บทที่ 25 คนถ่อย

หวังซานเย่รับหน้าที่เป็นคนขับรถในเช้าวันใหม่ เขาพาเธอกลับไปยังคฤหาสน์ของเขา บรรยากาศในวันนี้สดใสกว่าทุกวัน ความเขียวชะอุ่มของต้นไม้ทั้งสองฝั่งทำให้เธอทอดสายตามองด้วยความสบายใจ จนกระทั่งเริ่มมองเห็นคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่บนเนินสูง สามารถมองเห็นตัวเมืองอันกว้างไกลที่เธอเองก็ยังเดินสำรวจไม่ครบทุกมุม เป็นความหรูหราของสถาปัตยกรรมจีนโบราณผสมผสานกับกลิ่นอายยุคสาธารณรัฐสะท้อนความมั่งคั่งและทรงอำนาจของตระกูลหวัง ตระกูลที่มีบทบาทสำคัญทั้งในกองทัพและเศรษฐกิจระดับประเทศที่ฉินเจินเจินได้มองอย่างเต็มตาในวันนี้

"เจินเจิน ผมยังไม่อยากกลับเลย อยากอยู่กับคุณสองต่อสองมากกว่า" เขาเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งมาจับมือเธอเอาไว้

"ซานเย่ ตั้งใจขับรถหน่อยสิคะ ฉันยังไม่อยากนอนข้างทางนะคะ!" เธอบ่นอุบ เมื่อเห็นเขาขับรถมือเดียว จนรู้สึกไม่ปลอดภัย

"คุณไม่อยากอยู่กับผมแค่สองคนอย่างนั้นหรือ" เขาไม่ฟังเธอปราม แต่ทว่าเร่งรัดให้เธอตอบคำถามของเขา

"ที่คฤหาสน์ก็ไม่มีใครมาวุ่นวายกับคุณนี่คะ ซานเย่ คุณตั้งใจขับรถก่อนเถอะคะ ไม่อย่างนั้นฉันจะงอนคุณนะคะ" เธอกอดอกมุ่ยหน้าใส่เขาด้วยสายตาเอาจริง

"ไม่งอนนะ ผมยอมแล้วก็ได้"

ฟอด

หวังซานเย่โน้มใบหน้าเข้าไปหอมภรรยาฟอดใหญ่ ก่อนจะตั้งใจขับรถตามคำสั่งของเธอ

"ซานเย่! คุณนี่นะ" เธอลูบแก้มอิ่มด้วยความเขินอาย แต่ไม่ลืมที่จะหันไปถลึงตาใส่เขา

หลังจากนั้นเขาทั้งสองก็เข้ามาพักความเหน็ดเหนื่อยจากการอดหลับอดนอน ถายในห้องโถงหลักที่ประดับประดาด้วยโคมไฟลายหงส์และแจกันลายคราม หวังซานเย่นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาคมกริบมองดูเจินเจินที่กำลังรินชาให้เขาด้วยมือที่เรียวบางน่าจับต้อง

“เจินเจิน คุณรู้ไหม ว่าผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครทำให้ผมรู้สึกสงบได้เท่ากับการอยู่กับคุณ” หวังซานเย่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น

ฉินเจินเจินยิ้มรับ แม้ในใจยังเต็มไปด้วยความตื่นเต้นกับชีวิตใหม่ไม่น้อย แต่ทว่าสายตาที่อ่อนโยนของผู้เป็นสามีกลับช่วยให้นางรู้สึกมั่นคงขึ้น

แต่แล้วบรรยากาศอันแสนสงบสุขกลับต้องถูกขัดจังหวะขึ้น เมื่อห่าวอู๋ ลูกน้องคู่ใจของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าเคร่งเครียด

“ผู้บัญชาการ!”

ห่าวอู๋ค้อมกายลงและรายงานผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงรีบร้อน

"มีเรื่องด่วนอะไรกัน ห่าวอู๋" เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา

“มีกลุ่มก่อการร้ายปรากฏตัวใกล้ฐานทัพทางเหนือครับ พวกมันปล้นเสบียงและทำร้ายทหารยาม มีรายงานว่าพวกมันมีอาวุธหนัก เกรงว่าผู้บัญชาการต้องไปจัดการด้วยตัวเองครับ!” ห่าวอู๋บอกเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

สีหน้าของผู้บัญชาการเปลี่ยนไปในทันที ดวงตาคมกริบฉายแววกังวลอยู่ไม่น้อย เขาหันไปมองเจินเจินที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ด้วยความเป็นห่วง และเขาไม่อยากให้เธอห่างตัว แต่ทว่าการจะพาเธอไปด้วยก็อันตรายเช่นเดียวกัน

“เจินเจิน ผมต้องออกไปจัดการเรื่องนี้ในทันที แต่คุณวางใจได้ แล้วผมจะรีบกลับมา” เขาเอื้อมมือไปจับมือของเธอ เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจ

แม้ในใจของฉินเจินเจินจะรู้สึกหวั่นไหว แต่เธอก็เข้าใจดีว่าหน้าที่ของหวังซานเย่นั้นสำคัญมากเพียงใด เธอจะรั้งเขาเอาไว้ก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไปนัก เธอจึงพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“ฉันจะรอคุณกลับมา”

หลังจากที่หวังซานเย่จากไปพร้อมกับห่าวอู๋ ความเงียบสงัดก็เข้าปกคลุมคฤหาสน์ ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจของเธอ หัวใจของเธอเต้นรัว และมีลางสังหรณ์ขึ้นมาจนรู้สึกได้ว่าความเงียบนี้ไม่ใช่ความสงบ แต่มันเหมือนเงามืดที่กำลังคืบคลานเข้ามาเสียมากกว่า

ไม่นานหลังจากนั้น หวังไห่เถิง น้องชายของหวังซานเย่ ก็เดินเข้ามาในห้องโถงราวกับรู้เวลาและความเคลื่อนไหวของคนเป็นพี่ชาย ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่ดูเหมือนมิตร ทว่าในสายตาของฉินเจินเจินกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นแฝงความรู้สึกประหลาดที่ไม่น่าไว้ใจ

“พี่สะใภ้”

หวังไห่เถิงเอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

"ซานเย่พี่ชายของคุณไม่อยู่ เอาไว้ค่อยมาใหม่ดีหรือไม่ หรือไม่อย่างนั้นฉันจะไปเรียกป้าหวังให้เอาน้ำมาให้นะ" เธอหาทางหนีทีไล่ด้วยการเอ่ยชื่อป้าหวัง และในขณะที่เธอกำลังจะเดินหนี สิ่งเขาพูดขึ้นมากลับทำให้เธอชะงักนิ่ง

“ดูท่าวันนี้เธอคงจะเหงาใช่ไหม ผมคิดว่าบางทีผมอาจจะช่วยคลายเหงาให้คุณได้” หวังไห่เถิงส่งยิ้มให้กับเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

ฉินเจินเจินชะงักไปครู่หนึ่ง เธอพยายามส่งยิ้มตอบ แม้ว่าในใจจะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจและหนักใจเป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องลำบากคุณหรอก ฉันกำลังจะพักผ่อน”

“ฮ่า อย่ารีบร้อนไปสิ ผมแค่อยากคุยกับคุณ ตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นคุณ... ผมก็รู้สึกว่าคุณเหมาะกับผมมากกว่าซานเย่เสียอีก” หวังไห่เถิงหัวเราะเบา ๆ ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยความอยากจะครอบครอง

คำพูดนั้นของเขาทำให้เธอเริ่มขยับตัวถอยห่าง ดวงตาของเธอมองหวังไห่เถิงอย่างระแวดระวัง

“คุณพูดอะไรออกมา หวังไห่เถิง ฉันเป็นภรรยาของพี่ชายคุณ” เธอบอกกับเขาเสียงสั่น

"แล้วอย่างไร ผมไม่ถือ แค่ผมได้ลองชิมความสด ความสวยของคุณบ้างก็เท่านั้น" สายตาของเขาเต็มไปด้วยความต้องการ

"ฉะ...ฉันจะไปตามป้าหวังมาต้อนรับคุณ" เธอไม่โต้ตอบ แต่เพียงหาทางหนีเท่านั้น

“ตอนนี้คนใช้ทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้กำลังหลับ และผมตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น เพื่อที่ผมจะได้มีโอกาสอยู่กับคุณเพียงลำพัง เจินเจิน คุณรู้ไหมว่าผมรอเวลานี้มานานแค่ไหน” หวังไห่เถิงลุกขึ้นช้า ๆ และก้าวเข้ามาใกล้ ฝ่ามือของเขาลูบไล้ริมฝีปากด้วยท่าทางกลัดมัน

หัวใจของฉินเจินเจินเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น เธอรู้แล้วว่าคำพูดของเขาไม่ได้เป็นเพียงการล้อเล่นแต่เพียงเท่านั้น มันช่างน่ากลัวไม่ต่างจากการถูกล่าในวันนั้นเลยสักนิด

“คุณกำลังจะทำเรื่องที่พี่ชายของคุณจะไม่มีวันให้อภัย!” เจินเจินตะโกน น้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะเดินถอยหลังและหาวิธีเอาตัวรอด

“ซานเย่หรือ เขาไม่รู้หรอก และถึงรู้…ผมก็ไม่กลัว เขาได้แต่อะไรดี ๆ มาเกินพอแล้ว ให้คุณเป็นของผมบ้างจะเป็นอะไรไป!” หวังไห่เถิงตะโกนลั่น ดวงตาแดงก่ำราวกับเคียดแค้นผู้เป็นพี่ชายมานานแสนนาน

เมื่อหวังไห่เถิงขยับเข้ามาใกล้และพยายามที่จะยื่นมือเข้ามาเพื่อจับเธอ เธอจึงรวบรวมความกล้า คว้ากาน้ำชาที่อยู่ใกล้มือฟาดใส่เขาอย่างแรง ก่อนรีบพุ่งตัววิ่งออกจากห้องไป

"โอ๊ย! นังตัวดี" เขาคำรามด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังคงวิ่งไล่ตามเธอไปตามทางเดินที่มืดสลัวของคฤหาสน์

ฉินเจินเจินวิ่งไปจนถึงห้องเก็บของ เธอก็ค้นหาบางสิ่งสำหรับใช้ป้องกันตัว จนพบมีดสั้นเล่มหนึ่ง เธอกำมันแน่นขณะรอเงียบ ๆ ในความมืด จนแทบจะลืมหายใจ

“เธออยู่ไหน เจินเจิน” เสียงของเขาดังขึ้นใกล้เธอเข้าไปทุกที

"..." เธอเองก็พยายามซ่อนเสียงเอาไว้

“เธอหนีไปไหนไม่รอดหรอกน่า ผมสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายคุณ…มากนัก” เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยที่เธอพยายามเล่นซ่อนแอบกับเขาแบบนี้ แต่หวังไห่เถิงก็ยังคงใจเย็น เพื่อหวังว่าเหยื่อจะตกหลุมพรางของเขาบ้าง

'เจินเจิน ถ้าเธอหนีไปไม่ได้ก็จงคิดว่าเขาคือเป่าซานซานที่มายืนตรงหน้าให้เธอได้แก้แค้น ในสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับเธอ' นี่คือสิ่งที่เธอคิดเอาไว้ ความแค้นจะทำให้เธอมีความกล้า แม้เขาจะมีใบหน้าที่เหมือนกับคนที่ทำให้เธอเสียใจจนตาย แต่หากเขาชั่วช้าเช่นเดียวกันเธอก็ไม่ควรปล่อยเขาไป

เจินเจินหลับตาลง พร้อมกับสูดลมหายใจลึก และเตรียมเผชิญหน้ากับเงามืดที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้…