บทที่ 22 งานแต่งงาน

หนึ่งเดือนต่อมา...

พิธีแต่งงานของหวังซานเย่และฉินเจินเจินถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราภายในคฤหาสน์ของเขา พื้นที่โดยรอบนั้นถูกตกแต่งประดับประดาด้วยดอกไม้สีแดงสดที่เธอชื่นชอบเป็นชีวิตจิตใจ ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความชื่นมื่น อีกทั้งท้องฟ้าในวันนี้ยังเป็นสีฟ้าครามสดใส แสงแดดอ่อน ๆ ส่องสะท้อนผ่านบานหน้าต่างไม้ที่สลักลวดลายสวยงามด้วยความเป็นใจ ทำให้ทุกคนที่มาร่วมงานรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความสุขที่เอ่อล้น

หวังซานเย่ในชุดเครื่องแบบของนายทหารยศสูงยืนอยู่ในห้องพิธีประจำตระกูลหวัง ใบหน้าที่งดงามราวกับรูปสลักแสดงถึงความสุขที่มีล้นใจ สายตาคู่คมของเขาเอาแต่จับจ้องไปยังเจ้าสาวตาเป็นมัน

ฉินเจินเจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กาย สวมชุดกี่เพ้าสีแดงสดที่ปักลวดลายสีทองงดงามละเอียดลออ เครื่องประดับหยกชิ้นงามที่ประดับลงบนร่างกายของเธอนั้นส่งเสริมให้เธอดูสง่างามราวกับเทพธิดา ดวงตากลมโตของเธอส่องประกายระยิบระยับด้วยความสุขที่ไม่ต่างไปจากเขา

"เจินเจิน…" หวังซานเย่กระซิบเรียกชื่อของเธออย่างอบอุ่น

ฉินเจินเจินหันมาส่งยิ้มให้กับเขาด้วยความอบอุ่น ก่อนจะเอื้อมฝ่ามือเล็กเข้ามากอบกุมฝ่ามือของเขาไว้แน่น

"ซานเย่ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า ความฝันของฉันกำลังจะเป็นจริง แล้ว ขอบคุณมากนะคะที่ทำให้ฉันมีวันนี้"

หวังซานเย่ส่งยิ้มให้กับเธอ เขารู้ดีว่าเธอกำลังรู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างไปจากเขา แม้ว่าจะรู้ดีว่าการแต่งงานในวันนี้เป็นเพียงการเริ่มต้นที่จะเผชิญหน้ากับความท้าทายและอุปสรรคจากครอบครัว แต่ในเมื่อเธอยืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกลัวอีกต่อไป หัวใจของเขาเต้นแรง มันเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

“เจินเจินผมจะทำให้ดีที่สุด เพื่อให้คุณได้รับรู้ว่าคุณคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม” หวังซานเย่เอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง

วันนี้เป็นวันที่ฉินเจินเจินมีรอยยิ้มที่สวยงามที่สุดในชีวิตที่ผ่านมา เธอมีคนรักที่รักเธอด้วยความจริงใจ ไม่ได้หวังแต่เพียงร่างกายหรือเงินตราที่เธอมีอย่างที่เธอได้เคยเจอมา มันเป็นความสุขที่เธอไม่ต้องไปตามหาเหมือนที่เคยเป็นอีกต่อไปแล้ว

พิธีแต่งงานยังคงดำเนินไปตามธรรมเนียมที่เรียบง่าย แต่ทว่าไม่มีสิ่งใดขาดหายไปแม้แต่ขั้นตอนเดียว ทุกคนที่มาร่วมงานต่างเริ่มต้นด้วยการกล่าวคำอวยพรให้กับพวกเขาหลังจากที่พิธีการจบสิ้นลง

ในขณะที่ห่าวอู๋และรองผู้บัญชาการเวินยืนอยู่ข้าง ๆ หวังซานเย่ในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าว พวกเขาคอยจัดการให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น ห่าวอู๋เป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์และมั่นคงกับเขาเสมอมา ได้แต่ส่งยิ้มให้กับทั้งคู่ด้วยความยินดี ประหนึ่งว่าเป็นเจ้าบ่าวเสียเอง

"ยินดีด้วยนะผู้บัญชาการ หวังว่าคืนนี้คุณจะมีความสุขนะครับ"

ห่าวอู๋กระซิบข้างหูของเขา ก่อนจะขยิบตาราวกับมีแผน ในขณะที่เสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขึ้น

“นายคงไม่ได้...” หวังซานเย่โน้มใบหน้าไปถามลูกน้องคนสนิท เมื่อเห็นสีหน้าและสายตาเจ้าแผนการของเขา

“ชู่...ถือเสียว่าเป็นของขวัญจากผมก็แล้วกัน” ห่าวอู๋ขยิบตา ก่อนจะเดินจากไป

ท่ามกลางการเฉลิมฉลองวันแต่งงานที่ชื่นมื่น หวังซานเย่กลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจ เป็นความรู้สึกผิดหวังที่มารดาของเขายังคงไม่ปรากฏตัวในงานเลี้ยง ทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญของเขาและฉินเจินเจิน

"คุณแม่จะมาหรือไม่…" เขาหันไปถามรองเวินเสียงต่ำ

รองเวินได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ

"คุณก็รู้ดีไม่ใช่หรือว่าคุณแม่ของคุณคัดค้านงานแต่งนี้อย่างไร คุณคงไม่ต้องการให้เธอเข้ามาวุ่นวายในวันที่ควรจะเป็นวันแห่งความสุขของคุณหรอกกระมัง ผู้บัญชาการ"

หวังซานเย่พยักหน้า แต่หัวใจของเขายังคงรู้สึกหนักหน่วง สิ่งที่เขาคิดได้ในตอนนี้ คือนอกจากการแต่งงานแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมารดายังคงเป็นสิ่งที่เขาต้องทำความเข้าใจ

ในขณะนั้น ก็มีเสียงตะโกนจากแขกในงานดังขึ้น

"คุณนายใหญ่ เดินทางมาถึงแล้ว!"

หวังซานเย่รีบหันกลับไปมองในทันที และในที่สุดเขาก็เห็นมารดาเดินเข้ามาพร้อมกับหวังไห่เถิง และเว่ยเจียม่านภรรยาของเขา ทว่าภายใต้แสงไฟสีทองที่ส่องประกาย กลับได้เห็นคุณนายหวังในชุดคลุมสีดำสง่างาม แม้ท่าทางของเธอจะแสดงออกถึงความสงบ แต่สายตาของมารดากลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

คุณนายหวังและคนอื่น ๆ เดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับมองไปที่ฉินเจินเจิน ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความเงียบขรึมและเยือกเย็น ก่อนจะโอบตัวเข้าไปแสร้งโอบกอดลูกสะใภ้ด้วยความยินดี ก่อนจะกระซิบข้างหูของเธอเบา ๆ

"อย่าคิดว่าฉันจะยอมรับเธอ" คุณนายหวังกระซิบด้วยเสียงลอดไรฟัน

หวังซานเย่ถอนหายใจลึก เมื่อเห็นมารดามาร่วมงาน เขายังคงมองโลกในแง่ดีคิดว่ามารดาอาจจะยังไม่เต็มใจที่จะยอมรับฉินเจินเจินในตอนนี้ แต่นี่อาจจะเป็นก้าวแรกที่ทำให้ความสัมพันธ์เริ่มดีขึ้น

"คุณแม่ก็อย่าคิดนะคะ ว่าฉันจะลืมในสิ่งที่คุณแม่ทำ"

ฉินเจินเจินตอกกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และสายตาที่ไม่ยอม ก่อนแสร้งยิ้มกว้างเป็นการขอบคุณมารดาของสามี จนคุณนายหวังผงะไปกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอแล้วแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

การที่มารดาของเขามาปรากฏตัวภายในงาน ทำให้หวังซานเย่รู้สึกโล่งใจขึ้นมาไม่น้อย ที่อย่างน้อยตระกูลหวังของเขาก็จะไม่เป็นที่ครหาในวงกว้าง แต่ภายในหัวของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย

และความกังวล ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันแห่งความสุข แต่เขาก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวยังคงเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาในการเยียวยาเช่นเดียวกัน

หลังจากนั้นหวังไห่เถิงและภรรยาของเขาก็แสดงความยินดี

โดยที่สายตาของน้องสามีคนนี้ยังคงเต็มไปด้วยความกรุ้มกริ่มในทุกครั้งที่มองเธอ ช่างเป็นสายตาที่เหมือนกับเป่าซานซานตอนมองเธอไม่มีผิด

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไป หวังซานเย่และฉินเจินเจินก็เริ่มต้นเต้นรำอย่างสง่างามในค่ำคืนที่มีแต่ความสุข ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างระยิบระยับ ท่วงท่าของทั้งสองนั้นพลิ้วไหวไปตามจังหวะของกันและกัน โดยมีเสียงเพลงที่บรรเลงราวกับเป็นเสียงที่ดังก้องภายในใจ

ในช่วงเวลานั้น ทุกสิ่งรอบกายนั้นหยุดนิ่ง ราวกับว่าเวลาได้หยุดลงเพื่อให้พวกเขาทั้งสองคนได้อยู่ในโลกแห่งความรัก

เมื่อเพลงที่บรรเลงจบลง เขาและเธอก็หยุดการเต้นรำ หวังซานเย่มอบรอยยิ้มหวานให้กับฉินเจินเจิน ก่อนที่จะดึงร่างบางของเธอเข้าสู่อ้อมแขนของเขา พลางกระซิบเบา ๆ ข้างใบหู “คุณคือทุกสิ่งในชีวิตของผม”

ฉินเจินเจินพยักหน้า พร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ ที่สื่อถึงความมั่นคงในใจ ที่มีเขาเพียงหนึ่งเดียวภายในนั้น “ฉันก็เช่นกันค่ะ”

อื้อ

ดวงตากลมโตปรือลง มีเพียงแพขนตาที่กระพริบถี่ไปตามการบดขยี้ริมฝีปากอุ่นร้อนของเขา หวังซานเย่จูบเธออย่างดูดดื่มท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคนที่มาร่วมงาน ก่อนที่เขาจะช้อนร่างแน่งน้อยขึ้นสู่อ้อมแขนพร้อมกับการส่งสายตาที่ทอประกาย

“ได้เวลาเข้าหอแล้ว เมียรัก”

เขาขมเม้มริมฝีปากด้วยท่าทางกรุ้มกริ่ม ที่ทำให้ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

“ยังจะต้องเข้าหออีกหรือคะ ในเมื่อฉันตกเป็นเมียของคุณมานานแล้ว” เธอกระพริบตาถามเขา ด้วยน้ำเสียงหวานใส

“แน่นอน ผมต้องใช้สิทธิ์ในวันนี้ให้คุ้มค่า ร้องออกมาดัง ๆ นะครับที่รัก” หวังซานเย่โน้มใบหน้าลงมาใกล้กับเธอ ก่อนจะตวัดลิ้นเลียริมฝีปากของเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย

“อื้อ ตาเฒ่า” เธอถลึงตาใส่เขาทันที

“เดี๋ยวตาเฒ่าคนนี้ จะทำให้คนดีร้องขอชีวิตอีกนะครับ ฮ่า”

กรี๊ด