่าผมไม่รู้ว่าลับหลังผมคุณแม่ทำอะไรลงไปบ้าง” เขาจะโกนออกมาด้วยความเดือดดาล สายตาที่เรียบเฉยนั้นแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว

“ลูกหมายความว่าอย่างไร แม่ทำอะไร” คุณนายหวังถามกลับด้วยความไม่พอใจ แต่ทว่าดวงตากลับแฝงไปด้วยความลนลาน

“การที่คุณแม่ส่งคนไปทำร้ายเธอ คุณแม่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยอย่างนั้นหรือครับ” น้ำเสียงของเขาแผ่วหลง และเจือไปด้วยความผิดหวัง

เดิมทีในใจของเขายังคงหวังให้มารดามีความสำนึกผิดขึ้นมาบ้างอยู่ดี

“ซานเย่ นี่ลูกกล่าวโทษแม่ออกมาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน” ดวงตาที่เริ่มจะมีริ้วรอยนั้นล่อกแล่กจนไม่อาจซ่อนพิรุธเอาไว้ได้อีกต่อไป

หวังซานเย่ถอดถอนลมหายใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“หากคุณแม่ยังคงยุ่งเกี่ยวกับเธอ หรือคิดที่จะทำร้ายเธออีกเพียงครั้งเดียว คุณแม่จะได้รู้ว่าผม รู้ในสิ่งที่คุณแม่พยายามปกปิดมาตลอดหลายสิบปี” หวังซานเย่ไม่ได้ข่มขู่ เพียงแต่เขาปล่อยผ่านเพราะเห็นแก่คำว่าบุญคุณเสมอมา

คำพูดของหวังซานเย่ทำให้คุณนายใหญ่ตระกูลหวังหน้าซีดเผือดลงไปในพริบตา ในช่วงเวลานั้นฉินเจินเจินก็รู้สึกถึงความน่ากลัวที่ลอยวนอยู่เหนือร่างใหญ่โตของผู้เป็นสามี เธอหันกลับไปมองเขาด้วยความสงสัยในแววตาที่แข็งกร้าวคู่นั้น

ดวงตาคมคายคู่งามที่มองดูเข้มแข็ง แต่ทว่ากลับซ่อนความรวดร้าวเอาไว้ในเบื้องลึกของดวงตาที่ไม่อาจคาดเดา

“ซานเย่...”

มารดาของเขาเอ่ยเสียงแข็ง ด้วยท่าทางที่ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา แต่ฉินเจินเจินกลับรู้สึกว่าในคำพูดนั้นกลับแฝงไปด้วยความตื่นตระหนกอะไรบางอย่าง

“ใช่ครับ ผมรู้ในสิ่งที่คุณแม่ซ่อนงำมันเอาไว้มาอย่างยาวนาน” หวังซานเย่เอ่ยต่อไปด้วยความมั่นใจ

มารดาของเขาเกิดอาการพูดไม่ออกในทันที หน้าเธอซีดลงอย่างเห็นได้ชัด หวังซานเย่จ้องมองมารดาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“คุณแม่คงไม่คิดว่าผมจะรู้เรื่องพวกนี้ แต่หลังจากนี้คุณแม่จะต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่คุณแม่กระทำทั้งหมด”

คำพูดของหวังซานเย่กระทบจิตใจของคุณนายหวังอย่างแรง แม้ว่าเธอจะพยายามปกปิดเรื่องราวในอดีต แต่ตอนนี้ความลับที่เธอเคยพยายามเก็บงำเอาไว้ดูเหมือนจะหลุดออกมาแล้ว

“ซานเย่...”

คุณนายหวังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปด้วยความโกรธ แสดงออกถึงความไม่พอใจที่ไม่สามารถจะปิดบังได้อีกต่อไป

หวังซานเย่เดินเข้าไปประคองฉินเจินเจินที่ยืนนิ่งเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“เจินเจิน ไม่มีอะไรที่คุณต้องกังวล ผมจะปกป้องคุณเอง”

เดิมทีเธอไม่ได้คิดจะนิ่งเฉยให้มารดาของสามีเล่นงานเธอแต่เพียงฝ่ายเดียว ครั้งนี้เธอพร้อมสู้สุดใจและตอบโต้กลับเท่าที่เธอจะสามารถทำได้ แต่ไม่นึกคิดมาก่อนเลยว่า เบื้องลึกเบื้องหลังระหว่างสามีของเธอกับมารดาเหมือนจะมีเรื่องราวที่ซับซ้อนมากกว่าที่เห็น เธอจึงไม่ได้สอดมือเข้าไปยุ่ง

“ขอบคุณนะคะ ซานเย่”

ท่ามกลางบรรยากาศที่คุกรุ่น และความตึงเครียดที่สะสมมาโดยตลอด ก็ได้เริ่มคลี่คลายลงไปพร้อมกับคำพูดของหวังซานเย่ ทุกคำที่เขาพูดทำให้ฉินเจินเจินรู้สึกได้ถึงความรักและความมั่นคงที่เขามอบให้จนรู้สึกมั่นใจแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป และตัวเธอเองก็จะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคเช่นเดียวกัน